Σπύρος Μπουρνάζος: Ο Έλληνας ”Θρύλος” του BodyBuilding σε μια συνέντευξη εφ’ ολης της ύλης στο AmfLife(Μέρος 8ο)

Συνεχίζουμε την συνέντευξη με τον Σπύρο Μπουρνάζο και σας παρουσιάζουμε το 8ο μέρος.

 

Ποιά ήταν η μεγαλύτερή σας διεθνή νίκη και πότε;

 

 Σπύρος Μπουρνάζος

Όπως σας είπα και πιο πάνω, στις 12 Δεκεμβρίου 1983, και συγκεκριμένα στην γιορτή μου του Αγίου Σπυρίδωνος, έκανα τα εγκαίνια του πρώτου γυμναστηρίου μου στην οδό Τροίας 28 στην Κυψέλη. Ο κόσμος, η προσέλευση στα εγκαίνια, πέραν των προσδοκιών μου και οι εγγραφές ακόμη και από αυτούς που δεν είχαν καμία σχέση από γυμναστική, πέραν κάθε περιγραφής.

Ωστόσο εγώ έπρεπε τα βράδια να εκπληρώνω και τις υποχρεώσεις μου στο νυχτερινό club την Quinta και ο αδελφός μου ο Κώστας, που τον άφησα αντικαταστάτη μου στην Problem. Γιατί αφενός μεν δεν μπορούσαμε να τους αφήσουμε τους φίλους και εργοδότες μας εκτεθειμένους και ξεκρέμαστους που λέμε, αφού υπολόγιζαν σε εμάς και εμείς εκτιμήσαμε την συμπεριφορά τους και την οικονομική βοήθεια που μας προσέφεραν, μέχρι να ολοκληρωθεί το όνειρό μας να ανοίξουμε το γυμναστήριο. Αφετέρου δεν περιμέναμε τέτοια προσέλευση πελατών, που από την άλλη μέρα 10 το πρωί με 10 το βράδυ, δεν προλαβαίναμε να δείχνουμε και να καθοδηγούμε τους αθλούμενους και συγχρόνως να γυμναζόμαστε και εμείς.

Η σωματική κούραση και εξάντληση έφτασε στα όρια της υπερκόπωσης, αλλά τα ψυχικά αποθέματα αστείρευτα, συν το ότι σε 2 μήνες ξεχρεώσαμε τους πάντες και τα πάντα.

 

Αυτό μας έδωσε την οικονομική άνεση να μεταφερθούμε από το υπόγειο του Φιλοπάππου σε τριάρι διαμέρισμα απέναντι από το γυμναστήριο, στον τέταρτο όροφο, που μας φάνηκε βίλα υπερπολυτελείας.

Το ευτύχημα ήταν ότι το σπίτι ήταν δίπλα στο γυμναστήριο και στις νυχτερινές  δουλειές μας .

Ο χρόνος τώρα ήταν με το μέρος μας και με μια υπερπροσπάθεια τα καταφέρναμε όλα. Έτσι μας πήγε για άλλους 7 μήνες μέχρι που έκλεισαν τα clubs για καλοκαίρι και μέχρι τον Σεπτέμβριο, βρήκαμε φίλους καλούς που μας αντικατέστησαν και είμασταν όλοι ευτυχισμένοι και ευγνώμονες και πάνω απ΄όλα φίλοι και αδέλφια για πάντα και με τον Ηλία στην Problem και με τον Μπάμπη στην Quinda. Ήρθαν και αυτοί στο γυμναστήριο για να σφίξουν τις κορμάρες τους και να κάνουν αποτοξίνωση από τα “ξύδια”, όπως έλεγαν τα ποτά που έπιναν το βράδυ, με την εκλογίκευση ότι σαν αφεντικά έπρεπε να πίνουν τα κερασμένα και όχι ότι η συνήθεια τους έγινε δεύτερη φύση.

Και εμένα με κερνούσαν αλλά έπινα χυμούς και cocktail φρούτων και όλοι με κορόιδευαν, λέγοντάς μου ότι οι άνδρες πίνουν ποτά, συμπληρώνοντάς τους  όμως, εγώ : τσιγάρα, χασίσια, κόκες κ.λ.π. (για να ξεχνούν τον πόνο που έλεγε και ο Χατζηχρήστος στον Ζήκο).

Μπράβο, αυτός είναι ο ανδρισμός και πάνω απ΄όλα διαύγεια και νηφαλιότητα, να μην ξέρεις που πατάς , που βρίσκεσαι και τι τσαμπουνάς όλη την νύχτα.

Αυτό το θεωρούσαν High, ενώ εμείς που πίναμε κάπου και που κανένα ποτάκι,  χωρίς να μας πίνει αυτό, ξενέρωτοι.

Τέλος πάντων, εμένα και τον αδελφό μου η νύχτα μας έχασε για πάντα. Μόνο σε γιορτές, γενέθλια και εγκαίνια μας έβλεπαν. Μας  κέρδισε η μέρα με τα γυμναστήριά μας και την άθλησή μας.

 

Έτσι η περίοδος της «κόλασης» πέρασε και άνοιξαν ξανά οι πύλες του επίγειου «παράδεισου».

 

Ανάλογα πως βλέπει κανείς την ζωή και πως εκτιμάει τα αγαθά που προσφέρονται, μετά από κόπο, πόνο, ιδρώτα και άπειρα εμπόδια μέχρι να φτάσεις και να εκπληρώσεις αυτό που κάποτε ήταν όνειρο ζωής. Πολλοί έχουν περάσει και χειρότερες καταστάσεις, αλλά μετά ξέχασαν. Τους  έφαγε η απληστία, η λαιμαργία, η ματαιοδοξία και αυτό λέγεται αγνωμοσύνη και αχαριστία, απέναντι πρώτα στον εαυτό τους και μετά στη ζωή και τον θεό.

Γι΄αυτό η αχαριστία λένε ότι είναι ο χειρότερος και ασφαλέστερος εχθρός, και είναι, αλλά  όχι μόνο από τους ευεργετηθέντες αχάριστους ανθρώπους, αλλά και εμείς που είμαστε  οι ευεργετηθέντες από τον θεό.

Αυτό κι αν είναι η μεγαλύτερη αμαρτία και αχαριστία και γι΄αυτό οι άνθρωποι δεν χαίρονται με αυτά που κάποτε επιθυμούσαν και ήταν όνειρο ζωής, αλλά λυπούνται γι αυτά που έχουν οι άλλοι και αρχίζουν τα πάθη να αναδύονται ένα –  ένα: σύγκριση, ζήλια, εγωισμός, φιλοδοξία, ματαιοδοξία και αρχηγός το εγώ.

Άντε μετά βγες από εκεί και απόλαυσε αυτά που θα αποκτήσεις στο μέλλον και χάσε το σήμερα και την ζωή για πάντα και πάνω απ΄όλα τον εαυτό σου.

 

Όλοι λένε, αν είχα τα πλούτη του τάδε, θα καθόμουν και θα γλεντούσα την ζωή χειμώνα – καλοκαίρι. Το να κάθεσαι όμως, είναι τέχνη και ελάχιστη την γνωρίζουν αυτή την τέχνη του να κάθεσαι και να απολαμβάνεις ( θα μου πείτε την γνωρίζουν οι τεμπέληδες,  αλλά υποφέρουν από ανία, βαρεμάρα, ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει ως δια μαγείας και βροχή τρελών σκέψεων και φαντασίωση εικονικής πραγματικότητας) δεν λέω να μην είσαι μετά εργατικός και δημιουργικός, αλλά απόλαυσε και τους κόπους σου. Γιατί ο χρόνος δεν είναι μόνο χρήμα, είναι και εναντίον της ζωής.

 

Από την ώρα που γεννιέσαι, το ρολόι μετράει αντίστροφα και γρήγορα χωρίς να ξέρεις πόσο υπόλοιπο χρόνο έχεις στην διάθεσή σου.

 

Είμαστε θνητοί και όχι αθάνατοι.!

Γνώρισα πάρα πολλούς στην νυχτερινή Αθήνα που είχαν τόσα χρήματα από κληρονομιές ή από τους γονείς τους, που από την μη δημιουργία ή έστω  απασχόληση, έφτασαν να τους καταπιεί η ανία μέσα από την ασυδοσία και μετά η παράνοια από τις καταχρήσεις αφού δεν τους γέμιζε η ζωή με τίποτα και από τίποτα. Αυτή και αν είναι κόλαση και όχι απόλαυση , αν δεν είσαι εργατικός ή δημιουργικός.

Τώρα εγώ και ο αδελφός μου ο Κώστας που οι χειρωνακτικές εργασίες τέλειωσαν, είχαμε οικονομική άνεση και χρόνο ατελείωτο, στο γυμναστήριό μας,

αρχίσαμε μία προετοιμασία αγωνιστική, χωρίς κάποιο στόχο για το 1984, άνευ προηγουμένου.

 

 

Πρωί – απόγευμα προπόνηση για να συμπληρώσουμε τον χαμένο αλλά δημιουργικό χρόνο.

 

 

Αλλάζοντας η διάθεσή μου από πληρότητα και ικανοποίηση, άλλαξε και το σώμα μου, όχι μόνο από την γυμναστική αλλά και από ψυχική ευφορία.

 

Όλα τα εμπόδια που μου έκλειναν τον δρόμο, έφυγαν δια μαγείας και όχι μόνο έφυγαν , άνοιξαν διάπλατα και όλοι οι δρόμοι προς την επιτυχία πέρα από τα Ελληνικά σύνορα.

Την εποχή εκείνη στην Ελλάδα και πριν αναγνωριστεί το Β.Β. σαν άθλημα από την Γενική Γραμματεία Αθλητισμού, υπήρχαν 2 Ομοσπονδίες που η κάθε μία εκπροσωπούσε τις αντίστοιχες Παγκόσμιες. Η μία ήταν η I.F.B.B.  που πρόεδρός της μέχρι το 1983 ήταν ο κ. Σταύρος Τριανταφυλλίδης ( αυτός που με πήρε στην Αμερική) και η άλλη η W.A.B.B.A που πρόεδρός της  ήταν ο κ. Ανδρέας Ζαπατίνας(ο προηγούμενος πρόεδρος από τον Σταύρο στην  I.F.B.B και μετά πρόεδρος της  W.A.B.B.A στην Ελλάδα και αντιπρόεδρος στον κόσμο).

Ο κ. Ανδρέας είχε το ιστορικό και μοναδικό κατάστημα στην στοά της Πανεπιστημίου, το επονομαζόμενο Αθλητής και το πρώτο περιοδικό που εκδόθηκε πάνω στο Β.Β., το Άδωνις, που μετά την μεταγραφή του στην W.A.B.B.A το ονόμασε Αθλητής.

Η μετακίνησή του  από την προεδρία της  I.F.B.B. στην W.A.B.B.A, έγινε για καθαρά οικονομικούς και φιλόδοξους στόχους. Ήταν εργατικός, μορφωμένος(μιλούσε 5 γλώσσες) αγαπούσε το Β.Β. , είχε που λέμε τρέλα.

 

Η φιλοδοξία του όμως και η ματαιοδοξία του, δεν του επέτρεψαν να κρατά στην μασχάλη δύο καρπούζια και το ένα έπεσε, η αγάπη του για την άθληση και του έμεινε η φιλοδοξία, μέχρι που έγινε και παγκόσμιος πρόεδρος και στο τέλος έπεσε και το άλλο, της ματαιοδοξίας. Έφυγε νωρίς από την ζωή από την επάρατο νόσο, σε ηλικία μόλις 56  χρονών, ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει.

Λένε ότι ο νεκρός δεδικαίωται. Όντως, από τον Θεό , αλλά οι πράξεις και οι αναμνήσεις μένουν για την ιστορία προς γνώση και συμμόρφωση για τις μετέπειτα συμπεριφορές των ανθρώπων για να μην επαναλαμβάνονται τα ίδια λάθη. Πάντως ήταν ο πρώτος που έβγαλε το Β.Β. από την αφάνεια και το διέδωσε σε όλη την Ελλάδα, μέσα από τα περιοδικά του και τους πετυχημένους, σοβαρούς και επιμελημένους αγώνες που διοργάνωνε. Δικαίως ονομάστηκε ο “πατέρας του σιδερένιου αθλήματος στην Ελλάδα”.

