ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Σπύρος Μπουρνάζος: ΟΛΗ Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ – Ο Έλληνας ”Θρύλος” του BodyBuilding

Σπύρος Μπουρνάζος - Συνέντευξη - Ο Έλληνας ”Θρύλος” του BodyBuilding
Σπύρος Μπουρνάζος - Συνέντευξη - Ο Έλληνας ”Θρύλος” του BodyBuilding

Στην Αμερικη πως βρεθηκατε και γιατι αποφασισατε να γυρισετε πισω;

 

Τώρα που συνειδητοποίησα, ότι στην ζωή τίποτα δεν είναι απλά τυχαίο, αλλά συμβαίνουν διάφορα δυσάρεστα ή ευχάριστα γεγονότα και καταστάσεις, που ενώ εξωτερικά φαίνονται εντελώς τυχαία, αν τα δούμε σε βάθος χρόνου (γιατί την συγκεκριμένη εποχή και περίοδο που συμβαίνουν και είσαι μέσα στο ρόλο, πρωταγωνιστής, τον παίζεις αυτόν τον ρόλο χωρίς ο ίδιος να έχεις εκ των προτέρων το σενάριο, όπως οι ηθοποιοί που υποδύονται το ρόλο τους στο σινεμά και ξέρουν τι θα πουν και πως θα αντιδράσουν, εσύ θα δεις το έργο ολοκληρωμένο μετά, που θα μονταριστούν οι σκηνές και σαν θεατής θα καταλάβεις, αν καταλάβεις, τι είχε κατά-νου ο σκηνοθέτης!…) και στην ζωή, το ΄σενάριο του καθενός ΄ή το γραμμένο που λέμε ή το πεπρωμένο που λέει και το τραγούδι, το ξέρει μόνον ο θεός΄΄μόνο που το σενάριο το έχεις γράψει εσύ πολύ πιο πριν και τώρα στο έργο της ζωής, θα πρέπει να το σκηνοθετήσεις και να υποδυθείς εσύ ο ίδιος το ρόλο του ηθοποιού, σε αυτό το κωμικοτραγικό έργο που καλείσαι να πρωταγωνιστήσεις, κι αν κάποτε αξιωθείς να κάνεις και το μοντάζ χωρίς να κόψεις καμία σκηνή, είτε ευχάριστη, είτε δυσάρεστη, τότε θα δεις όλο το έργο πλέον ολοκληρωμένο, μόνο που εδώ σε αυτό το ζωντανό έργο, το τέλος δεν ξέρουμε αν θα είναι ευχάριστο (όπως συμβαίνει σε όλα τα έργα στο cinema) γιατί μπορεί να είναι όπως συνηθίζουμε να βλέπουμε σαν θεατές στα έργα των αλλονών και δυσάρεστο !…

Άμα πάρεις το ρόλο στα σοβαρά και ταυτιστείς με τα γεγονότα που θα εξελιχθούν και εκτυλιχθούν (όπως παλιά στην ζωοπανήγυρη στην Αμφιλοχία, που είχε μαζευτεί κόσμος πολύς, σαν να γυριζόταν σκηνικό από κινηματογράφο και ένας περίεργος ρώτησε, τι γίνετε εδώ ρε παιδιά; Ξέρετε τι απάντηση πήρε; Δεν το έμαθες; Τυλίχτηκε η γίδα με το γουρούνι και όλοι προσπαθούσαν να τα ξεμπλέξουν λέγοντας ο ένας το κοντό του κι ο άλλος το μακρύ του και γυρνοβολούσαν τα ζώα από εδώ και από εκεί, αντί να κόψουν τα σκοινιά να ξεμπερδευτούν και τα ζώα και αυτοί μαζί…) έτσι και κατά την διάρκεια των σκηνικών γεγονότων, άμα ξεχάσεις για πιο σκοπό είσαι εκεί παρών και ποιος ο στόχος που έχεις βάλει πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα, θα τυλιχθείς και εσύ και μπορεί να γελάς με την γίδα και το γουρούνι, με σένα όμως, θα γελάει ο διάολος που λέμε με τα τσαρούχια του. Όπως συμβαίνει και στα έργα στο σινεμά ο πρωταγωνιστής θα έχει πολλά δολώματα και εμπόδια να ξεπεράσει, μέσα από απρόβλεπτες καταστάσεις, μόνο που στο έργο ο πρωταγωνιστής έχει μελετήσει το σενάριο, τον ρόλο που θα υποδυθεί και ξέρει εκ των προτέρων ότι αυτός είναι: πρώτον ηθοποιός και ουδεμία σχέση έχει ο ίδιος με τον ρόλο που υποδύεται, είτε τον ήρωα, είτε τον δειλό και δεύτερον και κυριότερο, ξέρει εκ των προτέρων τι θα συμβεί στο τέλος του έργου, ενώ εδώ , στο ζωντανό έργο της ζωής “ το παρόν βέβαιο, το μέλλον αβέβαιο“ και αν ξεχάσεις και ξεφύγεις από τον πρωταρχικό στόχο και σκοπό ( και το εκλογικεύσεις σαν ευκαιρία που σου δίνεται μία φορά στην ζωή, λες και η ευκαιρία περίμενε ειδικά εσένα) τότε, θα γράψεις καινούργιο σενάριο(πεπρωμένο) και θα αρχίσουν να εξελίσσονται καινούργια επεισόδια, χωρίς καν να ολοκληρωθεί το προηγούμενο και έτσι μένει πάντα το έργο ανολοκλήρωτο και μισοτελειωμένο, χωρίς τέλος και εσύ τυλιγμένος στους ρόλους, θα παίζεις μετά ότι να΄ναι και θα γελάει κι ο κάθε πικραμένος που είναι απ΄έξω θεατής στο δικό σου έργο, που πλέον δεν το βλέπεις, και κάνεις και αυτοσχεδιασμούς όπως κάτι γελοίοι που ενώ δεν ξέρουν να χορεύουν κάνουν και κολπάκι!…. και μην ξεχνάτε, όλοι οι απέξω βλέπουν, μόνο τα δικά του δεν βλέπει κανείς .

