Σπύρος Μπουρνάζος
Συνεχίζουμε την συνέντευξη με τον Σπύρο Μπουρνάζο και σας παρουσιάζουμε το 6ο μέρος.
Στην Αμερική πως βρεθήκατε και γιατί αποφασίσατε να γυρίσετε πίσω;
Σπύρος Μπουρνάζος
Τώρα που συνειδητοποίησα, ότι στην ζωή τίποτα δεν είναι απλά τυχαίο, αλλά συμβαίνουν διάφορα δυσάρεστα ή ευχάριστα γεγονότα και καταστάσεις, που ενώ εξωτερικά φαίνονται εντελώς τυχαία, αν τα δούμε σε βάθος χρόνου (γιατί την συγκεκριμένη εποχή και περίοδο που συμβαίνουν και είσαι μέσα στο ρόλο, πρωταγωνιστής, τον παίζεις αυτόν τον ρόλο χωρίς ο ίδιος να έχεις εκ των προτέρων το σενάριο, όπως οι ηθοποιοί που υποδύονται το ρόλο τους στο σινεμά και ξέρουν τι θα πουν και πως θα αντιδράσουν, εσύ θα δεις το έργο ολοκληρωμένο μετά, που θα μονταριστούν οι σκηνές και σαν θεατής θα καταλάβεις, αν καταλάβεις, τι είχε κατά-νου ο σκηνοθέτης!…) και στην ζωή, το ΄σενάριο του καθενός ΄ή το γραμμένο που λέμε ή το πεπρωμένο που λέει και το τραγούδι, το ξέρει μόνον ο θεός΄΄μόνο που το σενάριο το έχεις γράψει εσύ πολύ πιο πριν και τώρα στο έργο της ζωής, θα πρέπει να το σκηνοθετήσεις και να υποδυθείς εσύ ο ίδιος το ρόλο του ηθοποιού, σε αυτό το κωμικοτραγικό έργο που καλείσαι να πρωταγωνιστήσεις, κι αν κάποτε αξιωθείς να κάνεις και το μοντάζ χωρίς να κόψεις καμία σκηνή, είτε ευχάριστη, είτε δυσάρεστη, τότε θα δεις όλο το έργο πλέον ολοκληρωμένο, μόνο που εδώ σε αυτό το ζωντανό έργο, το τέλος δεν ξέρουμε αν θα είναι ευχάριστο (όπως συμβαίνει σε όλα τα έργα στο cinema) γιατί μπορεί να είναι όπως συνηθίζουμε να βλέπουμε σαν θεατές στα έργα των αλλονών και δυσάρεστο !…
Άμα πάρεις το ρόλο στα σοβαρά και ταυτιστείς με τα γεγονότα που θα εξελιχθούν και εκτυλιχθούν (όπως παλιά στην ζωοπανήγυρη στην Αμφιλοχία, που είχε μαζευτεί κόσμος πολύς, σαν να γυριζόταν σκηνικό από κινηματογράφο και ένας περίεργος ρώτησε, τι γίνετε εδώ ρε παιδιά; Ξέρετε τι απάντηση πήρε; Δεν το έμαθες; Τυλίχτηκε η γίδα με το γουρούνι και όλοι προσπαθούσαν να τα ξεμπλέξουν λέγοντας ο ένας το κοντό του κι ο άλλος το μακρύ του και γυρνοβολούσαν τα ζώα από εδώ και από εκεί, αντί να κόψουν τα σκοινιά να ξεμπερδευτούν και τα ζώα και αυτοί μαζί…) έτσι και κατά την διάρκεια των σκηνικών γεγονότων, άμα ξεχάσεις για πιο σκοπό είσαι εκεί παρών και ποιος ο στόχος που έχεις βάλει πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα, θα τυλιχθείς και εσύ και μπορεί να γελάς με την γίδα και το γουρούνι, με σένα όμως, θα γελάει ο διάολος που λέμε με τα τσαρούχια του. Όπως συμβαίνει και στα έργα στο σινεμά ο πρωταγωνιστής θα έχει πολλά δολώματα και εμπόδια να ξεπεράσει, μέσα από απρόβλεπτες καταστάσεις, μόνο που στο έργο ο πρωταγωνιστής έχει μελετήσει το σενάριο, τον ρόλο που θα υποδυθεί και ξέρει εκ των προτέρων ότι αυτός είναι: πρώτον ηθοποιός και ουδεμία σχέση έχει ο ίδιος με τον ρόλο που υποδύεται, είτε τον ήρωα, είτε τον δειλό και δεύτερον και κυριότερο, ξέρει εκ των προτέρων τι θα συμβεί στο τέλος του έργου, ενώ εδώ , στο ζωντανό έργο της ζωής “ το παρόν βέβαιο, το μέλλον αβέβαιο“ και αν ξεχάσεις και ξεφύγεις από τον πρωταρχικό στόχο και σκοπό ( και το εκλογικεύσεις σαν ευκαιρία που σου δίνεται μία φορά στην ζωή, λες και η ευκαιρία περίμενε ειδικά εσένα) τότε, θα γράψεις καινούργιο σενάριο(πεπρωμένο) και θα αρχίσουν να εξελίσσονται καινούργια επεισόδια, χωρίς καν να ολοκληρωθεί το προηγούμενο και έτσι μένει πάντα το έργο ανολοκλήρωτο και μισοτελειωμένο, χωρίς τέλος και εσύ τυλιγμένος στους ρόλους, θα παίζεις μετά ότι να΄ναι και θα γελάει κι ο κάθε πικραμένος που είναι απ΄έξω θεατής στο δικό σου έργο, που πλέον δεν το βλέπεις, και κάνεις και αυτοσχεδιασμούς όπως κάτι γελοίοι που ενώ δεν ξέρουν να χορεύουν κάνουν και κολπάκι!…. και μην ξεχνάτε, όλοι οι απέξω βλέπουν, μόνο τα δικά του δεν βλέπει κανείς .
Γι’αυτό όταν μεγαλώσουμε και περάσουν τα χρόνια λέμε, σαν έργο μου φαίνονται και σαν ψέματα όλα, λες και γίνανε (τα γυρίσματα) χθες και αντίο έργο ανολοκλήρωτο και ζωή μαζί.
