Σπύρος Μπουρνάζος
Συνεχίζουμε την συνέντευξη με τον Σπύρο Μπουρνάζο και σας παρουσιάζουμε το 10ο και προτελευταίο μέρος.
α) ΤΙ ΣΑΣ ΕΚΑΝΕ ΝΑ ΑΠΟΣΥΡΘΕΙΤΕ ΣΤΑ 32 ΣΑΣ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΟΣΟΥΣ ΤΙΤΛΟΥΣ;
β) ΚΑΝΑΤΕ ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΗΣΗ ΠΟΥ ΕΜΕΙΝΕ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΑΥΤΗ ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ, ΠΩΣ ΣΚΕΦΤΗΚΑΤΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΡΟΤΟΤΥΠΗ ΙΔΕΑ;
Σπύρος Μπουρνάζος
Ο λόγος που αποσύρθηκα στα 32 μου χρόνια, πάνω στο αποκορύφωμα τις δόξας σαν αθλητής, με όλους σχεδόν τους τίτλους και με νέες προτάσεις για καριέρα, με σπόνσορες από την Ευρώπη, όπως πχ την εταιρία συμπληρωμάτων MLO, επιφανειακά θα σας φανεί ασήμαντος, γιατί η αφορμή μου δόθηκε στην Μάλτα, μετά την νίκη μου στην Ελλάδα και την πρόκρισή μου για Μεσογειακούς και Βαλκανικούς, πρώτα αγώνες και μετά για Παγκόσμιους, η αιτία ξεπήδησε βαθιά από μέσα μου.
Ήδη, με την φιλοσοφική προσέγγιση και την εσωτερική αναζήτηση, ήμουν σχεδόν ο μισός μέσα και ο άλλος μισός έξω, δηλαδή και κοσμοπολίτης και μοναχός. Σε όλες τις κοινωνικές εκδηλώσεις παρών και μετά όταν αφοσιωνόμουν στην μελέτη απών για τους πάντες.
Δεν με αφορούσαν ούτε οι επικρίσεις τους ούτε οι έπαινοί τους, μου ήταν παντελώς αδιάφορη.
Μόνο όταν μερικοί αποθρασύνονταν, τους έβαζα στην θέση τους, γιατί το θηρίο μπορεί να το είχα δεμένο μέσα μου, αλλά όταν το έλυνα ΄΄ποιος είδε το θεό(το δίκαιο) και δεν φοβήθηκε΄΄, και ποιοι λέτε να φοβούνται το δίκιο οι δίκαιοι ή οι άδικοι; Μάλλον οι δεύτεροι και μπροστά στο δίκιο σου γίνεσαι που λέμε θεριό ανήμερο. Γιατί πολλοί έχουν μπερδέψει την κατανόηση με την ανοχή και για όσους δεν γνωρίζουν, η ανοχή είναι ένδειξη αδυναμίας και συγχρόνως καταπίεσης και επειδή τώρα είχα δυναμώσει και μέσα μου από κατανόηση και έξω, επαναφέροντας την σωματική μου διάπλαση και δύναμη όπως πριν, δεν είχα λόγους να ανέχομαι βλάκες και θρασείς όπως δεν τους ανεχόμουν και πριν, μόνο που τώρα έβαζα πρώτα μπροστά την κατανόηση, να δώσω πρώτα τόπο και μετά χρόνο στην βλακεία και στους θρασύδειλους, ενώ πρώτα χανόταν από μπροστά τους και ο χρόνος και ο τόπος, βρισκόταν σε άλλη διάσταση και ακούγανε κελαϊδίσματα εξωτικών πουλιών μέχρι να επανέλθουν στην διάσταση του χωροχρόνου που λέει και ο Αϊνστάιν και μετά το συζητάγαμε ήρεμα και απλά και όπως λέει και ο Ξυλούρης στο τραγούδι του ΄΄και να αδελφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήρεμα, ήρεμα κι απλά΄΄(…μετά από κατακεφαλιά. Αυτό δική μου ομοιοκαταληξία) επειδή τώρα τελευταία στην Αμφιλοχία συνέβη ένα δυσάρεστο γεγονός με πρώην φίλο μου ( από Αθήνα) μπροστά σε 2 πατριώτες, επειδή με έπνιξε το δίκιο και η υπομονή έχει όρια, τον έκανα να παραμιλάει μόνο με τον τόνο της φωνής μου και ας είχε όγκο και ύψος Γολιάθ.
Ξέρετε τι μου έκανε εντύπωση; Ότι ο ένας εκ των δύο μόλις έφυγα είπε: έτσι τον θέλω εγώ τον Σπύρο όπως τον ήξερα κάποτε! Λέω ψέματα κύριε Παναγιώτη; Εγώ όμως δεν τον θέλω έτσι, αλλά άμα το επιβάλουν οι καταστάσεις και το αδιέξοδο της επικοινωνίας, γίνομαι και έτσι.
