ΚΑΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΟΤΙ ΕΜΠΛΟΥΤΙΣΑΤΕ ΤΙΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΣΑΣ ΜΕΛΕΤΩΝΤΑΣ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ. ΠΟΤΕ ΕΓΙΝΕ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΤΕ ΝΑ ΑΣΧΟΛΗΘΕΙΤΕ ΜΕ ΤΗΝ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ;
ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΑΠΟΣΥΡΘΗΚΕ ΣΧΕΤΙΚΑ ΝΩΡΙΣ, ΒΕΒΑΙΑ ΕΠΕΙΤΑ ΑΠΟ ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΤΙΤΛΟΥΣ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΚΟΥΓΕΤΕ ΚΑΘΟΛΟΥ, ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΤΟ ΠΙΟ ΤΑΠΕΙΝΟ ΠΡΟΦΙΛ, ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΟΜΩΣ ΜΙΛΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΠΥΡΟ ΜΠΟΥΡΝΑΖΟ, ΟΛΟΙ ΑΝΕΒΑΖΟΥΝ ΣΤΟ FACEBOOK ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΜΠΟΥΡΝΑΖΟΥ, ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΠΡΟΤΥΠΟ ΠΟΛΛΩΝ ΑΘΛΗΤΩΝ, ΠΟΥ ΑΚΟΜΗ ΓΙΝΕΤΕ ΓΙΑ ΝΕΟΥΣ ΑΘΛΗΤΕΣ, ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΤΕ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΟΔΗΓΗΣΕ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΚΑΙ ΠΩΣ ΝΙΩΘΕΤΕ ΓΙΑ ΑΥΤΟ;
Σπύρος Μπουρνάζος
Από μικρό παιδί μου άρεσαν οι Λαϊκές παροιμίες, που έλεγαν οι απλοί και αγράμματοι άνθρωποι και μετά στο σχολείο τα σοφά, ρητά ή γνωμικά των αρχαίων ημών προγόνων μας και όπως όλοι τα λέμε, αλλά δεν τα εννοούμε ή καλύτερα δεν τα κατανοούμε ή δεν συνειδητοποιούμε ότι αυτά δεν είναι μόνο για τους άλλους, αλλά αν εμβαθύνουμε, είναι συγχρόνως και για μας τους ίδιους που τα λέμε ασυνείδητα όταν βλέπουμε στους άλλους κάτι στραβό πάνω τους, π.χ. λαϊκά “τι κάνεις Γιάννο μου, κουκιά σπέρνω,” ενώ εμείς δεν σπέρνουμε βλακείες, μόνο σοφίες ξεστομίζουμε και θερίζουμε!… κάτι περίπου στα Αρχαία “Γνώθι σαυτόν” δηλαδή αυτός δεν έχει το γνώθι, δεν ξέρει τι λέει και τι του γίνεται “ ενώ όλοι εμείς γνωρίζουμε ποιοι είμαστε, τα έχουμε βρει με τον εαυτό μας.
Τώρα ποιος τον έψαξε και ποιος τον βρήκε και που τον βρήκε ένας θεός ξέρει, για να μην πω ο διάολος. Αφού τον έψαχνε κάπου θα τον ξετρύπωσε, ας μας το πει και σε μας σε ποιά σελίδα ή σε ποιά παράγραφο τον ανακάλυψε να μην ψάχνουμε ξεφυλλίζοντας τόσα βιβλία και χάνουμε άδικα τον χρόνο μας ή ρωτώντας ένα σωρό ειδήμονες από εδώ και από εκεί και μας εκμεταλλεύονται πουλώντας αυτό που δεν γνωρίζουν κι οι ίδιοι, γιατί αυτό άμα το βρεις (στην ουσία σε βρίσκει, όταν καθαρίσεις και ξεβρωμίσεις την ψυχή σου από τα πάθη) δεν το πουλάς, το μοιράζεσαι ανιδιοτελώς γιατί ακόμη κι αν το βρεις και το πουλήσεις για υλικά αγαθά αμέσως αυτό εξαφανίζεται, έχει αλλεργία με την εκμετάλλευση και το εμπόριο. Δεν αντέχει το καθαρό την βρωμιά, η αλήθεια το ψέμα, γιατί ο εαυτός είναι αλήθεια και αυτοί που τον κάνουν εμπόρευμα, πραμάτεια, είναι ψεύτικοι και απατεώνες και ποιους νομίζετε ότι προσελκύουν ; Αυτούς που ψάχνουν με την καρδιά τους ή με το μυαλό τους το πονηρό; Μάλλον τους δεύτερους “ όμοιος όμοιω αεί πελάζει”
Στην ουσία ψάχνουν για να μην βρουν γιατί λένε ότι η αλήθεια πονάει. Εγώ τους λέω ότι το ψέμα πονάει να ξεκολλήσει από μέσα τους και γι’αυτό απεχθάνονται την αλήθεια και τους αληθινούς γιατί τους καθρεφτίζουν την βρωμιά τους. Ξέρετε που φέρνουν γύρω οι μύγες και τι τρώνε; στα ψοφίμια και στις ακαθαρσίες και οι μέλισσες στα λουλούδια το νέκταρ. Έτσι λοιπόν δείξε μου με ποιόν κάνεις παρέα να σου πω ποιος είσαι.!
Αυτά λοιπόν τα αρχαία ρητά και τις ρήσεις επειδή βαριόμουνα να τα γράφω, τα έκοβα με ένα ψαλίδι και σε ένα μπλοκ ζωγραφικής τα κολλούσα και τα είχα σαν οδηγό ( στη στραβομάρα μου) που νόμιζα ότι τα εννοούσα και ότι εγώ τα εκπροσωπώ και τα αντιπροσωπεύω στο ακέραιο.
Ώσπου το 1986 που πήγα στην Αμερική εκπροσωπώντας τα Ελληνικά χρώματα στο Las Vegas για το Mr.Υφήλιος, συνειδητοποίησα την άγνοια (τόσο την δική μου όσο και των αλλων) πάνω σε αυτά που λέμε αλλά συγχρόνως οι ίδιοι δεν τα εφαρμόζουμε!!!
Είναι ωραία ικανοποίηση για το εγώ μας, να λέμε σαν παπαγάλοι, αρχαίες ρήσεις και σοφίες απευθυνόμενοι στους άλλους μέσα από την κρίση μας συμβουλεύοντάς τους, αλλά ωραιότερο θα ήταν να τα συνειδητοποιούσαμε και να τα κατανοούσαμε οι ίδιοι κάνοντάς τα πρώτα πράξη εμείς και όχι να περιμένουμε από τους άλλους να εφαρμόσουν αυτά που εμείς δεν μπορούμε και έχουμε απαίτηση από τους άλλους.
Έτσι λοιπόν μετά από την επιτυχία του 1985 στο Mr. Ευρώπη, έκανα σχεδόν, ένα ολόκληρο χρόνο, σοβαρή προετοιμασία για το Mr. Υφήλιος και ξεκίνησα για το τρίτο υπερατλαντικό ταξίδι μου στην Αμερική, αφού η Visa ήταν επ αορίστων πολλαπλών εισόδων.
Αυτή την φορά αφού είχα κερδίσει το Mr. Ευρώπη, δεν χρειαζόμουν την έγκριση από τον κ. Ζαπατίνα, έτσι πήρα μαζί μου τον φίλο μου και καταξιωμένο δημοσιογράφο της ΕΡΤ1 Αθανασόπουλο Χρήστο (που εκφωνούσε τότε τους παγκόσμιους αγώνες στίβου και λάτρης του Β.Β.) που γυμναζόμασταν μαζί στο γυμναστήριο μου, σαν συνοδό και βοηθό μου.
Βλέποντας την προσπάθειά μου και ξέροντας όλα αυτά που σας είχα αποκαλύψει στην προηγούμενη εξομολόγησή μου, προσφέρθηκε αφού δεν ήξερα καλά αγγλικά, να με συνοδέψει και να δει και αυτός από κοντά, για πρώτη φορά, παγκόσμιους αγώνες τέτοιου επιπέδου και μάλιστα στο Las Vegas εκεί που γίνονται όλες οι μεγάλες εκδηλώσεις του κόσμου.