Τώρα, αν πιστεύετε στην Δευτέρα Παρουσία να τα ολοκληρώσετε, αυτό είναι άλλο κεφάλαιο!…. Πάντως στην εδώ παρουσία ,φεύγεις ανικανοποίητος και ανολοκλήρωτος όπως τόσοι και τόσοι μεγάλοι πρωταγωνιστές που έπαιξαν σπουδαίους και υποδύθηκαν μεγάλους ρόλους στο σκηνικό της ζωής, με πλούσιο βιογραφικό και σενάριο και μπόλικες τις ελπίδες να φτιάξουν τον κόσμο, χωρίς να προσπαθήσουν να φτιάξουν τον εαυτό τους και επειδή ένα τραγούδι που το ερμήνευσε ο Κώστας Χατζής με στίχους Σώτιας Τσώτου και δεν το ξέχασα, παρά ελάχιστες στιγμές (που ταυτίστηκα με το ρόλο του πρωταγωνιστή) σας το παραθέτω έτσι απλά επειδή εμένα αυτά τα λόγια με σημάδευσαν και με σημαδεύουν ακόμη και τώρα να μην ξεχαστώ στα όνειρα και στις φρούδες ελπίδες (γιατί πολλές φορές πάνω την σύγχυση και την απελπισία, έβριζα την τύχη μου που γύρισα στην βάση μου, την Ελλάδα) γιατί δόξα να’χει ο θεός τώρα που και εμένα με σκάβουν οι ρυτίδες, εμπέδωσα το έργο της ζωής και έπαψα να΄χω ψεύτικες ελπίδες.
Μου λέει ο ήλιος καλημέρα, Τρίτη να είναι ή Δευτέρα
Κι αν είναι Τρίτη τι πειράζει, το σήμερα με τ’ αύριο μοιάζει.
Θα κάνω όνειρα ξανά, όπως εχθές όπως και πέρσι.
Τι κι αν δεν βγουν αληθινά, να ονειροπολώ μ΄ αρέσει.
Τι σήμερα, τι αύριο, τι χθες, γέλα αν θες, κλάψε αν θες,
Πέθανε αν θες, ζήσε αν θες, δεν έχει και μεγάλη διαφορά.
Όποια απόφαση κι αν πάρω, θα την πετάξω σαν τσιγάρο,
θα΄ρθει η μέρα, θα ξανάρθει, κι εγώ θα κάνω τα ίδια λάθη
περνά η ζωή, περνά ο καιρός, κι όλο με σκάβουν οι ρυτίδες
μα δόξα να΄χει ο θεός, μπόλικες έχω τις ελπίδες
Άνοιξη μπαίνει, ωχ Θεέ μου, χτυπάει αλλιώτικα η καρδιά μου.
ίσως αυτό το καλοκαίρι, κάτι ωραίο θα μου φέρει.
Κι αν δεν μου φέρει, τι μ΄αυτό, καινούργια όνειρα θα κάνω
ελπίδες έχω ένα σωρό, μου φτάνουν μέχρι να πεθάνω.
Τώρα, επειδή με ρωτήσατε πως βρέθηκα στην Αμερική, θα σας διηγηθώ όλο το σενάριο και τον ρόλο που έπαιξα, χωρίς να κόψω καμία σκηνή. Θα κάνω μία βουτιά στο χρόνο, χωρίς φόβο και πάθος, για να θυμηθώ και να αναβιώσω όλο το χρονικό του πρώτου μου αυτού ταξιδιού, που συνέβη πριν 38 ολόκληρα χρόνια και συγκεκριμένα το 1979 και έχω μάρτυρα, τον τότε πρόεδρο- και τώρα που γεράσαμε φίλο και αδελφό – τον Σταύρο Τριανταφυλίδη , που έπαιξε τότε συν πρωταγωνιστικό ρόλο και τώρα που βρισκόμαστε στην Φωκίωνος Νέγρη για καφέ, μου θυμίζει, σαν τον Πανούλια τον Σαλμά “θυμάσαι τότε στην Αμερική;”. Του λέω, μπορούμε και να το κάνουμε σενάριο για ταινία στο σινεμά, νούμερο 2 σαν τίτλο θα βάλουμε: “κάποτε στην Αμερική” , γιατί το πρώτο έργο το γύρισε ο Rombert Deniro με τον AlPatsino (μαφιόζικο), μόνο που το δικό μας θα είναι κοινωνικό!…
Όπως σας ανέφερα και στην πιο πάνω ερώτησή σας, για το πως ο τότε πρόεδρος της Ελληνικής Ομοσπονδίας Β.Β. και μέλος της παγκόσμιας I.F.B.B. κ. Σταύρος Τριανταφυλίδης με αποκάλεσε στο άρθρο του ο νέος Schwarzenegger, πολύ πιο πριν κερδίσω τον τίτλο του Mr. Ελλάς εν έτη 1977 σε ηλικία 20 χρονών , μετά από 2 χρόνια, αρχές του 1979, με κάλεσε στα γραφεία της Ομοσπονδίας και με ρώτησε αν έχω διαβατήριο και αν έχω ταξιδέψει ποτέ στο εξωτερικό.
Του είπα ότι τα μεγαλύτερό μου ταξίδι ήταν Αμφιλοχία – Αθήνα κι αυτό στις αρχές με τριαξονικά φορτηγά μεταφορών, που βοηθούσα τότε στο φόρτωμα Αμφιλοχία και ξεφόρτωμα Αθήνα για να γλυτώσω τα ναύλα του λεωφορείου, (για τέτοια οικονομική άνεση μιλάμε τότε).
Χαμογέλασε και μου είπε: δουλεύεις ακόμη στην οικοδομή στην Σταδίου; Ναι του είπα, από τον άλλο μήνα, μου είπε, θα δουλεύεις στα γραφεία τις ομοσπονδίας και θα αρχίσεις προετοιμασία πρωί – απόγευμα και θα σε συμπεριλάβω στην ομάδα που θα εκπροσωπήσουμε την Ελλάδα στους Παγκόσμιους αγώνες που θα γίνουν στην Αμερική και συγκεκριμένα στο Οχάιο (επειδή κάθε χώρα ήταν υποχρεωμένη από την παγκόσμια ομοσπονδία, κάθε χρόνο να κατεβάζει 4 αθλητές, τους καλύτερους στην κάθε κατηγορία, αφού είχε κερδίσει ο αθλητής στην χώρα του τον τίτλο).
Επειδή όμως οι αγώνες στην Ελλάδα είχαν προγραμματιστεί για αρχές Δεκεμβρίου και οι παγκόσμιοι …….. ο κ. Σταύρος έπρεπε με την εμπειρία του να συνθέσει Εθνική ομάδα που θα εκπροσωπούσε την Ελλάδα στο παγκόσμιο. Το θεώρησε σκόπιμο να συμπεριλάβει κι εμένα, αφού του έδωσα την υπόσχεσή μου, ότι γυρίζοντας από την Αμερική θα κατέβω και στους Ελληνικούς μετά αγώνες ( μεγάλο ρίσκο για τον ίδιο και τρομακτική εμπιστοσύνη για τις δικές μου δυνατότητες, γιατί αν δεν έβγαινα μετά πρώτος, καταλαβαίνετε τι θα άκουγε;) οι άλλοι δύο ήταν ήδη πρωταθλητές Ελλάδος και καταξιωμένοι αθλητές, με εμπειρίες στο εξωτερικό.