Συνειδητοποίησα ότι οι άνθρωποι δεν θέλουν την πραότητα, την ηρεμία και την ειρήνη, αλλά επειδή μέσα τους βράζει το καταπιεσμένο και το απωθημένο, προτιμούν τον πόλεμο!…
Επειδή χρησιμοποιώ και χειρίζομαι καλά και τα δύο όπλα, δηλαδή και το λόγο και την ράβδο καμιά φορά…..΄όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος΄ φυσικά στο δίκιο και την αδιαλλαξία (και όχι εκεί που μας παίρνει) αλλά σε όλες τις συνθήκες και καταστάσεις γιατί το άδικο ουκ ευλογείτε!. Όπως το έχω ξαναπεί έχει μεγάλη διαφορά η δράση στο εδώ και τώρα από την αντίδραση που προέρχεται από το καταπιεσμένο παρελθόν. Έτσι λοιπόν οι αφορμές δίνονται από απλά εξωτερικά γεγονότα, αλλά η αιτία ξεπηδά από μέσα μας, αν την δεις και την παρατηρήσεις και δεν ρίξεις την ευθύνη στους άλλους και αντιδράσεις απερίσκεπτα, (γιατί πάλι πάνω σου θα γυρίσει), τότε θα φτάσεις να κατανοήσεις και να συνειδητοποιήσεις ότι όλα μακροχρόνια αν έχεις υπομονή και πίστη είναι για το καλό σου.
Και το ξαναλέω ΄΄ουδέν κακό αμιγές καλού΄΄.
Έτσι λοιπόν μετά την νίκη μου στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα το 1989 και πρόκρισή μου για τους Βαλκανικούς και Μεσογειακούς που θα γινόταν μετά από δύο εβδομάδες περίπου στην Μάλτα, άρχισα εντατική γυμναστική πρωί βράδυ και να φορτώνω το σώμα μου με φουλ υδατάνθρακες, που στο Πανελλήνιο είχα μειώσει στο ελάχιστο για να πετύχω αυτή την υψηλή ποιοτική γράμμωση.
Έχοντας αρκετό όγκο για το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα και γνωρίζοντας τους αντιπάλους μου και τον τρόπο σκέψεως και στρατηγικής των προπονητών τους και των κατασκόπων τους, από τους οποίους είχα συνεχείς επισκέψεις στο γυμναστήριό μου, δεν ήθελα να ρισκάρω να πάρω κιλά για να φαίνομαι μεγαλύτερος σε όγκο, αυτό το άφησα για τους Μεσογειακούς.
Ξέρετε γιατί;
Γιατί ο σκοπός τους ήταν να με κερδίσουν εδώ στην Ελλάδα και μετά ΄Μάλτα γιοκ΄ ( που είπε και ο ναύαρχος Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσσα στο σουλτάνο που πολιορκούσε τα απόρθητα τοίχοι του νησιού και δεν μπορούσε να το κατακτήσει) και για να είμαι και ειλικρινής είχα και ενδοιασμούς ως προς την κριτική επιτροπή και την αμεροληψία των κριτών επειδή ο Δημήτρης Μεντής ήταν ανερχόμενο αστέρι και δικό τους παιδί και εγώ (ο αποστάτης που μάζευα κύπελλα και μετάλλια από εδώ και από εκεί και τα περισσότερα ΄΄τα αγόρασα στο μοναστηράκι΄΄ειπώθηκε και αυτό και ας συναγωνιζόμουν πάντα την Ελληνική αφρόκρεμα αθλητών σε όλα τα πρωταθλήματα μία δεκαετία από το 1979-1989) το μόνο που μου έδωσε ελπίδα και κουράγιο για να ρισκάρω την φήμη μου ήταν, όταν ο πρόεδρος τότε της I.F.B.B. κ. Νίκος Βασιλόπουλος υποσχέθηκε ότι από την βαριά κατηγορία θα πάρει μαζί του στην Μάλτα τους δύο πρώτους ενώ από τις άλλες κατηγορίες από έναν και αυτό γιατί θα ήμουν εγώ με τον Μεντή αντίπαλοι, οπότε ότι και να γινόταν στην Ελλάδα, στο εξωτερικό θα ήταν άλλοι κριτές( όπως τότε και με το Mr Ευρώπη με εμένα και τον Βολικό).
Έτσι με αυτή την υπόσχεση, ότι στην επιτροπή θα ήταν και ο Mr Υφήλιος και Οlympia Αμερικάνος υπεραθλητής Mike Christian, έλαβα μέρος και βγήκα πρώτος μόνο με μία ψήφο διαφορά, δηλαδή μη ο Christian δεύτερος και πρώτος ο Μεντής!!.
Αν και δεύτερος, ο Μεντής δεν ήρθε τελικά στην Μάλτα, που κανονικά θα έπρεπε να ερχόταν να πάρει που λέμε το αίμα του πίσω, γιατί δεν είχε τίποτα να χάσει ενω εγώ είχα και την φήμη μου και ότι τον ΄άδίκησαν΄΄στην Ελλάδα!….
Τυχερός ήταν γιατί με αυτά που διαδραματίστηκαν εκεί, την τριάδα θα την έβλεπε από πίσω κομπάρσος και όχι συνπρωταγωνιστής που ήταν στο Πανελλήνιο μαζί μου.
Έτσι έχοντας μπροστά μου δύο εβδομάδες και χωρίς το άγχος του Πανελληνίου , έφερα το σώμα μου εκεί που είχα βάλει στόχο για τους Μεσογειακούς, δηλαδή φουλ όγκο με γράμωση, γιατί ήξερα ότι στο εξωτερικό θέλει και τα δύο αυτά σε συνδιασμό αφού οι αντίπαλοι εκεί είναι όλοι άνω των 100 κιλών και είναι δύσκολο να συνδιάσεις και να πετύχεις και όγκο και γράμμωση γιατί όσο γράμμωση και να έχεις αν δεν συνδιάζετε με τον ανάλογο όγκο και συμμετρία δεν μπαίνεις τριάδα, θα φαίνεσαι δίπλα τους ΄body fitness΄.