Πρώτη στάση Νέα Υόρκη. Εκεί μας περίμενε ο παιδικός μου φίλος Βασίλης Μάντζος (που ήταν παντρεμένος , με μία κορούλα την Stacy – Σταθούλα στο όνομα τις μάνας του – και με Αμερικάνικη πλέον υπηκοότητα) μαζί με τον άλλο παιδικό μου φίλο τον Τάσο Ντέτσικα που πρωτογνώρισα όταν είχα μετακομίσει στο Κουκάκι στο υπόγειο του Φιλοπάππου.
Ο πατέρας του Τάσου ήταν κοντοπατριώτης από τα Γιάννενα και είχαν αρτοποιείο κοντά στην πλατεία όπου ο Τάσος δούλευε από μικρός και μας προμήθευε τον ΄΄άρτον υμών των επιούσιων΄΄και μετά γυμναστική παρέα, ώσπου έφυγε για Γαλλία να σπουδάσει δημοσιογραφία και από εκεί και αυτός την κοπάνισε για Αμερική όπως και ο Βασίλης.
Δύο λοιπόν παιδικοί φίλοι (αυτοεξόριστοι) και εγώ ο τρίτος σαν επισκέπτης ξανασυναντιόμασταν και οι τρεις μαζί μετά από 13 χρόνια.
Ο Χρήστος τα έχασε από την φιλοξενία των παιδικών μου φίλων και τις γνωριμίες που είχαν στην Ελληνική παροικία, που αριθμούσε τότε στην Νέα Υόρκη 150.000 και οι περισσότεροι στην Astoria ευκατάστατοι με Ελληνικά μαγαζιά όλων των ειδών (μία Αθήνα σε μικρογραφία).
Ο Τάσος που είχε γνωριμίες δημοσιογραφικές, με πήγε εμένα και τον Χρήστο, σαν δημοσιογράφο της ΕΡΤ1, στα γραφεία της μεγαλύτερης εφημερίδας στην Αμερική για τους Έλληνες, τον ΕΘΝΙΚΟ ΚΗΡΥΚΑ και μου έκαναν μία ολοσέλιδη αφιέρωση.
Ο δε Βασίλης το απόγευμα με πήγε στο μεγαλύτερο γυμναστήριο της Astoria μαζί με τον Τάσο να θυμηθούμε τα παλιά από το Κουκάκι, που κάναμε γυμναστική με τα τσιμεντένια βάρη όταν ήμασταν έφηβοι, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, άφραγκοι αλλά γεμάτοι όνειρα και ελπίδες.
Και με ποιους δεν με γνώρισε εκεί μέσα τις δύο ημέρες που κάναμε προπόνηση! Από τα αφεντικά του γυμναστηρίου που ήταν Έλληνες πατριώτες και συνιδιοκτήτες με Ιταλούς ( που η χαρά και η περηφάνια τους ήταν πέρα από κάθε περιγραφή που θα εκπροσωπούσα την Ελλάδα στο Mr. Υφήλιος) μέχρι Ελληνόπουλα θηρία Powerlifting, που ήταν Bodyguard στα νυχτερινά μαγαζιά των Ελλήνων, προστατεύοντάς τα από άλλες φάρες εκβιαστών.
Τέτοιο δέσιμο και τέτοια αλληλοϋποστήριξη των πατριωτών μεταξύ τους μόνο σε κατάσταση πολέμου μπορείς να δεις και εκεί η κατάσταση επιβίωσης με άλλες εθνικότητες είναι σχεδόν εμπόλεμη και οι πατριώτες πάντα ετοιμοπόλεμοι και μονοιασμένοι . Εμείς εδώ στην πατρίδα έχουμε την πολυτέλεια να φαγωνόμαστε μόνοι μας αφού δεν απειλούμαστε εσωτερικά από κανέναν . Τι, έτσι θα περάσει η μέρα όμορφα και ειρηνικά? Τι θα μείνει ο διάολος χωρίς δουλειά? Αλίμονο! Πως θα περάσει η ώρα, η μέρα, η βδομάδα, οι μήνες, ο χρόνος ? Ζωντανοί άνθρωποι είμαστε. Τι Αμερικανάκια είμαστε εμείς?
Μετά από 2 ημέρες που μου φάνηκαν 2 μήνες από την φιλοξενία, τον ενθουσιασμό και την υπερηφάνεια όλων των πατριωτών πετάξαμε για Los Angeles και την άλλη μέρα θα πηγαίναμε σ ένα παραθαλάσσιο προάστιο το Newport Beach όπου με περίμενε ο Μr. America, φίλος και συναθλητής Al Disiena(Ιταλικής καταγωγής) που είχαμε γνωριστεί το 1984 στη Ρώμη στο MrΥφήλιος όπου θα με φιλοξενούσε για 2 εβδομάδες, θα κάναμε μαζί προπόνηση στο υπερπολυτελέστατο γυμναστήριό του και μετά οδικώς θα με συνόδευε στο Las Vegas σαν Manager μου.
Στο Los Angeles, ένας άλλος φίλος και θαυμαστής μου από την Ελλάδα, που σπούδαζε εκεί σ ένα μεγάλο πανεπιστήμιο στο (California Institute of Technology) με Ελληνική υποτροφία ο Λάμπρος Καταφυγιώτης (που τώρα είναι καθηγητής πανεπιστημίου στο HongKong) μας περίμενε στο αεροδρόμιο και μας πρότεινε να πάμε στο πανεπιστήμιό του να ξεκουραστούμε , μας σύστησε στους συμφοιτητές του και γυμναστήκαμε στο γυμναστήριο του πανεπιστημίου που τέτοιο δεν είχαμε ούτε στα ιδιωτικά στην Ελλάδα τότε.
Υποτίθεται ότι το απόγευμα θα μας πήγαινε οδικώς στο Newport beach. Ο ενθουσιασμός τόσο ο δικός μας και πολύ περισσότερο των συμφοιτητών του δεν μας επέτρεψαν να φύγουμε , έτσι έμελλε να φιλοξενηθώ εκεί άλλη 1 ημέρα.
Το απόγευμα μετά την προπόνηση και το σεμινάριο που έκανα στους συμφοιτητές του Λάμπρου, πάνω στην διατροφή και την γυμναστική, του είπα πως θέλω να ξεκουραστώ γιατί ήμουν και ταλαιπωρημένος από την αυστηρή δίαιτα και την διατροφή, που έκανα για την προετοιμασία μου για τους αγώνες, που αισθανόμουν σχεδόν εξάντληση, του ζήτησα αν έχει κάποιο βιβλίο στα ελληνικά για να διαβάσω και να χαλαρώσω, το μόνο που είχε, ήταν του Πλάτωνα και ένα του Χρήστου Ζαλοκώστα, το «Σωκράτης ο προφήτης της αρχαιότητας»
Βέβαια τώρα που κατανόησα την διαφορά της σοφίας από τις προφητείες, ο τίτλος είναι εντελώς λάθος, η αλήθεια δεν είναι προφητεία, είναι αιώνια και αυτά που τους έλεγε ο Σωκράτης, ήταν αλήθειες και γι’αυτό τον Σωκράτη μπορεί να τον δηλητηρίασαν πριν 2380 χρόνια, αλλά παραμένει ζωντανός στην συνείδησή μας ακόμη και σήμερα και στους αιώνες των αιώνων.
Εγώ που είχα απέχθεια στο διάβασμα και το γράψιμο (τα μόνα που με απορροφούσαν από μικρό ήταν τα εικονογραφημένα κλασικά περιοδικά ο Ταρζάν, ο Μπλέκ, ο Ζαγκόρ, ο Μικρός Καουμπόυ και ο Μικρός Ηρωας , ότι είχε εικόνες και δράση) βιβλίο με σκέτα γράμματα ούτε που το άνοιγα, πόσο μάλλον από περιέργεια να διαβάσω τι έλεγε. Έτσι, αναγκάστηκα μη έχοντας κάτι άλλο, κι άρχισα το διάβασμα για να περάσει η ώρα να χαλαρώσω και να ξεχάσω την πείνα μου από την δίαιτα .