Μετά όμως οι σοβαροί αγώνες, θέλανε και σοβαρούς αθλούμενους και πάνω απ’ όλα από έναν πατέρα αγάπη και φροντίδα για τα παιδιά του. Αλλά όταν ο πατέρας έχει μεγάλες φιλοδοξίες και ματαιοδοξίες μόνο για την δουλειά του, ξεχνάει τα παιδιά του μπροστά στο πάθος του!…. Έτσι, τον ξέχασαν και αυτόν τα παιδιά του και μάλιστα τα πρωτότοκα, από την πρώτη διοργάνωση από 1966 το πρώτο Mr.Αθήνα.

 

Ακόμα και ο κ. Σταύρος Τριανταφυλλίδης ήταν πρωτότοκός του και μάλιστα για  αρκετά χρόνια δεξί του χέρι, μέχρι που ανέλαβε ο ίδιος την προεδρία της I.F.B.B. to 1976, που είχε εγκαταλείψει ο πατέρας και όλοι μεταφερθήκαμε εκεί.

Εγώ, από το 1976 και το 1977 που κατέβηκε και ο αδελφός μου ο Κώστας στην διοργάνωσή του, δεν μας ξαναείδε και ούτε τον ξαναείδαμε μέχρι το 1984, αφού ο άλλος πατέρας ο κ. Σταύρος μας υιοθέτησε σαν πραγματικά του παιδιά και μάλιστα πρωτότοκα, μέχρι που ο ίδιος εγκατέλειψε την προεδρία της Ι.F.B.B. γιατί έπεσε έξω οικονομικά από τις διοργανώσεις και τα τεράστια έξοδα, να στέλνει κάθε χρόνο αθλητές στο εξωτερικό και μάλιστα μέχρι της Φιλιππίνες με όποιο οικονομικό κόστος εις βάρος του.

Έτσι την προεδρία της I.F.B.B την ανέλαβε, για οικονομικό όφελος, ένας πρώην Τζουντόκα και Καρατέκα, ο κ. Ευθύμιος Περσίδης, τελειόφοιτος μάλιστα και του Πολυτεχνείου. Εξέδιδε και ένα περιοδικό « το Δυναμικό» με Τζούντο και Καράτε και μέσα έβαζε κάπου – κάπου και αθλητές του Β.Β. σαν ενημέρωση από τους αγώνες.

 

Μάλιστα έκανε και κριτική σε ένα άθλημα που δεν είχε ιδέα και πάνω απ΄όλα αγάπη. (σαν να έβγαζα εγώ περιοδικό για καράτε και τζούντο και να τους κρίνω χωρίς να έχω ιδέα πως κρίνουν οι κριτές τους αθλούμενους και πάνω απ΄όλα καμία σχέση με αυτό το ευγενές άθλημα). Ο κ. Θύμιος είχε για όλα ιδέα, επί παντός επιστητού που λέμε και κρίση εξ ιδίων τα αλλότρια.

Εμένα μέχρι τότε δεν με είχε συμπεριλάβει στην κριτική του γιατί νόμιζε ότι θα είμαι ο άσσος στο μανίκι του. Αφού μου έκανε και δελεαστική πρόταση να με φωτογραφίσει ο ίδιος σε ασκήσεις γυμναστικής

 

και να με βάλει και εξώφυλλο σ΄ένα βιβλίο τόμο που θα εξέδιδε με ένα καλό συνεργάτη του τον κ.Νίκο  Ραπτάκη, τελειόφοιτος και αυτός του πολυτεχνείου. Ένα πολύ καλό, ευγενέστατο, ψηλό και όμορφο παιδί, γυμνασμένο και πάνω απ΄όλα καλό στο Shotokan karate 2 dan, όπως και η συνεργασία μας ήταν άψογη και υποδειγματική.

Έτσι ο κ. Περσίδης διοργάνωσε το 1984 αγώνες της I.F.B.B αλλά η προσέλευση των αθλητών ήταν πολύ μικρή και οι αθλητές, εκτός από δύο τρείς, κάτω του μετρίου ενώ του κ. Ζαπατίνα, πληθώρα  αθλητών και οι καλύτεροι στην Ελλάδα.

Εγώ δεν έλαβα σε καμία από τις δύο διοργανώσεις μέρος, ούτε εκδήλωσα σε κανέναν από τους δύο την πρόθεσή μου, μέχρι να δω ποιά από τις δύο είχε κύρος και πάνω απ΄όλα επίπεδο αθλητών. Προσηλώθηκα λοιπόν στο γυμναστήριό μου και έκανα σοβαρή προετοιμασία για το εξωτερικό αλλά δεν μπορούσα να λάβω μέρος ούτε στην μια ομοσπονδία στο εξωτερικό ούτε στην άλλη χωρίς την έγκριση των εδώ αντιπροσώπων τους. Έπρεπε λένε να κατέβω σε ένα Πανελλήνιο και αν κέρδιζα θα με στέλναν έξω.( ενώ ο κ. Τριανταφυλλίδης με είχε πάρει στο εξωτερικό χωρίς να έχω κατέβει στην Ελλάδα).

Έτσι κράτησα αποστάσεις και από τους δύο, αλλά παρακολουθούσα σαν θεατής τους αγώνες και των δυο ομοσπονδιών. Οφείλω να πω ότι στην Ελλάδα υπερτερούσε πολύ η W.A.B.B.A. από την I.F.B.B. αλλά στο εξωτερικό η I.F.B.B. είχε πιο πολύ κύρος και αξιοπιστία.

Το 1984 και ενώ ήμουν σε εκπληκτική φόρμα, παρακολουθούσα τους αγώνες τις W.A.B.B.A. με την τότε καλή μου και αξιαγάπητη φίλη Star Ελλάς της ίδιας χρονιάς, την πανέμορφη, ευγενέστατη με μόρφωση, παιδεία και αξιόλογους γονείς, Πέγκυ Δογάνη που εκείνη την χρονιά στέρησε το στέμμα από την Βάνα Μπάρμπα, που είχε βγει δεύτερη και αποχώρησε από τα καλλιστεία (μάλλον της είχαν φουσκώσει τα νεανικά μυαλά οι αυλοκόλακες παρατρεχάμενοι και οι πολλά υποσχόμενοι) ενώ η Πέγκυ ήταν άγνωστη μεταξύ αγνώστων.

Ήλθε, είδε, νίκησε και απήλθε αθόρυβα.

Τέτοια ομορφιά και συμμετρία σώματος με τέλειες αναλογίες και πάνω απ’ όλα συνδυασμό ευγένειας, ήθους και  σεμνότητας, δεν έχει περάσει ποτέ από τα Ελληνικά καλλιστεία (αυτά τα έλεγαν όλοι οι δημοσιογράφοι και ο κ. Πρεβελάκης, ο μόνιμος διοργανωτής των καλλιστείων). Ας είναι πανάλαφρο το χώμα που την σκεπάζει. Θα ζει για πάντα στην μνήμη όλων μας, γιατί έφυγε πολύ νωρίς από την ζωή από την επάρατο νόσο, γεμίζοντας θλίψη όχι μόνο τους καλοκάγαθους γονείς της και την μικρότερη αδελφή της, Τζένη αλλά και όλους εμάς που την λατρέψαμε και ειδικά εμένα που με τους γονείς της είχα σχέσεις οικογενειακές και με λάτρευαν σαν παιδί τους.

Και ενώ παρακολουθούσαμε τους αγώνες για την ανάδειξη του Mr. Ελλάς 1984 και εκφωνητής της βραδιάς ο Αλέξης Κωστάλας  της Ε.Ρ.Τ. με την χαρακτηριστική φωνή του και την ευγένεια που τον χαρακτηρίζει, με είδε μαζί με την Πέγκυ, μίλησε στον κ. Ζαπατίνα και μας φώναξε από το μικρόφωνο να κάνουμε απονομή στον  Έλληνα πρωταθλητή της βραδιάς (απερίγραπτες και ανεπανάληπτες επευφημίες απ΄το κοινό, που είχε να με δει από το 1979, τόσο για μένα όσο και στην αναφορά της πρώτης Star Ελλάς να κάνει απονομή στον Έλληνα Star της βραδιάς. Δεν είχε γίνει ούτε στο παρελθόν, ούτε έγινε και ποτέ από τότε μέχρι σήμερα).

Μετά από ένα μήνα με πήρε τηλέφωνο ο κ. Ζαπατίνας, μου είπε ότι έμαθε ότι είμαι σε πολύ καλή φόρμα και ότι σε δύο μήνες θα γίνει το Παγκόσμιο της W.A.B.B.A. στην Ιταλία και συγκεκριμένα στην Ρώμη και αν θα ήθελα να με συμπεριλάβει στην Ελληνική αποστολή, αφού πρώτα με συγκρίνει και με αξιολογήσει με τον Έλληνα Πρωταθλητή.

Μου επισήμανε  ότι στην W.A.B.B.A. είχαν έλθει όλοι οι μεγάλοι τότε Παγκόσμιοι Πρωταθλητές που είχαν φύγει από την I.F.B.B. o Serge Nubret, Sergio Oliva που είχε κερδίσει τον Schwarzenegger ,το νεο ανερχόμενο αστέρι που τους είχε κερδίσει τότε όλους στην I.F.B.B., Kalman Szkalak, ο Bertil Fox και πάνω απ όλα ο νέος Mr. Αμέρικα και μετά αντίπαλός μου στην Ρώμη, Jeff King και άλλοι υπεραθλητές.

 Του είπα εντάξει.

Την άλλη ημέρα, με παίρνει τηλέφωνο ένας φίλος και θαυμαστής μου ο Νίκος Καρανικόλας που έμενε μόνιμα στο Μόναχο της Γερμανίας,  είχε εκεί δικό του γυμναστήριο και κατέβαινε και ο ίδιος σε αγώνες στην Ελλάδα. Είχε βγει πρώτος στην πρωτοεμφανιζόμενη κατηγορία Masters δηλαδή άνω των 40 ετών(για να δίνουν την δυνατότητα και στους παλιούς πρωταθλητές και κίνητρο συναγωνισμού, να συνεχίζουν τον πρωταθλητισμό).

Μου είπε,  έμαθα από τον Ανδρέα ( γιατί είχαν άριστες σχέσεις με τον κ. Ζαπατίνα, είχαν περίπου την ίδια ηλικία και πάνω απ’ όλα, ευκατάστατος οικονομικά, με κύρος, είχε πανάκριβα αγωνιστικά αυτοκίνητα και έτρεχε σε ράλλυ για την πλάκα του χωρίς να υπολογίζει το  κόστος) ότι θα σε κατεβάσει στο Παγκόσμιο στην Ρώμη.

θέλεις να έλθεις εδώ στο σπίτι μου να σε φιλοξενήσω τον τελευταίο μήνα και να γυμναζόμαστε μαζί στο γυμναστήριό μου με τους Γερμανούς Πρωταθλητές; Επειδή η γυναίκα μου σε συμπαθεί και σε θαυμάζει, θα  καλύπτει όλες τις διατροφικές ανάγκες μας και τα έξοδα όλα δικά μου, θα σε σπονσοράρω εγώ. Του είπα, πες στον Ανδρέα να με δει σύντομα για να έχω τον χρόνο  να τακτοποιήσω τις εδώ εκκρεμότητες με το γυμναστήριό μου και σου έρχομαι.

Έτσι και έγινε…

Δεν θα μπω στον πειρασμό να σας περιγράψω για την εκεί προετοιμασία μου και για τους αγώνες στην Ρώμη γιατί μετά από 15 ημέρες ήρθε στην Γερμανία για βοήθεια ο αδελφικός μου φίλος και συναθλητής Ηλίας Παγιανίδης (τον πήρα τηλέφωνο να έλθει επειγόντως γιατί είχα εξαντληθεί από την υπερκόπωση, τις υπερπροπονήσεις και την αυστηρή πρωτόγνωρη διατροφή για μένα που έφτανε σε σημείο λιποθυμίας).