Για το λόγο αυτό κατέβηκα στο Πανελλήνιο με πιο λίγα κιλά μεν καταγραμωμμένος δε, επειδή και εγώ από επαρχία είμαι και όπως λένε και στο χωριό μου ΄΄πονηρός ο βλάχος΄΄ έπιασα το σκοπό, την πρόθεση και τα σχέδια του αντιπάλου και των συμβούλων του και έκανα ακριβώς το αντίθετο από αυτό που περίμεναν και τους στέρησα την χαρά και την ικανοποίηση να με δουν να ΄΄κλαίω΄΄!…..
Αυτά ως προς τους Πανελλήνιους αγώνες.
Τώρα όσο για την Μάλτα, μπορώ να πω ότι ήταν η πρώτη φορά που η Ελληνική αποστολή ήταν η πληρέστερη από άποψη αθλητών και αθλητριών όλων των κατηγοριών, όλοι άψογα ντυμένοι με την στολή της Εθνικής ομάδος, μονοιασμένοι σαν μία οικογένεια, με αρχηγό τον πρόεδρο της ομοσπονδίας τον κ. Βασιλόπουλο, με συνοδούς και βοηθούς για την εκεί προετοιμασία και συμμετοχή μας.
Φτάνοντας εκεί και βλέποντας όλους τους αντιπάλους μου στην ζύγιση στην βαριά κατηγορία, ήμουν σίγουρος νικητής από τα λεγόμενα όλων, Ελλήνων και ξένων παρατηρητών(ήδη άρχισαν οι φωτογραφήσεις ακόμη και από αντιπάλους) αλλά ΄΄Aλλά όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια…ο θεός γελάει΄΄ έμελλε να βγω πρώτος στο βαλκανικό και στο μεσογειακό δεύτερος.
Η θέση δεν είναι ευκαταφρόνητη αλλά ο αντίπαλός μου ήταν Ιταλός και υπό άλλες συνθήκες θα ήταν έξω από την τριάδα αλλά επειδή έπεσε στην αντίληψή μου ότι και οι αγώνες κάποια στιγμή κατάντησαν και Γιουροβίζιον στην κρίση, πως λέμε Ελλάδα-Κύπρος δεκάρια, έτσι και Ιταλία – Μάλτα εικοσάρια. Το γιουχάρισμα και οι αποδοκιμασίες ακόμη αντηχούν στα αυτιά μου.
Ο πρόεδρος της ομοσπονδίας μας που ήταν και κριτική επιτροπή μου έκανε νόημα να αποδεχτώ την ήττα μου λες και είχα δώσει ποτέ δικαιώματα και πετούσα κύπελλα και μετάλλια όπως κάνουν συνήθως όσοι δεν βγαίνουν πρώτοι και αυτούς μετά τους βάζουν ακόμη και επιτροπή (λόγω ήθους).
Ευτυχώς αυτά τα αρχαία ρητά και γνωμικά, σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης με βοηθούν πάρα πολύ, έτσι θυμήθηκα τον Σωκράτη που εξέφραζε την απορία του ΄΄πως γίνεται να αγωνίζονται αθλητές και να τους κρίνουν μη αθλητές΄΄
όχι μόνο δεν έφυγα, χαιρέτησα τον αντίπαλό μου (δεν μπορώ να πω ότι τον συνεχάρηκα κιόλας)και καμιά φορά και η ήττα είναι η μεγαλύτερη νίκη. Κέρδισα την συμπάθεια και την συμπαράσταση του κόσμου και οι φωτογραφίες, τα αυτόγραφα και οι προτάσεις από δημοσιογράφους του τύπου και των περιοδικών από Ισπανούς και Γάλλους έπεφταν βροχή.
Ακόμη και οι ίδιοι οι Ιταλοί μετά το φιάσκο με έβαλαν να κάθομαι κάτω από την Ακρόπολη (μοντάζ) σε φάση περίσκεψης και περισυλλογής.
Τώρα, ακόμη το 2011 που συνόδευσα εγώ την Ελληνική αποστολή στην Μάλτα, αφού από το 1989 είχαν να ξαναγίνουν εκεί μεσογειακοί αγώνες, συναντήθηκα με τον Κύπριο πρόεδρο το κ. Πανίκο Αρχοντίδη (που είναι ακόμη απο τότε μέχρι και σήμερα πρόεδρος της Κυπριακής Ομοσπονδίας I.F.B.B.) που όταν με είδε μετά από τόσα χρόνια με πήγε κατευθείαν στην Κυπριακή ομάδα να με συστήσει με τα νέα παιδιά που εκπροσωπούσαν την Κύπρο και η πρώτη του κουβέντα ήταν: τι ήταν και αυτό τότε ρε παιδί μου, δεν θα το ξεχάσω ποτέ, γι’ αυτό Σπύρο μου τα παράτησες από τότε;
Απλά του είπα ότι αυτό ήταν η αφορμή αλλά δεν έδωσα περαιτέρω εξηγήσεις, απλά ρώτησα για τον αντίπαλό μου και μου είπαν ότι από τότε και αυτός δεν ξαναεμφανίστηκε σε διεθνείς αγώνες.
Ειλικρινά ήθελα να του πω ένα μεγάλο ευχαριστώ, γιατί όπως εγώ πείσμωσα τον Μεντή να γίνει ο καλύτερος των καλυτέρων στην Αμερική, έτσι και ο Ιταλός πείσμωσε εμένα να μην ξανακατέβω ποτέ πλέον στους αγώνες και ας γινόμουν ο χειρότερος των χειροτέρων σωματικά (εννοώ αγωνιστικά) γιατί μετά την Μάλτα επειδή η απόφασή μου ήταν οριστική και αμετάκλητη, (που κανένας δεν το πίστευε τότε) γιατί οι άνθρωποι κρίνουν απ’ τον εαυτό τους και νόμιζαν ότι θα το ξανασκεφτώ ψύχραιμα και λογικά το θέμα.