Ο Βασίλης Μπουζιάνας ο πρώτος Έλληνας Mr. Ελλάς το 1968 και 5ος στο Mr. Ευρώπη και ο δεύτερος Κώστας Γιαννακόπουλος, (Gas) όπως τον αποκαλούσαν, νεοαφιχθείς στην Ελλάδα από το Τορόντο του Καναδά, Mr. Καναδάς και Υδρόγειος, ο οποίος μετοίκησε μόνιμα στην Ελλάδα και τότε είχε το πιο σύγχρονο γυμναστήριο, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη (αφού μετέφερε ολόκληρο το γυμναστήριό του από τον Καναδά στην Ελλάδα, επαγγελματίας αθλητής και businessman, με διασυνδέσεις με όλους τους Καναδούς και Αμερικάνους πρωταθλητές που τον καθοδηγούσαν).
Ο Βασίλης, είχε στο Περιστέρι τότε ένα γυμναστήριο σιδεράδικο, υποτυπώδες, μόνο με τα απαραίτητα κλασικά όργανα και το άνοιγε τα απογεύματα, γιατί τα πρωινά δούλευε σαν καθηγητής σωματικής αγωγής στο γυμνάσιο Περιστερίου. Με τον Βασίλη είχαμε διαφορά ηλικίας 12 χρόνια μεγαλύτερός μου και τον είχα ίνδαλμα ακόμη από το χωριό που τον είχα δει στο πρώτο μου περιοδικό “Άδωνης” που είχε εξώφυλλο τον Steve Reeves και μέσα τον Βασίλη που είχε βγει Mr. Ελλάς. Φαντάζεστε το δέος από ένα παιδί 11 χρονών τότε και μετά από 8 χρόνια να γυμναζόμαστε μαζί με αυτόν και τον Κωστογλάκη (που τον είχε κερδίσει τότε ο Βασίλης).
Με τον Γιαννακόπουλο τότε δεν είχαμε και άριστες σχέσεις, παρόλο που η διαφορά ηλικίας (μεγαλύτερός μου κατά 16 χρόνια) και στο επίπεδο του αθλητικού και επαγγελματικού τομέα δεν υπήρχε σύγκριση μαζί του, κρατούσε μία στάση, απόμακρη έως και απαξιωτική, γιατί άκουγε για μένα απ’ όλους λόγια θαυμασμού και επειδή ο ίδιος ετοίμαζε αθλητές του που θα με αντιμετώπιζαν μετά την Αμερική στους αγώνες στην Ελλάδα και κάποια στιγμή θα έπρεπε να με αντιμετωπίσει και ο ίδιος (όπως και έγινε και οι φόβοι του επαληθεύτηκαν, ένα μήνα μετά την Αμερική που κέρδισα τους μαθητές του και τον ίδιο την ίδια μέρα σε ανοιχτούς αγώνες που γινόταν πρώτη φορά στην Ελλάδα, για όσους είχαν Πανελλήνιους τίτλους ή είχαν συμμετοχές και διακρίσεις στο εξωτερικό) χωρίς να μπορεί κανείς να αμφισβητήσει την νίκη μου, γιατί πρόεδρος της επιτροπής ήταν ο 4 φορές Mr. Υφήλιος Reg Park δεξί χέρι του Weider και σταρ του σινεμά (αμερόληπτος και χωρίς να γνωρίζει κανέναν από εμάς), φανταστείτε ότι τον Γιαννακόπουλο που θεωρούνταν φαβορί και φίλος του προέδρου Κ. Σταύρου, τον ψήφισε τρίτο!…
Μετά από χρόνια οι σχέσεις μας αποκαταστάθηκαν αφού αναγνώρισε την υπεροχή μου στον τομέα του αθλήματος, εκτίμησε το ήθος και τον χαρακτήρα μου και πάνω απ’ όλα τον σεβασμό μου στους πρωτοπόρους του Β.Β. και μετά συναθλητές μου.
Τώρα η μία έκπληξη διαδέχονταν την άλλη, το 1979 ήταν ο σταθμός της ζωής μου.
Αφού ξεπέρασα το πρώτο σοκ μετά την πρόταση που μου έκανε ο πρόεδρος, άρχισε η μεγάλη προετοιμασία μου, τόσο για τους παγκόσμιους αγώνες (που δεν έτρεφα καμία ψευδαίσθηση ή ελπίδα έστω για την δεκάδα, μόνο και μόνο που θα ήμουν πάνω στην σκηνή με τα παγκόσμια ινδάλματά μου, αυτό και μόνο με γέμιζε απέραντη χαρά, δέος, ικανοποίηση και δύναμη).
Όσο δε για μετά στο Πανελλήνιο, με γέμιζε με αίσθημα ευθύνης, πρώτα απέναντι στον πρόεδρο, που εμπιστεύτηκε τις δυνατότητές μου και το ταλέντο μου και μετά στον εαυτό μου που έπρεπε να τα δώσω όλα που λέμε, αφού με είχαν όλοι για φαβορί ( έτσι η προετοιμασία δεν σήκωνε παρασπονδίες, παρά τόνους βάρη και αυτοπειθαρχία τόσο στην αθλητική δράση, όσο και στην κοινωνική μου ζωή, δύο σε ένα που λέμε, σώμα και νου σε απόλυτο έλεγχο και τρίτο και κυριότερο δύναμη ψυχής)
Η άλλη έκπληξη και το σοκ του προέδρου ήταν όταν πήγα στην Αμερικάνικη πρεσβεία με τα απαραίτητα δικαιολογητικά για να μου δώσουν βίζα για την Αμερική(τότε τα πράγματα ήταν πάρα πολύ αυστηρά και το πολύ πολύ να σου έδιναν βίζα τουριστική για ένα μήνα για μπίζνες και συνάλλαγμα σε δολλάρια ελάχιστα).
Με ρώτησαν αν ξέρω αγγλικά και τους είπα ελάχιστα, με παρέπεμψαν σε Αμερικανό μάλλον ψυχολόγο που ήξερε πάρα πολύ καλά Ελληνικά. Με καλοδέχτηκε, μιας που με ρώτησε ποιος ο σκοπός μου στην Αμερική και του είπα να λάβω μέρος σε Παγκόσμιους αγώνες.
Θυμάμαι μου είπε, δεν είσαι πολύ μικρός ακόμη για τέτοιο επίπεδο;
Eπειδή φοβήθηκα μην δεν μου δώσει visa, του είπα ευθαρσώς: θα τους κερδίσω όλους!