Δεν θυμάμαι να χαλάρωσα, θυμάμαι ότι έλειπα, κάπου χάθηκα μέσα σε αυτό το βύθισμα, γιατί απ΄ αυτά που διάβαζα, κάτι μέσα μου πολύ βαθιά ταρακουνήθηκε και χτυπήθηκε, ξυπνώντας με από έναν λήθαργο που μέχρι τότε με κρατούσε μόνο το έξω, η εικόνα, το φαίνεστε, η δόξα, η επιτυχία και η οικονομική αποκατάσταση (όχι ότι μετά το διάβασμα μου έφυγαν όλα αυτά) απλά για λίγο ήμουν σε μία έκσταση και αγαλλίαση που η λέξη χαλάρωση είναι πολύ φτωχή μπροστά σε αυτό που βίωσα. Θυμάμαι που κοιτούσα το ταβάνι του ξενώνα που με φιλοξενούσε ο Λάμπρος και όταν μπήκε μέσα μετά από πολλές ώρες γιατί ανησύχησε και αυτός και ο Χρήστος (που δεν σηκώθηκα ούτε για φαγητό στην λέσχη του πανεπιστημίου) που δεν ξεσταύρωσα ούτε τα χέρια μου έτσι οριζοντιωμένος που ήμουν στο κρεβάτι , απλά έκλεισα τα μάτια μου κι απολάμβανα αυτή την πρωτόγνωρη γαλήνη και ηρεμία που δεν κράτησε για πολύ, γιατί την άλλη μέρα με περίμενε η εξωτερική οδύσσεια κ ο στόχος της επιτυχίας.!
Πάντως ο σπόρος της εσωτερικής Οδύσσειας μετέπειτα, φύτρωσε για τα καλά μέσα μου. Ο Λάμπρος μου χάρισε το βιβλίο που το έχω ακόμη για ανάμνηση.
Την άλλη ημέρα μας πήγε οδικώς στο Newport beach όπου μας περίμενε ο φίλος και συναθλητής μου Al Disiena μαζί με όλο το team του γυμναστηρίου όπου μας καλοδέχτηκαν και υποδέχτηκαν σαν να είχαμε κερδίσει το Mr. Υφήλιος .
Τέτοιος ο ενθουσιασμός και η φιλοξενία τους!
Εκεί για δύο εβδομάδες το πρόγραμμα περιλάμβανε γυμναστική μαζί με τον Al, πρωί βαριά εξοντωτική προπόνηση σε μεγάλες μυικές ομάδες και το απόγευμα δευτερεύοντες ασκήσεις και στο τέλος ποδήλατο ή τρέξιμο στην παραλία.
Εδώ η πειθαρχεία ξεπερνούσε κάθε προηγούμενο από αυτά που ήξερα και εφάρμοζα τόσα χρόνια στην Ελλάδα π.χ. εγώ ποτέ δεν έκανα στατικό ποδήλατο ή τρέξιμο, τα θεωρούσα περιττά για κάψιμο λίπους αφού έκανα αυστηρή δίαιτα.
Τέλος πάντων, ακολουθούσα το Αμερικάνικο πρόγραμμα και ήμουν σε μία τρομερή φόρμα σωματικά, με περισσότερα μυικά κιλά, με άριστη ψυχολογία και υπεραισιοδοξία.
Ξεκινήσαμε οδικώς εγώ, ο Al και ο Χρήστος, διασχίζοντας την έρημο της Νεβάδα και φτάσαμε στο Las Vegas όπου μας υποδέχτηκαν οι εκεί διοργανωτές με όλες τις τιμές.
Εγώ πήγα κατευθείαν στο δωμάτιο για ξεκούραση και ο Al με τον Χρήστο έμειναν μαζί με τους αρμόδιους τις διοργάνωσης για διευκρινήσεις περί του αγώνος.
Δεν θα ξεχάσω την χαρά και τον ενθουσιασμό του Χρήστου όταν ήρθε στο δωμάτιο να μου ανακοινώσει ότι οι Αμερικάνοι τον τσεκάρισαν και του πρότειναν να είναι επιτροπή σε μία τέτοια μεγάλη παγκόσμια εκδήλωση!.
Μου είπε: μεγάλε αύριο θα είσαι πρώτος και ο Al έσκασε στα γέλια (μάλλον κάτι παραπάνω ήξερε από εμάς). Εγώ χάρηκα γιατί θα είχα κάποιον στην επιτροπή έστω να με προτείνει για συγκρίσεις. Τα υπόλοιπα νόμιζα ότι ήταν όλα υπό τον έλεγχό μου, αλλά ΄΄άλλα μεν βουλαί ανθρώπων άλλα δε θεός κελεύει΄΄και όπως σας είπα και στην προηγούμενη ερώτηση στο τέλος, ότι την επόμενη χρονιά που πήγα στο Las Vegas πλήρης προετοιμασμένος με περισσότερα μυικά κιλά, γράμμωση και άνεση χωρίς να με ενοχλήσει απολύτως κανείς, απεναντίας όλα φαινόταν υπέρ μου και στο τέλος έφυγα απογοητευμένος!
Αλλά συγχρόνως και κάπως ξαλαφρωμένος γιατί κάτι μέσα μου χαλάρωσε από την ένταση, το άγχος και την αγωνία των αγώνων, αλλά δεν ήξερα να το εξηγήσω τότε, τώρα όμως ξέρω, ήταν από αυτή την ηρεμία, την γαλήνη και πρωτόγνωρη έκσταση και αγαλλίαση που αισθάνθηκα όταν χάθηκε ο νους μου μέσα σε αυτό το βύθισμα από αυτά που μελετούσα εκείνο το βράδυ στην φοιτητική λέσχη του φίλου μου του Λάμπρου.
Εκεί που όλοι υπολόγιζαν πως είμαι μέσα στην τριάδα και μετά από το 1979 που οι επιτυχίες διαδέχονταν η μία την άλλη ήρθε, και η μεγάλη δοκιμασία εκτός τριάδας, θυμάμαι τα λόγια του Χρήστου (που ήταν στην κριτική επιτροπή)
” Μεγάλε ….παίξαμε με σημαδεμένη τράπουλα”,
τα συμφέροντα μεγάλα, από πίσω κρύβονται εταιρείες που προωθούν δικούς τους αθλητές που τους διαφημίζουν τα προϊόντα τους, πρέπει να βρούμε χορηγούς αλλιώς θα πρέπει η διαφορά να είναι μεγάλη για να μην μπορούν να μας αδικήσουν ”(γιατί σε παγκόσμιο επίπεδο η διαφορά του πρώτου μέχρι και του έκτου είναι στις λεπτομέρειες και το Β.Β. δεν είναι άθλημα όπως π.χ. η άρση βαρών σήκωσες μισό κιλό παραπάνω και δεν μπορεί κανείς να σε αδικήσει, ας είναι κριτής και ο πατέρας σου) Εδώ το άθλημα αυτό όπως και πολλά άλλα, βασίζεται και στην υποκειμενική κρίση της επιτροπής και πρέπει να είσαι Κομανέτσι για να μην μπορούν να βρουν πάτημα.
Μου είπαν αν του χρόνου πάρεις άλλα 10 κιλά μυϊκά είσαι πρώτος.
Φυσικά, οι προτάσεις να μείνω Αμερική αμέτρητες, αφού πληρούσα όλο το πακέτο, ύψος, συμμετρία και αρμονία γι’ αυτό το άθλημα και στην πιο ώριμη ηλικία 28 χρονών, και όπως ήταν αναμενόμενο, πάνω στον ενθουσιασμό μου δεν απέρριψα καμία πρόταση, απλά τους είπα πως έπρεπε να γυρίσω στην Ελλάδα, γιατί ήδη είχα ανοίξει τρία γυμναστήρια (και από οικονομικής άποψης ήμουν ήδη ανεξάρτητος) και θα ξαναγυρίσω.
