Α) ΤΙ ΣΑΣ ΕΚΑΝΕ ΝΑ ΑΠΟΣΥΡΘΕΙΤΕ ΣΤΑ 32 ΣΑΣ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΟΣΟΥΣ ΤΙΤΛΟΥΣ;
Β) ΚΑΝΑΤΕ ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΗΣΗ ΠΟΥ ΕΜΕΙΝΕ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΑΥΤΗ ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ, ΠΩΣ ΣΚΕΦΤΗΚΑΤΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΡΟΤΟΤΥΠΗ ΙΔΕΑ;
Σπύρος Μπουρνάζος
Ο λόγος που αποσύρθηκα στα 32 μου χρόνια, πάνω στο αποκορύφωμα τις δόξας σαν αθλητής, με όλους σχεδόν τους τίτλους και με νέες προτάσεις για καριέρα, με σπόνσορες από την Ευρώπη, όπως πχ την εταιρία συμπληρωμάτων MLO, επιφανειακά θα σας φανεί ασήμαντος, γιατί η αφορμή μου δόθηκε στην Μάλτα, μετά την νίκη μου στην Ελλάδα και την πρόκρισή μου για Μεσογειακούς και Βαλκανικούς, πρώτα αγώνες και μετά για Παγκόσμιους, η αιτία ξεπήδησε βαθιά από μέσα μου.
Ήδη, με την φιλοσοφική προσέγγιση και την εσωτερική αναζήτηση, ήμουν σχεδόν ο μισός μέσα και ο άλλος μισός έξω, δηλαδή και κοσμοπολίτης και μοναχός. Σε όλες τις κοινωνικές εκδηλώσεις παρών και μετά όταν αφοσιωνόμουν στην μελέτη απών για τους πάντες.
Δεν με αφορούσαν ούτε οι επικρίσεις τους ούτε οι έπαινοί τους, μου ήταν παντελώς αδιάφορη.
Μόνο όταν μερικοί αποθρασύνονταν, τους έβαζα στην θέση τους, γιατί το θηρίο μπορεί να το είχα δεμένο μέσα μου, αλλά όταν το έλυνα ΄΄ποιος είδε το θεό(το δίκαιο) και δεν φοβήθηκε΄΄, και ποιοι λέτε να φοβούνται το δίκιο οι δίκαιοι ή οι άδικοι; Μάλλον οι δεύτεροι και μπροστά στο δίκιο σου γίνεσαι που λέμε θεριό ανήμερο. Γιατί πολλοί έχουν μπερδέψει την κατανόηση με την ανοχή και για όσους δεν γνωρίζουν, η ανοχή είναι ένδειξη αδυναμίας και συγχρόνως καταπίεσης και επειδή τώρα είχα δυναμώσει και μέσα μου από κατανόηση και έξω, επαναφέροντας την σωματική μου διάπλαση και δύναμη όπως πριν, δεν είχα λόγους να ανέχομαι βλάκες και θρασείς όπως δεν τους ανεχόμουν και πριν, μόνο που τώρα έβαζα πρώτα μπροστά την κατανόηση, να δώσω πρώτα τόπο και μετά χρόνο στην βλακεία και στους θρασύδειλους, ενώ πρώτα χανόταν από μπροστά τους και ο χρόνος και ο τόπος, βρισκόταν σε άλλη διάσταση και ακούγανε κελαϊδίσματα εξωτικών πουλιών μέχρι να επανέλθουν στην διάσταση του χωροχρόνου που λέει και ο Αϊνστάιν και μετά το συζητάγαμε ήρεμα και απλά και όπως λέει και ο Ξυλούρης στο τραγούδι του ΄΄και να αδελφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήρεμα, ήρεμα κι απλά΄΄(…μετά από κατακεφαλιά. Αυτό δική μου ομοιοκαταληξία) επειδή τώρα τελευταία στην Αμφιλοχία συνέβη ένα δυσάρεστο γεγονός με πρώην φίλο μου ( από Αθήνα) μπροστά σε 2 πατριώτες, επειδή με έπνιξε το δίκιο και η υπομονή έχει όρια, τον έκανα να παραμιλάει μόνο με τον τόνο της φωνής μου και ας είχε όγκο και ύψος Γολιάθ.
Ξέρετε τι μου έκανε εντύπωση; Ότι ο ένας εκ των δύο μόλις έφυγα είπε: έτσι τον θέλω εγώ τον Σπύρο όπως τον ήξερα κάποτε! Λέω ψέματα κύριε Παναγιώτη; Εγώ όμως δεν τον θέλω έτσι, αλλά άμα το επιβάλουν οι καταστάσεις και το αδιέξοδο της επικοινωνίας, γίνομαι και έτσι.
Συνειδητοποίησα ότι οι άνθρωποι δεν θέλουν την πραότητα, την ηρεμία και την ειρήνη, αλλά επειδή μέσα τους βράζει το καταπιεσμένο και το απωθημένο, προτιμούν τον πόλεμο!…
Επειδή χρησιμοποιώ και χειρίζομαι καλά και τα δύο όπλα, δηλαδή και το λόγο και την ράβδο καμιά φορά…..΄όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος΄ φυσικά στο δίκιο και την αδιαλλαξία (και όχι εκεί που μας παίρνει) αλλά σε όλες τις συνθήκες και καταστάσεις γιατί το άδικο ουκ ευλογείτε!. Όπως το έχω ξαναπεί έχει μεγάλη διαφορά η δράση στο εδώ και τώρα από την αντίδραση που προέρχεται από το καταπιεσμένο παρελθόν. Έτσι λοιπόν οι αφορμές δίνονται από απλά εξωτερικά γεγονότα, αλλά η αιτία ξεπηδά από μέσα μας, αν την δεις και την παρατηρήσεις και δεν ρίξεις την ευθύνη στους άλλους και αντιδράσεις απερίσκεπτα, (γιατί πάλι πάνω σου θα γυρίσει), τότε θα φτάσεις να κατανοήσεις και να συνειδητοποιήσεις ότι όλα μακροχρόνια αν έχεις υπομονή και πίστη είναι για το καλό σου.
Και το ξαναλέω ΄΄ουδέν κακό αμιγές καλού΄΄.
Έτσι λοιπόν μετά την νίκη μου στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα το 1989 και πρόκρισή μου για τους Βαλκανικούς και Μεσογειακούς που θα γινόταν μετά από δύο εβδομάδες περίπου στην Μάλτα, άρχισα εντατική γυμναστική πρωί βράδυ και να φορτώνω το σώμα μου με φουλ υδατάνθρακες, που στο Πανελλήνιο είχα μειώσει στο ελάχιστο για να πετύχω αυτή την υψηλή ποιοτική γράμμωση.
Έχοντας αρκετό όγκο για το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα και γνωρίζοντας τους αντιπάλους μουκαι τον τρόπο σκέψεως και στρατηγικής των προπονητών τους και των κατασκόπων τους, από τους οποίους είχα συνεχείς επισκέψεις στο γυμναστήριό μου, δεν ήθελα να ρισκάρω να πάρω κιλά για να φαίνομαι μεγαλύτερος σε όγκο, αυτό το άφησα για τους Μεσογειακούς.
Ξέρετε γιατί;
Γιατί ο σκοπός τους ήταν να με κερδίσουν εδώ στην Ελλάδα και μετά ΄Μάλτα γιοκ΄ ( που είπε και ο ναύαρχος Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσσα στο σουλτάνο που πολιορκούσε τα απόρθητα τοίχοι του νησιού και δεν μπορούσε να το κατακτήσει) και για να είμαι και ειλικρινής είχα και ενδοιασμούς ως προς την κριτική επιτροπή και την αμεροληψία των κριτών επειδή ο Δημήτρης Μεντής ήταν ανερχόμενο αστέρι και δικό τους παιδί και εγώ (ο αποστάτης που μάζευα κύπελλα και μετάλλια από εδώ και από εκεί και τα περισσότερα ΄΄τα αγόρασα στο μοναστηράκι΄΄ειπώθηκε και αυτό και ας συναγωνιζόμουν πάντα την Ελληνική αφρόκρεμα αθλητών σε όλα τα πρωταθλήματα μία δεκαετία από το 1979-1989) το μόνο που μου έδωσε ελπίδα και κουράγιο για να ρισκάρω την φήμη μου ήταν, όταν ο πρόεδρος τότε της I.F.B.B. κ. Νίκος Βασιλόπουλος υποσχέθηκε ότι από την βαριά κατηγορία θα πάρει μαζί του στην Μάλτα τους δύο πρώτους ενώ από τις άλλες κατηγορίες από έναν και αυτό γιατί θα ήμουν εγώ με τον Μεντή αντίπαλοι, οπότε ότι και να γινόταν στην Ελλάδα, στο εξωτερικό θα ήταν άλλοι κριτές( όπως τότε και με το Mr Ευρώπη με εμένα και τον Βολικό).
Έτσι με αυτή την υπόσχεση, ότι στην επιτροπή θα ήταν και ο Mr Υφήλιος και Οlympia Αμερικάνος υπεραθλητής Mike Christian, έλαβα μέρος και βγήκα πρώτος μόνο με μία ψήφο διαφορά, δηλαδή μη ο Christian δεύτερος και πρώτος ο Μεντής!!.
Αν και δεύτερος, ο Μεντής δεν ήρθε τελικά στην Μάλτα, που κανονικά θα έπρεπε να ερχόταν να πάρει που λέμε το αίμα του πίσω, γιατί δεν είχε τίποτα να χάσει ενω εγώ είχα και την φήμη μου και ότι τον ΄άδίκησαν΄΄στην Ελλάδα!….
Τυχερός ήταν γιατί με αυτά που διαδραματίστηκαν εκεί, την τριάδα θα την έβλεπε από πίσω κομπάρσος και όχι συνπρωταγωνιστής που ήταν στο Πανελλήνιο μαζί μου.
Έτσι έχοντας μπροστά μου δύο εβδομάδες και χωρίς το άγχος του Πανελληνίου , έφερα το σώμα μου εκεί που είχα βάλει στόχο για τους Μεσογειακούς, δηλαδή φουλ όγκο με γράμωση, γιατί ήξερα ότι στο εξωτερικό θέλει και τα δύο αυτά σε συνδιασμό αφού οι αντίπαλοι εκεί είναι όλοι άνω των 100 κιλών και είναι δύσκολο να συνδιάσεις και να πετύχεις και όγκο και γράμμωση γιατί όσο γράμμωση και να έχεις αν δεν συνδιάζετε με τον ανάλογο όγκο και συμμετρία δεν μπαίνεις τριάδα, θα φαίνεσαι δίπλα τους ΄body fitness΄.
Για το λόγο αυτό κατέβηκα στο Πανελλήνιο με πιο λίγα κιλά μεν καταγραμωμμένος δε, επειδή και εγώ από επαρχία είμαι και όπως λένε και στο χωριό μου ΄΄πονηρός ο βλάχος΄΄ έπιασα το σκοπό, την πρόθεση και τα σχέδια του αντιπάλου και των συμβούλων του και έκανα ακριβώς το αντίθετο από αυτό που περίμεναν και τους στέρησα την χαρά και την ικανοποίηση να με δουν να ΄΄κλαίω΄΄!…..
Αυτά ως προς τους Πανελλήνιους αγώνες.
Τώρα όσο για την Μάλτα, μπορώ να πω ότι ήταν η πρώτη φορά που η Ελληνική αποστολή ήταν η πληρέστερη από άποψη αθλητών και αθλητριών όλων των κατηγοριών, όλοι άψογα ντυμένοι με την στολή της Εθνικής ομάδος, μονοιασμένοι σαν μία οικογένεια, με αρχηγό τον πρόεδρο της ομοσπονδίας τον κ. Βασιλόπουλο, με συνοδούς και βοηθούς για την εκεί προετοιμασία και συμμετοχή μας.