Αυτό το περιέγραψε ο Ηλίας με λογοτεχνικό και αριστουργηματικό τρόπο σε ένα άρθρο του με τίτλο ΄΄Το χρονικό ενός Άθλου ΄΄ και το δημοσίευσε ο κ. Ανδρέας στο ευρείας κυκλοφορίας περιοδικό του Αθλητής, που δεν με είχε αναφέρει ποτέ του από το 1976 που πρωτοκατέβηκα στους αγώνες του. Με είχε αναφέρει τότε μόνο σαν είδηση και μία ξεχωριστή φωτογραφία μόνος μου 18 χρονών τότε, που έγραφε από κάτω ΄΄εντυπωσίασε ο νεαρός Σπύρος Μπουρνάζος, με πολύ μέλλον αν συνεχίσει΄΄  (τώρα, αυτό το  ΄Αν΄΄ τότε μου κακοφάνηκε)  γιατί, 18 χρονών με προσόντα  που εντυπωσίασαν, αυτό το Αν που κόλλαγε;

Μάλλον επειδή ήμουν με τον πρωτότοκο γιο του τον Κωστογλάκη, που ήταν στα μαχαίρια που λέμε και την πλήρωσα εγώ την επόμενη χρονιά όταν με κατατάξανε τρίτο και καταϊδρωμένο, βλέποντας την απορία των δύο πρώτων φίλων και συναθλητών μου,  Δημήτρη Γκιουλέα και Ηλία Σικινιώτη, όταν τους έσφιξα το χέρι και τους αγκάλιασα, παρόλα τα γιουχαΐσματα της αίθουσας και ο Ηλίας μου είπε ενοχικά ( γιατί πολλές φορές γυμναζόμασταν μαζί στον Κωστογλάκη και είχε επίγνωση της ανωτερότητάς μου)

 

” δεν φταίω εγώ!!!…”.

 

Του  είπα ούτε κι εγώ  πληρώνω αμαρτίες γονέων και εννοούσα τον Κωστογλάκη.

Τέλος  πάντων κι ο ίδιος ο κ. Ανδρέας είχε ενοχές και στο επόμενο τεύχος μου έβαλε άλλη μία φωτογραφία που του σφίγγω τα χέρι, με λεζάντα ¨αυτό είναι το σιδερένιο άθλημα¨ , δηλαδή πάνω απ’ όλα ήθος αθλητικό, να δέχεσαι και την νίκη και την ήττα.

Πάντως η θυελλώδης σχέση μας ήταν αυτό που λέμε καρμική.

Δεν εξηγείται λογικά η συμπεριφορά του απέναντί μου , χωρίς εμείς οι δυο να είχαμε καμία προσωπική διένεξη, γιατί από πλευράς μου υπήρχε σεβασμός και συγχρόνως θαυμασμός, γιατί μεγάλωσα με τα περιοδικά του από τα καπνά στο Ρίβιο και τώρα βρισκόμουν στο Hilton!!!!…..

Όταν πήγα στην Ρώμη με τον Καρανικόλα, τον Παγιανίδη και τον παιδικό μου φίλο Πέτρο Κατσικαρέλη που ήρθε να με δει στους αγώνες, όταν με είδαν, ο Ανδρέας , ο Πέτρος και ο άλλος φίλος και αντίπαλός μου μέχρι τα γεράματα Τάσος Μώρος (που έβγαινε πάντα δεύτερος μετά από εμένα, μου έλεγε μέχρι το 1990 ‘’ ψηλέ του χρόνου θα σε κερδίσω΄΄ παρόλο παλιός αθλητής και κατά 7 χρόνια μεγαλύτερός μου μυαλό δεν έβαλε ούτε μέχρι σήμερα που είναι 67 χρονών, μετά από εμένα στην Ελλάδα κυριάρχησε αυτός για ένα διάστημα) τα έχασαν όλοι.

 

Ήμουν αγνώριστος σωματικά, ακόμη και στο πρόσωπο από την τεράστια αλλαγή.

 

Ο κ. Ανδρέας μου είπε ότι είδε τον Αμερικάνο Πρωταθλητή Jeff King, όπως και ο Τάσος με διαβεβαίωσε ( γιατί αυτοί είχαν πάει μιά μέρα πιο πριν στο ξενοδοχείο, ότι είναι deforme και δίπλα μου με αυτή την γράμμωση που είχα πετύχει θα φαίνεται σαν παλαιστής και όχι Bodybuilder.

Όταν τον είδα και εγώ,  με σύστησε ο κ. Ανδρέας, λέω στον Καρανικόλα και τον Ηλία : πλάκα θα έχει να κερδίσω τον Mr.Υφήλιο και μου λένε, τι πλάκα, αν είναι έτσι και οι άλλοι, είμαστε σίγουρα πρώτοι.

Ο κ. Ανδρέας είπε στον Καρανικόλα: Πάρτον και πήγαινέ τον να ξεκουραστεί και είδα στο πρόσωπό του τον ενθουσιασμό, γιατί ήταν και αντιπρόεδρος και κριτής στον αγώνα ( δεν έχω καμία αμφιβολία ότι με ψήφισε πρώτο, γιατί όσο βρισκόμουν στην σκηνή μου φώναζε στα ελληνικά (που απαγορεύεται απο κριτή) ψηλά το κεφάλι, τι έπαθες και τι δεν έπαθα!!

Το ότι είμαι ζωντανός, είναι μόνο θέλημα Θεού.

Εκεί που φαινόμουν στην αρχή γίγαντας με τις 2 πρώτες συγκρίσεις με τους καλύτερους 6, άρχισα να χάνω την γη κάτω από τα πόδια μου, να ζαλίζομαι, να έχω το βλέμμα απλανές και να προσπαθώ να κρατηθώ από τις κουρτίνες που είχαν πάνω διαφημιστικά σποτ οι χορηγοί και οι εταιρείες.

Το πως δεν τα κατέβασα όλα κάτω είναι θαύμα.

Μόνο από εκεί κρατιόμουν, έχοντας και καλά τα χέρια από πίσω να μην φαίνονται όταν σύγκριναν τους υπόλοιπους για κατάταξη.

Αυτά έχουν τα πειράματα την τελευταία στιγμή.

Δεν λέω ότι έγινε τίποτα εσκεμμένο από κανενός την πλευρά ( να το πω βλακεία, αφέλεια, θα ρίξω την ευθύνη στους άλλους, έτσι την παίρνω πάνω μου ).

Ενώ έκανα προθέρμανση με τον Τάσο, τον Ηλία και τον Καρανικόλα για βοηθούς, κάποιος ξένος(μάλλον Γερμανός αθλητής) είχε μαζί του Ρούμι. Έτσι είπε στον Καρανικόλα στα Γερμανικά και μας τα ξεφούρνισε ο Νίκος, ότι ο Γερμανός πίνει ρούμι για να πεταχτούν οι φλέβες έξω από τους μύες!!..

Τι το θέλε… ο Τάσος (ο μπεκρής, που ήταν ανθεκτικός στο ποτό γιατί ήταν και φαγωμένος) ήπιε, αλλά 2-3 γουλιές.

Εγώ που ήμουν σχεδόν νηστικός και 2 μέρες με ένα λίτρο νερό την ημέρα ( έτσι έλεγε το Γερμανικό πρόγραμμα) κατέβασα κάτω όλο το υπόλοιπο, σαν νερό, από την δίψα μου. Όχι για φλεβικότητα, γιατί είχα και στο πρόσωπο από την αφυδάτωση και την δίαιτα, αλλά από άγνοια.

Τι κάνει το μονορούφι νεροπότηρο σφηνάκι!!!!

Και τα συμπτώματα άρχισαν όταν ανέβαινα στην σκηνή, σαν τον Ορέστη Μακρή στα Ελληνικά έργα.

Όση δύναμη και control έχει ένας αλκοολικός, άλλο τόσο κι εγώ πάνω στις συγκρίσεις (απλά δεν μπορούσα να δείξω αυτό που είχα κοπιάσει τόσον καιρό) . Απλά σε relax φαινόμουν μακράν των άλλων. Αλλά το Β.Β. βασίζεται στο comparison, δηλαδή στους γύρους συγκρίσεων.

Παρόλα αυτά κέρδισα την 5^η θέση για πρώτη φορά σε Παγκόσμιους αγώνες από Έλληνα αθλητή.

Πάρα πολύ μεγάλη θέση, σε τέτοιο επίπεδο και το βράδυ κέρδισα τις εντυπώσεις γιατί ήμουν ξεμέθυστος και έτρωγα ότι έβλεπα μπροστά μου, παρόλο που ο Καρανικόλας ούρλιαζε, θα θολώσουν οι μύες.

Ο Πέτρος και ο Ηλίας του έλεγαν άσε τον, ξέρει καλύτερα αυτός το σώμα του και τον μεταβολισμό του και μου έφερναν φαγητά από το μπουφέ ( βέβαια τα αποτελέσματα είχαν βγει από το πρωί στους προκριματικούς, γιατί ήταν τέτοια πληθώρα αθλητών τότε, που δεν προλάβαιναν το βράδυ να κάνουν συγκρίσεις.

Έβγαζαν μόνο την εξάδα και οι υπόλοιποι έπαιρναν αναμνηστικό μετάλλιο συμμετοχής).

Έτσι το βράδυ ήμουν άλλος άνθρωπος στην σκηνή.

Γέμισε το σώμα μου και αναστήθηκα όπως τα καπνά που είναι από τον ήλιο και την ξηρασία σταφιδιασμένα και μετά το πότισμα , ανοίγουν τα φύλλα τόσο πολύ που δεν μπορείς να περάσεις μέσα στο χωράφι. Έτσι αισθανόμουν το βράδυ, με χαμόγελο, διάθεση, αυτοπεποίθηση, εκτελώντας το ατομικό μου ποζάρισμα τόσο δυναμικά , που όλοι οι θεατές ζητωκραύγαζαν με ενθουσιασμό γιατί είχα βάλει και μουσική απ’ το Rocky 1 και όλοι περίμεναν να βγω πρώτος!!!….

Άδικα μετά τα γιουχαΐσματα, γιατί είδαν άλλο άνθρωπο από αυτόν που είδαν οι κριτές το πρωί.

Γι’ αυτό πολλοί αθλητές  εδώ στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, παρασύρονται και πετάνε μετάλλια ή αποχωρούν από την σκηνή.

Πάντως έγινα πλέον γνωστός στην Ευρώπη και στον κόσμο και υπολογίσιμος πλέον αντίπαλος.

Οι Γερμανοί μετά, με προτροπή του Καρανικόλα, με είχαν επίσημο προσκεκλημένο για GuesStar της βραδιάς στο  M.R. ΜΟΝΑΧΟ, με γενναία χρηματική αμοιβή και ας μην βγήκα πρώτος!

Με περίμενε η πρωτιά την άλλη χρονιά στην Γερμανία στο MR. EUROPE!!

 

Έτσι έκλεισε το 1984 με την πρώτη μου μεγάλη διεθνή διάκριση και μπήκε το 1985, με αρκετές αναταράξεις από κενά αερολογιών και αμφισβητήσεων από συναθλητές που είχα νικήσει στο παρελθόν και νεοσύστατους αστέρες του Β.Β. που στους τυφλούς, φαινόντουσαν ανοιχτομάτηδες.

Βέβαια  είχαν και την υποστήριξη του νέου προέδρου της Ι.F.B.B. κ. Περσίδη, που στο περιοδικό του, καμία αναφορά για μένα και την διεθνή διάκρισή μου, ούτε καν σχόλια, παρά υμνούσε και φούσκωνε τα μυαλά των μετρίων (δικών του) αθλητών, που προτίμησαν να λάβουν μέρος στην δική του διοργάνωση, με την εκλογίκευση ότι η Ι.F.B.B. ήταν η πιο παλιά Ομοσπονδία.

Όντως ήταν στην Ελλάδα, αλλά μην ξεχνάνε ότι στο εξωτερικό ήταν η Ν.Α.Β.Β.Α. στο Λονδίνο από το 1950 που γινόταν μόνο τότε μια φορά το χρόνο το M.R. Υφήλιος από όλο τον κόσμο και από εκεί παρέλασαν όλοι οι υπεραθλητές, από τον Steve Reeves, τον Reg Park μέχρι το 1972 , τον Zein, τον Oliva, τον Schwarzenegger και όλους εμάς μετά, μέχρι σήμερα υπάρχει αυτός ο θεσμός, άσχετα με τον θάνατο του ιδρυτή και προέδρου τους Oscar Haindestain.

Διασπάστηκε και έγινε παρακλάδι της η W.A.B.B.A. με πρόεδρο τον παγκόσμιο και Οlympia αθλητή  Serge Nubret, που παρέσυρε και άλλους αθλητές απ΄όλο τον κόσμο, επειδή ήρθε σε ρήξη με τον Weider και  τους «αφόρισε».