Έμελλε να μην ξαναπάω σαν αθλητής αγωνιστικός αλλά σαν επισκέπτης, σαν τουρίστας που βλέπει και απολαμβάνει χωρίς άγχος, αγωνίες και στόχους.
Και μια που ήμουν σε αυτή την καλή ψυχολογική κατάσταση, παρόλη την αποτυχία των αγώνων δεν πετάξαμε για Νέα Υόρκη, αλλά για Σικάγο, να πάω να δω όπως έκανα κάθε φορά που πήγαινα Αμερική, τους οικογενειακούς μου πλέον ανθρώπους και φίλους που είχα γνωρίσει από το 1982 στο Τολό του Ναυπλίου, την οικογένεια Γεωργίου και Ντίνας Κουδούνη, δεύτερης γενιάς Ελληνοαμερικάνοι και τα παιδιά τους τρίτης γενιάς, Στέλλα και Γιάννης ,που ήταν πιο Έλληνες από τους Έλληνες, ευκατάστατοι μένοντας σε ένα από τα ακριβά προάστια του Σικάγο, στο Illinois και μιλούσαν τα Ελληνικά τέλεια.
Κάθε περιγραφή περί οικογένειας με ήθη και έθιμα, πατριωτισμό, νοσταλγία και αγάπη για την πατρίδα Ελλάδα, δεν έχω συναντήσει τόσα χρόνια, που έχω γυρίσει σχεδόν όλο τον κόσμο, με τους πανταχού Έλληνες .
Στο Σικάγο έγινε η μεγάλη συνάντηση με τους φίλους Ολυμπιονίκες της Ελληνορωμαϊκής, τον Γιώργο Ποζίδη και τον αείμνηστο Παναγιώτη Ποικιλίδη ( που έφυγε πρόσφατα από καρδιακό επεισόδιο, γεμίζοντας πόνο και θλίψη την οικογένειά του, τον αδελφό του και συναθλητή Γιώργο και όλη την οικογένεια των παλαιστών και του αθλητισμού. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει).
Εκεί ο Γιάννης Κουδούνης που είχε μεγάλες διασυνδέσεις, μας πήγε στο μεγαλύτερο Ελληνικό κανάλι που είχε εμβέλεια σε όλη την Ελληνική επικράτεια της Αμερικής, όπου δώσαμε και οι τρεις συνέντευξη.
Η μεγαλύτερη έκπληξη των εκπλήξεων ήταν όταν είπα στον Γιάννη, ότι εδώ στο Σικάγο, μένει και ο μεγαλύτερος bodybuilder όλων των εποχών, ο μυθικός Sergio Oliva, τρεις φορές Mr.Ολύμπια, είχε νικήσει και τον Arnold Schwarzenegger, ξέρετε τι μου είπε;
Ότι ο Sergio, δούλευε στην εταιρεία του πατέρα μου, στον ελεύθερο χρόνο του (γιατί το κύριο επάγγελμά του ήταν αστυνομικός) και μου είπε, θέλεις να πάμε στο σπίτι του να τον γνωρίσεις;
Εγώ και ο Χρήστος ο Αθανασόπουλος μείναμε αγάλματα, δεν πιστεύαμε στα αυτιά μας αυτό που ακούσαμε, ώσπου την άλλη μέρα και αφού προηγήθηκε τηλεφώνημα στο Sergio πήγαμε στο σπίτι του σαν επισκέπτες και οικογενειακοί φίλοι.
Απίστευτο και όμως αληθινό!
Στην αγκαλιά μου κρατάω το μικρούλη τότε γιο του και σήμερα Παγκόσμιο Πρωταθλητή στα χνάρια του πατέρα του(αυτές τις ωραίες αναμνήσεις και στιγμές έχουν οι φωτογραφίες που παγώνουν τον χρόνο και ζεσταίνουν την καρδιά και τα συναισθήματα όταν τις ξαναβλέπεις μετά από χρόνια).
Στο Σικάγο, μείναμε στο υπερπολυτελές σπίτι της οικογένειας Κουδούνη, μία εβδομάδα και σχεδόν κάθε βράδυ με τους φίλους Ολυμπιονίκες και άλλους Έλληνες φίλους και θαυμαστές φιλοξενία όπως αρμόζει στην Ελληνική παράδοση. Μέχρι και σε μπουζούκια και ποντιακό κέντρο πήγαμε με φίλους Πόντιους των δύο φίλων παλαιστών Γιώργου Ποζίδη και Παναγιώτη Ποικιλίδη, Πόντιοι γαρ και αυτοί.
Αξέχαστες Ελληνικές στιγμές στο Σικάγο, θύμιζαν πιο Ελλάδα από Ελλάδα.
Ο Γιάννης Κουδούνης, παιδικός μου φίλος και θαυμαστής μου, σήμερα είναι από το 2010, ο νεότερος CEO στην Wall Street και επικεφαλής της Calamos Investments που διαχειρίζεται κεφάλαια 20 δις δολάρια, επίσης είναι επικεφαλής στο σχήμα ΕΧΙΝ για την διαπραγμάτευση και αγορά της Εθνικής ασφαλιστικής, όπου και ο στόχος επετεύχθη πριν ένα μήνα, με αντιπάλους τους μεγαλοεπενδυτές Κινέζους, που παραλίγο να την αγοράσουν αυτοί.
Αυτά μου τα εκμυστηρεύτηκε ο Γιάννης, την ώρα της διαπραγμάτευσης όταν με κάλεσε στο roof garden της Μεγάλης Βρετάνιας, παρουσία και άλλων μεγαλοεπενδυτών, Ελλήνων εφοπλιστών και συνεργατών Ελληνοαμερικάνων, γεμάτοι με άγχος και αγωνία για το τελικό αποτέλεσμα τις διαπραγμάτευσης και μου είπε επί λέξη ΄΄Σπύρο αυτή την στιγμή γίνετε πόλεμος δισεκατομμυρίων με τους Κινέζους, θέλουν πάση θυσία την Εθνική ασφαλιστική και μου τους έδειξε που καθόταν στο διπλανό τραπέζι και παρακολουθούσαν ακόμη και τις κινήσεις που τρώγαμε.
Του είπα χαριτολογώντας, για να ελαφρύνω το άγχος και την αγωνία ΄΄κάνε τον Κινέζο και μην τους κοιτάς΄΄ και γέλασαν όλοι.
Πάντως, μου είπε ότι η οικονομία σύντομα θα ανακάμψει, αλλά για τον λαό τα αποτελέσματα θα φανούν μετά από 5 χρόνια. Ως τότε αδέλφια υπομονή, σας το είπα ότι η Ελλαδάρα μας ποτέ δεν πεθαίνει, απλά δοκιμαζόμαστε και σε ατομικό επίπεδο και σε συνολικό μέχρι να ισορροπήσουμε το απέραντο συναίσθημα, που είναι άστατο και έχουμε σαν λαός, με την λογική που χάνουμε μέσα στο πάθος του ΄όσα πάνε κι όσα έρθουν, μέσα από την καλοπέραση και απόλαυση των αισθήσεων που και αυτό είναι προνόμιο της φυλής μας από αρχαιοτάτων χρόνων΄.
Ξέφυγα από το θέμα, αλλά λόγω του ότι βρισκόμαστε σε δεινή οικονομική κατάσταση εδώ και αρκετά χρόνια και υποφέρουμε όλοι μας, είπα να μοιραστώ μαζί σας την χαρά μου, από αυτά που είδα με τα μάτια μου και άκουσα με τα αυτιά μου, πριν 2 μήνες, εγώ που δεν έχω καμία σχέση με οικονομία και επενδύσεις, όπως ο Γιάννης και η οικογένειά του, είναι υπερήφανοι για μένα, τόσο για τις αθλητικές μου επιδόσεις, όσο και για το χαρακτήρα μου, έτσι και εγώ είμαι υπερήφανος που είμαι φίλος τους και με θεωρούν άνθρωπο της οικογένειάς τους, εδώ και 35 χρόνια.