Φτάνοντας εκεί και βλέποντας όλους τους αντιπάλους μου στην ζύγιση στην βαριά κατηγορία, ήμουν σίγουρος νικητής από τα λεγόμενα όλων, Ελλήνων και ξένων παρατηρητών(ήδη άρχισαν οι φωτογραφήσεις ακόμη και από αντιπάλους) αλλά ΄΄Aλλά όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια…ο θεός γελάει΄΄ έμελλε να βγω πρώτος στο βαλκανικό και στο μεσογειακό δεύτερος.
Η θέση δεν είναι ευκαταφρόνητη αλλά ο αντίπαλός μου ήταν Ιταλός και υπό άλλες συνθήκες θα ήταν έξω από την τριάδα αλλά επειδή έπεσε στην αντίληψή μου ότι και οι αγώνες κάποια στιγμή κατάντησαν και Γιουροβίζιον στην κρίση, πως λέμε Ελλάδα-Κύπρος δεκάρια, έτσι και Ιταλία – Μάλτα εικοσάρια. Το γιουχάρισμα και οι αποδοκιμασίες ακόμη αντηχούν στα αυτιά μου.
Ο πρόεδρος της ομοσπονδίας μας που ήταν και κριτική επιτροπή μου έκανε νόημα να αποδεχτώ την ήττα μου λες και είχα δώσει ποτέ δικαιώματα και πετούσα κύπελλα και μετάλλια όπως κάνουν συνήθως όσοι δεν βγαίνουν πρώτοι και αυτούς μετά τους βάζουν ακόμη και επιτροπή (λόγω ήθους).
Ευτυχώς αυτά τα αρχαία ρητά και γνωμικά, σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης με βοηθούν πάρα πολύ, έτσι θυμήθηκα τον Σωκράτη που εξέφραζε την απορία του ΄΄πως γίνεται να αγωνίζονται αθλητές και να τους κρίνουν μη αθλητές΄΄
όχι μόνο δεν έφυγα, χαιρέτησα τον αντίπαλό μου (δεν μπορώ να πω ότι τον συνεχάρηκα κιόλας)και καμιά φορά και η ήττα είναι η μεγαλύτερη νίκη. Κέρδισα την συμπάθεια και την συμπαράσταση του κόσμου και οι φωτογραφίες, τα αυτόγραφα και οι προτάσεις από δημοσιογράφους του τύπου και των περιοδικών από Ισπανούς και Γάλλους έπεφταν βροχή.
Ακόμη και οι ίδιοι οι Ιταλοί μετά το φιάσκο με έβαλαν να κάθομαι κάτω από την Ακρόπολη (μοντάζ) σε φάση περίσκεψης και περισυλλογής.
Τώρα, ακόμη το 2011 που συνόδευσα εγώ την Ελληνική αποστολή στην Μάλτα, αφού από το 1989 είχαν να ξαναγίνουν εκεί μεσογειακοί αγώνες, συναντήθηκα με τον Κύπριο πρόεδρο το κ. Πανίκο Αρχοντίδη (που είναι ακόμη απο τότε μέχρι και σήμερα πρόεδρος της Κυπριακής Ομοσπονδίας I.F.B.B.) που όταν με είδε μετά από τόσα χρόνια με πήγε κατευθείαν στην Κυπριακή ομάδα να με συστήσει με τα νέα παιδιά που εκπροσωπούσαν την Κύπρο και η πρώτη του κουβέντα ήταν: τι ήταν και αυτό τότε ρε παιδί μου, δεν θα το ξεχάσω ποτέ, γι’ αυτό Σπύρο μου τα παράτησες από τότε;
Απλά του είπα ότι αυτό ήταν η αφορμή αλλά δεν έδωσα περαιτέρω εξηγήσεις, απλά ρώτησα για τον αντίπαλό μου και μου είπαν ότι από τότε και αυτός δεν ξαναεμφανίστηκε σε διεθνείς αγώνες.
Ειλικρινά ήθελα να του πω ένα μεγάλο ευχαριστώ, γιατί όπως εγώ πείσμωσα τον Μεντή να γίνει ο καλύτερος των καλυτέρων στην Αμερική, έτσι και ο Ιταλός πείσμωσε εμένα να μην ξανακατέβω ποτέ πλέον στους αγώνες και ας γινόμουν ο χειρότερος των χειροτέρων σωματικά (εννοώ αγωνιστικά) γιατί μετά την Μάλτα επειδή η απόφασή μου ήταν οριστική και αμετάκλητη, (που κανένας δεν το πίστευε τότε) γιατί οι άνθρωποι κρίνουν απ’ τον εαυτό τους και νόμιζαν ότι θα το ξανασκεφτώ ψύχραιμα και λογικά το θέμα.
Εγώ δεν το επεξεργάστηκα καν, ούτε μπήκα σε διαδικασία τι χάνω – τι κερδίζω, δηλαδή σκέψης, απλά , όταν συνειδητοποιείς κάτι με όλο σου το είναι, οτιδήποτε κι αν είναι αυτό, τότε η απόφαση είναι οριστική και αμετάκλητη, όπως και ο γάμος για μένα, ακόμη και σήμερα 60 χρονών μου λένε, ξανασκέψου το λογικά έχεις περιθώρια!!!
Αυτό θα πει συνειδητότητα και κατανόηση. Η κατανόηση δεν σπουδάζετε στα σχολεία ούτε στα πανεπιστήμια, ούτε μπορεί κανείς να στην διδάξει. Χρειάζετε να ψάξεις και να την αναζητήσεις εσύ ο ίδιος προσωπικά και ατομικά μέσα από της ανεπάλληλες εμπειρίες της ζωής που πρέπει να γίνουν βίωμα μέχρι το τελευταίο κύτταρο του σώματός μας.
Η κατανόηση το λέει και η ίδια η λέξη, είναι κατά του νου, δηλαδή μόνο όταν απουσιάζουν οι σκέψεις. Ο νους, είναι συλλογή από σκέψεις δανεικές που καμία σκέψη δεν είναι εμπειρία δική μας γιατί η εμπειρία έρχεται από την πείρα των γεγονότων μέσα από την ζωή και όχι από τα βιβλία και μόνο, όταν η εμπειρία γίνει βίωμα τότε βλέπεις μέσα σε αναλαμπή το γεγονός, την αλήθεια, την πραγματικότητα και δεν φυλακίζεσε μέσα στις ερμηνείες του μυαλού και της παρερμηνείες του.
Είσαι απλά ένας καθρέφτης που αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα όπως είναι και όχι να την χρωματίζεις μέσα από τις προβολές του μυαλού σου. Τα πάθη ξεπερνιούνται μόνο αν κατανοήσεις ότι σου τρώνε την ζωή πόντο – πόντο κάθε στιγμή.
Κανένα πάθος δεν μπορεί να φύγει αν δεν αντιληφθούμε ότι, οποιαδήποτε μορφή πάθους θέλει να εκτονωθεί και όταν εκτονωθεί, καταλαγιάζει, μέχρι να ξαναρχίσει πάλι η έλειψη.
Είναι σαν την πείνα και τον κορεσμό, μόνο που η πείνα και ο κορεσμός είναι του σώματος(της φύσης) και το πάθος είναι (του νου) που επηρεάζει το σώμα και το συναίσθημα π.χ. ένας λαίμαργος για το φαγητό, πόσο μπορεί να είναι απόλαυση γι αυτόν το φαγητό; Το ίδιο ένας αλκοολικός, ναρκομανής, κ.λ.π. δηλαδή φαύλος κύκλος , μόνο που οι ανάγκες είναι τις φύσης και τα άλλα επιθυμίες του νου, μέσα από τον εθισμό, από την συνήθεια, την συνεχή επανάληψη και όπως λέει και το ρητό: Ανάγκα και οι Θεοί πείθονται. Οι ανάγκες ελάχιστες, οι επιθυμίες ακόρεστες.
Ενώ βρισκόμουν στο ζενίθ της αθλητικής μου καριέρας με 107 κιλά μυϊκής μάζας από καθαρούς και δουλεμένους μύες, μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια σε αρμονία, με όλες τις μυϊκές ομάδες του σώματος να δένουν πάνω μου συμμετρικά, θα μπορούσα να συνεχίσω για το Mr.Υφήλιος που θα γινόταν μετά από 5-6 μήνες και είχα τον χρόνο μπροστά μου για βελτίωση και να αυξήσω το σωματικό μου βάρος, αλλά εγώ αντ’ αυτού το μείωσα και πήρα τοναδελφό μου τον Κώστα
( ο Παναγιώτης τότε ήταν στις ειδικές δυνάμεις στο στρατό αλπινιστής στον Όλυμπο), τον αντιπρόσωπο της Αμερικάνικης εταιρείας συμπληρωμάτων διατροφής M.L.O. τον Θέμη Βαλαβάνη (ήταν χρόνια στην Αμερική γι’ αυτό διαπραγματεύτηκε και του εμπιστευτήκαν αυτή την εταιρεία κολοσσό για τότε, ακόμη και σήμερα) και ακόμη έναν φίλο και συναθλητή μου τον Γιώργο Δαλιάνη, γιατί ήξερε να τραβάει φωτογραφίες χωρίς να με κουράζει λόγω τις ιδιότητας του σαν αθλητής και τους πήγα αφού πρώτα είχα επιλέξει το μέρος όπου θα φωτογραφιζόμουν με θέα την Ακρόπολη,
χωρίς να πω σε κανέναν την ιδέα και τον σκοπό μου, απλά αναμνηστικές φωτογραφίες όχι τόσο αθλητικές, θα το έλεγα αρχαίες ελληνικές κλασικές πόζες που θύμιζαν αγάλματα που απεικονιζόταν στο μουσείο (από εκεί πήρα και την ιδέα) γιατί άλλο να ποζάρεις εν κινήσει και άλλο να στήνεσαι και να κάθεσαι ακίνητος σαν άγαλμα λες και ποζάρεις για πίνακα ζωγραφικής.
Επειδή το θυμήθηκα και αυτό το περιστατικό τώρα θα σας το αναφέρω. Στην Γαλλία σε μία εκδήλωση συνάντησα τον μεγάλο Έλληνα ζωγράφο τον Τσαρούχη, που τότε έμενε μόνιμα στην Γαλλία και είχε το ατελιέ του και όταν με συστήσαν και του είπαν ποιος είμαι και του έδειξαν φωτογραφίες μου, προθυμοποιήθηκε να με ζωγραφίσει αλλά θα έπρεπε να πηγαίνω κάθε μέρα για ώρες και μέρες στο ατελιέ του, επειδή μετά από 3 ημέρες θα έφευγα για Αμερική από Γαλλία του υποσχέθηκα όταν τα καλοκαίρια που επισκεπτόταν την Ελλάδα και έμενε στο Μαρούσι, ότι θα πήγαινα από εκεί που θα είχα και εγώ χρόνο και αυτός. Έμελλε να μην πραγματοποιηθεί αυτή η επιθυμία και η δική του και η δική μου από δική μου καθαρή αμέλεια που όλο το ανέβαλα μέχρι που ο μεγάλος αυτός στοχαστής και ζωγράφος απεβίωσε.
Από τότε πήρα ένα μεγάλο μάθημα πάνω στο θέμα της αναβολής, γιατί όλα τα θεωρούμε δεδομένα και η ζωή είναι απρόβλεπτη για όλους ΄΄το παρόν βέβαιο, το μέλλον αβέβαιο΄΄αλλά το είχα ξεχάσει αυτό το ρητό!