Χαμογέλασε με την αυτοπεποίθησή μου και τον τρόπο που του το εξέφρασα και αφού μου έκανε και άλλες (πονηρές ερωτήσεις)π.χ. αν θα ήθελα να μείνω για πάντα στην Αμερική, αν εκεί έχω φίλους, συγγενείς και τι δουλειά έκανα εδώ και επειδή οι απαντήσεις μου ήταν όλες για όλες ειλικρινέστατες, αφού από ένα σημείο και μετά, ξέχασα με ποιόν μιλάω(παρόλο που πριν πάω για την visa, με δασκάλεψαν τι έπρεπε να πω και τι όχι) εγώ του είπα όλα τα εσώψυχά μου, μέχρι και για την οικοδομή που δούλευα και για τα καλοκαίρια που βοηθούσα ακόμη τους γονείς μου στα καπνά και ότι μετά τους αγώνες θα πήγαινα φαντάρος στην Καλαμάτα!…. (όλα αυτά εναντίον μου, για να μην μου δώσουν visa περισσότερο από 10 μέρες μόνο και μόνο για τους αγώνες και για να μην την κοπανίσω όπως ο φίλος μου ο Μάντζος και τόσοι άλλοι που η Αμερική ήταν τότε όνειρο ζωής και ευκαιρία για οικονομική και επαγγελματική αποκατάσταση, σκληρά χρόνια τότε)
Αφού σηκώθηκε όρθιος, με χαιρέτησε εγκάρδια και μου ευχήθηκε καλή σταδιοδρομία και νίκη, σφραγίζοντάς μου το διαβατήριο.
Αυτή ήταν η δεύτερη έκπληξη που τώρα είδα στα μάτια του προέδρου όταν του πήγα το διαβατήριο και το έλεγξε λέγοντάς μου: Ξέρεις τι visa πήρες; Μόνο οι μεγάλοι επιχειρηματίες παίρνουν τέτοια, δηλαδή ανοιχτή για πάντα (όπως τώρα που είμαστε στην Ευρωπαϊκή ένωση) μάλλον οι ερωτήσεις (οι πονηρές) του Πρέσβη, έκρυβαν άλλο σκοπό και όχι πονηριά, είδε τις δυνατότητές μου, το ταλέντο και την θέλησή μου και μου έδωσε την ευκαιρία(δόλωμα) να παραμείνω για πάντα στην Αμερική.
Τα ανοιχτά μυαλά έτσι λειτουργούν, αξιοκρατικά, χωρίς ζήλιες, συγκρίσεις, κόμπλεξ και εμπάθειες.
Εμείς διώχνουμε τα ταλέντα σε όλους τους τομείς και οι Αμερικάνοι τα μαζεύουν και γι αυτό η χώρα αυτή μεγαλούργησε και μεγαλουργεί, γιατί δίνει την δυνατότητα και την ευκαιρία σε όσους αξίζουν πραγματικά να αναδειχθούν και να μεγαλουργήσουν χωρίς κομματικά κριτήρια που εδώ γίνεται ακόμη και στον αθλητισμό!….
Έτσι, το παρθενικό μου ταξίδι με αεροπλάνο boing747 υπερπολυτελείας για να συναντήσω την υπερατλαντική γκόμενα και ξελογιάστρα Αμερική κράτησε μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας στο Οχάιο σχεδόν 20 ώρες και περίπου 12 ημέρες.
Η εκεί παραμονή μου που έφτανε και περίσσευε για να προσγειωθώ και μετά να απογειωθώ ανώμαλα και να χάσω και το λίγο μυαλό που είχα πριν πάω , γιατί το δέλεαρ και τα δολώματα ξεκίνησαν από την δεύτερη κιόλας ημέρα, αφού ο πρόεδρος μας πήρε και τους τρείς και μας πήγε για να δηλώσει την συμμετοχή μας και μετά να ζυγιστούμε ανά κατηγορίες, βάρος, ύψος, ηλικία και χώρα προέλευσης.
Στην γραμματεία και στο team του Schwarzeneigger και του Weider Αμερικανίδα γραμματέας που αφού (ζύγισε) το βάρος, το ύψος και την ηλικία μου(μάλλον θα ήμουν το εσωτερικό της αρσενικό πρότυπο, που λένε οι ψυχολόγοι) είπε μετά στον πρόεδρο αφού τέλειωσαν όλες οι διαδικασίες, θα σας δω το βράδυ στο ξενοδοχείο στην συγκέντρωση. Έτσι και έγινε, ήρθε με μία φίλη της και με ένα μπουκάλι κρασί για το καλωσόρισμα και ρώτησε τον πρόεδρο αν μπορεί το βράδυ να με φιλοξενήσει στο σπίτι της, αντί για το ξενοδοχείο που έμεναν όλοι οι αθλητές απ’ όλες τις χώρες και με την εγγύηση ότι αύριο θα με φέρει η ίδια στους αγώνες… πανέτοιμο!….
Ο πρόεδρος, όχι μόνο δεν έφερε αντίρρηση, αλλά μου έδωσε και την ευχή του(αυτό θα πει ανωτερότητα και όχι κόμπλεξ, φθόνος, εμπάθεια και πάνω απ΄όλα ζήλια και σύγκριση).
Η γραμματεύς 3-4 χρόνια μεγαλύτερή μου, με πήγε με το υπερπολυτελές αυτοκίνητό της σ΄ένα σπίτι, που έβλεπα απ’ το δικό μου υπόγειο μόνο σε ασπρόμαυρη τηλεόραση.
Την άλλη μέρα το πρωί με πήγε όπως είχε υποσχεθεί στον πρόεδρο, στους προκριματικούς και σε ποιόν λέτε με σύστησε;
Σε αυτόν που δεν το φανταζόμουν ούτε στα όνειρά μου, πρώτα στον Weider και μετά στον Schwarzenegger που ήταν μαζί με τον κολλητό του και κουμπάρο του, τον 2 φορές Mr.Ολύμπια Franko Kolobo, με ρώτησε αν μιλάω Ιταλικά και ο Arnold Γερμανικά, γιατί Αγγλικά δεν υπήρχε περίπτωση χωρίς τον πρόεδρο να συνεννοηθούμε..
( με την Αμερικάνα συνεννοούμασταν τέλεια, όπως οι κωφάλαλοι, εκεί δεν χρειάζονται και μεγάλες προσπάθειες για λέξεις, αυτή η γλώσσα είναι διεθνείς και την μιλάνε όλοι…) έτσι με απάλλαξε ο πρόεδρος, που ήρθε και με έβγαλε από αυτή την αμηχανία και την δύσκολη θέση απέναντι στα ινδάλματά μου έστω για το καλωσόρισμα.
Μετά από το Mr. Υφήλιος γινόταν συγχρόνως και το Mr. Ολύμπια, που συν έπεσαν μαζί για πρώτη φορά οι καλύτεροι των καλυτέρων στο Β.Β. .