Εγώ δεν το επεξεργάστηκα καν, ούτε μπήκα σε διαδικασία τι χάνω – τι κερδίζω, δηλαδή σκέψης, απλά , όταν συνειδητοποιείς κάτι με όλο σου το είναι, οτιδήποτε κι αν είναι αυτό, τότε η απόφαση είναι οριστική και αμετάκλητη, όπως και ο γάμος για μένα, ακόμη και σήμερα 60 χρονών μου λένε, ξανασκέψου το λογικά έχεις περιθώρια!!!
Αυτό θα πει συνειδητότητα και κατανόηση. Η κατανόηση δεν σπουδάζετε στα σχολεία ούτε στα πανεπιστήμια, ούτε μπορεί κανείς να στην διδάξει. Χρειάζετε να ψάξεις και να την αναζητήσεις εσύ ο ίδιος προσωπικά και ατομικά μέσα από της ανεπάλληλες εμπειρίες της ζωής που πρέπει να γίνουν βίωμα μέχρι το τελευταίο κύτταρο του σώματός μας.
Η κατανόηση το λέει και η ίδια η λέξη, είναι κατά του νου, δηλαδή μόνο όταν απουσιάζουν οι σκέψεις. Ο νους, είναι συλλογή από σκέψεις δανεικές που καμία σκέψη δεν είναι εμπειρία δική μας γιατί η εμπειρία έρχεται από την πείρα των γεγονότων μέσα από την ζωή και όχι από τα βιβλία και μόνο, όταν η εμπειρία γίνει βίωμα τότε βλέπεις μέσα σε αναλαμπή το γεγονός, την αλήθεια, την πραγματικότητα και δεν φυλακίζεσε μέσα στις ερμηνείες του μυαλού και της παρερμηνείες του.
Είσαι απλά ένας καθρέφτης που αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα όπως είναι και όχι να την χρωματίζεις μέσα από τις προβολές του μυαλού σου. Τα πάθη ξεπερνιούνται μόνο αν κατανοήσεις ότι σου τρώνε την ζωή πόντο – πόντο κάθε στιγμή.
Κανένα πάθος δεν μπορεί να φύγει αν δεν αντιληφθούμε ότι, οποιαδήποτε μορφή πάθους θέλει να εκτονωθεί και όταν εκτονωθεί, καταλαγιάζει, μέχρι να ξαναρχίσει πάλι η έλειψη.
Είναι σαν την πείνα και τον κορεσμό, μόνο που η πείνα και ο κορεσμός είναι του σώματος(της φύσης) και το πάθος είναι (του νου) που επηρεάζει το σώμα και το συναίσθημα π.χ. ένας λαίμαργος για το φαγητό, πόσο μπορεί να είναι απόλαυση γι αυτόν το φαγητό; Το ίδιο ένας αλκοολικός, ναρκομανής, κ.λ.π. δηλαδή φαύλος κύκλος , μόνο που οι ανάγκες είναι τις φύσης και τα άλλα επιθυμίες του νου, μέσα από τον εθισμό, από την συνήθεια, την συνεχή επανάληψη και όπως λέει και το ρητό: Ανάγκα και οι Θεοί πείθονται. Οι ανάγκες ελάχιστες, οι επιθυμίες ακόρεστες.
Ενώ βρισκόμουν στο ζενίθ της αθλητικής μου καριέρας με 107 κιλά μυϊκής μάζας από καθαρούς και δουλεμένους μύες, μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια σε αρμονία, με όλες τις μυϊκές ομάδες του σώματος να δένουν πάνω μου συμμετρικά, θα μπορούσα να συνεχίσω για το Mr.Υφήλιος που θα γινόταν μετά από 5-6 μήνες και είχα τον χρόνο μπροστά μου για βελτίωση και να αυξήσω το σωματικό μου βάρος, αλλά εγώ αντ’ αυτού το μείωσα και πήρα τον αδελφό μου τον Κώστα
( ο Παναγιώτης τότε ήταν στις ειδικές δυνάμεις στο στρατό αλπινιστής στον Όλυμπο), τον αντιπρόσωπο της Αμερικάνικης εταιρείας συμπληρωμάτων διατροφής M.L.O. τον Θέμη Βαλαβάνη (ήταν χρόνια στην Αμερική γι’ αυτό διαπραγματεύτηκε και του εμπιστευτήκαν αυτή την εταιρεία κολοσσό για τότε, ακόμη και σήμερα) και ακόμη έναν φίλο και συναθλητή μου τον Γιώργο Δαλιάνη, γιατί ήξερε να τραβάει φωτογραφίες χωρίς να με κουράζει λόγω τις ιδιότητας του σαν αθλητής και τους πήγα αφού πρώτα είχα επιλέξει το μέρος όπου θα φωτογραφιζόμουν με θέα την Ακρόπολη,
χωρίς να πω σε κανέναν την ιδέα και τον σκοπό μου, απλά αναμνηστικές φωτογραφίες όχι τόσο αθλητικές, θα το έλεγα αρχαίες ελληνικές κλασικές πόζες που θύμιζαν αγάλματα που απεικονιζόταν στο μουσείο (από εκεί πήρα και την ιδέα) γιατί άλλο να ποζάρεις εν κινήσει και άλλο να στήνεσαι και να κάθεσαι ακίνητος σαν άγαλμα λες και ποζάρεις για πίνακα ζωγραφικής.