Επανέρχομαι στο θέμα μας, αφήνοντας το 2017, το σήμερα και ξανακάνω μακροβούτι στο 1986, που ήμουν στο Σικάγο, αποχαιρετώντας τους καλούς μου οικογενειακούς φίλους και όλους τους καινούργιους που γνωρίσαμε εκεί, με γεμάτες τις βαλίτσες από ευχάριστες στιγμές, παρ όλη την αποτυχία μου στους αγώνες, πήραμε με τον Χρήστο τον δρόμο του γυρισμού στην πατρίδα.
Γυρίζοντας στην Αθήνα, τώρα, οι προτάσεις για διαφημίσεις και συμμετοχές σε Ελληνικά έργα , με οικονομικές απολαβές περισσότερο από ικανοποιητικές, χωρίς να χρειάζεται να γυμνάζομαι εντατικά, μεθοδικά και πειθαρχημένα για πρωταθλητισμό. Χρόνος και οικονομική ανεξαρτησία πλέον απεριόριστα, άφησα τον Ζορμπά τώρα μέσα μου ελεύθερο να αλωνίσει, που λέμε και λαϊκά σχεδόν για τέσσερα χρόνια, αφού οι πόρτες άνοιξαν από παντού, χωρίς ωστόσο να σταματήσω να γυμνάζομαι ανελλιπώς, για να διατηρώ την αθλητική μου εμφάνιση, τόσο για τα γυμναστήριά μου, όσο και για τους χιλιάδες θαυμαστές μου και πάνω απ’ όλα για τον εαυτό μου τον ίδιο.
Συγχρόνως άρχισα και την μελέτη αφού προμηθεύτηκα από το βιβλιοπωλείο «Δωδώνη» βιβλία για την Αρχαία Ελληνική φιλοσοφία βάσει των πηγών που ανέφερε στην τελευταία σελίδα του βιβλίου που μου είχε δώσει ο Λάμπρος στο Los Angeles. Από τον Σωκράτη πήγα στον Αριστοτέλη, μετά γύρισα στους Προσωκρατικούς, τον Ηράκλειτο και τον Πυθαγόρα και οι δύο αυτοί ήταν περίπου τον 6ο π.χ. αιώνα, μεγάλοι μύστες, όχι απλά φιλόσοφοι και η διαφορά μεταξύ φιλοσοφίας και μυστικισμού είναι μεγάλη. Ο φιλόσοφος ψηλαφίζει την επιφάνεια ενώ ο μύστης βουτάει στα κατάβαθα της ψυχής του.
Κανένας φιλόσοφος δεν συμφωνεί με άλλον φιλόσοφο γιατί όλοι βρίσκουν στους άλλους κουσούρια και ατέλειες και επειδή τα πάθη είναι λίγο – πολύ τα ίδια για όλους, άμα τα υπερβείς, τότε συμφωνείς μόνο με αυτόν που τα ξεπέρασε και δεν ξεστομίζει αμπελοσοφίες, αλλά τα αντιπροσωπεύει στο ακέραιο με την στάση ζωής του. Γι’ αυτό λένε ότι μόνο ο σοφός καταλαβαίνει τον σοφό και επειδή ο Σωκράτης ήταν σοφός, όταν του έδωσαν κάποτε να διαβάσει κάποια κείμενα του Ηράκλειτου του Σκοτεινού, έτσι τον αποκαλούσαν επειδή οι σοφιστές ‘ αμπελοφιλόσοφοι΄ δεν τον καταλάβαιναν,
ο Σωκράτης αφού τα μελέτησε με παρρησία, τους είπε ότι αυτά που κατάλαβα, ήταν όλα σοφά και τέλεια, πιστεύω και αυτά που δεν κατάλαβα να είναι το ίδιο.
Αυτό θα πει διάκριση και όχι κρίση και διάκριση είναι η αρετή των αρετών και ο Σωκράτης ήταν ενάρετος και σοφός. Τώρα το ότι θα βρεθούν αμπελοφιλόσοφοι, σατυρικοί συγγραφείς αλλά τελείως αδαείς και ηλίθιοι που θα τους βρουν χίλια κουσούρια και θα τους κρίνουν και η κρίση τους προέρχεται από εξ ιδίων τα αλλότρια’ όχι μόνο δεν τους απασχολούν αλλά τους συγχωρούν, δηλαδή έχουν πολύ χώρο μέσα τους από συμπόνοια και τους χωνεύουν όλους , μαζί με την άγνοιά τους που δεν τολμούν όχι μόνο να δουν τα πάθη τους(κουσούρια) πόσο μάλλον να τα παραδεχτούν και να τα αποδεχτούν και να κάνουν κάτι να τα αποχαιρετήσουν και να πάνε αυτό που λέμε λαϊκά στο διάολο δηλαδή από εκεί που ήρθαν στην αρχή σαν φίλοι και μετά κόλλησαν πάνω τους σαν εφιάλτες. Αλλά επειδή αυτό το ξεκόλλημα – που η κόλλα τους λέγεται συνήθεια και κολλάει όχι μόνο στην σάρκα τους αλλά και στην ψυχή τους και πονάει αυτή η αποκόλληση (όταν κατά καιρούς όλοι κάνουν κάποια προσπάθεια όχι συνειδητή αλλά από κούραση και ταλαιπωρία) την αφήνουν την προσπάθεια για αύριο , δηλαδή στο μέλλον και επειδή ‘ το αύριο και το χτες είναι αδέλφια του ποτές’ τα κουβαλάς μέχρι τον τάφο σου.
Γι’ αυτό λέμε λαϊκά πως πρώτα πεθαίνει ο άνθρωπος και μετά το χούι του όπως και το αρχαίο ρητό ‘ ο σοφός πεθαίνει μία φορά, οι υπόλοιποι καθημερινά μέσα στα πάθη τους’.
Επειδή αυτά τότε μου φαινόταν βαριά και ακαταλαβίστικα, γύρισα τώρα πιο μπροστά και μελετούσα τον Επίκουρο και την επικούρεια στάση ζωής που ήταν πιο γήινος και απλός, που τότε με αντιπροσώπευε στο ακέραιο σαν χαρακτήρα. Αυτή η φιλοσοφική στάση ζωής δεν την διάβασα απλως, αλλά την μελέτησα και την ανάλυσα σε βάθος με βάση τις δικές μου εμπειρίες και βιώματα.
Με προβλημάτισε το ρητό αξίωμα «Λάθε Βιώσας» δηλαδή ζήσε απαρατήρητος.
Πως με τέτοια δημοσιότητα κύριε Επίκουρε;
Kαι όμως τα κατάφερα για 3,5 χρόνια, σταμάτησα το αγωνιστικό Β.Β. , ασχολιόμουνα με τα γυμναστήριά μου, με την μελέτη και το κολύμπι χειμώνα- καλοκαίρι. Έτσι έφερα και το σώμα μου σε πιο φυσιολογικά επίπεδα για την αποδοχή της απλής ανθρώπινης αισθητικής, αφού κατέβηκα περίπου 10 κιλά κάτω από το αγωνιστικό βάρος μου που είχα 107 κιλά με ύψος 1,87 και κρατιόμουν όλα αυτά τα χρόνια γύρω στα 95 κιλά μυϊκά προσέχοντας την διατροφή μου.
Έτσι, ο υπερβολικός μυϊκός όγκος και τα βλέμματα των περαστικών, σιγά σιγά καταλάγιασαν, όπως και των φίλων και αντιπάλων μου οι προκλήσει, αφού το πήραν απόφαση ότι, αυτός τώρα το έχει ρίξει στο μόντελιγκ και στην ρακέτα στην θάλασσα…. δύσκολο να επανέλθει αγωνιστικώς.