Τέλος πάντων, η ζωή συνεχιζόταν ακόμη για μένα, αφού πήρα τελείως αυθαίρετα μία τεράστια πλάκα μαρμάρου που ήταν εκεί, στο λόφο Φιλοπάππου, την τοποθέτησα σαν βάση για να πατήσω πάνω και να ποζάρω με φόντο την Ακρόπολη, τις πόζες που είχα αποτυπώσει στο μυαλό μου από το μουσείο της Ακρόπολης και στο πεδίο του Άρεως.
Η μία ήταν ΄΄ο Ποσειδώνας με την τρίαινα΄΄και κάτι παρόμοιο ΄ό τοξότης΄΄η άλλη ο ΄΄δισκοβόλος του Μύρωνα΄΄και μία ΄΄στοχαστική γονατιστός΄΄πήρα και διάφορες άλλες πρωτότυπες πόζες , αφού η σωματική μου αρμονία μου επέτρεπε να στρίβω και να ποζάρω και από τις 4 πλευρές , χωρίς να φαίνεται από καμία γωνία ατέλεια σωματική.
Γιατί το Β.Β. εκτός από τις υποχρεωτικές πόζες που σου επιβάλουν οι κριτές για να βαθμολογήσουν την σωματική πρώτα συμμετρία και αρμονία σε κατάσταση πρώτα relax , χωρίς να σφίγγεσαι, τελείως χαλαρός και από τις τέσσερις πλευρές, μετά σου επιβάλουν να δείξεις και το υπόλοιπο σώμα σε διάφορες στάσεις όπου εκεί, αν έχει ατέλειες θα φανούν με το που θα σηκώσεις τα χέρια πάνω. (γι’ αυτό μπορεί να βλέπετε ωραία σώματα relax σε διάφορα καλλιτεχνικά περιοδικά, με ωραίες φάτσες και αστραφτερά χαμόγελα, αλλά αν ανέβουν στην σκηνή με μαγιό να ποζάρουν δίπλα σε αθλητές, θα γελάνε και οι ίδιοι και επειδή το ξέρουν πόσο επίπονο είναι το αγωνιστικό Β.Β. γι’ αυτό και από την πλευρά τους τουλάχιστον όσους διάσημους έχω γνωρίσει και συγχρόνως έχω συνεργαστεί μαζί τους μου εκδήλωναν το θαυμασμό τους και πάνω απ΄ όλα σεβασμό σαν αθλητή, σε αντίθεση από τελείως αγύμναστους, λιμοκτονικούς ή υπέρβαρους που έβγαζαν χολή και ξύδι, φυσικά λόγω σωματικού κόμπλεξ επειδή οι ίδιοι δεν μπορούν να πειθαρχήσουν και να τιθασεύσουν τα πάθη τους, για την κατάντια τους και κατά πάσα πιθανότητα να τους καθρέφτιζα και να τους καθρεφτίζω ακόμη αυτή τους την αδυναμία, αλλιώς ως προς τι αυτό το μένος και η κακοήθεια αφού δεν με γνωρίζουν καν, ως προς τον χαρακτήρα μου και ως προς την συμπεριφορά μου).
Το Β.Β. είναι ότι η κλασσική μουσική, θέλει εμπειρία και εκπαιδευμένα αυτιά με μουσική παιδεία , για να την απολαύσεις, το ίδιο και το Β.Β. σε αγωνιστικό επίπεδο, θέλει έμπειρα μάτια με αθλητική γνώση, για να το θαυμάσεις και να το εκτιμήσεις.
Και αυτοί που προσπάθησαν να με φέρουν σε αντιπαράθεση και κόντρα (για να χλευάσουν προφανώς τα σώματα τα γυμνασμένα ότι δεν έχουν πνεύμα) κάποτε μου ζήτησαν αν ήθελα να παρευρεθώ σε μια εκπομπή με θέμα το πνεύμα και το σώμα, να υπερασπίσω εγώ το σώμα και ο άνθρωπος των γραμμάτων και της τέχνης ο κ. Κακουλίδης το πνεύμα, ίνδαλμα του παρουσιαστή Νάσου Αθανασίου.
Ευτυχώς η εκπομπή ήταν απευθείας στον αέρα και δεν μπορούσαν να κόψουν τίποτα, ούτε να προλάβουν να βάλουν μπιπ . Εκεί να δείτε κόμπλεξ και μπηχτές για τα σώματα, ενώ το (πνεύμα) του Κ. Κακουλίδη το προλόγισε και το εξύμνησε, λες και παρουσίαζαν τον Παγκόσμιο Πρωταθλητή στο μποξ, όπως κάνουν οι κομφερασιέ όταν ανακοινώνουν τα επιτεύγματα του Champion, ενώ το αουτσάιντερ που θα φάει το (ξύλο της χρονιάς του) δύο λόγια και αυτά με απαξίωση έως και λύπη μπορώ να πω, που είχε το θράσος και όχι το θάρρος να τα βάλει με το (θηρίο).
Έτσι με αντιμετώπισε και εμένα ο Κ. Αθανασίου, αν και ξέχασε ότι είχαμε βρεθεί και σε πιο παλιά εκπομπή και αυτή τότε ζωντανή στην ΕΡΤ1 (τότε δεν υπήρχαν άλλα κανάλια), ήταν η εκπομπή 3 στον αέρα με την Σεμίνα Διγενή, τον Γιώργο Παπαδάκη και τον ίδιο και μάλλον ξέχασε τι είχε ειπωθεί και από τους τρεις τότε, ή μάλλον τα κράταγε μέσα του και είπε να τα βγάλει τώρα που η εκπομπή ήταν υπό τον έλεγχό του.
Εγώ ποτέ μου δεν τον αμφισβήτησα και πάντα τον σεβόμουν, ούτε αυτόν ούτε κανέναν έγκαιρο και σοβαρό δημοσιογράφο και πάντα πήγαινα σεμνά και απαντούσα μόνο σε αυτό που ήξερα πολύ καλά και όχι να πουλάω εξυπνάδες και πνεύμα βλακείας, για να φανώ έξυπνος μειώνοντας τους άλλους σε προσωπικό επίπεδο, αλλά όταν μπαίνει στην μέση η εμπάθεια και το κόμπλεξ, χάνετε η σοβαρή δημοσιογραφική ιδιότητα και βγαίνουν στον αέρα χωρίς να το καταλάβει και ο ίδιος τα αποθυμένα τα προσωπικά, αλλιώς ως προς τι οι βλακοερωτήσεις του στυλ :
Αν έλθετε αντιμέτωπος με τον Πέτρο Γαλακτόπουλο ( φίλος μου και ολυμπιονίκης στην Ελληνορωμαϊκή) ποιός θα νικήσει; Δηλαδή να παίξουμε ξύλο; αυτός είναι ο αθλητισμός ή η απορία η δημοσιογραφική για να βγάλει είδηση ποιός δέρνει τον άλλον κι ένα σωρό χαζοερωτήσεις…
Αν ήταν στη θέση του σώματος ή του κάλλους και τις ομορφιάς η Star Hellas έτσι θα τις συμπεριφερόταν; Ή θα φαινόταν ακόμη και οι τραπεζίτες από τα δόντια του, από το βλακοχαμόγελό του!… και όταν άρχισαν οι απαντήσεις από την πλευρά του (χαζοσώματος) και πήραν τα πρώτα δείγματα λεκτικής σφαλιάρας και επειδή ο κ. Αθανασίου (που τώρα είναι στο κοινοβούλιο) είναι και πονηρούλης, όχι έξυπνος, την έκανε αμέσως γυριστή με την βοήθεια του κ. Κακουλιδη που για να τον προστατεύσει, γιατί αυτός είναι έξυπνος και έπιασε τον παλμό από αυτά που άκουσε και από αυτά που θα άκουγε αν συνέχιζε την προσωπική επίθεση, είπε γυρίζοντας σε μένα: εγώ θαυμάζω το σώμα σας, και εγώ το πνεύμα σας του απάντησα και εννοούσα το ταλέντο που έχουν χάρισμα οι συγκεκριμένοι αυτοί άνθρωποι, που μπορούν να εκφράσουν τα συναισθήματά τους ή της ιδέες τους, μέσα από τον γραπτό ή προφορικό λόγο και τους δίνεται η δυνατότητα να επικοινωνούν με τους αντίστοιχους συνανθρώπους, που ταυτίζονται με την οποιοδήποτε μορφή έκφρασης, του συγγραφέα ή του ποιητή, του μουσικού, του χορευτή, του ζωγράφου, κτλ.
Όσο για το πνεύμα, εγώ δίνω άλλη έννοια, δηλ. την σύνδεση της ατομικής ανθρώπινης συνείδησης, με την πανσυμπατική Θεϊκή συνειδητότητα, που χάνεται κάθε επαφή με τον εξωτερικό κόσμο της εικόνας και του ήχου κ΄γενικά των αισθήσεων κ’ συγχρόνος των σκέψεων και των συναισθημάτων, δηλ. ούτε χαρά, ούτε λύπη, ούτε πόνος, ούτε στεγνασμός, αλλά αίσθηση μακαριότητος, που λέει η Ορθοδοξία μας κ’ ευδαιμονίας που έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι μας. Στο Άγιο Όρος, οι Άγιοι πατέρες το ονομάζουν ”Άκτιστο φως μέσα από την αρπαγή νοός”.
Μάλλον μπέρδεψαν το πνεύμα με την μνήμη. Αν είχε καλή πρόθεση και όχι εμπάθεια και κόμπλεξ με τα σώματα, θα μπορούσε να το σώσει το θέμα της εκπομπής του ΄΄το πνεύμα και το σώμα΄΄ και να ΄΄παντρέψει΄΄ τα δύο αυτά αντίθετα και όμως αλληλοσυμπληρώμενα, δηλαδή (το πνεύμα) τον διανοούμενο κ. Κακουλίδη με εμένα τον Βodybuilder δηλαδή τον Σωματοδόμο! Που είναι το κακό, ο κ. Κακουλίδης να με βοηθήσει εμένα ΄΄στο πνεύμα΄΄και εγώ αυτόν στην γυμναστική για ΄΄το σώμα΄΄; και οι δύο μαζί μετά, τον κ. Αθανασίου να τα συνδυάσει και τα δύο για να είναι ισορροπημένος και ολοκληρωμένος σαν δημοσιογραφική προσωπικότητα και συγχρόνως ατομικότητα!…
Γιατί να υπάρχει αυτός ο πόλεμος και ο διχασμός στον άνθρωπο; αφού το σώμα και ο νους είναι ένα και το αυτό και θέλουν και τα δύο γυμναστική και πειθαρχία για να μας υπηρετούν αφού εμείς είμαστε η συνείδηση που απολαμβάνουμε μέσα από το σώμα, δηλαδή της αισθήσεις και επικοινωνούμε μέσα από την νοημοσύνη και την λογική που είναι προνόμιο μόνο του ανθρώπου και μας δίνει και την δυνατότητα να θαυμάζουμε το μεγαλείο της δημιουργίας και για όσους έχουν ανεπτυγμένη την διαίσθηση και την συνειδητότητα και τον ίδιο το δημιουργό, όχι σαν πρόσωπο αλλά, σαν ΄΄το πνεύμα της αλήθειας που είναι πανταχού παρών και πληρεί τα πάντα΄΄.
Αυτήν και πολλές άλλες εκπομπές τέτοιου περιεχομένου τις έχω όλες στο αρχείο μου!….