Επειδή το θυμήθηκα και αυτό το περιστατικό τώρα θα σας το αναφέρω. Στην Γαλλία σε μία εκδήλωση συνάντησα τον μεγάλο Έλληνα ζωγράφο τον Τσαρούχη, που τότε έμενε μόνιμα στην Γαλλία και είχε το ατελιέ του και όταν με συστήσαν και του είπαν ποιος είμαι και του έδειξαν φωτογραφίες μου, προθυμοποιήθηκε να με ζωγραφίσει αλλά θα έπρεπε να πηγαίνω κάθε μέρα για ώρες και μέρες στο ατελιέ του, επειδή μετά από 3 ημέρες θα έφευγα για Αμερική από Γαλλία του υποσχέθηκα όταν τα καλοκαίρια που επισκεπτόταν την Ελλάδα και έμενε στο Μαρούσι, ότι θα πήγαινα από εκεί που θα είχα και εγώ χρόνο και αυτός. Έμελλε να μην πραγματοποιηθεί αυτή η επιθυμία και η δική του και η δική μου από δική μου καθαρή αμέλεια που όλο το ανέβαλα μέχρι που ο μεγάλος αυτός στοχαστής και ζωγράφος απεβίωσε.
Από τότε πήρα ένα μεγάλο μάθημα πάνω στο θέμα της αναβολής, γιατί όλα τα θεωρούμε δεδομένα και η ζωή είναι απρόβλεπτη για όλους ΄΄το παρόν βέβαιο, το μέλλον αβέβαιο΄΄αλλά το είχα ξεχάσει αυτό το ρητό!
Τέλος πάντων, η ζωή συνεχιζόταν ακόμη για μένα, αφού πήρα τελείως αυθαίρετα μία τεράστια πλάκα μαρμάρου που ήταν εκεί, στο λόφο Φιλοπάππου, την τοποθέτησα σαν βάση για να πατήσω πάνω και να ποζάρω με φόντο την Ακρόπολη, τις πόζες που είχα αποτυπώσει στο μυαλό μου από το μουσείο της Ακρόπολης και στο πεδίο του Άρεως.
Η μία ήταν ΄΄ο Ποσειδώνας με την τρίαινα΄΄και κάτι παρόμοιο ΄ό τοξότης΄΄η άλλη ο ΄΄δισκοβόλος του Μύρωνα΄΄και μία ΄΄στοχαστική γονατιστός΄΄πήρα και διάφορες άλλες πρωτότυπες πόζες , αφού η σωματική μου αρμονία μου επέτρεπε να στρίβω και να ποζάρω και από τις 4 πλευρές , χωρίς να φαίνεται από καμία γωνία ατέλεια σωματική.
Γιατί το Β.Β. εκτός από τις υποχρεωτικές πόζες που σου επιβάλουν οι κριτές για να βαθμολογήσουν την σωματική πρώτα συμμετρία και αρμονία σε κατάσταση πρώτα relax , χωρίς να σφίγγεσαι, τελείως χαλαρός και από τις τέσσερις πλευρές, μετά σου επιβάλουν να δείξεις και το υπόλοιπο σώμα σε διάφορες στάσεις όπου εκεί, αν έχει ατέλειες θα φανούν με το που θα σηκώσεις τα χέρια πάνω. (γι’ αυτό μπορεί να βλέπετε ωραία σώματα relax σε διάφορα καλλιτεχνικά περιοδικά, με ωραίες φάτσες και αστραφτερά χαμόγελα, αλλά αν ανέβουν στην σκηνή με μαγιό να ποζάρουν δίπλα σε αθλητές, θα γελάνε και οι ίδιοι και επειδή το ξέρουν πόσο επίπονο είναι το αγωνιστικό Β.Β. γι’ αυτό και από την πλευρά τους τουλάχιστον όσους διάσημους έχω γνωρίσει και συγχρόνως έχω συνεργαστεί μαζί τους μου εκδήλωναν το θαυμασμό τους και πάνω απ΄ όλα σεβασμό σαν αθλητή, σε αντίθεση από τελείως αγύμναστους, λιμοκτονικούς ή υπέρβαρους που έβγαζαν χολή και ξύδι, φυσικά λόγω σωματικού κόμπλεξ επειδή οι ίδιοι δεν μπορούν να πειθαρχήσουν και να τιθασεύσουν τα πάθη τους, για την κατάντια τους και κατά πάσα πιθανότητα να τους καθρέφτιζα και να τους καθρεφτίζω ακόμη αυτή τους την αδυναμία, αλλιώς ως προς τι αυτό το μένος και η κακοήθεια αφού δεν με γνωρίζουν καν, ως προς τον χαρακτήρα μου και ως προς την συμπεριφορά μου).
Το Β.Β. είναι ότι η κλασσική μουσική, θέλει εμπειρία και εκπαιδευμένα αυτιά με μουσική παιδεία , για να την απολαύσεις, το ίδιο και το Β.Β. σε αγωνιστικό επίπεδο, θέλει έμπειρα μάτια με αθλητική γνώση, για να το θαυμάσεις και να το εκτιμήσεις.
Και αυτοί που προσπάθησαν να με φέρουν σε αντιπαράθεση και κόντρα (για να χλευάσουν προφανώς τα σώματα τα γυμνασμένα ότι δεν έχουν πνεύμα) κάποτε μου ζήτησαν αν ήθελα να παρευρεθώ σε μια εκπομπή με θέμα το πνεύμα και το σώμα, να υπερασπίσω εγώ το σώμα και ο άνθρωπος των γραμμάτων και της τέχνης ο κ. Κακουλίδης το πνεύμα, ίνδαλμα του παρουσιαστή Νάσου Αθανασίου.