Έτσι όπως και ο χριστιανισμός, άρχισαν οι διαχωρισμοί και οι αποστασίες και όλοι λένε, εμείς κατέχουμε την αλήθεια (εσείς δεν κατέχετε και δεν γνωρίζετε καμία αλήθεια, απλά αναγνωρίζετε την αλήθεια στο όνομα του Ιησού Χριστού και ερμηνεύετε το λόγο του, δηλαδή την αλήθεια, μέσα από την άγνοιά σας και όπως βολεύει τον κάθε αποστάτη). Έτσι και οι αφορισμένοι εδώ στην Ελλάδα από τους (ορθόδοξους Β.Β.)μόνο που το Β.Β. έχει να κάνει με συγκρίσεις αθλητών και όχι ερμηνείες των Ευαγγελίων. Οι συγκρίσεις όμως, γίνονται με τους καλύτερους των καλυτέρων και όχι στους τρεις να βγαίνεις τρίτος, λόγω έλλειψης τέταρτου  και να λες είμαι τρίτος και πολλές φορές σε κατηγορίες κιλών και δύο αθλητές, μέχρι και πρώτος έχει βγει αθλητής μόνος του!….

Τώρα αν αυτό είναι ορθόδοξο και όχι ευκαιριακό, συλλέκτες τίτλων και μεταλλίων εδώ στην Ελλάδα, τότε εγώ είμαι ο μεγαλύτερος ανορθόδοξος και αποστάτης που έχει περάσει ποτέ από το Ελληνικό Β.Β. και ας τους έχω κερδίσει όλους.

Αυτά για την ιστορία του Παγκόσμιου Β.Β.  και της εδώ Ελληνικής φαγωμάρας.

Πάνω λοιπόν σε αυτές τις διαφωνίες, αμφισβητήσεις και αερολογίες των αεριτζήδων, έρχονται να ταράξουν ακόμη περισσότερο τα νερά οι Θεσσαλονικείς διοργανωτές του M.r. Βόρειος Ελλάς και Μακεδονίας, που δεν είχαν καμία σχέση ούτε με την I.F.B.B. ούτε με την W.A.B.B.A. .. Όλα άρχισαν από την πρώτη ιδέα του εκφωνητή της t.v. και του ραδιοφώνου της Ε.Ρ.Τ.3, Λευτέρη Κογκαλίδη σε συνεργασία με τον Χρήστο Τσολάκη, παλιό αθλητή του Β.Β. που τότε έβγαζε το τρίτο κατά σειρά Ελληνικό περιοδικό στην Ελλάδα στο Β.Β. ,το Superman.

Έτσι το ονόμασε από την ονομασία του γυμναστηρίου του που είχε στο κέντρο της Θεσσαλονίκης που από εκεί παρέλασε όλη η Βόρεια Ελλάδα και εγώ το 1980  που ήμουν φαντάρος στα Γιαννιτσά με όλα τα θηρία τότε. Στο περιοδικό του έβαζε μέσα και εξώφυλλο, μόνο Έλληνες πρωταθλητές, αρθρογραφούσε ο Ηλίας Παγιαννίδης και σε μια ιδέα του Χρήστου Τσολάκη να διοργανώσει έναν Πανελλήνιο αγώνα στο πανοραμικό, μεγαλοπρεπές ξενοδοχείο Φιλίππειον της Θεσσαλονίκης, ανεξάρτητο από ομοσπονδίες και να το ονομάσουν: MrΟδύσεια, κάτι αντίστοιχο με το παγκόσμιο Mr.Olympia, δηλαδή μόνο για πρωταθλητές και κατόχους τίτλων, για ένα ξεκαθάρισμα για το ποιος είναι ο καλύτερος στην Ελλάδα (όπως είχε κάνει ο Τριανταφυλλίδης το 1979) .

Το δέλεαρ;

Μεγάλο χρηματικό έπαθλο για τον νικητή όλων των κατηγοριών 100.000 δραχμών και για τον Junior 30.000 δραχμές.

Με πήρε τηλέφωνο ο Ηλία Παγιαννίδης και μου μετέφερε την ιδέα των διοργανωτών και ότι θα ήταν τιμή τους (και δέλεαρ για όλους τους αμφισβητητές) να κατέβαινα κι εγώ στους αγώνες. Στην αρχή ήμουν λίγο διστακτικός και λέω στον Ηλία: μετά από παγκόσμια διάκριση, να κατέβω τώρα πάλι σε Πανελλήνιο Πρωτάθλημα;

Και μου είπε, αφού θα κάνεις που θα κάνεις προετοιμασία για το Mr.Europe τι έχεις να χάσεις; Φοβάσαι;

Με μπρίζωσε περισσότερο και του είπα ανακοίνωσέ το, αλλά να κάνετε τους αγώνες ένα μήνα πριν το ΕΥΡΩΠΗ για να μην μπω σε διαδικασία προετοιμασίας δύο φορές και αν υπάρξει κάποιος καλύτερος, ας πάει αυτός μετά στο Πανευρωπαϊκό.

Αυτό ήθελε να ακούσει και στο επόμενο περιοδικό, το Superman, γέμισε με λεζάντες ανακοινώσεων.

Τώρα όλοι είχαν το χρόνο για προετοιμασία και από τις δύο Ομοσπονδίες.

Δεν θα σας περιγράψω τους αγώνες. Αυτό το κάναν άλλοι παρόντες, αλλά την άψογη και υποδειγματική διοργάνωση των παιδιών από την Θεσσαλονίκη και οφείλω να πω ότι ήταν πρώτη φορά που οι καλεσμένοι Έλληνες, παλιοί πρωταθλητές και αξιόπιστοι σε όλους, ανεξαρτήτων ομοσπονδιών και κριτές των αγώνων (εκτός από έναν Σαλονικιό που είχε το μεγαλύτερο γυμναστήριο, όχι στην Θεσσαλονίκη αλλά σε ολόκληρη την Ελλάδα τον Jimmy Σαμαρά, που ήταν χρόνια στο Hollywood της Αμερικής και έναν ξένο που είχαν καλέσει για guest της βραδιάς) όλα τα έξοδα, αεροπορικά εισιτήρια και φιλοξενία, πληρωμένα για πρώτη φορά στα χρονικά.

Παρών στους αγώνες και ο πρόεδρος της I.F.B.B. Θύμιος Περσίδης , με τους αθλητές του. Ο κ. Ζαπατίνας, μάλλον λόγω κύρους, το ότι ήταν και παγκόσμιος αντιπρόεδρος, τους σνομπάρισε και δεν καταδέχτηκε να παραβρεθεί, αν και επίσημα καλεσμένος, απ΄ ότι μου είπαν οι διοργανωτές. Πάντως κατά την άποψή μου, με όσα εξελίχθηκαν μετά στα παρασκήνια, ήταν καθαρά επαγγελματικός, αδικαιολόγητος φόβος του. Και όταν ο άνθρωπος φοβάται, κάνει πράξεις που ούτε καν είχε σκεφτεί ποτέ του. Εκεί οδηγεί ο φόβος όταν χάνεται η λογική και η κατανόηση, ακόμη και στον παραλογισμό αφού εγώ ήμουν ο άσσος στο μανίκι του.

Μετά την σαρωτική και εδώ νίκη μου, δεν έλειψαν και πάλι οι αμφισβητήσεις από τον κ. Περσίδη που εκτελούσε και χρέη φωτογράφου και δημοσιογράφου συγχρόνως για το περιοδικό του, με έντονη κριτική για την ίδια την κριτική επιτροπή, που στους αγώνες, ο δεύτερος μετά από εμένα, Τάσος Μώρος και τρίτος στην γενική κατάταξη, πήρε το μικρόφωνο πάνω στην απονομή και είπε δυνατά και καθαρά σε όλους:( στην κριτική επιτροπή ήταν, προσωπικοί του φίλοι, παλιοί συναθλητές του και μάλιστα οικογενειακοί φίλοι και με έβγαλαν δεύτερο στην κατηγορία μου και τρίτο στο γενικό και είπε επί λέξη), «αυτό τα λέει όλα »

(υπάρχουν και ντοκουμέντα στο βίντεο). Αυτό δεν έλεγε τίποτα για το κ. Θύμιο αν δεν δημοσίευαν λέει και τα αποτελέσματα του κάθε κριτή ξεχωριστά και την βαθμολογία σε όλες τις κατηγορίες…..

Πρώτη φορά στα χρονικά συνέβαινε αυτό, μέχρι που αναγκάστηκαν τα παιδιά από την Θεσσαλονίκη, στο επόμενο περιοδικό να το βάλουν παραλίγο και εξώφυλλο για να τα δουν καλά (γιατί αισθάνθηκαν προσβολή αφού δεν είχαν κανένα συμφέρον και καμία σχέση με ομοσπονδίες και φαγωμάρες). Έτσι είδαν όλοι ότι ήμουν παμψηφεί σε όλους τους γύρους συγκρίσεων και στην γενική κατάταξη (αλλά εκτίθονταν για πρώτη φορά οι κριτές σε κρίση).

Όχι ότι ο κ. Περσίδης αναγνώρισε το λάθος του και την αμφισβήτησή του προς τους αξιόπιστους και πάνω απ΄όλα παλιούς, σοβαρούς πρωταθλητές που είχαν πέρα από γνώση του αντικειμένου, αλλά που ξεχώρισαν και για το ήθος τους και την πολύχρονη προσφορά τους στο άθλημα.

Αν μη τι άλλο, αυτοί δεν είχαν κανένα λόγο και όφελος ούτε οικονομικό, ούτε ανταγωνιστικό , ούτε επαγγελματικό.

Ούτε μία συγνώμη έστω και καθυστερημένα δεν ανακοίνωσε ποτέ του και σαν να μην φτάνουν όλα αυτά, έγραψε μέσα στο περιοδικό του και κάτι που είχαμε πει οι δύο μας σε προσωπική ανθρώπινη συζήτηση και ανταλλαγή απόψεων.

Καμία σχέση με αθλητισμό αλλά επαγγελματικά, που αυτά δημιουργούσαν, όπως τα έγραψε, έχθρα εναντίον μου και ο ίδιος έβγαινε αθώα περιστερά. Μπορεί να λέει ότι και όπως θέλει, επειδή έχει δικό του περιοδικό. Αλλά δεν ήξερε (με ποιόν τρελό στο δίκιο του είχε να κάνει). Γιατί αν ήξερε τι είχα κάνει στο στρατό μόνο, θα με έβαζε και εξώφυλλο.

Έκατσα και έγραψα ένα άρθρο με ότι συζητήσαμε και του το πήγα στο γραφείο του υπογεγραμμένο και του είπα αυστηρά: διάβασέ το και στο επόμενο περιοδικό θα το βάλεις εκεί που έβαλες και το προηγούμενο, γιατί η μισή αλήθεια, είναι χειρότερη από ένα ολοκληρωμένο ψέμα, και του είπα επίσης ότι θα μπορούσα να το δώσω στα παιδιά στην Θεσσαλονίκη να μπει στο Superman που είχε τριπλάσια απήχηση από όλα τα άλλα αθλητικά περιοδικά και από το δικό του φυσικά. Έπιασα την ενοχή του και τον φόβο του όταν μου είπε: δώστα στο superman , εγώ πάντως δεν το βάζω. Του είπα εγώ δεν ξέρω καράτε ούτε ζίου ζίτσου, και έριξα, θυμάμαι, μια καρατιά (αλά Μεγαρίτη που έσπαγε τσιμεντόλιθους) πάνω στο γραφείο του (δεν ξέρω αν το πήγε για επισκευή μετά, γιατί αν του την έριχνα στο κεφάλι, θα ήμουν ακόμη στον Κορυδαλλό)  και έφυγα σαν κύριος που λέει και ο Θανασάρας (ένας που παίρνει ψυχοφάρμακα λόγω ψυχασθένειας και τον έχω από μικρό υπό την προστασία μου στο γυμναστήριο, γιατί  σ΄ αυτά τα άτομα βρίσκω, πέρα από την αρρώστια τους, την αθωότητα και την ειλικρίνεια, επειδή έχουν ανεπτυγμένο τα ένστικτο  και σε αυτούς που τους μεταδίδουν το αίσθημα της συμπόνοιας και της αγάπης τα λένε όλα, ενώ στους ψυχιάτρους λένε ψέματα).

Έτσι ο Θανασάρας μου είπε ότι όποτε σταματάω τα φάρμακα, πάω στο Πεδίον του Άρεως και σπάω δύο τρία παγκάκια και μετά φεύγω σαν κύριος. Μόνο που η δική μου (τρέλα) στο δίκιο και την αδιαλλαξία, είναι ελεγχόμενη αλλά καθηλωτική, όπου και όταν χρειάστηκε, σε αυτούς που ξεχνάνε να πάρουν (τα χάπια τους  τα ηρεμιστικά) και θέλουν εκτόνωση εκεί που τους παίρνει!!!