Όλοι εκεί, τους είδα όλους από απόσταση αναπνοής, αφού στο ζέσταμα που κάνανε στα αποδυτήρια και μετά στο ζύγισμα ήμουν παρών, με κάρτα στο λαιμό ελευθέρας λόγω της γραμματέως, μαζί με τον πρόεδρο και θέση V.I.P. στους τελικούς του Ολύμπια.
Νικητής για Τρίτη συνεχόμενη χρονιά ο Frank Zane και guestpozer τον μυθικό Ηρακλή και σταρ του σινεμά Reg Park στα 51 χρόνια του ( που τύφλα είχαν δίπλα του οι νεότεροι κατά 25 χρόνια), διαχρονική αξία και μετά ο υπεραθλητής, και αυτός Αμερικάνος, ίνδαλμα και αριστερό χέρι του Weider για πάρα πολλά χρόνια, πριν ακόμη ο Arnold πάει Αμερική, ο Dave Draper και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, το βράδυ, καλεσμένοι στο πάρτι – δεξίωση που έδωσε ο Arnold σε όλους τους νικητές του Mr. Υφήλιος και του Ολύμπια.
Ο πρόεδρος είχε ελευθέρας και εγώ με την πρόσκληση που είχε η Αμερικάνα σαν συνοδός της (σαν να λέμε, πρώτο τραπέζι πίστα στα μπουζούκια).
Χόρευαν οι καλεσμένοι και μαζί ο Αrnold με live ορχήστρα, μου είπε ο πρόεδρος: Πάρε την Αμερικάνα και χόρευε και εσύ μαζί με τον Arnold να σας βγάλω φωτογραφία( με μία μηχανή αυτόματη μικρή που είχε τότε μαζί του), του λέω ντρέπομαι, αν ήταν μπουζούκια θα χόρευα μια ζειμπεκιά λεβέντικη μέσα από την ψυχή μου και για να με δελεάσει, μου έδωσε ένα ποτήρι σαμπάνια να το προσφέρω στο ίνδαλμά μου και μου τράβηξε μία αναμνηστική και μετά, όπως λέμε κι εμείς στην πατρίδα ,(αέρα θέλει η πουτανιά), όχι μόνο χόρεψα, αλλά έκανα και φιγούρες και να φωτογραφίες ο προεδράρας.
Με την φωτογραφική μηχανάρα του, που όταν ήρθαμε στην Αθήνα και της εμφανίσαμε από τις 5 που τράβαγε, οι 2 μόνο είχαν το θέμα( τόσο γρήγορο ήταν το διάφραγμα και όπλιζε η cannon με τον τηλεφακό της !) παρόλα αυτά έχουμε τις αναμνηστικές μας φωτογραφίες που τις πιο πολλές μου τις έδωσε τώρα που του έδωσα να διαβάσει την συνέντευξη μήπως έχω ξεχάσει κάποιο γεγονός και μου υπενθύμισε πάρα πολλά. Ο Σταύρος έχει μνήμη ελέφαντα και καταπληκτικό αρχείο.
Έτσι βλέποντάς τες τώρα, δεν μπορώ να πιστέψω ότι ζήσαμε τότε τέτοια ανεπανάληπτα γεγονότα και καταστάσεις. Βέβαια τότε τα ζούσαμε και δεν το καταλαβαίναμε και αυτή είναι η ουσία και το νόημα της ζωής, δηλαδή να ζεις, γιατί άλλο να είσαι και να ζεις σαν Ζορμπάς και άλλο να το φαντάζεσε, να γράφεις και να περιγράφεις το Ζορμπά. Η φαντασία είναι του νου και το βίωμα της ψυχής μέσα από τις αισθήσεις και τα συναισθήματα. Όλα αυτά, μένουν μέσα σου ανεξίτηλα χαραγμένα σαν ωραίες και γλυκιές αναμνήσεις και όχι σαν αποθυμένα που είναι στην μνήμη του εγκεφάλου όταν χάνεις την στιγμή, το εδώ και τώρα και αναβάλεις για το μέλλον. Το παρελθόν και το μέλλον είναι χρόνος. Το παρελθόν είναι ανάμνηση και το μέλλον φαντασία, ανάμεσα σ αυτά τα δύο είναι η αιωνιότητα, το εδώ και τώρα, η στιγμή. Συνήθως ψευτοζούμε και φυτοζωούμε ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον, δηλαδή στο χρόνο και μας φεύγει το παρόν, η στιγμή, η αιωνιότητα, δηλαδή αυτό που ζουν τα μικρά παιδάκια ξέγνοιαστα, χωρίς σκέψεις, έγνοιες, αυτές μας τρώνε την ζωή. Γι΄αυτό όταν κάποιος ρώτησε έναν σοφό πιό το νόημα της ζωής, η απάνταση ήταν: ΄΄απόκτησε πρώτα ζωή και μετά θα καταλάβεις το νόημά της ΄΄!!!!
Την άλλη μέρα ο πρόεδρος μου είπε: τι λες, το σκέφτηκες καλά να γυρίσεις πίσω; (εδώ ο κολλητός μου και παιδικός μου φίλος από την Αμφιλοχία που γυμναζόμασταν μαζί στην Αθήνα με τον Πέτρο και τον Σιαφάκα, μπαρκάρισε σε καράβι γκαζάδικο και κατέβηκε λαθραίος και άγνωστος μεταξύ αγνώστων για να την κοπανίσει και παντρεύτηκε 18 χρονών ο ίδιος Αμερικάνα για να παραμείνει για πάντα Αμερική και για 12 ολόκληρα χρόνια δεν είχε δώσει σημεία ζωής ούτε στην μάνα του και τον πατέρα του που είχε πεθάνει και δεν το ήξερε, από τον φόβο του μην τον εντοπίσουν.
Μόνο εγώ τον ξετρύπωσα τον αγνοούμενο και τον ξαναέφερα μετά από χρόνια πίσω, τουλάχιστον να προλάβει να δει την μάνα του την κ. Σταθούλα που όταν με έβλεπε στην Αμφιλοχία(γιατί την επισκεπτόμουν ανελλιπώς) με έπαιρνε αγκαλιά και έκλαιγε, γιατί της θύμιζα τον Βασίλη.
Θυμάμαι τότε όταν τον πρωτοσυνάντησα, μου μίλαγε σπαστά ελληνικά με αμερικάνικη προφορά και είχε πάθει και επιλεκτική αμνησία.
Ενώ του θύμιζα γεγονότα και καταστάσεις με Αμφιλοχιώτικη προφορά, που ήταν χαραγμένα με ανεξίτηλη μελάνι όχι στο δέρμα μας όπως τα τατουάζ, αλλά στην ψυχή μας, μου έλεγε ότι δεν θυμόταν!