Αυτές λοιπόν τις πόζες με φόντο την Ακρόπολη, ο Θέμης ο Βαλαβάνης και ο συνέταιρός του Χρήστος Τσολάκης( που τότε εξέδιδε το μεγαλύτερο αθλητικό και ενημερωτικό περιοδικό πάνω στο Β.Β., ισάξιο του Αμερικάνικου muscle&fitness και διοργανωτής του πρώτου επαγγελματικού αγώνα Mr Οδύσσεια στο Φιλλίπειο της Θεσσαλονίκης με έβαλαν εξώφυλλο μαζί με την Ms Γιανγκ που ήταν προσωπική μου φίλη και τους την πρότεινα εγώ και μέσα το γέμισαν φωτογραφίες από την Ακρόπολη.
Αυτοί με την σειρά τους το έστειλαν στην Αμερική και σύντομα η Αμερικάνικη M.L.O. μου πρότεινε μέσω του Θέμη συνεργασία για διαφημίσεις των προϊόντων τους σε όλο τον κόσμο.(πολλά τα λεφτά Άρη, που είπε και ο Καλογήρου στον Κούρκουλο).
Έτσι Καρούσε ; Που βγάλαν τον σκασμό μερικοί – μερικοί πως τα χρήματα τότε τα απέκτησα από……
Μάλλον έχουν ξεχάσει τις διαφημίσεις στην τηλεόραση, στα περιοδικά, στις γιγαντοαφίσες που είχαν αναρτηθεί ακόμη και στην Αμφιλοχία
και τόσες συμμετοχές μου σε έργα και πάνω απ’ όλα τρία υπερσύγχρονα γυμναστήρια στην Αθήνα γεμάτο κόσμο που από εκεί παρέλασε όλος ο καλλιτεχνικός κόσμος του τραγουδιού και του θεάματος.
Όσο για τα χρήματα από την Αμερική αν τα δήλωσα στην εφορία; Δεν χρειάστηκε να τα δηλώσω γιατί τα πήρα σε Αμερικάνικα δολάρια και επειδή έφερα συνάλλαγμα στην Ελλάδα, με απάλλασσε από οποιαδήποτε αγορά σπιτιών, αυτοκινήτων κ.λ.π. για να σας φύγει από το πονηρό σας το μυαλό οποιαδήποτε υποψία και καχυποψία και να μην κολάζεστε περισσότερο από ότι είσαστε και βαραίνετε την ψυχή σας, γιατί εκτός από τις πράξεις και το λόγο που ξεστομίζουμε αδίκως , το ίδιο και ακόμη χειρότερο είναι και οι πονηρές και αρνητικές σκέψεις!
Καλά εσείς οι εγγράμματοι που έχετε μνήμη δεν ακούτε και δεν θυμάστε τι ψέλνει ο ιερέας στον ΄΄κεκοιμημένο αδελφό ημών΄΄στους επικήδειους; Παν αμάρτημα το παρ΄αυτού παραχθέν εν λόγω ή έργω ή διανοίας….και απάλλαξον αυτόν από παν αμάρτημα εκούσιο ή ακούσιο….
Δεν είναι ότι δεν θυμόσαστε γιατί έχετε γερή μνήμη ή μάλλον επιλεκτική για κουτσομπολιά και ραδιουργίες, εκεί έχετε μνήμη ελέφαντα, αλλά για να θυμηθείς ουσιώδη και βαθυστόχαστα λόγια, πρέπει να είσαι παρών σαν συνείδηση στο γεγονός, αλλά όταν απουσιάζεις μέσα στις σκέψεις και (στις κηδείες μέσα στο φόβο για την δικιά σου κάποτε ανυπαρξία που θα είσαι και εσύ έτσι οριζοντιωμένος) είσαι παρών – απών. Γι΄ αυτό ο Χριστός είχε πει: άσε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς τους και ακολουθείστε με. Όπως εγώ στο σχολείο που δεν παρακολουθούσα την παράδοση των μαθημάτων (εκτός από ιστορία – θρησκευτικά και γεωγραφία) γιατί μπορεί να ήμουν στο θρανίο σχεδόν άγαλμα, αλλά βυθισμένος στο τι θα κάνω στο διάλειμμα και ποιους θα επιλέξω για ποδόσφαιρο στο σχόλασμα και όταν η καθηγήτρια με έβλεπε ότι έλειπα βυθισμένος στις σκέψεις με αιφνιδίαζε ρωτώντας με , τι λέγαμε τώρα Μπουρνάζε; Και τις έλεγα την τελευταία ούτε καν φράση, μόνο την λέξη και όταν μου έλεγε” πριν από αυτό;” της έλεγα δεν θυμάμαι και γελούσαν όλοι! ( πως να θυμηθώ κάτι που δεν άκουσα και δεν εμπέδωσα και ας ήμουν σαν παρουσία εκεί;). Τώρα να σας πω, ότι μπορώ να γελάσω και εγώ μ΄ εσάς;
Ούτε αυτό δεν μου βγαίνει, να σας πω ότι λυπάμαι; Ειλικρινά ούτε αυτό μου βγαίνει, γιατί εσείς οι ίδιοι δεν λυπόσαστε τον εαυτό σας και αφήνετε τον διαβολέα νου σας να σας αποπροσανατολίζει ακόμη και σε ιερές και μοναδικές στιγμές αποχαιρετισμού προσφιλών και αγαπητών φίλων, συγγενών και συνανθρώπων μας, όπως εγώ δεν έβλεπα την ώρα να χτυπήσει το κουδούνι για να εξαφανιστώ από την τάξη, ακόμα και σπρώχνοντας τους άλλους λες και δεν θα προλάβαινα να απομακρυνθώ από τον τόπο του βασανιστηρίου μου.
Έτσι βλέπω και αρκετούς να τρέχουν να συλυπηθούν και όπου φύγει- φύγει, λες και έπρεπε να δώσουν το παρών. Το παρών να το δίνανε όταν χρειαζόταν, ακόμη όταν ήταν ζωντανός και τους το ζητούσε με τον τρόπο του για συμπαράσταση όχι μόνο τώρα.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ λόγια γνωστού που του είπα: γιατί δεν πήγες να δεις τον φίλο στο νοσοκομείο ή στο σπίτι αφού και ο ίδιος το επιθυμούσε, μόνο και μόνο να σε δει, ξέρετε τι απάντηση (κονσέρβα) πήρα; Είμαι πολύ ευαίσθητος και δεν αντέχω να τον βλέπω έτσι!
Αν ήταν ο αδελφός σου, ο πατέρας σου, η μάνα σου, το παιδί σου, θα την έλεγες αυτή την λέξη ευαισθησία; Η ευαισθησία είναι συμπαράσταση, αλληλεγγύη, φιλία, ευγνωμοσύνη, συμπόνοια και πάνω απ’ όλα αγάπη. Μήπως μπερδέψατε την ευαισθησία με τον φόβο και την αναισθησία; Λέω μήπως υπάρχει και άλλη έννοια της ευαισθησίας γιατί διψάω για μάθηση και όσο μεγαλώνω θα πρέπει να είμαι πρόθυμος που λέει και ο Σωκράτης ΄΄γηράσκω αεί διδασκόμενος΄΄. Αυτό κι αν είναι δίδαγμα και διδασκαλία ,όχι λογικής και συνείδησης αλλά εκλογίκευσης αίσχιστου είδους και από εγγράμματους παρακαλώ!….
Μπορεί στα αρχαία ελληνικά να ήμουν σκράπας και να έμενα ανεξεταστέος, αλλά ακόμη θυμάμαι το:
Πιστεύω τω φίλω. Πιστόν φίλον εν κινδύνοις γιγνώσκεις. Ο φίλος τον φίλον εν πὀνοις και κινδύνοις ου λείπει…..
Τα άλλα δεν τα θυμάμαι , αυτά συγκράτησα, όχι μόνο με το μυαλό αλλά και με την καρδιά , γι’ αυτό είναι ανεξίτηλα γραμμένα στην ψυχή μου, όπως και το ρητό: Στις χαρές των φίλων να πηγαίνεις αργά , στις λύπες σπεύδε γρήγορα. Χωρίς αναβολή!….
Συνεχίζεται…..
ΑΠΟ ΟΣΑ ΕΧΟΥΜΕ ΑΚΟΥΣΕΙ ΚΑΙ ΕΧΟΥΜΕ
ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΣΕ ΟΛΕΣ ΣΑΣ ΤΙΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ, ΠΑΝΤΑ ΑΝΑΦΕΡΕΤΕ
ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΤΕ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΩΣΑΤΕ, ΤΗΝ
ΑΜΦΙΛΟΧΙΑ. ΠΩΣ ΣΑΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕ Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΤΕ ΜΕΤΑ
ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΦΑΝΗ ΓΙΑ ΕΛΛΗΝΑ ΑΘΛΗΤΗ Β.Β. ΝΙΚΗ ΜΕ
ΠΑΝΕΥΡΩΠΑΙΚΟ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΤΙΤΛΟ;
Ακόμη και σήμερα ο Πανούλιας, μετά από 40 χρόνια, όποτε συναντιόμαστε στην Αμφιλοχία μου το υπενθυμίζει, αφού γελάνε τα μάτια του και οι μουστάκες του από χαρά, θαυμασμό, καμάρι και γλυκιά ανάμνηση ¨θυμάσαι τότε χαδιάριμ τι έγινε στους αγώνες΄;
Μεγάλο βάρος αυτή η λέξη να θυμάσαι, όχι μόνο τι λένε τα βιβλία ή τηλέφωνα και διευθύνσεις, αυτό λέγεται μνήμη, αλλά πίσω από την μνήμη υπάρχει και η ανάμνηση και οι πιο πολλοί άνθρωποι έχουν πάθει αμνησία ολική, δηλαδή ξέχασαν από που ξεκίνησαν, τι στόχους και τι όνειρα είχαν κάποτε, που η ζωή τους τα εκπλήρωσε και με το παραπάνω από αυτό που επιθυμούσαν και πάλι ξέχασαν γιατί μπήκε στη μέση ο άπληστος νους που δεν χορταίνει με τίποτα μέσα από τον αθέμιτο ανταγωνισμό, την σύγκριση, την αχαριστία και την αγνωμοσύνη και αντί να χαίρονται με αυτά που έχουν, λυπούνται, κακίζουν και μιζεριάζουν με αυτά που έχουν αποκτήσει οι άλλοι και ας μην ήταν δικός τους στόχος και όνειρο.
Έτσι ξεχνούν όχι μόνο το παρελθόν αλλά και το μέλλον που είναι αβέβαιο και ότι είμαστε κοινοί θνητοί και όχι αθάνατοι (όχι να μην έχουμε στόχους και όνειρα) αλλά να είμαστε συνετοί και δίκαιοι γιατί ο θάνατος παραμονεύει για όλους ανά πάσα ώρα και στιγμή. Μόνο στις κηδείες αγαπημένων προσώπων συνειδητοποιούμε και λέμε δεν είμαστε τίποτα, μόνο εκεί πάνω στον πόνο ξεστομίζουμε σοφές κουβέντες ότι μόνο η κακία μένει τίποτα άλλο , γιατί μόνο στο βουβό και βαθύ πόνο κρύβεται η συμπόνοια, εκεί συνειδητοποιείς το μεγαλείο της ζωής και μετά πάλι απών σαν συνείδηση. Μόνο ένας σοφός βασιλιάς στην αρχαιότητα είχε διατάξει έναν στην αυλή του να του υπενθυμίζει κάθε πρωί ότι είναι κοινός θνητός, για να είναι προσγειωμένος, συνετός και δίκαιος, εμείς το θυμόμαστε στις …….κηδείες .