Έτσι ο κ. Θύμιος, μάλλον το βρήκε πικρό το δικό μου χάπι, δεν ήταν ζαχαρωτό επικαλειμένο και την άλλη μέρα, πρώτη φορά στην ζωή μου, με καλέσανε στο αστυνομικό τμήμα να παρουσιαστώ στον διοικητή υπηρεσίας, χωρίς να ξέρω γιατί!

Ξέρετε ποιόν είδα να τα λέει όπως θέλει στον αστυνομικό ανακριτή; Τον κ. Θύμιο. Ο διοικητής με καλοδέχτηκε και μου είπε να καθίσω. Εγώ χαιρέτησα τον κ. Θύμιο και μου λέει ο κ. Ανακριτής: τι έχεις να πεις για όλα αυτά που μου είπε ο κύριος από εδώ;  Του λέω, διαβάσατε τι έγραψε στο περιοδικό του για μένα;  Μου λέει όχι, διάβασα αυτά που λέτε εσείς γι΄αυτόν και του είπα ότι λέω και την υπόλοιπη αλήθεια, γιατί πάλι σας έδωσε την άλλη μισή την δική μου, διαβάστε και την δική του και βγάλτε συμπέρασμα και όταν την διάβασε, γύρισε στον κ. Θύμιο και του λέει: δεν μου τα είπες καλά, αλλά τέλος πάντων, αφού αισθάνεστε απειλή, κάντε του μήνυση και γυρίζοντας σε μένα μου λέει, κάντου και εσύ και βρείτε τα στα δικαστήρια.

Είπα στον κ. Ανακριτή πως είναι η πρώτη φορά που επισκέπτομαι αστυνομικό τμήμα και ούτε έχω κάνει ποτέ μήνυση σε συνάνθρωπό μου. Αν δεν το βάλει όπως του τα έγραψα  και τα υπέγραψα, καλύτερα κρατήστε με από τώρα εδώ, γιατί άμα βγούμε έξω από το τμήμα, θα με πάρετε μετά με χειροπέδες!

Τα έχασε ο ανακριτής και ο Θύμιος και έπεσε εκκωφαντική σιωπή. Σπάει την σιωπή ο ανακριτής και μου λέει: πως τολμάς και το λες αυτό μπροστά μου; Του είπα δεν τολμώ, το εννοώ και τους το πέρασα και στους δύο, τόσο απόλυτος και αποφασισμένος ήμουν.

Του είπε ο ανακριτής, κάνε του μήνυση, είμαι εγώ αυτόπτης μάρτυρας.

Μάλλον τότε  ο κ. Θύμιος συνειδητοποίησε  ότι μαζί μου δεν έχει αστεία και δημοσιογραφικά παιχνιδάκια, όπως κάνουν στα κουτσομπολίστικα περιοδικά και λένε με καμάρι όπως ο Νίκος Μαστοράκης, ότι και η αρνητική διαφήμιση είναι και αυτή διαφήμιση!!! Να την χαίρονται, αλλά εδώ δεν είναι θέμα διαφήμισης και ψευτογκλαμουριές για να γίνεις διάσημος. Εδώ είναι πρωταθλητισμός και πάνω απ΄όλα ήθος και αξιοπρέπεια.

Έτσι, υποσχέθηκε ότι θα το βάλει, όπως και το έβαλε στο επόμενο τεύχος. Από τότε αποκαταστάθηκαν οι σχέσεις μας για πάντα και μετά από λίγο καιρό που καταλάγιασε όλη αυτή η κόντρα από την πλευρά του(γιατί εγώ, ουδέποτε ενόχλησα πέρα αυτής της απαράδεχτης δημοσίευσης) με έβαλε και εξώφυλλο στο περιοδικό του

και σήμερα που τον πήρα τηλέφωνο να μου διευκρινίσει ημερομηνίες και ανάληψη της προεδρίας του, του είπα ότι γράφω για ότι συνέβησαν στο παρελθόν στο Β.Β. και μου είπε μπράβο σου, συνέχισε και θα περάσω από το γυμναστήριό σου να σου φέρω και φωτογραφικό υλικό που έχω στο αρχείο μου και πριν τρεις μήνες, όταν τον πήρα τηλέφωνο να κάνουμε δωρεές από ότι όργανα γυμναστικής έχει στην αποθήκη του, με πολύ προθυμία και καλοσύνη μου είπε έλα να διαλέξεις ότι θέλεις.

Αυτή είναι η ευγενική και ανθρώπινη πλευρά όλων των ανθρώπων, όταν δεν μπαίνει στην μέση το συμφέρον αλλά η συμπόνοια, η ευγνωμοσύνη και πάνω απ’όλα η φιλία.

Να΄σαι πάντα καλά Θύμιε και σου ζητάω συγνώμη για ότι έγινε από καρδιάς.

Όσο για τους αυθεντικούς τρελούς, τους ψυχικά άρρωστους, πάντα τα έβρισκα χωρίς παρέμβαση τρίτων ή του νόμου. Ενώ με τους νοητικούς (τρελούς) ποτέ, γιατί οι πρώτοι είναι αληθινοί και με την καλοσύνη και την συμπόνοια τους καθησυχάζεις και τους ηρεμείς γιατί δουλεύει αλάνθαστα το ένστικτο. Και το ένστικτο, είναι πιο δυνατό από την λογική, όπως και τα ζώα που αν τους δείξεις φροντίδα και πάνω απ΄όλα ότι δεν φοβάσαι αλλά τα αγαπάς, το εισπράττουν αυτό το αίσθημα και σου το ανταποδίδουν, όσο άγρια κι αν είναι.

Θα έχετε δει ντοκιμαντέρ στη ζούγκλα με πραγματικούς φιλόζωους. Με τους ανθρώπους γίνεται ακριβώς το αντίθετο, γιατί η πλειοψηφία έχει χάσει το ένστικτο και δουλεύει η εκλογίκευση που φαίνεται λογική αλλά δεν είναι. Είναι πιο κοντά στον εγωισμό, τον έλεγχο και την κυριαρχία και αν δεν γίνει αυτό που θέλει το εγώ τους, φτάνουν στον παραλογισμό.

Γι΄αυτό λέω ΄ότι το χάπι στους ψυχικά άρρωστους, ηρεμεί το νου τους από τις τρελές σκέψεις και αν δεν το παίρνουν όπως ο Θανασάρας, σπάνε παγκάκια και πολλές φορές και κεφάλια σε αυτούς που τους ερεθίζουν , χωρίς να υπολογίζουν νόμους και συνέπειες. Οι νορμάλ όμως (δεν λέω οι λογικοί και οι συνειδητοποιημένοι που δεν θέλουν να τους κάνουν αυτά που δεν κάνουν και οι ίδιοι στους άλλους) που αποθρασύνονται και θέλουν να σπάσουν, αν μπορούσαν κεφάλια για να εκτονώσουν την εσωτερική τους τρέλα. Βέβαια εκεί που τους παίρνει, κι αν δεν τους παίρνει γιατί υπάρχουν και περισσότεροι (τρελλοί) από αυτούς ή έχουν ας το πω πιο κόσμια εγωισμό ή αξιοπρέπεια, ή φοβούνται τους νόμους και την μετέπειτα τιμωρία και θέλουν να κάνουν ζημιά, αλλά να μην χρεωθούν και το θύμα(είναι σαν τους επαγγελματίες εκτελεστές που σκοτώνουν και δεν αφήνουν πίσω τους ίχνη)ενώ αυτοί θέλουν και την πίτα ολόκληρη και τον εγωισμό τους χορτάτο.

Αλλά πολλές φορές λένε θα πάει η στάμνα για νερό, κάποτε θα πέσει και θα σπάσει.

Έτσι είναι και ο εγωισμός, μια στάμνα γεμάτη πάθη και θράσος και όλοι οι θρασύς, έχουνε βρει κατά καιρούς το μάστορά τους που λένε. Έχω δει τέτοιους θρασείς και στην νύχτα, να τρώνε κάτι ξεφτίλες από εκεί που δεν το περίμεναν, που ντρεπόμουν κι εγώ ο ίδιος για λογαριασμό τους που ήμουν αυτόπτης μάρτυρας!….

Όλα αυτά βέβαια δεν τα λέω για τον κ. Θύμιο, γιατί η δική του (τρελίτσα) ήταν ακίνδυνη και διαθέτει και λογική και πάνω απ΄όλα χιούμορ και χαμόγελο. Την γνώρισα και την εισέπραξα μετά και αυτή του την ευαισθησία.

Πιστεύω όταν θα τα διαβάσει, να είναι ΄όπως και τώρα όλο χαμόγελο γιατί είναι ΄όλα περασμένα ξεχασμένα και λέω αλήθειες που συνέβησαν στα παρασκήνια πριν πολλά χρόνια. Έτσι για την ιστορία και όπως τα βλέπω σήμερα με άλλη οπτική από αυτή που φαίνονταν τότε.

Όσο για τον ανακριτή, όταν πήγαμε να φύγουμε μου λέει: εσύ μείνε εδώ (νόμιζα ότι φοβήθηκε μην κάνω καμία απερισκεψία) και μου λέει αφού έφυγε ο Θύμιος με θαυμασμό και απορία.” Ρε παλικάρι μου, τέτοιο πράγμα πρώτη φορά συναντάω στα τόσα χρόνια υπηρεσίας μου και κοντεύω στην σύνταξη” και μου είπε για ένα δικό του προσωπικό πρόβλημα που είχε με έναν γείτονά του στο σπίτι που έμενε και ότι του δημιουργούσε συνεχώς προβλήματα και πως μερικοί άνθρωποι είναι δικομανείς και δεν καταλαβαίνουν από νόμους, μόνο από ράβδο  και μου είπε (τώρα δεν ξέρω αν ήθελε να με δοκιμάσει), ότι μόνο εσύ μπορείς να τον τρομοκρατήσεις.

Του είπα: Κύριε διοικητά αν δεν έχω δίκιο, είμαι τόσο αρνί που θα με κυνηγήσουν για σφάξιμο, επίσης του είπα και αυτά που μου συνέβησαν στο στρατό και τώρα που θυμήθηκα σας διηγούμαι και εσάς και ένα πιο σοβαρό περιστατικό που μου συνέβη μετά από χρόνια: όταν ένας δημοσιογράφος της” Απογευματινής” (αν θυμάμαι καλά την εφημερίδα) το όνομα του δημοσιογράφου Τσαλδάρης, έγραψε για μένα, χωρίς να έχω ουδεμία σχέση ή ανάμιξη με απόπειρα δολοφονίας ενός αρχινονού της νύχτας τότε, έξω από το νυχτερινό κέντρο Lido στην οδό Ακαδημίας (όπου τον πυροβόλησαν σχεδόν εξ επαφής στο κεφάλι και επέζησε και όταν ανάρρωσε, επειδή ήταν πολύ επικίνδυνος, τον αποτελείωσαν σχεδόν μετά από 6 μήνες) έγραψε λοιπόν ότι συμμετείχα κι εγώ στο περιστατικό αυτό και ας κοιμόμουν εκείνο το βράδυ με μάρτυρες και χωρίς καν η αστυνομία να με ανακρίνει.

Όταν το διάβασα την άλλη μέρα, χωρίς καν να πάρω δικηγόρο μαζί μου, ούτε κανέναν άλλο έστω για μάρτυρα, πήρα την εφημερίδα και πήγα κατευθείαν στα γραφεία της και ζήτησα από τον αστυνομικό που φύλαγε στην είσοδο να μου φωνάξει τον συντάκτη του άρθρου τον κ. Τσαλδάρη.

Τον πήρε τηλέφωνο και του είπε: είναι εδώ κάποιος κύριος που σε ζητά και μου τον έδωσε στο τηλέφωνο.

Μου λέει ποιος είσαι;

Του απαντώ: αυτός που ήταν χθες έξω από το Lido, ο Σπύρος ο Μπουρνάζος και επειδή με ψάχνει η ασφάλεια ήρθα να κρυφτώ εδώ!!!

Κατάλαβε την πρόθεσή μου και με την συνοδεία του αστυνομικού με κάλεσε το γραφείο του, αλλά όταν έφτασα πάνω, με περίμενε στο διάδρομο της εφημερίδας, γιατί μέσα ήταν και άλλοι συνάδελφοί του δημοσιογράφοι.