Εγώ του είπα ότι και στον Άρη να με αφήναν και να γυρίζαν να με πάρουν γέρο,δεν θα τα ξέχναγα, εσείς εδώ στην Αμερική τι νερό πίνετε, της λησμονιάς;
Τα ίδια και χειρότερα συνάντησα από έναν άλλος παιδικό φίλο στην Αθήνα από την Αμφιλοχία.
Αυτά κάνει το κόμπλεξ κατωτερότητάς που αισθάνεται ο άνθρωπος για την οικογενειακή του και μικροαστική καταγωγή, τα στερημένα παιδικά χρόνια φτώχειας και πάνω απ΄όλα την αποτυχία του σε όλα αυτά που πίστεψε, ονειρευόταν και ήλπιζε να πραγματοποιηθούν για να γυρίσει πίσω επιτυχημένος ( και να βγάλει που λέμε λαϊκά το μάτι της κοινωνίας) το κόμπλεξ δεν έχει σύνορα και πατρίδες, όπως ο βλάκας.)
Όλα αυτά σας τα είπα γιατί η Κίρκη πήγε να με ξελογιάσει σαν τον Οδυσσέα, να χάσω χρόνια και πάνω απ’ όλα την Πηνελόπη την οικογένειά μου και την Ιθάκη μου, την Αμφιλοχία, μαζί με τον εαυτό μου. Έτσι είπα στον κ. Σταύρο: θα γυρίσω Ελλάδα, θα κατέβω στους αγώνες τον άλλο μήνα και τον επόμενο θα πάω να εκπληρώσω τις στρατιωτικές μου υποχρεώσεις απέναντι στην πατρίδα, να είμαι εντάξει, με την συνείδησή μου καθαρή και αφού έχω ανοιχτή βίζα για Αμερική για πάντα, όποτε “θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος) οι πόρτες ήταν και είναι ανοιχτές, και σαν να μην έφταναν στην Αμερική τα δολώματα που δεν τσίμπησα, μου φέρνει τώρα και το τυράκι ψημένο στην φάκα (μάλλον κεφαλογραβιέρα που στο μέλλον θα γινόταν παντοτινό κεφαλοκλείδωμα) όταν ήρθε μετά από ένα μήνα στην Ελλάδα, προσκεκλημένος του προέδρου για να είναι ο gueststar της βραδιάς και να προεδρεύσει της επιτροπής, ο μυθικός Ηρακλής του Hollywood Reg Park με την γοητευτικότατη, ευγενέστατη και καλοσυνάτη γυναίκα του την Marion (πρότυπο ζευγαριού και οικογένειας στο Hollywood μέχρι τα βαθιά γεράματα)
με ένα γιό στην ηλικία μου και μία μικρότερη κόρη ( ο Park και ο πατέρας μου είχαν ίδια ηλικία, το 1928 γεννηθέντες και οι δύο, μόνο που ο Park ποζάριζε για τους θαυμαστές του που τέτοιο θέαμα μόνο στις ταινίες βλέπαμε μέχρι τότε και ο πατέρας μου για τους φωτογράφους μαζί μ΄εμένα και τον αδελφό μου Κώστα καμαρωτός- καμαρωτός. Πιστεύω και ο γυμνασμένος επώνυμος σταρ και ο ασήμαντος, ανώνυμος αντιστάρ την ίδια χαρά και ικανοποίηση να ένιωθαν, μην σας πω ότι για τον πατέρα μου που του ήταν πρωτόγνωρη μπροστά σε τόσο πλήθος να τον επευφημούν ήταν τριπλή χαρά, ενώ για τον Park συνηθισμένο το φαινόμενο, μάλλον περισσότερο γι’αυτόν θα ήταν η λέξη ικανοποίηση.
Την άλλη μέρα μετά τους αγώνες, ο Park ζήτησε να γυμναστεί και ο πρόεδρος τον πήγε στο γυμναστήριο του κουνιάδου του και αείμνηστου καθηγητή σωματικής αγωγής Πέτρου Μπογέα(που έφυγε από την ζωή πολύ μικρός από την επάρατο νόσο) και με προσκάλεσε και εμένα και γυμνάστηκα με το ίνδαλμά μου. Ο Park αφού μου έδωσε πολύτιμες συμβουλές γυμναστικής και διατροφής, είπε στον κ. Σταύρο αν ήθελα να πάω στο Γιοχάμεσμπουργκ που τότε ήταν Αγγλική αποικία και ο Park μαζί με την οικογένειά του, είχε μετοικήσει εκεί και είχε ανοίξει 4 γυμναστήρια και ετοίμαζε πρωταθλητές παγκόσμιους, όπου πριν είχε φιλοξενήσει και γυμνάσει τον Schwarzenegger που και αυτός τον είχε τον Park ίνδαλμα.
Ο κ. Σταύρος, μου το είπε με χαρά, ικανοποίηση και πονηρό χαμόγελο, μεγάλε η Marion σε έκοψε όπως και τον άνδρα της στα νιάτα του, για καλό παιδί και οικογενειάρχη, μάλλον σε βλέπει για μέλλοντα γαμπρό (αυτά δικά του συμπεράσματα και μάλλον πειράγματα), εσύ του λέω που με ξέρεις και από την όψη και από την κόψη, κάνει να εγκλωβιστώ για πάντα όπως εσύ που παντρεύτηκες στα 20 χρόνια σου κ να εκτεθώ και μάλιστα στο ίνδαλμά μας;
Μου είπε σε παραδέχομαι που είσαι ειλικρινής και ακόμη και σήμερα παραδέχεται την επιλογή της μοναχικότητάς μου και του εξήγησα την διαφορά της μοναξιάς από την μοναχικότητα και μου είπε τώρα στα γεράματα: είσαι σπάνιος, μοναχικός λύκος, γιατί υπάρχουν και άλλοι λύκοι αλλά συνηθισμένοι!!!!!
Όσο για το Γιοχάνεσμπουργκ του είπα: πες στην (πεθερά μου και στον πεθερό μου !) μόλις γυρίσω από φαντάρος, θα τους επισκεφτούμε παρέα, προς το παρόν ας απολαύσουμε τα αξιοθέατα της Αθήνας που ποτέ δεν είχα πάει πάνω στην Ακρόπολη και ας έμενα στους πρόποδες του Φιλοπάππου στην υπογειάρα μου.
Ευκαιρία ήταν!!να πάω Ακρόπολη και έτσι, έχασα την ευκαιρία για Γιοχάνεσμπουργκ.
Όλα αυτά τα (τυχαία γεγονότα) που μου συνέβησαν και σας ανέφερα και στον πρόλογο της απάντησής μου, αν τότε τα έβλεπα σαν μοναδικές ευκαιρίες που έχασα, τώρα που τα βλέπω με άλλη οπτική και ξεκάθαρη ματιά, μάλλον δεν θα έβρισκα ποτέ τον χαμένο και ξεχασμένο εαυτό μου.