Τώρα, δεν είχα μόνο τους πρώην συναθλητές μου, αλλά και καινούργια φυντάνια που τα μυαλά τους είχαν πάρει αέρα και δεν φούσκωσαν όχι μόνο στο σώμα τους, αλλά και το εγώ τους και έλεγαν κακοήθειες που μου τις μετέφεραν πάντα οι καλοθελητές – κουτσομπόληδες και ραδιούργοι, όπως και γνωστοί φίλοι, ακόμα και συγγενείς επειδή μελετούσα και ασχολιόμουνα με την φιλοσοφία, ότι πάει αυτός ξέφυγε, τον χάσαμε, τον βλέπουμε καλόγηρο (όπως έγινε αργότερα ο παιδικός μου φίλος και συναθλητής Βασίλης Μάντζος, στην Αμερική, που τώρα είναι ηγούμενος στην μονή Αγίας Φανερωμένης στο Σικάγο) .
Τώρα, τι σχέση είχα εγώ με όλα αυτά, δεν καταλάβαινα από που βγάζανε τέτοια αυθαίρετα συμπεράσματα, αφού η στάση ζωής μου δεν έδειχνε ούτε για μοντέλο, ούτε για μοναχός, ούτε ποτέ παράτησα την γυμναστική, ούτε την κοσμική ζωή.
Σε όλα παρών και πάνω απ’ όλα ευδιάθετος και πρόσχαρος να βοηθήσω όποιον και όπου μπορούσα, είτε με τον καλό λόγο και την συμβουλή σε νέους αθλητές ή και παλιούς συναθλητές που αγωνίζονταν ακόμα, είτε με πράξεις όπου και όταν χρειάστηκε ακόμα και με κίνδυνο της σωματικής μου ακεραιότητας σε φίλους και ειδικά σε συμπατριώτες, μαζί με τον Κώστα Σιαφάκα, λόγω του ότι στη νύχτα είχαμε την ανάλογη εκτίμηση και σεβασμό, εξ αιτίας της αθλητικής μας υπεροχής και γνωριμίες, που αποτρέπαμε ακόμη και δυσάρεστα και ανεπανόρθωτα γεγονότα και καταστάσεις που αφορούσαν την σωματική ακεραιότητα συμπατριωτών μας (αυτά τα γεγονότα στο χωριό κυκλοφορούσαν αυθημερόν, τις επιτυχίες στους αγώνες κλειδωμένες ακόμη στο χρονοντούλαπο)
Και επειδή η πολύ οικειότητα καταπίνει τον σεβασμό από τους θρασείς και αναιδείς, έφτασαν ανθρωπάκια τελειωμένα κοινωνικώς και επαγγελματικώς (αυτά που στην Αθήνα τα βοήθησα και επαγγελματικώς με τις γνωριμίες που είχα, στον Κόκκαλη – Intracom – Ολυμπιακός, στον Αποστολόπουλο – Ιατρικό Αθηνών, στην πρώην Ατλάντικ – Μανώλης Αποστόλου και στον μακαρίτη Σπύρο Σκλαβενίτη και τον αείμνηστο συνέταιρό του Μιλτιάδη Παπαδόπουλο, αφού ούτε οι βολευτές τους δεν μπορούσαν να τους βολέψουν) να λένε πίσω από την πλάτη, τώρα που δεν περνάει η μπογιά μου, ότι δεν το έχω ρίξει μόνο στη φιλοσοφία, αλλά και στην θρησκεία και μάλιστα είμαι σε αίρεση(βουδιστική) επειδή άλλαξα τρόπο διατροφής και δεν τρώω κρέας, ενώ οι βουδιστές στην κίνα, στην Ταϊλάνδη και στις Ινδίες είναι χορτοφάγοι, όχι ότι τρώνε σκουλήκια, κατσαρίδες και ότι άλλο δεν μπορεί να βάλει ανθρώπινος νους! Δηλαδή είμαι αιρετικός επειδή είμαι οικολόγος και λάτρης της Πυθαγόρειας διατροφής και του πατέρα της ιατρικής Ιπποκράτη.
Άλλοι πάλι όταν τους στρίμωχνα σε ζητήματα που είχαν πλήρη άγνοια λόγω ημιμάθειας ή και συμπεράσματα που έβγαζαν από το μυαλό τους το κλούβιο και τους έδινα τεκμηριωμένες απαντήσεις, επειδή δεν είχαν επιχειρήματα να με αντικρούσουν, γιατί τους παρέπεμπα στην πηγή την ίδια και τους καθρέφτιζα την βλακεία τους και ¨( η ειρωνεία είναι έλλειψη παιδείας και επιχειρημάτων) έλεγαν ότι εσύ τώρα ανακάλυψες το διάβασμα, εμείς διαβάζαμε από το δημοτικό, ακόμα και ότι, έχω κόμπλεξ επειδή δεν τέλειωσα το πανεπιστήμιο (έτσι κύριε Παναγιώτη ή λέω ψέματα;) θυμάσαι τα λόγια μου ή να σου φρεσκάρω την μνήμη: ότι εγώ ανακάλυψα πρώτα την ζωή και μετά το διάβασμα ή καλύτερα την μελέτη σε αυτό που με ευχαριστούσε και με ψυχαγωγούσε, ακριβώς το ανάποδο.
Τώρα ποιος έχει κόμπλεξ;
Εγώ που αισθανόμουν αυτοπεποίθηση και σιγουριά, έστω εξωτερική ή αυτοί που παραμέλησαν τελείως το σώμα τους πιστεύοντας ότι μέσα από τις δανεικές γνώσεις θα είχαν τον απόλυτο έλεγχο στο γυναικείο φύλλο, αφού εκεί οδηγεί όλη αυτή η ψευτοκουλτούρα και διανόηση, στο να πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
Το απέδειξε η ίδια η ζωή μέσα από τα πάθη που την κατάλληλη στιγμή ξεπηδούν από εκεί που δεν το περίμεναν γιατί νόμιζαν ότι είχαν τον απόλυτο έλεγχο με το μυαλό, αλλά τους πρόδωσε το σώμα!!! Βέβαια υπάρχουν και άνθρωποι με παιδεία – κουλτούρα και γνώσεις που σεβάστηκαν το σώμα τους με την λιτή τους διατροφή και την προσεγμένη ζωή τους, που δεν έχουν κόμπλεξ εξωτερικά, γιατί δεν μπαίνουν στο τρυπάκι της σύγκρισης με αθλούμενους, είναι αξιοπρεπείς, με προσεγμένο σώμα και εξωτερικό ντύσιμο ανάλογα με το σωματότυπό τους, γλυκύτατοι, που θαυμάζουν και δεν ζηλεύουν, ούτε πουλάνε ψευτοκουλτούρα και ψευτοπνευματικές γνώσεις, αλλά πουλάνε τις γνώσεις που σπούδασαν και είναι ευπρεπείς με την οικογένειά τους, άξιοι προς μίμηση.