Ευτυχώς η εκπομπή ήταν απευθείας στον αέρα και δεν μπορούσαν να κόψουν τίποτα, ούτε να προλάβουν να βάλουν μπιπ . Εκεί να δείτε κόμπλεξ και μπηχτές για τα σώματα, ενώ το (πνεύμα) του Κ. Κακουλίδη το προλόγισε και το εξύμνησε, λες και παρουσίαζαν τον Παγκόσμιο Πρωταθλητή στο μποξ, όπως κάνουν οι κομφερασιέ όταν ανακοινώνουν τα επιτεύγματα του Champion, ενώ το αουτσάιντερ που θα φάει το (ξύλο της χρονιάς του) δύο λόγια και αυτά με απαξίωση έως και λύπη μπορώ να πω, που είχε το θράσος και όχι το θάρρος να τα βάλει με το (θηρίο).
Έτσι με αντιμετώπισε και εμένα ο Κ. Αθανασίου, αν και ξέχασε ότι είχαμε βρεθεί και σε πιο παλιά εκπομπή και αυτή τότε ζωντανή στην ΕΡΤ1 (τότε δεν υπήρχαν άλλα κανάλια), ήταν η εκπομπή 3 στον αέρα με την Σεμίνα Διγενή, τον Γιώργο Παπαδάκη και τον ίδιο και μάλλον ξέχασε τι είχε ειπωθεί και από τους τρεις τότε, ή μάλλον τα κράταγε μέσα του και είπε να τα βγάλει τώρα που η εκπομπή ήταν υπό τον έλεγχό του.
Εγώ ποτέ μου δεν τον αμφισβήτησα και πάντα τον σεβόμουν, ούτε αυτόν ούτε κανέναν έγκαιρο και σοβαρό δημοσιογράφο και πάντα πήγαινα σεμνά και απαντούσα μόνο σε αυτό που ήξερα πολύ καλά και όχι να πουλάω εξυπνάδες και πνεύμα βλακείας, για να φανώ έξυπνος μειώνοντας τους άλλους σε προσωπικό επίπεδο, αλλά όταν μπαίνει στην μέση η εμπάθεια και το κόμπλεξ, χάνετε η σοβαρή δημοσιογραφική ιδιότητα και βγαίνουν στον αέρα χωρίς να το καταλάβει και ο ίδιος τα αποθυμένα τα προσωπικά, αλλιώς ως προς τι οι βλακοερωτήσεις του στυλ :
Αν έλθετε αντιμέτωπος με τον Πέτρο Γαλακτόπουλο ( φίλος μου και ολυμπιονίκης στην Ελληνορωμαϊκή) ποιός θα νικήσει; Δηλαδή να παίξουμε ξύλο; αυτός είναι ο αθλητισμός ή η απορία η δημοσιογραφική για να βγάλει είδηση ποιός δέρνει τον άλλον κι ένα σωρό χαζοερωτήσεις…
Αν ήταν στη θέση του σώματος ή του κάλλους και τις ομορφιάς η Star Hellas έτσι θα τις συμπεριφερόταν; Ή θα φαινόταν ακόμη και οι τραπεζίτες από τα δόντια του, από το βλακοχαμόγελό του!… και όταν άρχισαν οι απαντήσεις από την πλευρά του (χαζοσώματος) και πήραν τα πρώτα δείγματα λεκτικής σφαλιάρας και επειδή ο κ. Αθανασίου (που τώρα είναι στο κοινοβούλιο) είναι και πονηρούλης, όχι έξυπνος, την έκανε αμέσως γυριστή με την βοήθεια του κ. Κακουλιδη που για να τον προστατεύσει, γιατί αυτός είναι έξυπνος και έπιασε τον παλμό από αυτά που άκουσε και από αυτά που θα άκουγε αν συνέχιζε την προσωπική επίθεση, είπε γυρίζοντας σε μένα: εγώ θαυμάζω το σώμα σας, και εγώ το πνεύμα σας του απάντησα και εννοούσα το ταλέντο που έχουν χάρισμα οι συγκεκριμένοι αυτοί άνθρωποι, που μπορούν να εκφράσουν τα συναισθήματά τους ή της ιδέες τους, μέσα από τον γραπτό ή προφορικό λόγο και τους δίνεται η δυνατότητα να επικοινωνούν με τους αντίστοιχους συνανθρώπους, που ταυτίζονται με την οποιοδήποτε μορφή έκφρασης, του συγγραφέα ή του ποιητή, του μουσικού, του χορευτή, του ζωγράφου, κτλ.
Όσο για το πνεύμα, εγώ δίνω άλλη έννοια, δηλ. την σύνδεση της ατομικής ανθρώπινης συνείδησης, με την πανσυμπατική Θεϊκή συνειδητότητα, που χάνεται κάθε επαφή με τον εξωτερικό κόσμο της εικόνας και του ήχου κ΄γενικά των αισθήσεων κ’ συγχρόνος των σκέψεων και των συναισθημάτων, δηλ. ούτε χαρά, ούτε λύπη, ούτε πόνος, ούτε στεγνασμός, αλλά αίσθηση μακαριότητος, που λέει η Ορθοδοξία μας κ’ ευδαιμονίας που έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι μας. Στο Άγιο Όρος, οι Άγιοι πατέρες το ονομάζουν ”Άκτιστο φως μέσα από την αρπαγή νοός”.