Έτσι έβγαλα το συμπέρασμα ότι άλλος προστάζει, διατάζει, άλλος δοκιμάζει, άλλος κρατάει λογαριασμό σας το ορκίζομαι δεν είμαι εγώ, είναι η Θεία Οικονομία, Πρόνοια και Σοφία.
Έτσι λοιπόν, αφού ήταν πλέον όλες οι πόρτες ορθάνοιχτες, είχα όλες τις επιλογές και την ελευθέρα βούληση όταν τακτοποίησα τα του οίκου μου, να ξεπορτίζω τα βράδια στις διασκεδάσεις και στις απολαύσεις της ζωής και μπορεί να επισκέφτηκα και τα 4 σημεία του ορίζοντα σε χώρες, αλλά την Ελλάδα δεν την αλλάζω ούτε τώρα σε περίοδο φτώχειας οικονομικής, ούτε την φοβάμαι, γιατί εγώ την φτώχεια την οικονομική την γεύτηκα πολύ πιο πριν και τώρα μου φαίνομαι πάμπλουτος μέσα και έξω.
Και μην μου πείτε, μεγάλε εσύ την έκανες την καβάντζα σου και μιλάς εκ του ασφαλούς, γιατί σας πληροφορώ ότι εμένα η κρίση με έπιασε από το 2007, όταν έκλεισα το μεγάλο μου γυμναστήριο στου Ζωγράφου, που το ξέρατε σχεδόν όλοι, γιατί περάσατε, γυμναστήκατε και αρκετοί δουλέψατε εκεί μέσα, αλλά εμένα δεν με έπιασε κρίση πανικού, ούτε μην χάσω το κύρος μου σαν όνομα, στον τομέα αυτό που έκλεινα την επιχείρησή μου (γιατί θα μπορούσα να το φορτώσω σε κάποιον άλλο, πουλώντας του κοπανιστό αέρα που λέμε στην γλώσσα του εμπορίου ή θα εισέπραττα συνδρομές και δεν θα πλήρωνα ενοίκια, ΤΕΒΕ, ΙΚΑ και άλλες υποχρεώσεις και ένα ωραίο πρωινό θα το έβρισκαν κλειστό λόγω πτώχευσης, όπως κάνουν τόσοι και τόσοι απατεώνες, ή θα άλλαζα την επωνυμία και σε ένα βράδυ θα το μετέφερα σε άλλη γειτονιά.
Αυτά κάνουν οι αεριτζήδες και οι τυχοδιώκτες. Αντί αυτού πούλησα όσα όργανα μπορούσα και τα υπόλοιπα τα μετέφερα στην αποθήκη καπνού στο Ρίβιο.
Αφού ξεπλήρωσα και το τελευταίο ενοίκιο στον ιδιοκτήτη τον κ. Γρυμάνη, τον ευχαρίστησα για τα 17 ολόκληρα χρόνια άψογης συνεργασίας, από την πλευρά μου, γιατί από την πλευρά του δεν μου άφησε ούτε ένα μήνα να το κρατήσω ΄έστω σαν αποθήκη μέχρι να δω τι θα κάνω με τα όργανα, ούτε μου μείωσε τότε το ενοίκιο που του παρουσίασα έξοδα – έσοδα χρονιάς, γιατί όπως είπαμε, η κρίση ήλθε πολύ αργότερα και μου είπε: Μπουρνάζο, εγώ από τα ενοίκια ζω!!! Και θα το ενοικιάσω πιο ακριβά. Όντως βρήκε θύμα, που του πούλησε φύκια για μεταξωτές κορδέλες, σε ένα πολύ καλό παιδί που ήλθε και με ρώτησε και του είπα την αλήθεια και μου είπε εγώ θα το κάνω γυμναστήριο και KickBoxing, αλλά ακόμη πληρώνει δάνεια στην τράπεζα και ακόμη και σήμερα μου λέει: δεν σε άκουσα, παρασύρθηκα, κρίμα… πάντως εγώ έχω την συνείδησή μου καθαρή)
Ούτε σκέφτηκα τι θα πει ο κόσμος, όπως ειπώθηκε από συναθλητές, φίλους, ακόμη και από συγγενείς, γιατί ο κόσμος πάντα έλεγε και θα λέει τα δικά του, αλλά, “όσα ξέρει ο νοικοκύρης, δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος” που λέει και η λαϊκή παροιμία, αλλά τα συνετά και νοικοκυρεμένα άτομα, κοιτάζουν τι έσοδα και τι έξοδα έχουν από την εργασία τους, όποια κι αν είναι αυτή, μετά του σπιτιού τους και τέλος των ατομικών τους εξόδων και βάση αυτών των απλών υπολογισμών πορεύονται.
Δεν χρειάζεται να έχεις τελειώσει το οικονομικό πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ για να καταλάβεις τα απλά πράγματα, να μαζέψεις τα περιττά και ανώφελα τώρα πλέον έξοδα που ήρθε ο καιρός των ισχνών αγελάδων, γιατί όταν ήταν παχιές, είχαμε την πολυτέλεια και το χύναμε το περίσσευμα, αλλά τώρα πρέπει να το κάνουμε τυρί, βούτυρο, ανθότυρο , μυζήθρα και αν χρειαστεί, ακόμη και το τυρόγαλο που το δίναμε στα γουρούνια κάποτε, μπορούμε να το κάνουμε ανθότυρο και μάλιστα είναι και χωρίς πολλά λιπαρά, θρεπτικό και υγιεινό.
Και όχι, μεγάλε αυτό το αμάξι έχεις ακόμη από το 1990 ή την ίδια μηχανή από το 1985, γιατί το άκουσα και αυτό, αφού έχεις την οικονομική άνεση γιατί δεν παίρνεις καινούργιο μοντέλο;
Ναι αυτά είχα και έχω, αλλά πως τα έχω; Τα προσέχω, τα συντηρώ, τα εκτιμώ και τα χαίρομαι σαν να τα πήρα σήμερα, γιατί ακόμη με πάνε και με φέρνουν και ας είναι άψυχα, θέλουν κι αυτά φροντίδα και σεβασμό και μέσα από μένα δίνω και σε αυτά ψυχή και είναι ακόμη κινούμενα και κούκλες.