Όταν τον είδα, το μόνο που του είπα αυστηρά και επιτακτικά ήταν: με γνωρίζεις εμένα; Και τα έχασε, μου λέει δεν είσαι ο Μπουρνάζος;

Του λέω ναι, αλλά υπάρχουν στον τηλεφωνικό κατάλογο και άλλοι επώνυμοι και μάλιστα επιτυχημένοι επιχειρηματίες και του ανέφερα τον Μπουρνάζο με τα παπούτσια. Γιατί δεν ανέφερες αυτόν και ανέφερες εμένα;

Μου είπε το δημοσιογραφικό δαιμόνιο που παίζει την εκλογίκευση στα δάκτυλα, εσύ τι σχέση έχεις με αυτόν τον Μπουρνάζο που έγραψα εγώ;  

Όση σχέση έχεις εσύ με τον πρόεδρο της βουλής (τότε) τον κ. Τσαλδάρη του απάντησα.

Εκεί τα απόχασε και άρχισε να μου πουλάει και τρελίτσα λέγοντάς μου ότι εγώ δεν γράφω Σπύρος αλλά Κώστας.

Του είπα Κώστα λένε τον αδελφό μου, υπάρχουν πολλοί Κωστάδες μου απαντά, του είπα, όχι όμως με γυμναστήρια που γράφεις εσύ φαρδιά πλατιά στην λεζάντα σου. Γιατί δεν ερεύνησες και δεν διασταύρωσες ως όφειλες σαν καλός δημοσιογράφος την πληροφορία σου και την έδωσες και στις άλλες εφημερίδες και την ανακύκλωσαν σχεδόν όλες την ίδια βραδιά; Τι φοβόσουν μην σου κλέψουν την αποκλειστικότητα και την πρωτοτυπία της ανακρίβειάς σου; Ξέρεις σε τι μπελά με βάζεις από αύριο εμένα και τον αδελφό μου; Τι ανευθυνότητα είναι αυτή ρε φίλε; Φαίνεται θίχτηκε και τι μου είπε ο θρασύς; Όχι και φίλε; Εκεί μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι και τον απείλησα με φωνές μπροστά στον αστυνομικό που ήταν δίπλα μας και άκουγε τα λογικά μου επιχειρήματα και τα έχασε και ο ίδιος.

Δεν ήξερε τι να κάνει μέχρι που βγήκε από το γραφείο κάποιος ανώτερος του και μου είπε: τι φωνάζεις εσύ ρε, ξέρεις που βρίσκεσαι; Και του είπα: αν αύριο δεν επανορθώσετε, δεν θα ξέρετε εσείς που θα βρίσκεστε και αποθρασύνεται και αυτός και λέει στον αστυνομικό: πέταξέ τον έξω, κοίταξα τον αστυνομικό με πολύ συμπόνοια, γιατί δεν έφταιγε σε τίποτα και έκανε το καθήκον του και του είπα: εσύ δεν φταις σε τίποτα(γιατί ο άνθρωπος δεν ήξερε τι να κάνει) και γυρίζω και λέω στον θρασύ (τον πέταξέτον έξω) : εάν ο τύπος είναι η 3^η ή 4^η μορφή εξουσίας που λένε, θα δεις αύριο και την πρώτη από εμένα  και είπα στον αστυνομικό πάμε, και με συνόδευσε μέχρι την είσοδο και μου είπε: παιδί μου δεν θα βρεις το δίκιο σου, επί λέξει, με δαύτους. Του είπα σε ευχαριστώ για την συμπεριφορά σου απέναντί μου και μου είπε γιατί δεν πας στον Πάνο Σόμπολο που είναι στο αστυνομικό ρεπορτάζ και να του εξηγήσεις όλα αυτά που τους είπες εδώ και μου είπε που θα τον βρω. Τον ευχαρίστησα άλλη μία φορά και μου έδωσε και την ευχή του ότι όλα θα πάνε καλά. Να είναι καλά ο άνθρωπος που με καθοδήγησε, γιατί ήμουν αποφασισμένος να το κλείσω το θέμα, έστω και με πρωτοσέλιδο την άλλη μέρα.

Ευτυχώς ο κ. Σόμπολος με καλοδέχτηκε, γιατί εκτός του ότι είναι και πατριώτης, από ότι μου είπε, γιατί με ρώτησε  από που είμαι και του είπα από Αμφιλοχία (αυτός γεννήθηκε στον Αστακό και τέλειωσε το γυμνάσιο στο Αγρίνιο), του διηγήθηκα την ιστορία μου και ότι τώρα κάνω προετοιμασία για παγκόσμιους αγώνες και ότι δεν θα ρίσκαρα την καριέρα μου και την επωνυμία μου για τέτοια περιστατικά και του έδειξα και φωτογραφίες μου που έμεινε έκπληκτος, γιατί μου είπε: δεν φαίνεστε έτσι μέσα από τα ρούχα, που τους κρύβεις όλους αυτούς τους μύες και την τρέλα ρε παιδί μου; Και πιάσαμε και φιλοσοφική συζήτηση.

Όταν του είπα ότι μοιάζω τρελός στο δίκιο μου και ότι έχει διαφορά η τρέλα από την ψυχή που ακούω συχνά από ανθρώπους της μέρας και της νύχτας να λένε συνέχεια την μασημένη και χιλιοειπωμένη ατάκα: αυτός έχει ψυχή και το βγάζει το μαχαίρι του ή το πιστόλι του, ή δεν μασάει με τίποτα, αλλά εγώ άλλα καταλάβαινα με αυτά που έβλεπα και άλλη ερμηνεία έδωσα μετά που κατανόησα την διαφορά. Αυτή την διαφορά την λέω τώρα επειδή αυτός που έχει πραγματική ψυχή, έχει αξιοπρέπεια, δεν δίνει σε κανέναν δικαιώματα, προστατεύει τον αδύναμο και πολλές φορές με κίνδυνο την δική του σωματική  ακεραιότητα για να υπερασπίσει το δίκιο και πάνω απ΄όλα δεν είναι μπελαλής (δηλαδή δεν δημιουργεί φασαρίες) ούτε βαρύς και ντερτιλής που λέει και ο Γιάννης Καλαντζής στο τραγούδι του.

Είναι αυτό που λένε στην ορολογία της νύχτας μάγκας και όχι ψευτόμαγκας, όσο για το αντίθετο της ψυχής είναι η τρέλα, που προέρχεται από τον φόβο που είναι το αντίθετο της αγάπης, που κάνει ακριβώς τα ανάποδα από αυτά που κάνει ο ψυχωμένος, δηλαδή δημιουργεί μπελάδες για ψύλλου πήδημα που λέμε, χωρίς να υπολογίζει ούτε την ίδια του την ζωή, γιατί δεν την αγαπά, πόσο μάλλον τους άλλους και ρισκάρει χωρίς λόγο, αλλά κατά βάθος θέλει να πεθάνει, δηλαδή να απαλλαγεί από αυτό το βάρος της εσωτερικής του δυσφορίας και ψάχνει να εκτονώσει την τρέλλα  που την παρερμηνεύουν σαν ψυχή.

Όχι. Είναι άψυχοι, γιατί δεν έχουν συμπόνοια και αγάπη και είναι άκρως επικίνδυνοι και έχουν τόση δύναμη μέσα τους για κακό που δεκαπλασιάζεται πάνω στο υποψήφιο θύμα ή ακόμη θύματα. Σας το λέω με πλήρη επίγνωση, γιατί έχω δει τέτοια περιστατικά και τρόμαξα από την τρέλα τους, γιατί αν χρειαστεί να υπερασπίσεις τον εαυτό σου, ή θα βρεθείς στο χώμα ή στην φυλακή και όπως μου είπε και ο αδελφικός μου φίλος Κώστας Σιαφάκας, που βρέθηκε σε τέτοια δεινή  θέση άμυνας από τέτοιους τύπους μπελαλήδες στο μαγαζί του: Σπύρο, καλύτερα να σε πάνε χωροφύλακες παρά παπάδες και του είπα: ο θεός να βάλει το χέρι του, όπως και το έχει βάλει μέχρι τώρα να μην φθάσω ή βρεθώ σε τέτοια ακραία θέση και ας με πάρουν οι παπάδες όταν και όποτε αποφασίσει ο Δίκαιος Κριτής. Όπως θα μας πάρουν όλους κάποια στιγμή με όσο μπορούμε καθαρή την συνείδησή μας.

Αυτά περί τρέλας και ψυχής, δηλαδή περί τρελού νου και συνείδησης, με επίγνωση και κατανόηση της τρέλας μας!!!!!

Γιατί η ψυχή δεν θέλει μπράτσα, ύψος και άγριες φάτσες, θέλει αυτό που είπε ο Αλή Πασάς όταν έπιασε τον Κατσαντώνη που δεν φοβήθηκε, ούτε τον θάνατο και τον απείλησε τον πασά αν και αιχμάλωτος, ότι καλύτερα να με χαλάσεις, γιατί αν με αφήσεις θα σε χαλάσω εγώ!!!!

Και ο Αλής με δέος και θαυμασμό του είπε: Δεν μπορώ να πιστέψω ότι σε ένα τέτοιο μικρό σώμα βρίσκεται τέτοια ανδρειωμένη ψυχή και παλικαριά!!!!

Όσο για τον κ. Σόμπολο, με δική του προτροπή, την άλλη μέρα αποκατέστησαν το πρωτοσέλιδο με μία μικρή πρόταση και οι άλλες εφημερίδες, περίπου εκεί που βάζουν τις αγγελίες γάμων και θανάτων!!…. το κακό πρωτοσέλιδο, η αποκατάσταση της αλήθειας εκεί που δεν το διαβάζει κανένας…

Πάντως ο κύριος διοικητής υπηρεσίας και ανακριτής, μου έσφιξε το χέρι και μου ευχήθηκε καλή επιτυχία για το M.r. Europe και μου είπε: αχρείαστος να είμαι, όταν θελήσεις κάτι είμαι στην διάθεσή σου.

Που να ήξερε και αυτός και εγώ μετά τι περιπέτεια με περίμενε και νέα Οδύσσεια για το Ευρώπη, μετά το Mr. Οδύσσεια που κέρδισα!!!…. που θα γινόταν μετά από τρεις εβδομάδες.

Ο κύριος Ανδρέας Ζαπατίνας, μετά από μία εβδομάδα από το MR, Οδύσσεια, διοργάνωσε τους δικούς του αγώνες για την ανάδειξη του MR. Ελλάς 1985 και μου έκανε εντύπωση που δεν ανέφερε για το MR. Oδύσσεια στο περιοδικό του, ούτε καν σαν είδηση και δεν επικοινώνησε μαζί μου για το Ευρώπης και πήρα τηλέφωνο τον συνεργάτη του κ. Βουτσινό Νίκο και τον ρώτησα τι έγινε; Μου απάντησε πάρε τον ίδιο τηλέφωνο, που ποτέ δεν βγήκε στο τηλέφωνο, μου κρυβόταν και πήρα τον φίλο και συναθλητή Τάσο Μώρο που είχε καλές σχέσεις μαζί του, λόγω ηλικίας και οικειότητας και μου είπε: ψηλέ, θέλει να κατέβουμε στους αγώνες την Κυριακή, ούτε εγώ θα κατέβω και θα πάρει μόνο τον πρώτο που θα βγει στους δικούς του αγώνες και εξέφρασα την απορία μου:

Ποιόν να κερδίσω αφού όλοι αυτοί που θα κατέβουν θα είναι οι τρίτοι και κάτω από αυτούς που κέρδισα πριν 2 βδομάδες και ότι τώρα είμαι σε προετοιμασία για το Mr. Europe όπως πέρυσι στο Παγκόσμιο, να χαλάσω όλον τον διατροφικό προγραμματισμό, αφού είχα φορτώσει με υδατάνθρακες το σώμα , μετά την στέρηση από το Οδύσσεια;

Δεν είναι κρίμα να τα γκρεμίσω όλα αφού ο κ. Ανδρέας γνωρίζει από προετοιμασίες, τα γράφει και στα άρθρα του στα περιοδικά και μου είπε: πάρε το φίλο σου τον Καρανικόλα στην Γερμανία, αυτός θα του μιλήσει, πάντως εγώ δεν κατεβαίνω.

Πήρα τον Νίκο τηλέφωνο και μου είπε επί λέξη: κάνε εσύ την προετοιμασία σου και άστα πάνω μου, ελάτε εδώ με τον Παγιαννίδη και θα τα τακτοποιήσω εγώ όλα. Οι αγώνες γίνανε και βγήκε πρώτος ο Διονύσης Βολικός, αυτός που είχε βγει τρίτος στην κατηγορία μου στο Οδύσσεια, έλλείψει του Τάσου που είχε βγει δεύτερος κι εμένα.