Δεν έχω δει στην ζωή μου ούτε έναν ψευτοκουλτουριάρη να έχει δίπλα του γυναίκες ανάλογα της κουλτούρας του και στο πνευματικό επίπεδο που πιστεύει ότι βρίσκεται γιατί και αυτές είναι παραμελλημένες σωματικά αφού τι χρειάζεται το σώμα μπροστά στο πνεύμα! Η γυναίκα, κορμάρα να έχει, το πνεύμα θα της το μεταφυτέψουν αυτοί μετά, αλλά και η γυναίκα με την σειρά της όταν κάποια στιγμή συνειδητοποιήσει ότι έφαγε όλο αυτό το παραμύθι, δεν τους βγάζουν στην επιφάνεια όλα τα καταπιεσμένα πάθη και κόμπεξ, ζήλιες, καψούρα, υποβίβαση του εγωισμού τους, απειλές, ξυλοδαρμοί και ένα σωρό (αρετές)…. που ήταν καταχωνιασμένα μέσα τους και το καμουφλάριζαν πίσω από την ψευτοπνευματικότητα και την ψευτοεικόνα της ανωτερότητας που δεν είχαν και σέρβιραν! Καλά αυτούς τους τοπικούς ψευτοκουλτουριάρηδες και ψευτοδιανοούμενους τους γνωρίζουν λίγο πολύ όλοι, μικρό το μέρος να κρυφτούν, που να δείτε γκουρού με τουρμπάνια στο κεφάλι και κελεμπίες που (αξιώθηκα να δω σε Ελλάδα και στην Αμερική και στην Ινδία , εκεί η αγορά είναι πολύ μεγάλη και οι εισαγωγές και οι εξαγωγές γκουρού πάνε κι έρχονται κυρίως από την Ανατολή) δασκάλους της γιόγκα και της τάντρα και του κάμα σούτρα και κάτι αδελφότητες στο όνομα του Χριστού Ελληνικές και ξένες και οι δάσκαλοι να μοιάζουν στο μούσι και στα μακριά μαλλιά στον Ιησού λες και γύριζαν το έργο « ο Ιησούς από την Ναζαρέτ» (για τέτοια ηθοποιία μιλάμε)να τρώνε κάτι ξεγυρισμένες καψούρες από γυναίκες που παραμύθιαζαν, μέχρι και γάμους και παιδιά κάνανε, αφού αυτοί πουλούσαν πνευματικά παραμύθια στις γυναίκες αυτές με την σειρά τους τους σέρβιραν ψευτοσυναισθηματική φροντίδα και θαλπωρή που δεν είχαν και οι ίδιες!!!
Το είπαμε ¨όμοιος όμοίω αεί πελάζει¨ και ότι σπέρνεις θερίζεις.
Επίσης, πάρα πολύ με προβλημάτισε και το αρχαίο ρητό ¨Νους υγιής εν σώματι υγιή¨ έβλεπα σώματα ανδρικά και γυναικεία συμμετρικά, αρμονικά και γεμάτα σφρίγος και ζωντάνια, δηλαδή υγεία, και μυαλό που λέμε φλογέρα! Eπίσης σώματα καχεκτικά, παραμελημένα έως και λιμοκτονικά με οξυδερκή σκέψη και ταχεία αντίληψη πάνω σε γεγονότα και καταστάσεις και προβληματίστηκα, είπα εδώ, κάτι δεν πάει καλά και έπρεπε να το ψάξω σε βάθος, γιατί πως γίνεται να έχεις υγιή νου και σώμα παραμελημένο έως και άρρωστο, όπως και το αντίθετο.
Τότε νόμιζα ότι ένας άνθρωπος που έχει λογική κατάρτιση και από τα λεγόμενά του και τις συμβουλές που δίνει στους άλλους, ότι και ο ίδιος τα πράττει ,ότι τα εφαρμόζει και στην πράξη, δηλαδή ότι έχει και συνείδηση, ωστόσο άλλα άκουγα και άλλα έβλεπα. Μια ατάκα του Διογένη του Κυνικού προς έναν σοφιστή και ρήτορα της εποχής του που κρέμονταν όλοι από τα χείλη του από αυτά που έλεγε (βλέπε σήμερα στη βουλή) όταν τον ρώτησαν: τι γνώμη έχεις γι’ αυτόν τον άνθρωπο, τους απάντησε απλά και λιτά ,ότι, αυτός είναι σαν τρομπέτα που βγάζει ήχο, αλλά όσο η τρομπέτα ακούει την μελωδία της άλλο τόσο και αυτός αυτά που λέει.!!Σαν να λέμε αυτός είναι σκέτος παπαγάλος που επαναλαμβάνει αυτά που άκουσε και διάβασε. Αλλά η ιστορία δεν αναφέρει αν έδωσε κάποια εξήγηση γι’ αυτό το φαινόμενο, πως συμβαίνει και τι κάνει τον άνθρωπο άλλα να λέει και άλλα να πράττει,… απλά ένα άλλο σοφό ρητό το διαβεβαιώνει ¨δάσκαλε που δίδασκες και νόμους δεν εκράτεις¨
Ώσπου έπεσε στην αντίληψή μου ένα βιβλίο σύγχρονο της εποχής γραμμένο από έναν μεγάλο συγγραφέα τον Ρώσο Πίτερ Ουσπένσκυ που τον παρομοιάζουν σαν σύγχρονο Αριστοτέλη που έψαχνε την «χαμένη γνώση» στην Αίγυπτο, στις Ινδίες και σε ένα σωρό απίθανα μέρη(λες και η γνώση είναι κρυμμένη κάπου) ώσπου συνάντησε έναν Έλληνα από το Καύκασο τον Γεώργιο Γεωργιάδη γνωστό ως Γκουρτζίεφ από πατέρα Έλληνα και μητέρα Αρμένισα, Ορθόδοξο Xριστιανό, που τηρούσε όλα τα ήθη και τα έθιμα της χριστιανικής παράδοσης που είχε ανακαλύψει αυτή την γνώση (μέσα του) , κάτι σαν τον Πυθαγόρα και τον Ηράκλειτο.
Ο Ουσπένσκυ με τεράστιες γνώσεις και μόρφωση, συγγραφέας και στην Τσαρική αυλή και ο Γκουρτζίεφ με μία μουστάκα ( σαν τον Πανούλια τον Σαλμά) με ξυρισμένο κεφάλι, ντύσιμο απλό και λιτό, με συμπεριφορά όχι αυτή που θα περίμενε ο Ουσπένσκυ (Μπον Βιβέρ) αλλά χωριάτικη, θα έλεγα και με προφορά επαρχιώτη, έτσι του παρουσιάστηκε ο Γκουρτζίεφ(αυτά τα αναφέρει ο Ουσπένσκυ για την πρώτη τους γνωριμία) και όταν του έδωσε να διαβάσει ένα βιβλίο του που τότε ήταν για τους διανοούμενους bestseller “το τρίτο όργανο” ο Γκουρτζίεφ του απάντησε ότι το έχει διαβάσει και του είπε αφού τον κοίταξε βαθιά στα μάτια ότι: αν είσαι ειλικρινής πάρε ένα χαρτί και πήγαινε μέσα στο δωμάτιο και γράψε τι από αυτά είναι δικά σου και όταν μετά από μία ώρα γύρισε με άδειο χαρτί του είπε χαμογελώντας” Αν ήξερες και κατανοούσες τι έχεις γράψει, θα γινόμουν εγώ μαθητής σου, τώρα θα γίνεις εσύ μαθητής μου και θα σου δείξω την μέθοδο και τον δρόμο που πρέπει να τον διαβείς μόνος σου“!!!!! Την μέθοδό του, παρόλο που ο ίδιος ο Ουσπένσκυ δεν μπόρεσε να την εφαρμόσει και εγκατέλειψε, ωστόσο την έγραψε με τέτοιο αριστοτεχνικό και αριστουργηματικό τρόπο και ακρίβεια (όπως ο Πλάτωνας για τον Σωκράτη), που όταν μετά από πολλά χρόνια η γυναίκα του Ουσπένσκυ ζήτησε την άδεια του Γκουρτζίεφ να την εκδώσει (αφού ο άνδρας της είχε πεθάνει) , ο Γκουρτζίεφ αφού την διάβασε το μόνο που είπε ήταν: φοβερή μνήμη!….και μάλλον από μέσα του θα είπε: κρίμα που μία τέτοια διάνοια στο εκτόπισμα του Ουσπένσκυ δεν μπόρεσε να απολαύσει αυτό που ο ίδιος έγραψε στο βιβλίο του με τίτλο “ο κόσμος του θαυμαστού” γιατί τον έψαχνε έξω και όχι μέσα όπως του είχε υποδείξει ο δάσκαλός του.