Αφού ξεχνάμε το παρελθόν, πόσο μάλλον το παρών, τον εαυτό μας τον ίδιο που ποτέ δεν προσπαθήσαμε να ερευνήσουμε και να γνωρίσουμε, μόνο τα ρητά των αρχαίων προγόνων μας θυμόμαστε ΄΄γνώθι σ’ αυτόν΄΄και όλοι πιστεύουμε ότι τον γνωρίζουμε . Μόνο ο Σωκράτης έλεγε ΄εν οίδα ότι ουδέν οίδα΄΄δηλαδή ένα ξέρω ότι δεν ξέρω τίποτα και δεν είναι ότι δεν ήξερε τίποτα, γιατί ασχολούνταν με την φιλοσοφία και είχε πολλές γνώσεις, αλλά όταν γνώρισε και κάτι ανώτερο από τις στεγνές και δανεικές γνώσεις των βιβλίων, μέσα από τον αυτοέλεγχο και την παρατήρηση του εσωτερικού του κόσμου, βίωσε κάτι πρωτόγνωρο πέρα από γνώσεις, τη γνώση, που μέσα της περικλείει την σοφία και όταν μια φορά τον σατύριζε ο Αριστοφάνης σ ένα θεατρικό έργο οι ”Νεφέλες” (τον είχε να αιωρείται στα σύννεφα) ότι δηλαδή ασχολείται με τα μεταφυσικά και πετάει στα σύννεφα, δηλαδή αυτό που λέμε σήμερα λαϊκά: αυτός είναι στην κοσμάρα του ή έχει ξεφύγει, λάλησε, τρελάθηκε, τα έχει χαμένα….Aυτός όχι μόνο δεν μίλησε αλλά παρακολουθούσε την θεατρική σάτιρα όρθιος καθ’ όλη την διάρκεια της παράστασης στωικά και όταν τέλειωσε γύρισε σε όλους και τους είπε: ”εγώ είμαι αυτός” και γελούσε όπως και το πλήθος που ψοφάει για γελοιότητες αλλά πάντα για τους άλλους, όχι όμως με τον εαυτό τους και μετά τους έκοψε απότομα το γέλιο όταν τους ρώτησε: ποιοι από εσάς εδώ μέσα είναι χαλκουργοί και σήκωσαν το χέρι όσοι ήταν, το ίδιο έγινε όταν τους ρώτησε ξυλουργοί, ποιητές, κωπηλάτες κ.λ.π. στο τέλος τους σόκαρε όταν τους ρώτησε: κουτσομπόληδες, ψεύτες, κακοήθεις, δειλοί, θρασείς και άλλα ανθρώπινα πάθη;
Δεν σήκωσε κανείς το χέρι του, είμαι σίγουρος σαν να ήμουν εκεί (γιατί αυτό δεν το αναφέρει η ιστορία) σαν ανώτερος άνθρωπος λόγω σοφίας και γνωρίζοντας τα ανθρώπινα πάθη, θα τους καληνύχτισε και θα τους είπε φυσικά και όνειρα γλυκά για την αυτογνωσία που δεν είχαν, δηλαδή την άγνοιά τους , μην τους είπε κιόλας ΄΄αν και ξυπνητοί ονειρεύεστε΄΄ μέσα στη λήθη της άγνοιάς σας ηλίθιοι-βλάκες εσείς και ο Λαζόπουλός σας που γελάτε κιόλας, λούτα (αυτά θα τα είπε από μέσα του όπως είπαμε και πιο πάνω λόγο ανωτερότητας) αλλιώς θα τα ανέφερε η ιστορία.
Τι νομίζετε ότι τότε δεν υπήρχαν βλάκες, μόνο σήμερα ξεφύτρωσαν;
Αν τότε τον αναγνώριζαν σαν σοφό όπως τον αναγνωρίζει σήμερα όλη η ανθρωπότητα και το έχουμε και εμείς οι νεοέλληνες καμάρι, θα τον δηλητηριάζανε ή θα τον σατύριζαν και θα τον χλεύαζαν; Τότε που η δημοκρατία ήταν στο ζενίθ της, ξέρετε τι τους έλεγε; Δεν μπορώ να καταλάβω πως για την διακυβέρνηση μιας πολεμικής τριήρους, στο τιμόνι βάζουν τον πιο έμπειρο και άξιο και για την διακυβέρνηση της πόλης στο τιμόνι…….ζητάνε ψήφους (από τον Σταύρο στα Σαρδίνινα) περίπου κάτι τέτοιο θα τους έλεγε τότε και τον δηλητηρίασαν , κρίμα γιατί αν ζούσε σήμερα που έχει καταργηθεί η θανατική ποινή και η δημοκρατία (βελτιώθηκε) ,τσαμπουνάς ότι θες και δεν σε πειράζει κανένας!!!!! Έτσι θα την γλίτωνε, το πολύ πολύ θα λέγανε τρελός είναι, ας λέει ότι να΄ ναι, ΄΄ στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα΄.
Εγώ ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται, ένας σοβαρός πολιτικός , Κύριος με Κ κεφαλαίο στην εποχή μας με παιδεία, ήθος, σύνεση, ευγλωττία και τιμιότητα, ο αείμνηστος Κωστής Στεφανόπουλος, δεν τον ψήφισαν ούτε για βουλευτή στην Πάτρα οι συμπατριώτες του, ούτε και το κόμμα του για αρχηγό και η βουλή παμψηφεί για πρόεδρο της Δημοκρατίας, δηλαδή όλοι οι εκπρόσωποι των Ελλήνων του έδωσαν το ανώτατο τίτλο του κράτους.
Ας μου εξηγήσει κάποιος αυτή την απορία γιατί έχω μπερδευτεί, γιατί απ΄ όσο ξέρω, ορίζουν την Δημοκρατία ως
κυβέρνηση του λαού, για το λαό, από το λαό και εγώ βλέπω όπως και εσείς ότι δεν είναι ούτε από το λαό, ούτε του λαού, ούτε για τον λαό.
Είναι για πάρτι τους και τους νοιάζει μόνο η εξουσία και όχι ο λαός και αυτοί έχουν την πειθώ να μας παραμυθιάζουν, ότι γίνετε γίνετε για το καλό μας και εμείς τους πιστεύουμε, γιατί χρόνια πάμπολλα τώρα, μας εκπαιδεύουν να πιστεύουμε σε εθνοσωτήρες και όχι στον εαυτό μας.
Καλή λοιπόν η σάτυρα του Αριστοφάνη αλλά καλύτερη η αυτοέρευνα του Σωκράτη.
Ο Αριστοφάνης ασχολούνταν με τους άλλους αλλά ξέχασε να ασχοληθεί με τον εαυτό του γιατί το μυαλό του ήταν στραμμένο προς τα έξω, ενώ ο Σωκράτης το γύρισε προς τα μέσα και ερεύνησε και ασχολήθηκε με τον εαυτό του αναζητώντας από τις αφορμές να φτάσει στην αιτία. Έψαχνε να βρεί από που πηγάζει η αιτία π.χ. του θυμού, της εξάρτησης, των παθών και των υπόλοιπων μορφών συμπεριφοράς και αντιδράσεως τόσο του ίδιου όσο και των άλλων. Δεν ασχολούνταν και δεν εστίασε στις αφορμές γιατί αυτές έχουν να κάνουν με γεγονότα και κουτσομπολιά, έχουν να κάνουν με τους άλλους ενώ η αιτία βρίσκεται μέσα μας, αυτήν έψαχνε να εντοπίσει και όχι να ασχολείται με τους άλλους (αυτό το έκανε μετά σαν τεστ για να δει τις αντιδράσεις των συμπολιτών του
με την μέθοδο της εκμαιεύσεως ) γιατί όλοι πιστεύουν ότι η αιτία της δυστυχίας μας είναι πάντα οι άλλοι, ενώ της ευτυχίας μας, εμείς δηλαδή το εγώ μας.
Γι’ αυτό λένε ότι οι σπουδαίοι ασχολούνται με τον εαυτό τους και με ιδέες, οι μέτριοι με γεγονότα και οι υπόλοιποι με το τι κάνει ο ένας και ο άλλος. Εμμέσως πλην σαφώς αυτό έκανε ,πιστεύω, ο Σωκράτης στο θέατρο όταν τους απηύθυνε αυτές τις ερωτήσεις να δει τι πιστεύει ο καθένας για τον εαυτό του και συνήθως όλοι πιστεύουν ότι είναι σπουδαίοι!…(αυτό θα πει αυτογνωσία).
Τα μεταφυσικά που τα ονόμαζε έτσι ο Αριστοτέλης ήταν πέρα από αυτά που βλέπουμε με τα αισθητήρια όργανά μας, σαν να λέμε σήμερα τα πνευματικά που ασχολείται η θρησκεία και τώρα τελευταία η σύγχρονη ψυχολογία με τον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου(το συνειδητό, το υποσυνείδητο και το συλλογικό
ασυνείδητο) και τώρα η επιστήμη με τα σύγχρονα μέσα (βλέπε πειράματα του CERN)που ψάχνουν άκουσον άκουσον (το σωματίδιο του Θεού) στο πειραματικό εργαστήριό τους!….. ξέχασαν όμως τον Ηράκλειτο που είπε: ΄Ό Θεός ξέρει να κρύβεται καλά΄΄ και ξέρετε που κρύβεται; Μέσα στην καρδιά μας, αυτό που είπε ο Ματθαίος΄΄οι καθαροί την καρδία τον Θεό όψοντε΄΄αλλά για να τον αισθανθείς πρέπει να καθαρίσεις την βρωμιά μέσα σου που είναι όσοι ΄οι κόπροι του Αυγεία΄ αυτή την βρωμιά έχουν συνηθίσει οι βρώμικοι και όταν πλησιάζει κοντά τους το καθαρό νιώθουν ναυτία και αναγούλα όπως ο διάολος στο λιβάνι και γι’ αυτό δηλητηρίασαν τον Σωκράτη και μετά σταύρωσαν τον Χριστό, όχι μόνο δεν μπορούσαν να τους ακούσουν αλλά ούτε και να τους βλέπουν!!!! Αυτοί δεν ήταν καθρέφτες……ήταν μεγεθυντικά κάτοπτρα και έπρεπε να τα
σπάσουν ….το γρηγορότερο δυνατόν.
Τώρα λοιπόν Πανούλια μου, πως να μην θυμάμαι με ευγνωμοσύνη και νοσταλγία τον ενθουσιασμό, τον θαυμασμό, τον αυθορμητισμό και την υπερηφάνεια των απλών συμπατριωτών μου και πως να ξεχάσω την συμπεριφορά από τους εκάστοτε αρμόδιους φορείς και άρχοντες τις Αμφιλοχίας και τις τοπικές εφημερίδες που πάντα ήμουν από τους πρώτους συνδρομητές για να μαθαίνω τα νέα του τόπου μου που δεν αισθάνθηκαν ποτέ έστω και σαν γεγονός αθλητικό να αναφέρουν το όνομά μου, πόσο μάλλον να βάλουν έστω μία φωτογραφία μικρή όσο της ταυτότητάς μου!
Ακόμη και ο Ριζοσπάστης μου αφιέρωσε συνέντευξη σχεδόν μισής σελίδας και τεράστια φωτογραφία από το Mr.Europe που δεν έχει ασχοληθεί ποτέ με το Β.Β. . Ο μόνος που με πρόβαλε είναι ο Κώστας Ζωγράφος το 2012 και με ρώτησε αν μπορεί να αναδημοσιεύσει μία πρόσφατη συνέντευξη μου στην Lifo που έδωσα στον καταξιωμένο δημοσιογράφο και κριτικό θεάτρου τον Χρήστο Παρίδη , πάντως τον ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου όχι μόνο για την χειρονομία του αλλά και για τα θερμά του λόγια που μου απεύθυνε ιδιαιτέρως, πραγματικά με συγκίνησαν.