Στους αγώνες ο Ανδρέας, όχι μόνο απέφευγε να μου μιλήσει αλλά δεν μου έδωσε την ευκαιρία και τον χρόνο να του μιλήσω λόγω του ότι είχε και καλά να ασχοληθεί με την διαδικασία των αγώνων, δηλαδή με πιο σοβαρά πράγματα.

Εγώ συνεχάρηκα τον Διονύση μετά τους αγώνες και του είπα θα τα πούμε στην Γερμανία στο Ευρώπης.

Πήραμε το αεροπλάνο με τον Ηλία και πήγαμε Μόναχο στον Καρανικόλα, 2 μέρες πριν τους αγώνες, που μας είχε υποσχεθεί ότι θα τα κανονίσει αυτός όλα. Όταν ήλθε και μας πήρε από το αεροδρόμιο, το πρώτο πράγμα που μου είπε, έλα εδώ και με πήγε σε ένα χώρο στο αεροδρόμιο που δεν είχε κόσμο και μου είπε: βγάλε την φόρμα σου να σε δω.

Όταν με είδε, πιο βαρύ κατά πέντε κιλά από πέρσι και σχεδόν την ίδια γράμμωση, μου είπε: θα τους κερδίσεις όλους αλλά μην φας τίποτα από υδατάνθρακες.

Ο Ηλίας του είπε, Άστον να κάνει ότι θέλει, αυτός ξέρει καλύτερα το σώμα του και το μεταβολισμό του από  τον καθένα, μην πάθουμε ότι και πέρυσι στο Παγκόσμιο που αφυδατώθηκε τελείως.

Ο Σπύρος είναι περίπτωση, όταν τρώει γίνεται καλύτερος και μου έκλεισε το μάτι ο Ηλίας, γιατί είδε τον Νίκο που του έφερνε αντίρρηση για το θέμα των υδατανθράκων και μου λέει: κάνε ότι λέει ο Νικόλας, ξέρει αυτός, όπως ήξερε και εμένα ότι δεν θα ξανακάνω το ίδιο πλέον λάθος όσο αναφορά την διατροφή και τα πειράματα της τελευταίας στιγμής.

Εμείς πήγαμε στο Μόναχο την Παρασκευή το απόγευμα.

Την Κυριακή το πρωί θα γινόταν οι προκριματικοί και το βράδυ οι τελικοί. Ο κ. Ανδρέας φρόντισε να μην ανακοινώσει ότι οι αγώνες δεν θα γινόταν στο Μόναχο αλλά σε μία άλλη μεγάλη πόλη το Σαρμπρούγκερ δυτικά της Γερμανίας, κοντά στη Γαλλία σαν να λέμε την Θεσσαλονίκη εδώ στην Ελλάδα και διπλάσια απόσταση. Όταν μας είπε ο Νίκος που γινόταν οι αγώνες, τα χάσαμε και οι δύο μας λέγοντάς του ότι εμείς νομίζαμε ότι θα γινόταν στο Μόναχο και μας είπε, δεν σας το είπε ο Ανδρέας;

Πήρε αμέσως τηλέφωνο σε όλες τις αεροπορικές εταιρίες για εισιτήρια και όλα κλειστά λόγο πληθώρας προέλευσης για τους αγώνες.

Τώρα τα έχασε και ο Νίκος και μας είπε, αύριο πρωί θα ξυπνήσετε νωρίς και θα σας δώσω εγώ ένα δικό μου αμάξι και χάρτη και θυμήθηκε ότι είχε και έναν δικό του αθλητή junior 20 χρονών που θα κατέβαινε και αυτός στους αγώνες και θα έφευγε το βράδυ με λεωφορείο και μας είπε: πάρτε τον και αυτόν που ξέρει Γερμανικά και θα μπορεί να συνεννοηθεί αν χρειαστείτε οτιδήποτε στο δρόμο.

Έτσι και έγινε, χωρίς δίπλωμα ούτε εγώ ούτε ο Ηλίας στις 6 το πρωί έτοιμοι, με τον Γερμανό junior μαζί, πήραμε το δρόμο για το άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Πάνω στην σύγχυσή μας με τον Ηλία και μη προβλέποντας 10-12 ώρες ταξίδι και έχοντας αρκετά μάρκα μαζί μας αλλά όχι προμήθειες για τέτοιο ταξίδι και μάλιστα ρύζι χωρίς λάδια και αλάτι βραστό σκέτο και πατάτες ή μακαρόνια για υδατανθράκωση, να γεμίσει που λέμε το σώμα.

Από την στέρηση και την ταλαιπωρία δεν προβλέψαμε και στο δρόμο ή στα εστιατόρια, είναι όλα πεντανόστιμα με αλάτι, λάδι, βούτυρο και καρυκεύματα, κάτι που δεν προβλέπει το αθλητικό μενού μέχρι τους προκριματικούς!

Δεν θα το ξεχάσουμε αυτό το περιστατικό με τον Ηλία, ακόμη και σήμερα που τον πήρα τηλέφωνο να μου υπενθυμίζει γεγονότα και περιστατικά, το μόνο που μου είπε σκάζοντας στα γέλια και εγώ μαζί του ήταν: όταν είπαμε στον Καρανικόλα, πές του να μας δώσει από τα δικά του, γιατί αυτός είχε ένα σάκο με προμήθειες και ο Γερμανός έκανε τον Κινέζο, μέχρι που διαπληκτίστηκε στα Γερμανικά με τον Νίκο και μας καθησύχασε ο Νίκος ότι θα μας δώσει καθοδόν και μου λέει μετά ο Ηλίας, δεν φημίζονται οι Γερμανοί για τέτοια ευαισθησία, δεν ξέρεις το γερμανικό σύστημα ο καθένας τα δικά του; Του λέω πάμε και θα τον ψήσουμε στο δρόμο γελώντας και μετά λέω στον Ηλία που οδηγούσε και ψάχναμε για βενζινάδικο συγχρόνως: εσύ τι λες, θα φτάσει αυτός έτσι όπως είναι λιμοκτονημένος στο Σάρμπρουγκερ, και με την καθοδήγηση του Νίκου να μην τρώει πολύ και να μην πίνει νερό όπως εμείς πέρυσι; Μου λέει ο Ηλίας: δεν βλέπεις πόσες προμήθειες έχει μαζί του; Του λέω, τα πήρε από την στέρηση και την λαιμαργία που έχει ένας πεινασμένος και νομίζει ότι μετά θα φάει ένα αρνί, όπως εμείς το Πάσχα και μετά δεν τρώμε τίποτα, έχει κλείσει του λέω το στομάχι του, θα δεις!

Τι ήταν να του πω αυτά. Όταν φτάσαμε στο βενζινάδικο και βάζαμε βενζίνη, ακούμε από πίσω στο κάθισμα μια κραυγή πόνου και το παλικάρι διπλωμένο στα δύο. Έπαθε κράμπα στην κοιλιακή χώρα, από έλλειψη ηλεκτρολυτών και αφυδάτωσης και όταν του είπαμε να πιει λίγο νερό με αλάτι ή να φάει λίγα τσιπς αλατισμένα που είχε στο βενζινάδικο, αρνήθηκε, γιατί για λίγο χαλάρωσε και όταν πήγαμε να ξεκινήσουμε, έμεινε σχεδόν λιπόθυμος από τον πόνο και το σοκ και δεν μπορούσαμε ούτε να τον ξεδιπλώσουμε, τότε οι Γερμανοί από το βενζινάδικο πήραν τηλέφωνο ασθενοφόρο και μέσα σε δέκα λεπτά τον εξέτασαν και τον πήραν διπλωμένο παρά την αρνητική του στάση ότι θα χάσει τους αγώνες και είπαν στον Παγιαννίδη στα αγγλικά ότι εδώ θα χάσει την ζωή του αν πάθει κράμπα στο μυοκάρδιο και τότε δεν υπήρχαν και κινητά να ειδοποιήσουμε τον Καρανικόλα για το σοβαρό αυτό και επικίνδυνο συμβάν. Μας είπαν οι γιατροί, εσείς φύγετε και θα ειδοποιήσουμε εμείς τους οικείους του μετά.

Έτσι φύγαμε με την ψυχή στο στόμα που λένε και με προμήθειες για το σώμα.

Φτάνοντας αργά το απόγευμα μας περίμενε ο Νίκος στο ξενοδοχείο όπου φιλοξενούνταν όλοι οι αθλητές, μαζί με τον πρόεδρο της Γερμανίας

και μας είπε ότι ο Ανδρέας ο Ζαπατίνας και αντιπρόεδρος της W.A.B.B.A. δεν θα έρθει (δεν ξέραμε ακόμη τον λόγο και τι δικαιολογία βρήκε) και έστειλε ως αντιπρόσωπο της Ελλάδος μόνο τον φίλο και συναθλητή Διονύση Βολικό και ότι εμένα δεν με είχε δηλώσει.

Άρα δεν μπορούσα να συμμετέχω στους αγώνες!

Τώρα, τι συναισθήματα να σας περιγράψω, τα απερίγραπτα;

Έχετε δει κάτι σκιτσογραφήματα  με κάτι φάτσες κατακόκκινες από θυμό και αγανάκτηση και πάνω από το κεφάλι τους ενα σύννεφο που μέσα έχει σκέψεις ζωγραφισμένες από αστραπές, μαχαίρια, κατακλυσμούς με μαύρο ουρανό και θύελλες ανέμων; έτσι και χειρότερα ακόμη, ο Ηλίας μιλούσε με τον Γερμανό πρόεδρο και τον Καρανικόλα και τους διέκοψα και τους είπα: να σας πω εγώ το λόγο που δεν παρευρίσκεστε εδώ: γιατί ήξερε ότι θα έφευγε οριζοντιωμένος πριν την ώρα του, και όπως κρατούσα τον σάκο με τα φαγητά, τον έφερα δύο τρεις γύρες σαν τους σφυροβόλους και τον πέταξα τόσο μακριά που αν ήταν σφύρα θα έβγαινα Ολυμπιονίκης.

Ο Γερμανός, ο Νίκος και ο Ηλίας, έσκασαν στα γέλια με τον τρόπο που τα σβούριζα και μου είπαν:

Τώρα τι θα φας;

Και τους είπα σκατά!!!

Έριξα κάτι ξεγυρισμένα ελληνικά βρισίδια και λέω του Ηλία: πάμε ρε συ να φάμε σαν άνθρωποι που λιμοκτονούμε για τους πούστηδες, τους ξεφτιλισμένους που δεν έχουν ιερό και όσιο μέσα τους, γαμώ τη φυλή μας και άλλα πολλά μέχρι να εκτονώσω τον θυμό μου, την απόγνωση και την απογοήτευσή μου, μέχρι που με καθησύχασε ο Ηλίας λέγοντάς μου ότι θα σε συμπεριλάβει ο Ρόμπυ, στην  Γερμανική ομάδα, τα κανόνισε με τον Νίκο (μάλλον ο Νίκος τα είχε προβλέψει όλα αυτά και γι’ αυτό δεν ανησυχούσε, αλλά δεν μας είχε πει από πριν, γιατί περίμενε μέχρι την τελευταία στιγμή την στάση του κ. Ζαπατίνα, που μόνο κύριος δεν φάνηκε).

Ο κ. Ρόμπυ, έτσι έλεγαν τον Γερμανό πρόεδρο, μου ζήτησε το διαβατήριό μου και μαζί με τον Ηλία και τον Νίκο με πήγαν στο δωμάτιο μαζί με έναν άλλο Γερμανό συναθλητή και επειδή δεν είχαν άλλα δωμάτια, ο Ηλίας θα κοιμόταν σε πτυσσόμενη καρέκλα.

Μου είπε ο Νίκος: βγάλε την φόρμα σου να σε δει ο κ. Ρόμπυ, αν και σε πέρασε ακτινογραφία και μέσα από τις φόρμες και έμεινε έκπληκτος από την μυϊκή πυκνότητα και μάζα των μυών, με τέλεια γράμμωση και συμμετρία.

Είπε στον Νίκο: δεν το περίμενα από πέρυσι να έχει τέτοια μεγάλη διαφορά.

Δύσκολο να χάσει, τον προβλέπω πρώτο.

Είπε μετά στον Νίκο: αν βγει πρώτος, θέλω να συνεργαστούμε, για διαφήμιση των αθλητικών του προϊόντων που προωθούσε σε όλη την Ευρώπη και ότι θα μου δώσει εμένα την αποκλειστικότητα στην Ελλάδα.