Ωστόσο ο Γκουρτζίεφ έδωσε μία εξήγηση έστω και θεωρητική στο, γιατί οι άνθρωποι άλλα λένε και άλλα εφαρμόζουν…. Επειδή εμένα μου ζήτησαν συνέντευξη πως εγώ, ένας διάσημος, αφού πληρώ όλα αυτά τα εξωτερικά προσόντα και είμαι πρότυπο αθλητού για τους νέους που αρχίζουν να ασχολούνται με τον αθλητισμό( γιατί για τους άλλους μπορεί να είμαι διάσημος, αλλά γι’ αυτούς άσημος έως αδιάφορος, αφού όσοι έχουν σώμα δεν έχουν μυαλό) πρέπει να απαντήσω όπως είπα και στον πρόλογό μου όχι μονολεκτικως αλλά εκτενέστερα και περιγραφικώς και εκ των προτέρων ζητάω συγνώμη για την μακρηγορία μου , αλλά το είπα απευθύνομαι σε πατριώτες και με γνωρίζουν και από την ανάποδη και από την καλή , οι άλλοι που με γνώρισαν διάσημο μόνο από την καλή!
Ξέρετε ποια είναι η διαφορά;
Ότι οι φθονεροί και οι κακεντρεχείς κρατούν μόνο την ανάποδη και εγώ τους δείχνω και την καλή γιατί μπορεί να έχουν καλή μνήμη για την ανάποδη αλλά από την καλή παθαίνουν αμνησία! Δηλαδή έχουν επιλεκτική μνήμη.
Έτσι λοιπόν όπως σας ανέφερα και στην αρχή στις ερωτήσεις σας, ότι από αυτές τις απλές λαϊκές παροιμίες και γνωμικά των αρχαίων προγόνων μας ξεκίνησα την αναζήτηση για την αρχαία ελληνική φιλοσοφία, όχι προς τέρψη και πολυτέλεια στα σαλόνια, ούτε να κάνω διαλέξεις και κηρύγματα για να αποκτήσω που λέμε λαϊκά όνομα και δημοσιότητα. Την δημοσιότητα την κέρδισα με τίμιο ιδρώτα και το σπαθί μου και όχι με άτιμα μέσα που εκμεταλλεύονται τις ανθρώπινες αδυναμίες και πάθη και πάνω απ’ όλα τον πόνο των συνανθρώπων τους. Εγώ το έκανα και το κάνω μόνο για μένα και για να επικοινωνώ μόνο με αυτούς που μιλάμε την ίδια (γλώσσα) , με αυτούς που (έβγαλαν μεγάλη και σκληρή γλώσσα) ως προς τα αθλητικά τους την έκοψα μετά από τέσσερα χρόνια αποχής από τους αγώνες όταν ανακοίνωσα ότι θα ξανακατέβω στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα και μετά στους Βαλκανικούς, Μεσογειακούς και τέλος στο Παγκόσμιο και πίστεψαν και ήλπιζαν ότι τώρα (που ξεφούσκωσα) θα αδράξουν την ευκαιρία (λες και θα παίρναν την χρυσή ζώνη από τον Μωχάμετ Άλι) και θα εκτοξευόταν η δημοσιότητά τους στα πέρατα του κόσμου με ένα Πανελλήνιο πρωτάθλημα! Κανένας σεβασμός και καμία ευγενή άμιλλα ως προς την ιστορία μου και την προσφορά μου στο άθλημα που το έβγαλα για πρώτη φορά πέρα από τα ελληνικά σύνορα το 1985 κατακτώντας το MrEurope .
Εγώ, το 1979, που κέρδισα όλα τα ινδάλματά μου, όχι μόνο δεν είχα ξεστομίσει ποτέ λέξη , αλλά δάκρυσα μόνο και μόνο που ήμουν δίπλα τους και αγωνιζόμουν, τέτοιο δέος και χαρά αισθανόμουν και πάνω απ’ όλα σεβασμό στους πρωτοπόρους. (φέτος τους ξανατίμησα πάλι όλους όταν η ΕΡΤ1 μου πρότεινε να με παρουσιάσει σ ένα ντοκιμαντέρ “Τα στέκια” στο ιστορικό και μουσειακό πλέον γυμναστήριό μου, τους πρότεινα το χρόνο που θα μου αφιέρωναν να τον μοιραστώ με τα ινδάλματά μου που σήμερα είναι όλοι άνω των 70 ετών με τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους, αξιοπρεπείς, αξιοσέβαστοι και πάνω απ’ όλα αθλητικότατοι, παράδειγμα προς μίμηση για την διαχρονικότητά τους) .
Έτσι λοιπόν (μία που ξεφούσκωσα) και επειδή το σώμα έχει και αυτό μνήμη, εγώ του την φρεσκάρισα με 6 μήνες εντατικής υπενθύμισης με (μεθοδική γυμναστική, αυστηρή διατροφή και πειθαρχία στρατιωτική Ο.Υ.Κ. )και μέσα σε ένα κατάμεστο στάδιο το Ειρήνης και Φιλίας το 1989, δέκα χρόνια από την πρώτη μεγάλη μου νίκη το 1979, γιόρτασα και την τελευταία μου με ένα στάδιο μέσα στον ενθουσιασμό και στο ξέφρενο παραλήρημα, γιατί τέτοια συμμετοχή και τέτοιο επίπεδο για την εποχή εκείνη, μόνο σε Ευρωπαικά επίπεδα και περίπου Παγκόσμια είδαν στην Ελλάδα. Με ένα σωρό νέα παιδιά με προσόντα, που στο τέλος, ειδικά ο μέγας αντίπαλός μου Δημήτρης Μεντής, που είχε γεννηθεί στην Αμερική και εδώ στην Ελλάδα γυμναζόταν μεθοδικα, σχεδόν επαγγελματικά μπορώ να πω με συμβουλές Αμερικάνων Υπερπρωταθλητών και προπονητών, μεγαλούργησε μετά την ήττα του από εμένα σε παγκόσμιο επίπεδο και όπως είπε σε Αμερικάνικο περιοδικό που τον φιλοξένησε και εξώφυλλο: χάρη σ εμένα που τότε τον πείσμωσα( εγώ να δεις φίλε Jimmy πόσο είχα πεισμώσει τότε από αυτά που μου μετέφεραν οι καλοθελητές και οι κατάσκοποι που ερχόταν στο γυμναστήριό μου μέχρι και πριν την ζύγιση να δουν σε τι κατάσταση βρίσκομαι και όταν έβγαλα την φόρμα να ζυγιστώ τους κόπηκε η λαλιά, γιατί και εγώ ήμουν κομμάτια από πάνω μέχρι κάτω σε μυϊκή πυκνότητα και πληρότητα!!!).
Ο μόνος που έλειπε από το στάδιο Ειρήνης και Φιλίας ήταν ο Πανούλιας ο Σαλμάς γιατί είχε μετατεθεί από την δουλειά του στην Αμφιλοχία που τόσο υπεραγαπά. Τώρα δίπλα μου στην θέση του Πανούλια είχα έναν άλλο μεγάλο και διάσημο τραγουδιστή. τον Σταμάτη Κόκοτα που τώρα αυτός πήρε αυθαίρετα τον πατέρα μου μαζί με τον Κώστα Σιαφάκα και τον έφεραν πάνω στην σκηνή, μόνο που ο Σταμάτης ήξερε αγγλικά και είπε στον Αμερικανό υπερπρωταθλητή ( MickeKristian) ότι αυτός είναι ο πατέρας μου, που πρώτα συνεχάρη τον πατέρα μου και μετά εμένα και μου έδωσε το έπαθλο λέγοντάς μου: συνέχισε (σαν να λέμε το΄ χεις το θέμα) δούλεψε πιο πολύ το πάνω μέρος, το κάτω είναι σε παγκόσμιο επίπεδο, δηλαδή τα πόδια.
Έτσι έκλεισε και αυτή η παρένθεση στην Ελλάδα για πάντα.
Και τώρα πλέον χαίρω μεγάλης εκτίμησης και σεβασμού τόσο από τους νεώτερους όσο και από τους πρωτοπόρους που μπροστά στην κάμερα της ΕΡΤ, είπαν τα δέοντα για την προσφορά μου στο άθλημα αυτό. Έτσι σας απαντώ και στην τεράστια ερώτηση που μου απευθύνατε και δεν ήξερα πως να αρχίσω!
Add Comment