Πως λοιπόν να ξεχάσω ότι από το 1976 ακόμη και σήμερα 2017 , έχουν περάσει από το ανώτερο πολιτικό αξίωμα της Αμφιλοχίας άρχοντες και αρχόντισσες όλων των πολιτικών αποχρώσεων και κομμάτων και κανείς τους ποτέ δεν αξιώθηκε να μου εκφράσει αυτοπροσώπως (αφού δεν θυμάμαι 40 χρόνια να έχω λείψει ούτε μία φορά από την Αμφιλοχία και σε όλες τις εκδηλώσεις, τα ήθη και τα έθιμα ήμουν παρών όχι για ψήφους και το θεαθήναι αλλά γιατί το αισθανόμουν μέσα από τα φυλλοκάρδια της ψυχής μου), ή έστω τηλεγραφικώς τότε ή τηλεφωνικώς ένα συγχαρητήρια που τιμάς την πόλη μας, που η πρώτη λέξη που ξεστόμιζα πάντα (σε όλα τα ιδιωτικά και κρατικά κανάλια της Ελληνικής τηλεόρασης που με έχουν προβάλει σχεδόν όλα ακόμη και σήμερα μου κάνουν αφιερώσεις μέχρι και ντοκυμαντέρ η Ε.Ρ.Τ.1 εν έτη 2017, όπως και σε όλες τις εφημερίδες όλων των πολητικών αποχρώσεων και σε όλα τα ψυχαγωγικά και ενημερωτικά περιοδικά), η πρώτη ήταν Αμφιλοχία, μετά πως λέγομαι και τέλος τι τίτλους έχω κερδίσει.
Ακόμα πως να ξεχάσω ότι λίγο πριν την έναρξη των Ολυμπιακών αγώνων το 2004 ενώ ήμουν στην Αμφιλοχία και συγκεκριμένα στην καφετέρια του Πριόβολου στην πλατεία μαζί με τον αείμνηστο Κωτσάρα Παπαλέξη και περνούσε από μπροστά μας η Ολυμπιακή Φλόγα και σηκώθηκα όρθιος και χειροκροτούσα και ένας εξέφρασε την απορία του (μάλλον επειδή βαριόταν να σηκωθεί όρθιος ή το πιθανότερο, δεν ήξερε τι συμβολίζει η φλόγα) και με ρώτησε : γιατί σηκώνεσαι όρθιος; Την βλέπουμε και καθιστοί!
Τους εξήγησα ότι σηκώνομαι από τιμή και σεβασμό πρώτα στον συμβολισμό της φλόγας “ στο Αρχαίο πνεύμα το αθάνατο του αγνού πατέρα του ωραίου, του μεγάλου και του αληθινού…..” και μετά σ΄αυτόν που την μεταφέρει, αν και ρώτησα ποιος είναι αυτός και οι περισσότεροι δεν ήξεραν. Αυτή περνούσε από μπροστά μας, άσχετα αν αυτός ή αυτοί που την μετέφεραν ήξεραν το βάρος και τον συμβολισμό ή αυτοί που την παραλαμβάνουν ή αυτοί που μαζεύτηκαν μετά στην κεντρική πλατεία για φωτογραφίες με τα κουστουμάκια τους και τα ταγιεράκια τους (εκεί που μετά από χρόνια τους γιουχάριζαν ακόμα και τα παιδάκια του δημοτικού για την πτώχευση της χώρας μας, ήμουν και εκεί παρών σε κατάθεση στεφάνου για την εκδήλωση της 25 ης Μαρτίου στο μνημείου του Αγνώστου στρατιώτη). (Θεατής του δράματος).
Εγώ αυτόν τον ύμνο του Κωστή Παλαμά και τον Όρκο του αθλητού, τον είχα απαγγείλει από το 1969 που ήμουν αθλητής και πρωταθλητής στίβου σε όλα τα αγωνίσματα στους σχολικούς αγώνες και οι κουστουμάτοι και οι ταγεράτες (σήμερα), σήκωναν και αυτοί το δεξί τους παιδικό, αθώο και αγνό χεράκι και επαναλάμβαναν τα λόγια του όρκου και του ύμνου.
Αυτά πως τα ξέχασαν τα αθώα χρόνια!…..
Επίσης ρώτησα σε ποιους δίνουν την Ολυμπιακή φλόγα για την μεταφορά της και ένας από την παρέα είπε: σε αυτούς που έχουν κάνει αίτηση στην Δημαρχία και πετάγεται ο Κωτσάρας και λέει (δεν ξέρω αν είχε ακούσει καλά την ερώτησή μου και την απορία μου), γιατί είπε με θυμό και αγανάκτηση , ποιος ο Σπύρος;
Αυτοί έπρεπε να του το προτείνουν και μάλιστα με αίτηση, γραπτώς και γυρίζει και μου λέει επί λέξη ΄ουδείς προφήτης στον τόπο του΄΄ και του είπα: εγώ Κωτσάρα μου δεν είμαι προφήτης, αθλητής ήμουν, μου λέει, ξέρεις πολύ καλά τι εννοώ και πετάγεται ένας άλλος για καλαμπούρι μάλλον και μου λέει: τα παράπονά σου στον Δήμαρχο και γελάσαμε.
Αλλά τους εξήγησα, τι σημαίνει αίτηση, τι απαίτηση και τι τιμή. Τους είπα συγκεκριμένα ότι αίτηση απ΄ότι ξέρω, γιατί έχω κάνει αρκετές στο δημόσιο και μάλιστα στο δημαρχείο (γιατί αν και έφυγα πολύ μικρός για Αθήνα, δεν πήρα ποτέ τα πολιτικά μου δικαιώματα από την Αμφιλοχία ) για πιστοποιητικό γεννήσεως κ.λ.π. που σημαίνει το να ζητά κανείς κάτι, δηλαδή παρακαλώ όπως….κ.λ.π.
Ενώ τιμή σημαίνει εκτίμηση, σεβασμός, αξιοπρέπεια, δηλαδή τιμάς π.χ. (έναν πολίτη αφού πρώτα έχεις εκτιμήσει το έργο του και το χαρακτήρα του, σε αυτό που έχει πετύχει στον τομέα του, πρώτα για τον εαυτό του και μετά για το κοινωνικό σύνολο) και θα μας τιμήσεις κι εσύ στην όποια εκδήλωση κι αν είναι αυτή να μοιραστείς την χαρά μας.
Πάντως εγώ σε όλες τις εκδηλώσεις που με έχουν προσκαλέσει, τους τιμούσα, είτε στο σύλλογο Αμφιλοχιωτών στην Αθήνα, είτε στον ετήσιο χορό με δωρεές κάθε χρόνο ελευθέρας στα γυμναστήριά μου (αν και ποτέ στα 35 χρόνια δεν έχω πάρει χρήματα από συμπατριώτη μου που έχει έρθει να γυμναστεί, είτε ο ίδιος είτε τα παιδιά του) είτε σε συγκεντρώσεις ομιλιών βουλευτών υπουργών, δημάρχων κ.λ.π. είτε σε θρησκευτικές εκδηλώσεις ανελλιπώς, προς τιμή του πολιούχου μας Αγίου Αθανασίου εδώ στην Αγία Παρασκευή Ν. Σμύρνης που χοροστατούσε ο αξιαγάπητος και αξιοσέβαστος πατέρας Ζώης, είτε οπουδήποτε με καλούσαν ή με χρειάστηκαν.
Πανταχού παρών, ενώ οι αρμόδιοι φορείς, πανταχού απόντες,… έστω αναφορά της εκεί παρουσίας μου.
Τι φοβόντουσαν μην τους κλέψω την δόξα;
Αφού ούτως ή άλλως, την έκλεβε μόνο και μόνο η εκεί παρουσία μου εξωτερικώς και ο τρόπος συμπεριφοράς μου προς όλους, μηδενός εξαιρουμένου.
Αλλά ο κ. Καρούσος είπε τώρα τελευταία και συγκεκριμένα το Πάσχα που μας πέρασε, όταν σε μια παρέα μετά τον επιτάφιο με ρώτησε: τι γίνεται με την συνέντευξη, την τελειώνεις; Και μία φίλη, η Ρούλα, ρώτησε για ποιο συγκεκριμένο θέμα και αναφέραμε το θέμα ότι στα 40 χρόνια προσφορά μου στον αθλητισμό και με τις
Ελληνικές, Βαλκανικές, Μεσογειακές, Πανευρωπαϊκές και παγκόσμιες νίκες μου, δεν με έχει προβάλει ή αναφέρει έστω σαν γεγονός ποτέ ο τοπικός τύπος, όσος έχει εκδοθεί έως σήμερα, και ούτε οι αρμόδιοι φορείς, και εξέφρασε την απορία της μαζί με τον άνδρα της, όντως έτσι είναι !!!
Μάλλον εκείνη την στιγμή το συνειδητοποίησαν κι αυτοί όπως θα το συνειδητοποιήσουν και άλλοι μετά την συνέντευξη. Πάντως ο άνδρας της ο Χρήστος, με ”καθησύχασε” ότι θα το αναφέρει και θα με προβάλλουν, λες και έχω ανάγκη προβολής!… τους είπα: άργησαν πολλά χρόνια, τώρα γέρασα δεν είμαι περιζήτητος πλέον γαμπρός, γιατί μάλλον μπέρδεψαν τον αθλητισμό με τα καλλιστεία ανδρών και γυναικών και γελάσαμε και πετάγεται ο Καρούσος και τους είπε: Θα σας πω εγώ τον λόγο και τους έδωσε την κατάλληλη απάντηση (πρώτη φορά που δεν το πήρε για καλαμπούρι ή ψυχαγωγία γιατί του είχα διαβάσει αποσπάσματα αν λέω ψέματα ή όχι στα γραφόμενά μου και μου είπε όχι, σε τίποτα) τους είπε λοιπόν ότι για να παρουσιάσεις κάποιον ή να τον τιμήσεις πρέπει πρώτα να εμπλέξεις και το εγκώμιό του!!!
Μάλλον τους έπεφτε πολύ βαρύ για τον ψευτοεγωισμό τους και την ιδέα που έχουν για τον εαυτό τους (αυτό το είπα εγώ για ολοκλήρωση και κλείσιμο της πρότασης) γιατί ο Καρούσοςείναι διπλωμάτης και θέλει να τα έχει καλά με όλους, λες και εγώ έχω πιάσει ποτέ εχθροπάθεια με κάποιον, απλά απαντάω με ειλικρίνεια στις ερωτήσεις που μου απευθύνουν. Αφού μου είπε: άμα τα διαβάσουν αυτά δεν θα πάρεις ούτε 5 ψήφους, λες και έχω βάλει ποτέ υποψηφιότητα και τον ρώτησα εσύ θα με ψήφιζες; Μου απάντησε θετικά, του λέω αυτό μου φτάνει, μην μου τα μπατάρεις μετά, θα σε έχω για μάρτυρα, αφού αλήθειες λέω τι έχεις να φοβάσαι; Μην μας πάνε στα δικαστήρια, ή μην έλθουν οι κάμερες της τηλεόρασης και ειδικά ο φίλος μου ο Μάκης Τριανταφυλλόπουλος!
Άσε τον φωνάζουν μόνοι τους και βγάζουν τα άπλυτά τους στην φόρα! όπως συνήθως κάνουν και οι κυβερνήσεις όταν η μία διαδέχεται την άλλη, αλλά ποτέ δεν βρίσκεται ο καταχραστής….
Πάντως για εμένα προσωπικά ο Μάκης έχει ιδίαν γνώμη, με σέβεται, με εκτιμά και με θαυμάζει τόσο για τις αθλητικές μου επιδόσεις όσο και για το ήθος μου, που δεν έχω δώσει τόσα χρόνια δικαιώματα πουθενά.