Μάλλον μπέρδεψαν το πνεύμα με την μνήμη. Αν είχε καλή πρόθεση και όχι εμπάθεια και κόμπλεξ με τα σώματα, θα μπορούσε να το σώσει το θέμα της εκπομπής του ΄΄το πνεύμα και το σώμα΄΄ και να ΄΄παντρέψει΄΄ τα δύο αυτά αντίθετα και όμως αλληλοσυμπληρώμενα, δηλαδή (το πνεύμα) τον διανοούμενο κ. Κακουλίδη με εμένα τον Βodybuilder δηλαδή τον Σωματοδόμο! Που είναι το κακό, ο κ. Κακουλίδης να με βοηθήσει εμένα ΄΄στο πνεύμα΄΄και εγώ αυτόν στην γυμναστική για ΄΄το σώμα΄΄; και οι δύο μαζί μετά, τον κ. Αθανασίου να τα συνδυάσει και τα δύο για να είναι ισορροπημένος και ολοκληρωμένος σαν δημοσιογραφική προσωπικότητα και συγχρόνως ατομικότητα!…
Γιατί να υπάρχει αυτός ο πόλεμος και ο διχασμός στον άνθρωπο; αφού το σώμα και ο νους είναι ένα και το αυτό και θέλουν και τα δύο γυμναστική και πειθαρχία για να μας υπηρετούν αφού εμείς είμαστε η συνείδηση που απολαμβάνουμε μέσα από το σώμα, δηλαδή της αισθήσεις και επικοινωνούμε μέσα από την νοημοσύνη και την λογική που είναι προνόμιο μόνο του ανθρώπου και μας δίνει και την δυνατότητα να θαυμάζουμε το μεγαλείο της δημιουργίας και για όσους έχουν ανεπτυγμένη την διαίσθηση και την συνειδητότητα και τον ίδιο το δημιουργό, όχι σαν πρόσωπο αλλά, σαν ΄΄το πνεύμα της αλήθειας που είναι πανταχού παρών και πληρεί τα πάντα΄΄.
Αυτήν και πολλές άλλες εκπομπές τέτοιου περιεχομένου τις έχω όλες στο αρχείο μου!….
Αυτές λοιπόν τις πόζες με φόντο την Ακρόπολη, ο Θέμης ο Βαλαβάνης και ο συνέταιρός του Χρήστος Τσολάκης( που τότε εξέδιδε το μεγαλύτερο αθλητικό και ενημερωτικό περιοδικό πάνω στο Β.Β., ισάξιο του Αμερικάνικου muscle&fitness και διοργανωτής του πρώτου επαγγελματικού αγώνα Mr Οδύσσεια στο Φιλλίπειο της Θεσσαλονίκης με έβαλαν εξώφυλλο μαζί με την Ms Γιανγκ που ήταν προσωπική μου φίλη και τους την πρότεινα εγώ και μέσα το γέμισαν φωτογραφίες από την Ακρόπολη.
Αυτοί με την σειρά τους το έστειλαν στην Αμερική και σύντομα η Αμερικάνικη M.L.O. μου πρότεινε μέσω του Θέμη συνεργασία για διαφημίσεις των προϊόντων τους σε όλο τον κόσμο.(πολλά τα λεφτά Άρη, που είπε και ο Καλογήρου στον Κούρκουλο).
Έτσι Καρούσε ; Που βγάλαν τον σκασμό μερικοί – μερικοί πως τα χρήματα τότε τα απέκτησα από……
Μάλλον έχουν ξεχάσει τις διαφημίσεις στην τηλεόραση, στα περιοδικά, στις γιγαντοαφίσες που είχαν αναρτηθεί ακόμη και στην Αμφιλοχία
και τόσες συμμετοχές μου σε έργα και πάνω απ’ όλα τρία υπερσύγχρονα γυμναστήρια στην Αθήνα γεμάτο κόσμο που από εκεί παρέλασε όλος ο καλλιτεχνικός κόσμος του τραγουδιού και του θεάματος.
Όσο για τα χρήματα από την Αμερική αν τα δήλωσα στην εφορία; Δεν χρειάστηκε να τα δηλώσω γιατί τα πήρα σε Αμερικάνικα δολάρια και επειδή έφερα συνάλλαγμα στην Ελλάδα, με απάλλασσε από οποιαδήποτε αγορά σπιτιών, αυτοκινήτων κ.λ.π. για να σας φύγει από το πονηρό σας το μυαλό οποιαδήποτε υποψία και καχυποψία και να μην κολάζεστε περισσότερο από ότι είσαστε και βαραίνετε την ψυχή σας, γιατί εκτός από τις πράξεις και το λόγο που ξεστομίζουμε αδίκως , το ίδιο και ακόμη χειρότερο είναι και οι πονηρές και αρνητικές σκέψεις!
Καλά εσείς οι εγγράμματοι που έχετε μνήμη δεν ακούτε και δεν θυμάστε τι ψέλνει ο ιερέας στον ΄΄κεκοιμημένο αδελφό ημών΄΄στους επικήδειους; Παν αμάρτημα το παρ΄αυτού παραχθέν εν λόγω ή έργω ή διανοίας….και απάλλαξον αυτόν από παν αμάρτημα εκούσιο ή ακούσιο….