Η κόλαση αμέσως χάθηκε από μπροστά μου και άνοιξαν και πάλι οι πύλες του παραδείσου.

Ωστόσο είχα πολύ θυμό ακόμη μέσα μου και ήθελα να δω τον συναθλητή μου Διονύση Βολικό να του ζητήσω διευκρινίσεις, αλλά δεν με άφησε ούτε ο Ηλίας , ούτε ο κ. Ρόμπυ , ούτε ο Νίκος. Μου είπαν εσύ το πρόγραμμά σου και μου έφεραν σε μία ώρα, ότι τους ζήτησα από φαγητά.

Το μόνο που τους είπα ήταν: τώρα θα δει ο Ανδρέας την αξία μου, αν εγώ βγω έστω και τρίτος, ο (δικός του) αθλητής, εννοούσα τον Διονύση, δεν θα μπει ούτε στην τριάδα.

Και όπως έγινε, ούτε εξάδα, για να του φύγει και αυτουνού η αμφισβήτηση , γιατί ΄όταν πήρε την Τρίτη θέση στο Οδύσσεια, έμεινε με το κύπελλο στο χέρι σαν άγαλμα, μόνο που αυτός δεν έφυγε όπως έφυγε ο τέταρτος!… νόμιζε ότι θα έβγαινε όχι δεύτερος, αλλά πρώτος, τέτοια ιδέα είχε και αυτός για τον εαυτό του.

 

Έτσι έμεινε πίσω να κοιτάζει εμένα που με φώναζαν οι κριτές σε όλες τις συγκρίσεις με τους καλύτερους τις κάθε χώρας. Το αποτέλεσμα; Μόνο μία δεύτερη θέση από όλους τους κριτές, που και αυτή σβήστηκε ,γιατί  πάντα σβήνουν την μεγαλύτερη και την μικρότερη βαθμολογία, για να μην υπάρχει από τον κάθε κριτή της χώρας, όπως και γίνεται, μεροληψία για τον δικό τους αθλητή.

Τα του αγώνα τα περιγράφει ο Ηλίας με ακρίβεια και λογοτεχνικό τρόπο όπως συνέβησαν. Γιατί αυτός ήταν θεατής και φωτογράφος και εμψυχωτής, μαζί με τον Καρανικόλα.

Αυτά τα παρασκήνια δεν τα ξέρει κανείς και ούτε ποτέ μου τα είπα σε συνεντεύξεις στην  τηλεόραση, ούτε στον τύπο, ούτε σε ανάλογα αθλητικά περιοδικά. Αισθανόμουν ντροπή να πω ότι ενδιαφέρθηκαν οι Γερμανοί και αναγνώρισαν την αξία μου και (οι πατριώτες) μου έσκαβαν τον λάκκο!…..

 

 

 

Προτίμησα την σιωπή κοντά στα 40 χρόνια(τα εν οίκω μη εν δήμω) που λέει και η λαϊκή παροιμία. Είμαστε που είμαστε ξεφτιλισμένοι, ας μην το δείχνουμε και στους άλλους. Μπορεί κάποια στιγμή να επανέλθουμε στο Ελληνικό ιδεώδες και αθλητικό πνεύμα που μας δίδαξαν οι πρόγονοί μας, ποτέ δεν είναι αργά.

Και είναι η πρώτη φορά που τα εξομολογούμαι και τα υπογράφω στο χαρτί, έτσι για την ιστορία, προς γνώση και συμμόρφωση.

Τώρα όσο για τον κ. Ανδρέα που απεβίωσε, ειλικρινά λυπήθηκα, και επειδή ο νεκρός δεδικαίωται και σέβομαι την μνήμη του, αλλά όσο ζούσε έχασε τον σεβασμό μου και το κύρος του, όπως ο διοικητής στα Γιαννιτσά, δεν λέω τίποτα περισσότερο γιατί είναι εκλιπών. Ο Θεός να  τον συγχωρέσει, πάντως εγώ τότε αυτό δεν του το συγχώρεσα ποτέ όσο ζούσε. Tώρα αν ζούσε, θα είχαμε άλλη σχέση, γιατί άλλαξα εγώ στάση και τρόπο ζωής και μέσα από την πνευματική μου αναζήτηση, όπως είχα μετά με τον μόνιμό του συνεργάτη τον κ. Νίκο Βουτσινό και τον αδελφό  του Νίκο Ζαπατίνα που μετά τον θάνατό του ανέλαβε αυτός τα ηνία της ομοσπονδίας και της αθλητικής επιχείρησης και του περιοδικού.

Ο Νίκος είναι μεγάλος σκηνοθέτης, πολύ καλό παιδί, ηπίων τόνων και πάνω απ’ όλα ευγενής και αθόρυβος. Ουδέποτε είχα μαζί του κόντρες ή προστριβές, σε όποια διοργάνωση βρισκόμασταν πάντα με καλοδεχόταν με το χαμόγελο. Να ζήσει και να θυμάται την μνήμη του αδελφού του, γιατί πέρα από τις αδικαιολόγητες κόντρες, ο Ανδρέας ήταν και παραμένει ο πρώτος που έβγαλε το Ελληνικό Β.Β, από την αφάνεια. Αιωνία του η μνήμη και ο θεός να αναπαύσει την ψυχή του.

Ουδείς αναμάρτητος, γι΄αυτό είπα πιο πάνω ότι ο νεκρός δικαίωται και όπως λέει και η νεκρώσιμος ακολουθία: ούκ έστι άνθρωπος ως ζήσεται και ουχ αμαρτήσει, συ γαρ μόνος εκτός αμαρτίας υπάρχεις, η δικαιοσύνη σου δικαιοσύνη εις τον αιώνα και ο νόμος σου αλήθεια. Από την στιγμή που ο άνθρωπος αναχωρεί από τον μάταιο τούτο κόσμο, άλλος κρατάει λογαριασμό και αλλουνού η κρίση δίκαια εστί. Εμείς μέσα στην άγνοια της αστείρευτης ωκεάνειας αλήθειας, θα πρέπει μόνο όσο ζούμε στην παλαίστρα γη, να μπορούμε να παραδειγματιζόμαστε με τα καθόλου τυχαία γεγονότα που μας συμβαίνουν. Γιατί όλα είναι σκαλοπάτια για το μεγάλωμα της κατανόησης και καθρέφτες να βλέπουμε τον εαυτό μας, και να μην βιαζόμαστε να κρίνουμε και να βγάζουμε αυθαίρετα συμπεράσματα, γιατί άλλοι χρεώνονται και άλλοι ξεχρεώνονται. Αν έχουμε υπομονή, επιμονή , πίστη και καρτερία και δεν αντιδράσουμε όσο δίκιο και λογικό και αν μας φαίνεται ότι έχουμε, γιατί αυτό που διαδραματίζεται είναι μόνο η αφορμή, η αιτία είναι μέσα μας και αν προσπεράσουμε την αιτία και μείνουμε στις αφορμές και στην εκτόνωση, γράφουμε πεπρωμένο και χρεωνόμαστε ακόμη περισσότερο και εδώ ήρθαμε να ξεχρεώσουμε αμαρτίες όσο το δυνατόν περισσότερες και όχι να φύγουμε με περισσότερο βάρος στην ψυχή μας.

Δεν λέω να μην υπερασπίσουμε τον εαυτό μας σε έκτακτες στιγμές και καταστάσεις κινδύνου της σωματικής μας ακεραιότητας, ούτε να μην υπερασπιζόμαστε την αλήθεια, αυτά είναι στο εδώ και τώρα και πρέπει να δράσουμε και όχι να δούμε τι μας συμφέρει και τι μας ωφελεί μετά και να αντιδράσουμε κατόπιν εορτής που λέμε.

Γιατί μετά μπαίνει στη μέση η εκλογίκευση ή ο παραλογισμός  μέσα από το νου που ποτέ δεν είναι στο εδώ και τώρα αλλά, πότε σκαλίζει το παρελθόν, που είναι περασμένο αλλά όχι ξεχασμένο από τον εγωισμό του νου και πότε σε πετάει στο μέλλον πάλι ο ίδιος και μπαίνει πάλι το εγώ της εκδίκησης , που μέσα του κρύβει καταπιεσμένο θυμό, μίσος και η κατάληξη είναι η καταστροφή και όχι η επανόρθωση.

Πάντως εγώ το έργο το συνειδητοποίησα και το κατανόησα και όπως μικρός έλεγα στον πατέρα μου, δεν θα το ξανακάνω ποτέ μου για να μην με τιμωρήσει, το ίδιο λέω και τώρα στον αόρατο πατέρα μας, ποτέ μου, ποτέ μου, ποτέ μου, γιατί από τον σαρκικό μου πατέρα μπορεί να γλίτωνα και να μην έπεφταν στην αντίληψή του σκανταλιές και παραπτώματα, στον αόρατο πατέρα δεν μπορεί να ξεφύγει κανείς, γιατί είναι  τόσο τελειοποιημένος ο μηχανισμός και το ραντάρ της ανταποδοτικής δικαιοσύνης που πιάνει όχι μόνο πράξεις αλλά και σκέψεις.

Και πιστέψτε με αργεί αλλά δεν λησμονεί, όχι για τιμωρία αλλά για σύνεση και αποκατάσταση της τάξης και τις δικαιοσύνης, γιατί δεν μας διόρισε κανένας ούτε εκπρόσωπό του ούτε αντικαταστάτη του.

Αυθαιρετούμε από το εγώ μας είτε μας φέρονται δίκαια είτε άδικα.

Είπαμε, άλλος κρατάει λογαριασμό και εδώ δεν χωράνε δικαιολογίες ή εκλιπαρίσματα και εκλογικεύσεις.

Ο θεός συγχωρεί όταν υπάρχει μετάνοια από καρδιάς και όχι από τον πονηρό νου. Αλλά η μετάνοια θα συνοδεύεται από πράξη και όχι λόγια, και όπως το έσπειρες θα πρέπει να το θερίσεις και θα πεις και ευχαριστώ για την άπειρη συμπόνια του Θεού. Γιατί δύο πράγματα είναι άπειρα, η βλακεία του ανθρώπου και η συμπόνοια του Θεού.!!!!

Αν εγώ π.χ. είχα υπομονή και δεν σβούριζα τον σάκκο με τα φαγητά, δεν θα μάζευα οργή, θυμό και εκδίκηση για μετά και ας επετεύχθη ο στόχος και ο σκοπός μου, από άλλες δυνάμεις.

Ποιός είμαι εγώ που ήθελα να συνετίσω τον κ. Ανδρέα, τον κ. Θύμιο, τον κ. Τσαλδάρη; Όλα αυτά θα μπορούσα να τα τακτοποιήσω χωρίς θυμό και αγανάκτηση, που αυτή μου την ενέργεια την εισέπραξαν οι θύτες από εμένα το (θύμα) και από θύμα έγινα εγώ θύτης και αυτοί τα θύματα.

Έτσι διαιωνίζεται η βλακεία και η άγνοια. Δεν βγάζω την ουρά μου απ έξω, απλά άργησα αλλά είδα και δεν θα ξαναεπιστρέψω  στην συνήθεια, να παρασυρθώ δηλαδή από τα γεγονότα και την αντίδραση. Αρκετά ξεπλήρωσα και πλήρωσα και μάλιστα της μετρητοίς την επόμενη χρονιά που πήγα στο Las Vegas πλήρως προετοιμασμένος, με περισσότερα κιλά, γράμμωση και άνεση, χωρίς να με ενοχλήσει απολύτως κανείς, απεναντίας όλα φαινόταν υπέρ μου και στο τέλος έφυγα απογοητευμένος.

Γιατί είχα πριν γοητευθεί με τα σερί των επιτυχιών μου!

Όλα αυτά και πάλι προς γνώση και συμμόρφωση για όλους μας.

 

 

Συνεχίζεται…..

 

ΕΔΩ μπορείτε να διαβάσετε το 1ο μέρος της συνέντευξης, ΕΔΩ το 2ο, ΕΔΩ το 3ο, ΕΔΩ το 4ο, ΕΔΩ το 5o , ΕΔΩ το 6ο  , ΕΔΩ το 7ο , ΕΔΩ το 8ο, ΕΔΩ το 9ο.

 

*Ο Σπύρος Μπουρνάζος και το AmfLife.Gr, είναι οι νόμιμοι κάτοχοι των πνευματικών δικαιωμάτων της συνέντευξης αυτής, όπως και των φωτογραφιών.