Θα μπορούσα να την δώσω στον ίδιο αυτή την εξομολόγηση-συνέντευξη στο zougla.gr που έχει πανελλαδική απήχηση και είναι το πρώτο στον ηλεκτρονικό τύπο, αλλά επειδή αυτά τα νέα παιδιά και πατριωτάκια, που δεν με είχαν δει ποτέ τους τετ α τετ που λέμε, προθυμοποιήθηκαν με σεβασμό και θαυμασμό να μου προτείνουν και να με παρουσιάσουν κάνοντάς μου αυτές τις ερωτήσεις για να μάθουν περισσότερα για μένα και με την ευκαιρία, να σας φρεσκάρω κι εσάς(όχι των συμπολιτών) την επιλεκτική μνήμη και την αμνησία σας.
Γιατί οι συμπολίτες μου και οι πατριώτες μου το δείχνουν αυτό εμπράκτως εδώ και χρόνια.
Πάντως στον φίλο μου και γιο του Μάκη, Κωνσταντίνο που του υποσχέθηκα μία συνέντευξη θα του την δώσω, γιατί ο Κωνσταντίνος είναι δημοσιογραφικό δαιμόνιο σαν τον πατέρα τουκαι θα ξεδιπλώσει κ αυτός κρυφές πτυχές του χαρακτήρα μου.
Δεν ξέρω αν υπάρχουν οι κατάλληλες λέξεις για να τις εκφράσω γιατί φοβάμαι μήπως με παρεξηγήσουν για παραπονιάρη, γιατί και αυτή η λέξη είναι σύνθετη από το παρά και τον πόνο και εγώ ουδέποτε αισθάνθηκα πόνο , πόσο μάλλον παράπονο, γιατί αν πω εγώ ότι έχω παράπονο από την ζωή, θα φανώ αχάριστος και αγνώμων πρώτα απέναντι στον εαυτό μου, μετά στους συνανθρώπους και πάνω από όλα στο θεό(απλά εκφράζω την απορία μου και οι άνθρωποι συνήθως μπερδεύουν το παράπονο με την απορία) γιατί καταξιώθηκα όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά παγκοσμίος και με τίμησαν επιφανείς και καταξιωμένοι άνθρωποι με υψηλό βεληνεκές κύρους, αξιοπρέπειας, ήθος, σεβασμού με τίτλους και περγαμηνές που ζηλεύει και θαυμάζει συγχρόνος ο κάθε κοινός θνητός.
Ενδεικτικά αναφέρω: Arnold Schwarzenegger, Reg Park, Ben Weirder παγκόσμιος πρόεδρος της ομοσπονδίας Βοdybuilding που ανέδειξε τον Αrnold, τον Steve Reeves και τον Reg Parkμετέπειτα αστέρες του Χόλιγουντ και τόσοι άλλοι Έλληνες και ξένοι υπεραθλητές, Ολυμπιονίκες, Καλλιτέχνες, Ηθοποιοί κ.λ.π. που σε όλες τις εκδηλώσεις τους με τιμούσαν και με τιμούν για την προσφορά μου στον αθλητισμό και πάνω από όλα για την διαχρονικότητά μου, που είμαι παράδειγμα προς μίμηση όχι μόνο για τους νέους αλλά και για όλες τις ηλικίες.
Μία λέξη μου έρχεται κατάλληλη μόνο, Ντροπή και πάλι ντροπή και πιστέψτε με δεν είναι βρισιά ούτε απαξίωση, αλλά άμα την συνειδητοποιήσεις την έννοια της ντροπής, γίνεσαι ενάρετος, έψαξα στο λεξικό και βρήκα την ερμηνεία της και αναφέρει την ντροπή σαν ‘’αρνητικό συναίσθημα ενοχής που νιώθει κάποιος όταν συνειδητοποιήσει ότι έφταιξε σε κάτι’’ λέει “όταν” και πλησιάζει πάρα πολύ, γιατί και εγώ το αισθανόμουν αυτό το συναίσθημα της ενοχής και κάτι μέσα μου έτρεμε, ήταν το καμπανάκι της συνείδησης για κάποια αδικία που έπραξα ή ξεστόμισα εις βάρος συνανθρώπου μου άγνωστου ή γνωστού, πάνω στο θυμό μου, την οργή μου και τον
παροξυσμό, όταν χανόταν η λογική και το συναίσθημα μαζί, χανόταν και η συνείδηση.
Oταν όμως ισορροπούσα προσπαθούσα να επανορθώσω με πράξη και όχι ένα απλό νοητικό συγνώμη για την
εικόνα μου, αλλά για να ξαλαφρώσει η ψυχή μου από τις τύψεις και τις ενοχές. Γι ‘αυτό σε όσες συνεντεύξεις έχω δώσει και γραπτώς σε περιοδικά και προφορικώς στην τηλεόραση, όταν με ρωτούσαν αν έχω μετανιώσει για κάτι στην ζωή μου, απαντούσα όχι κονσέρβα όπως σχεδόν όλοι ΄΄δεν μετανιώνω για ότι έχω κάνει στη ζωή μου΄΄, γιατί υποτίθεται ότι οι άνθρωποι μαθαίνουν από τα λάθη τους.
Πως όμως να εξιλεωθείς και να μην το ξανακάνεις αν δεν μετανοήσεις και δεν επανορθώσεις το λάθος; Με εκλογικεύσεις και λογοπαίγνια, όπως από τον μεγάλο συνθέτη, στιχουργό και ποιητή Άκη Πάνου που σκότωσε τον μέλλοντα γαμπρό του και καταδικάστηκε ισόβια.
Λίγο πριν πεθάνει στην φυλακή τον ρώτησαν αν έχει μετανοήσει γι’ αυτήν την πράξη του, ξέρετε τι απάντηση έδωσε; ποτέ δεν μετανόησα γιατί ποτέ δεν το εννόησα και αλήθεια είπε χωρίς να καταλάβει τι είπε. Πως να κατανοήσεις αν πρώτα δεν συνειδητοποιήσεις τι έχεις κάνει; εγώ όμως με παρρησία τους έλεγα ότι έχω μετανιώσει για πάρα πολλά πράγματα όταν μετανοούσα.
Δηλαδή μετά καταλάβαινα και συνειδητοποιούσα ότι αυτό που έκανα πάνω στην ασυνειδησία μου ήταν όχι μόνο λάθος και εγωιστικό αλλά και επιβλαβές πρώτα για τον εαυτό μου και μετά για τους άλλους και επειδή έχω μετανιώσει από την καρδιά μου θα προσπαθήσω να μην ξαναεπιτρέψω να θυμώσω και να οργιστώ γιατί η συνήθεια όπως λέει και το σοφό ρητό ΄΄έξις δευτέρα φύση΄΄δηλαδή η συνήθεια γίνεται σιγά- σιγά δεύτερη φύση μας και έτσι χάνουμε την πρώτη, αυτή της ηρεμίας, της γαλήνης και τις ξεγνοιασιάς που είχαμε πριν εθιστούμε από την δεύτερη την κάλπικη.
“Γι’ αυτό μακάριοι εκείνοι που κάνουν λάθη με το νου τους και μετανιώνουν με την καρδιά τους, όπως κι εκείνος που δεν αρνείται τα πάθη του μα τα ευγνωμονεί γιατί θα επιστρέψουν ως ευλογία σ αυτόν αν τα πολεμήσει και ακόμα πιο μακάριοι εκείνοι που αποζητούν την λύτρωση και όχι την επιβράβευση.”
Έτσι για μένα η λέξη ντροπή δεν είναι επικριτική αλλά ατομική συνείδηση όταν την κατανοήσεις και αυτή μετά σε οδηγεί στην συλλογική συνείδηση και στην διάκριση που είναι η αρετή των αρετών.
Εγώ ποτέ δεν διεκδίκησα θέσεις του δημοσίου(αν και είχα πάμπολλες προτάσεις και στην Αθήνα από κόμματα και στην Αμφιλοχία από κομματάρχες) ούτε ποτέ ήμουν κομματοποιημένος.
Εγώ αθλητής ήμουν και είμαι. Παλιά οι πόλεις γκρέμιζαν τα τοίχοι τους στους πρωταθλητές σε ένδειξη ευγνωμοσύνης και υπερηφάνειας που έχουν τέτοιους πολίτες.
Σήμερα επειδή δεν υπάρχουν τοίχοι εξωτερικά ας γκρεμίσουν τα εσωτερικά του εγωισμού, τις αλαζονείας και τις μεγαλοϊδέας που έχουν για τον εαυτό τους, αυτόν που δεν προσπάθησαν ποτέ να γνωρίσουν γιατί ξεχάστηκαν μόνο με τα έξω, με το φαίνεσθαι, την εικόνα και άφησαν το μέσα, την ψυχή τους, το Eίναι τους, το ραντάρ (μυαλό) όχι μόνο έξω αλλά και μέσα, αυτός είναι ο ρυθμός της ζωής, όπως η εισπνοή και η εκπνοή μέσα- έξω και τα κοινά έξω και τα κενά μέσα μας να τα γεμίζουμε με την προσφορά και την ανιδιοτέλεια . Δεν λέω να μην ασχολούνται οι άνθρωποι με τα έξω, τα κοινά, γιατί ζούμε στην κοινωνία και όλα χρειάζονται και είναι απαραίτητα για να υπάρχει εξωτερική ισορροπία και ειρήνη στον κόσμο.
Αλλά αν αυτή η ειρήνη δεν υπάρξει πρώτα μέσα μας και ειδικά στους Άρχειν, ο πόλεμος της επικράτησης, του ανταγωνισμού, του ελέγχου και τις επιβολής θα συνεχίζεται και έξω αν δεν σταματήσει ο πόλεμος μέσα μας και ο πόλεμος σταματάει με τον αυτοέλεγχο, την αυτοπειθαρχία και την αυτογνωσία. Προηγείται η αυτογνωσία της θεογνωσίας, πρώτα γνωρίζουμε τον εαυτό μας και μετά τον Θεό, πρώτα το κατώτερο και μετά το ανώτερο, πρώτα το ψέμα και μετά την αλήθεια.
Πρώτα καθαρίζουμε το ψέμα μέσα μας με την μετάνοια και την συγχώρεση και μετά κάνουμε μέσα μας χώρο καθαρό και μας επισκέπτεται η αλήθεια, γιατί στο βρώμικο πιθάρι όσο και καθαρό λάδι να βάλουμε
πάλι βρώμικο θα είναι.
Αυτό το Κύριε Ελέησον, Κύριε Ελέησον όχι στα λόγια αλλά στην πράξη. Ο Κύριος θα σε ελεήσει αλλά πρώτα κάνε και εσύ κάτι, αυτό που έλεγαν και οι αρχαίοι πρόγονοί μας ‘’Συν Αθηνά και χείρα κίνει ” θα βοηθήσει η Αθηνά αλλά ξύπνα και εσύ από τον λήθαργο και την αποβλακωμάρα των ακόρεστων επιθυμιών.
Οι ανάγκες ελάχιστες, οι επιθυμίες ακόρεστες κανείς δεν χόρτασε ούτε με το χρήμα, ούτε με την εξουσία.