Δεν είναι ότι δεν θυμόσαστε γιατί έχετε γερή μνήμη ή μάλλον επιλεκτική για κουτσομπολιά και ραδιουργίες, εκεί έχετε μνήμη ελέφαντα, αλλά για να θυμηθείς ουσιώδη και βαθυστόχαστα λόγια, πρέπει να είσαι παρών σαν συνείδηση στο γεγονός, αλλά όταν απουσιάζεις μέσα στις σκέψεις και (στις κηδείες μέσα στο φόβο για την δικιά σου κάποτε ανυπαρξία που θα είσαι και εσύ έτσι οριζοντιωμένος) είσαι παρών – απών. Γι΄ αυτό ο Χριστός είχε πει: άσε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς τους και ακολουθείστε με. Όπως εγώ στο σχολείο που δεν παρακολουθούσα την παράδοση των μαθημάτων (εκτός από ιστορία – θρησκευτικά και γεωγραφία) γιατί μπορεί να ήμουν στο θρανίο σχεδόν άγαλμα, αλλά βυθισμένος στο τι θα κάνω στο διάλειμμα και ποιους θα επιλέξω για ποδόσφαιρο στο σχόλασμα και όταν η καθηγήτρια με έβλεπε ότι έλειπα βυθισμένος στις σκέψεις με αιφνιδίαζε ρωτώντας με , τι λέγαμε τώρα Μπουρνάζε; Και τις έλεγα την τελευταία ούτε καν φράση, μόνο την λέξη και όταν μου έλεγε” πριν από αυτό;” της έλεγα δεν θυμάμαι και γελούσαν όλοι! ( πως να θυμηθώ κάτι που δεν άκουσα και δεν εμπέδωσα και ας ήμουν σαν παρουσία εκεί;). Τώρα να σας πω, ότι μπορώ να γελάσω και εγώ μ΄ εσάς;
Ούτε αυτό δεν μου βγαίνει, να σας πω ότι λυπάμαι; Ειλικρινά ούτε αυτό μου βγαίνει, γιατί εσείς οι ίδιοι δεν λυπόσαστε τον εαυτό σας και αφήνετε τον διαβολέα νου σας να σας αποπροσανατολίζει ακόμη και σε ιερές και μοναδικές στιγμές αποχαιρετισμού προσφιλών και αγαπητών φίλων, συγγενών και συνανθρώπων μας, όπως εγώ δεν έβλεπα την ώρα να χτυπήσει το κουδούνι για να εξαφανιστώ από την τάξη, ακόμα και σπρώχνοντας τους άλλους λες και δεν θα προλάβαινα να απομακρυνθώ από τον τόπο του βασανιστηρίου μου.
Έτσι βλέπω και αρκετούς να τρέχουν να συλυπηθούν και όπου φύγει- φύγει, λες και έπρεπε να δώσουν το παρών. Το παρών να το δίνανε όταν χρειαζόταν, ακόμη όταν ήταν ζωντανός και τους το ζητούσε με τον τρόπο του για συμπαράσταση όχι μόνο τώρα.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ λόγια γνωστού που του είπα: γιατί δεν πήγες να δεις τον φίλο στο νοσοκομείο ή στο σπίτι αφού και ο ίδιος το επιθυμούσε, μόνο και μόνο να σε δει, ξέρετε τι απάντηση (κονσέρβα) πήρα; Είμαι πολύ ευαίσθητος και δεν αντέχω να τον βλέπω έτσι!
Αν ήταν ο αδελφός σου, ο πατέρας σου, η μάνα σου, το παιδί σου, θα την έλεγες αυτή την λέξη ευαισθησία; Η ευαισθησία είναι συμπαράσταση, αλληλεγγύη, φιλία, ευγνωμοσύνη, συμπόνοια και πάνω απ’ όλα αγάπη. Μήπως μπερδέψατε την ευαισθησία με τον φόβο και την αναισθησία; Λέω μήπως υπάρχει και άλλη έννοια της ευαισθησίας γιατί διψάω για μάθηση και όσο μεγαλώνω θα πρέπει να είμαι πρόθυμος που λέει και ο Σωκράτης ΄΄γηράσκω αεί διδασκόμενος΄΄. Αυτό κι αν είναι δίδαγμα και διδασκαλία ,όχι λογικής και συνείδησης αλλά εκλογίκευσης αίσχιστου είδους και από εγγράμματους παρακαλώ!….
Μπορεί στα αρχαία ελληνικά να ήμουν σκράπας και να έμενα ανεξεταστέος, αλλά ακόμη θυμάμαι το:
Πιστεύω τω φίλω. Πιστόν φίλον εν κινδύνοις γιγνώσκεις. Ο φίλος τον φίλον εν πὀνοις και κινδύνοις ου λείπει…..
Τα άλλα δεν τα θυμάμαι , αυτά συγκράτησα, όχι μόνο με το μυαλό αλλά και με την καρδιά , γι’ αυτό είναι ανεξίτηλα γραμμένα στην ψυχή μου, όπως και το ρητό: Στις χαρές των φίλων να πηγαίνεις αργά , στις λύπες σπεύδε γρήγορα. Χωρίς αναβολή!….
Συνεχίζεται…..
ΕΔΩ μπορείτε να διαβάσετε το 1ο μέρος της συνέντευξης, ΕΔΩ το 2ο, ΕΔΩ το 3ο, ΕΔΩ το 4ο, ΕΔΩ το 5o , ΕΔΩ το 6ο , ΕΔΩ το 7ο , ΕΔΩ το 8ο, ΕΔΩ το 9ο.
*Ο Σπύρος Μπουρνάζος και το AmfLife.Gr, είναι οι νόμιμοι κάτοχοι των πνευματικών δικαιωμάτων της συνέντευξης αυτής, όπως και των φωτογραφιών.
Add Comment