Δεν φημίζομαι για σφιχτοχέρης, ούτε για τσιγκούνης, γιατί η τσιγκουνιά και η αξιοπρέπεια είναι μέσα μας και εκδηλώνετε και αυτή προς τα έξω όχι μόνο με την οικονομική, επιφανειακή πλευρά της, που όλοι την βλέπουμε στους άλλους αλλά όχι στον εαυτό μας, αλλά υπάρχει και η συναισθηματική τσιγκουνιά που δεν αφήνουμε τα συναισθήματά μας να εκδηλωθούν ελεύθερα και αυθόρμητα προς τον συνάνθρωπό μας, όπως υπάρχει και η αισθητική τσιγκουνιά, που φοβόμαστε να χαιρετήσουμε εγκάρδια, πόσο μάλλον να αγκαλιάσουμε έναν φίλο. Αλλά τουλάχιστον την εξωτερική την βλέπουμε και μάλιστα όχι μόνο στους φτωχούς, που δικαιολογούνται ας πούμε γιατί λένε ότι δεν έχουν(που όλοι έχουν έστω για έναν καφέ που λέμε) αλλά οι πλούσιοι, τι δικαιολογίες να βρουν ή ποια λογική να βάλουν στο πάθος της τσιγκουνιάς, όπως μερικοί- μερικοί που είναι ακριβοί στα πίτουρα και φθηνοί στο αλεύρι. Η σύνεση λέει να ξοδεύεις εκεί που πρέπει και όσα πρέπει, για να είσαι αξιοπρεπής και όχι όταν έρχεται η ώρα της πληρωμής να σε πιάνει τρεμούλα, πανικός, αμηχανία και να γίνεσαι γελοίος και να κάνεις, μία ώρα ότι ψάχνεις τις τσέπες σου ή να λες ξέχασα τα χρήματα στο άλλο παντελόνι που άλλαξα ή στην χειρότερη να πηγαίνεις τουαλέτα από το φούσκωμα και το άγχος, όχι για να ουρήσεις, αλλά για να σου φύγει ο αέρας που σε τουμπάνιασε ο φόβος μέχρι να πληρωθεί ο λογαριασμός και να επανέλθει η αναπνοή σου στον κανονικό της ρυθμό που ακόμη και αυτή ελέγχεται από το νου, γιατί με το άγχος που σου δημιουργεί το ίδιο σου το μυαλό, φουσκώνει και ξεφουσκώνει το στήθος και δεν οξυγονώνεται ο εγκέφαλος και λειτουργείς εν συγχήσει και απερίσκεπτα, ενώ όταν είσαι ήρεμος, η εισπνοή και η εκπνοή ρυθμίζονται από το ίδιο το σώμα και συγκεκριμένα από την κοιλιά όπως στα μικρά παιδάκια αν τα έχετε παρατηρήσει και στον ύπνο και στον ξύπνιο.
Η φτώχεια και η κρίση είναι μέσα μας και όχι έξω , γι’ αυτό δεν έψαξα ποτέ για εθνοσωτήρες για να με σώσουν (γιατί αυτοί είναι πάμπλουτοι έξω και πάρα πολύ φτωχοί μέσα τους) ούτε ποτέ έριξα την ευθύνη στους άλλους.
Αυτοί οι μεγάλοι οικονομολόγοι και πολιτικοί που μας διοικούν, δεν καταλαβαίνουν ότι ένα κράτος είναι και αυτό μία επιχείρηση ή ένα σπίτι που θέλει νοικοκύρεμα εσόδων – εξόδων; Αφού το πρώτο μάθημα οικονομίας που μαθαίναμε ακόμη και στο γυμνάσιο, είναι η βάση των εσόδων και εξόδων, δηλαδή βάση των εσόδων μας θα πρέπει να υπολογίζουμε και τα έξοδά μας. Είναι όπως και στο χορό, πρώτα μαθαίνουμε τα βασικά βήματα, τον ρυθμό και μετά τις φιγούρες. Εμείς γιατί αρχίζουμε με φιγούρες και ξεχνάμε τα βασικά βήματα και κάνουμε φιγούρες στο Schäuble και γελά ανάπηρος άνθρωπος απο πόδια;
Όπως γελάω εγώ με αυτούς που μου λένε ότι τώρα βγήκαν καινούργια όργανα γυμναστικής και δεν χρειάζετε να κουραζόμαστε τόσο πολύ όπως εσείς οι παλιοί αθλητές και εγώ τους λέω: δηλαδή εσείς δεν χρειάζετε να κουράζεστε; θα κουράζονται τα μηχανήματα; αυτά θα αναπτυχθούν , όχι εσείς; εσείς ανακαλύψατε καινούργιες ιδέες με πλάγιο τρόπο παρακάπτωντας τα βασικά βήματα της γυμναστικής, κάντε λοιπόν φιγούρες με την φαρμακοδιέγερση και καλά σαράντα που λένε και στην Αμφιλοχία.
Τι στέλνουν λυγερούς και κορδωμένους σαν ξεπουπουλιασμένες γαλοπούλες στον Σόιμπλε; Αν είναι να νοικοκυρέψεις το σπίτι σου, τρέχεις στον γείτονα να σε σώσει ή να σε ξεχρεώσει από τις δικές σου άσκοπες και περιττές σπατάλες, ή μαζεύεις την οικογένειά σου και λες τι κάνουμε τώρα για να επιβιώσουμε και να είμαστε αξιοπρεπείς;
Τι νόμισαν, ότι επειδή ο Σόιμπλε είναι ανάπηρος από πόδια στο καροτσάκι, είναι και στο μυαλό που είναι οι δικοί μας εθνοσωτήρες και μεγαλοιδεάτες, που θέλουν να αλλάξουν την Ευρώπη και να την κάνουν να χορεύει στο ταψί που διαλαλούσαν και διατυμπάνιζαν ευθαρσώς και όχι να αλλάξουμε εμείς νοοτροπία και τρόπο διαχείρισης των οικονομικών μας σαν χώρα; Ως που φτάνει η βλακεία; Θα μου πείτε, δεν έχει όρια όπως και η σάτυρα, γι΄αυτό γελάνε όλοι με τα καμώματά μας και τα τερτίπια μας, ως πότε;….
Πάντως η Ελλαδάρα μας ποτέ δεν πεθαίνει, μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς την δόξα τραβά. Είμαι σίγουρος ότι σε καλό θα μας βγουν όλα αυτά! …Υπομονή αδέλφια.
Συνεχίζεται…..
ΕΔΩ μπορείτε να διαβάσετε το 1ο μέρος της συνέντευξης, ΕΔΩ το 2ο, ΕΔΩ το 3ο, ΕΔΩ το 4ο, ΕΔΩ το 5o , ΕΔΩ το 6ο , ΕΔΩ το 7ο , ΕΔΩ το 8ο, ΕΔΩ το 9ο.
*Ο Σπύρος Μπουρνάζος και το AmfLife.Gr, είναι οι νόμιμοι κάτοχοι των πνευματικών δικαιωμάτων της συνέντευξης αυτής, όπως και των φωτογραφιών.
Add Comment