Τα αξιώματα και τα πλούτη έρχονται και παρέρχονται. Αυτό που απομένει στο τέλος και θα θυμούνται οι συνάνθρωποί μας είναι η ανθρωπιά ή η γαϊδουριά και πιστέψτε με όπως και εσείς έχετε διαπιστώσει από πρώην μεγαλοϋπουργούς που μετά ιδιώτευσαν και δεν είχαν πλέον αξιώματα και δεν φέρθηκαν όπως είχαν υποσχεθεί
κάποτε που ζητούσαν την ψήφο από τους πατριώτες, τους φέρθηκαν με απαξίωση και περιφρόνηση ακόμη και αυτοί που τους είχαν διορίσει κάποτε και μετά λένε για να εφησυχάσουν την συνείδησή τους ότι ο λαός είναι αχάριστος. Όχι ο λαός δεν είναι αχάριστος. Μπορεί να μην έχουν την κατάλληλη στιγμή την κρίση να κρίνουν σωστά γιατί τους παρασύρουν τα μεγάλα και ωραία λόγια αλλά ευτυχώς το ένστικτό τους δουλεύει αλάνθαστα .
Ακόμα και ας μην ξεχνάνε ‘ φωνή λαού οργή θεού’. Αλλά σε πoιό λαό και ποιο θεό να πιστέψουν αυτοί; Αυτοί πίστεψαν μόνο στο εγώ τους που στο τέλος τους πρόδωσε όπως και όλους τους εγωπαθείς. Πέστε μου πιο πάθος δεν σε προδίδει και δεν σου τρώει την ζωή κάθε στιγμή, πόντο -πόντο, όπως το σαράκι το ξύλο.
Όσα γράφτηκαν πιο πάνω, βασίζονται σε αληθινά γεγονότα και καταστάσεις, με απόλυτη ειλικρίνεια και μαρτυρίες αυτόπτων μαρτύρων και με πολύ κατανόηση και συνείδηση των λεγομένων μου, με προσεκτικό γραπτό λόγο να μην θίξω ανθρώπους (γιατί από πίσω υπάρχουν οικογένειες και παιδιά) όσοι τυχόν καθρεφτιστούν και δουν τον χαρακτήρα τους (δεν λέω τον εαυτό τους γιατί αυτόν δεν τον έχουν γνωρίσει ποτέ πόσο μάλλον και να τον δουν, μόνο την φάτσα τους βλέπουν το πρωί στον καθρέφτη και τον θεωρούν εαυτό) τα παράπονά τους ας μην τα κάνουν που λέμε στον δήμαρχο αλλά εδώ μέσα γραπτώς και επωνύμως.
Στο γραπτό λόγο έχω πολύ επιείκεια, και αυτά που ανέφερα είναι πολύ light, στον προφορικό λόγο, θα είμαι πολύ αυστηρός και κυριολεκτικός.-
Εάν δε, ήταν πρώην δήμαρχοι, αντιδήμαρχοι, περιφερειάρχες, βουλευτές ή ακόμη και υπουργοί, ας απολογηθούν και ας τους κρίνει ο λαός.
Πάντως εγώ προσωπικά σε όσους είχα ζητήσει βοήθεια εδώ στην Αθήνα για πατριώτες, για θέμα μόνο υγείας και μάλιστα σοβαρότατων περιπτώσεων, με παρέπεμπαν στην γραμματέα τους, γιατί οι ίδιοι ήταν απασχολημένοι με πιο σοβαρά θέματα, πως θα φτιάξουν την κοινωνία και όχι να βοηθήσουν με τις γνωριμίες τους , που υποτίθεται ότι είχαν.
Πάντως εμένα, με εξυπηρετούσαν άνθρωποι στα νοσοκομεία ,απλοί, του μεροκάματου και του μόχθου, από τραυματιοφορείς μέχρι νοσοκόμοι, από θαυμασμό για τις αθλητικές μου επιτυχίες, με σύστηναν στην πηγή του προβλήματος και έτσι έφερα εις πέρας αυτό που άρμοζε να κάνω, πρώτα σαν άνθρωπος και μετά σαν πατριώτης.
Ενώ κάποιοι δεν πήραν ούτε τηλέφωνο να συλυπηθούν τις οικογένειές τους, γιατί σχεδόν όλοι αποδήμησαν εις Κύριον. Τώρα από τύψεις ή γαϊδουριά, δεν ξέρω τι από τα δύο συνέβαινε στο νοητικό τους κόσμο, γιατί ψυχικό κόσμο δεν είχαν, γιατί αν είχαν , θα έκαναν όπως λέει και ο λαός ένα ψυχικό και ας μην ήταν και ψηφοφόροι τους, που οι πιο πολλοί , επειδή ήξερα, ήταν και περίμεναν και βοήθεια.
Πάντως εγώ για να τους καθησυχάσω και να τους απαλύνω λίγο τον πόνο, να μην φύγουν με παράπονο, γιατί ο σωματικός τους πόνος τους έφτανε, να μην είχαν και ψυχικό, τους έλεγα τα κατά συνθήκη ψέματα, ότι καθάρισε (ο μεγάλος ) και ας καθάριζαν οι μικροί σε τίτλους, αλλά μεγάλοι σε καρδιά και ψυχή .
Όσο δε για την προσφορά μου στον αθλητισμό, εγώ αυτό το εισπράττω από την νέα γενιά που πιστεύω σε αυτή και σε βάθος χρόνου, όταν οι παλιοί αποσυρθούν και αναλάβουν νέα και ανοιχτά μυαλά, που δεν θα έχουν εμπάθεια, φθόνο και σύγκριση,(ή μπορεί και τίποτα από αυτά, αλλά μπορώ να πω την λέξη βλακεία) θα
τιμήσουν και θα εκτιμήσουν την προσφορά μου στον αθλητισμό (γιατί στο Bodybuilding είμαι ότι ο Σπύρος Λούης στον Μαραθώνιο, δηλαδή πρωτοπόρος )και ας μην είμαι εν ζωή.
Έτσι συνέβαινε και έτσι θα συμβαίνει πάντα, η ιστορία μας το έχει διδάξει άλλωστε και την ιστορία δεν την μαθαίνουμε μόνο για τις εξετάσεις στα σχολεία αλλά για διδαχή, να μην επαναλαμβάνονται τα
ίδια λάθη!!!!
Υ.Γ. : Όλα αυτά που ανέφερα στις ερωτήσεις σας, είναι όλα πέρα για πέρα αληθινά γεγονότα, που πρώτη φορά στην ζωή μου αναφέρω σε γραπτό λόγο που μου συνέβησαν στην μέχρι τώρα πορεία της ζωής μου και είναι μόνο ένα σκιαγράφημα (δεν μπήκα σε λεπτομέρειες) αλλά όλα αυτά που μας συμβαίνουν, και τα όμορφα και τα άσχημα
και τα καλά και τα κακά και τα παραδεισένια που μας φαίνονται και τα δεχόμαστε ευχάριστα, αλλά και η κόλαση που μας επισκέπτεται και γκρινιάζουμε, όλα είναι ακριβοδίκαια και νομοτελειακά από την Θεία ανταποδοτική δικαιοσύνη που δεν αφήνει να διασαλευτεί ούτε κόκκος άμμου από την τεράστια έρημο. Τόσο δίκαια εστί αυτή η κρίση από τον δίκαιο κριτή.
Απλά , τότε που μου συνέβαιναν, τα έβλεπα όλα σαν άδικα απέναντί μου (και ήταν αν τα δεις σαν γεγονότα μόνο επιφανειακά και λογικά) . Αλλά κάτω από την επιφάνεια της θαλασσοδαρμένης ζωής μας, κρύβεται ο σιωπηλός και ατάραχος βυθός που φιλοξενεί όλα τα ναυάγια της ζωής. Γιατί η επιφάνεια της θάλασσας, πότε έχει μπουνάτσες και πότε τρικυμίες(ανάλογα τον αέρα και τους ανέμους, έτσι φυσάει και ο νους μας και μετά ξεφυσάει) γιατί πίσω από την λογική κρύβεται καλά και ύπουλα η εκλογίκευση και ακόμη πιο πίσω ο παραλογισμός και τίποτα από τα τρία δεν είναι συνείδηση εαυτού. Είναι ο νους με όλες του τις λειτουργικές ικανότητες, παραλείποντας το συναίσθημα και την συναίσθηση που και τα τρία σε ισορροπία ενεργοποιούν την
κατανόηση. Για να κατανοήσουμε, θέλει μεγάλη εκπαίδευση στο μακροβούτι και την ανάσα, για να τα δεις έστω και αλλοιωμένα από το χρόνο και να δεις ότι αυτό το ναυάγιο, είσαι εσύ ο ίδιος και κανένας άλλος και ας ήσουν κάποτε στην επιφάνεια πολεμική φρεγάτα.
Εγώ προσωπικά είδα μετά από πολλά χρόνια τον εαυτό μου σε άλλες πτυχές, πολύ καλά κρυμμένες και ευγνωμονώ όλους τους καθρέπτες που βρέθηκαν μπροστά μου. Ευτυχώς, πάνω στην οργή, το θυμό και
την ασυνειδησία, δεν έσπασα κανέναν και όποιον τώρα συναντώ, προσπαθώ να καθαρίσω και την ελάχιστη βρωμιά που έριξα κάποτε πάνω του.
Όλα αυτά που σας εξομολογήθηκα, προς γνώση και συμμόρφωση έστω των επιφανειακών και μόνο γεγονότων και καταστάσεων και μετά αποκαταστάσεων, για να λεγόμαστε έστω λογικά όντα, μέχρι να φτάσουμε να λεγόμαστε και συνειδησιακά μετά. Γιατί μέχρι στιγμής στην ανθρωπότητα στο σύνολό της, κυριαρχεί η τρέλα και ο παραλογισμός και οι λίγοι λογικοί και συνειδητοποιημένοι άνθρωποι, χάνονται ή εκτοπίζονται από τους ασυνείδητους και φοβισμένους που τον εσωτερικό τους πόλεμο τον εκδηλώνουν και τον διοχετεύουν έξω, παρασέρνοντας στο όνομα της ειρήνης και τις θρησκείας του καθενός και τους υπόλοιπους.
Ας μας φωτίσει ο ένας και μοναδικός Θεός που υπάρχει και η πλειοψηφία της ανθρωπότητας αναγνωρίζει και πιστεύει(άσχετα το όνομα που του προσδιορίζει) και ας σταματήσει πρώτα ο θρησκευτικός πόλεμος στο όνομα του Θεού και τις πίστης του καθενός, για να υπάρξει τουλάχιστον εξωτερική ειρήνη και να σταματήσουν οι σκοτωμοί αθώων συνανθρώπων μας και μετά έπεται ο εσωτερικός του καθενός με ατομική προσπάθεια.
*Σε αυτό το σημείο, η ομάδα του AmfLife , θα ήθελε να ευχαριστήσει τον Σπύρο Μπουρνάζο, την Βάσω Γιαννιώτη και την Ελένη Μπουρνάζου, για όλη αυτή την μεγάλη προσπάθεια που κατέβαλαν, ώστε να πραγματοποιηθεί αυτή η ιστορική συνέντευξη.
*Σε αυτή την συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης του Σπύρου Μπουρνάζου, θα βρείτε βαθυστόχαστες σκέψεις διατυπωμένες με απλά λόγια κατανοητά από όλους, όπως επίσης, αρκετές σοφές κουβέντες, που όλοι μας πρέπει να προσπαθούμε συνεχώς να κάνουμε βίωμα, για να γινόμαστε καλύτεροι. Ο Σπύρος Μπουρνάζος, προσπάθησε μέσο αυτής της συνέντευξης, να εξηγήσει απλά και κατανοητά, ότι το BodyBuilding, δεν είναι απλά ένα άθλημα για ανεγκέφαλους, αλλά συμβουλεύει όλους τους νέους που ασχολούνται με αυτό, να δουν την μεγαλύτερη εικόνα του, ΤΟ ΤΡΙΠΤΥΧΟ: ΣΩΜΑ, ΠΝΕΥΜΑ και ΨΥΧΗ.
Add Comment