Γι’αυτό όταν μεγαλώσουμε και περάσουν τα χρόνια λέμε, σαν έργο μου φαίνονται και σαν ψέματα όλα, λες και γίνανε (τα γυρίσματα) χθες και αντίο έργο ανολοκλήρωτο και ζωή μαζί.

Τώρα, αν πιστεύετε στην Δευτέρα Παρουσία να τα ολοκληρώσετε, αυτό είναι άλλο κεφάλαιο!…. Πάντως στην εδώ παρουσία ,φεύγεις ανικανοποίητος και ανολοκλήρωτος όπως τόσοι και τόσοι μεγάλοι πρωταγωνιστές που έπαιξαν σπουδαίους και υποδύθηκαν μεγάλους ρόλους στο σκηνικό της ζωής, με πλούσιο βιογραφικό και σενάριο και μπόλικες τις ελπίδες να φτιάξουν τον κόσμο, χωρίς να προσπαθήσουν να φτιάξουν τον εαυτό τους και επειδή ένα τραγούδι που το ερμήνευσε ο Κώστας Χατζής με στίχους Σώτιας Τσώτου και δεν το ξέχασα, παρά ελάχιστες στιγμές (που ταυτίστηκα με το ρόλο του πρωταγωνιστή) σας το παραθέτω έτσι απλά επειδή εμένα αυτά τα λόγια με σημάδευσαν και με σημαδεύουν ακόμη και τώρα να μην ξεχαστώ στα όνειρα και στις φρούδες ελπίδες (γιατί πολλές φορές πάνω την σύγχυση και την απελπισία, έβριζα την τύχη μου που γύρισα στην βάση μου, την Ελλάδα) γιατί δόξα να’χει ο θεός τώρα που και εμένα με σκάβουν οι ρυτίδες, εμπέδωσα το έργο της ζωής και έπαψα να΄χω ψεύτικες ελπίδες.

Μου λέει ο ήλιος καλημέρα, Τρίτη να είναι ή Δευτέρα
Κι αν είναι Τρίτη τι πειράζει, το σήμερα με τ’ αύριο μοιάζει.
Θα κάνω όνειρα ξανά, όπως εχθές όπως και πέρσι.
Τι κι αν δεν βγουν αληθινά, να ονειροπολώ μ΄ αρέσει.
Τι σήμερα, τι αύριο, τι χθες, γέλα αν θες, κλάψε αν θες,
Πέθανε αν θες, ζήσε αν θες, δεν έχει και μεγάλη διαφορά.
Όποια απόφαση κι αν πάρω, θα την πετάξω σαν τσιγάρο,
θα΄ρθει η μέρα, θα ξανάρθει, κι εγώ θα κάνω τα ίδια λάθη
περνά η ζωή, περνά ο καιρός, κι όλο με σκάβουν οι ρυτίδες
μα δόξα να΄χει ο θεός, μπόλικες έχω τις ελπίδες
Άνοιξη μπαίνει, ωχ Θεέ μου, χτυπάει αλλιώτικα η καρδιά μου.
ίσως αυτό το καλοκαίρι, κάτι ωραίο θα μου φέρει.
Κι αν δεν μου φέρει, τι μ΄αυτό, καινούργια όνειρα θα κάνω
ελπίδες έχω ένα σωρό, μου φτάνουν μέχρι να πεθάνω.

Τώρα, επειδή με ρωτήσατε πως βρέθηκα στην Αμερική, θα σας διηγηθώ όλο το σενάριο και τον ρόλο που έπαιξα, χωρίς να κόψω καμία σκηνή. Θα κάνω μία βουτιά στο χρόνο, χωρίς φόβο και πάθος, για να θυμηθώ και να αναβιώσω όλο το χρονικό του πρώτου μου αυτού ταξιδιού, που συνέβη πριν 38 ολόκληρα χρόνια και συγκεκριμένα το 1979 και έχω μάρτυρα, τον τότε πρόεδρο- και τώρα που γεράσαμε φίλο και αδελφό – τον Σταύρο Τριανταφυλίδη , που έπαιξε τότε συν πρωταγωνιστικό ρόλο και τώρα που βρισκόμαστε στην Φωκίωνος Νέγρη για καφέ, μου θυμίζει, σαν τον Πανούλια τον Σαλμά “θυμάσαι τότε στην Αμερική;”Του λέω, μπορούμε και να το κάνουμε σενάριο για ταινία στο σινεμά, νούμερο 2 σαν τίτλο θα βάλουμε: “κάποτε στην Αμερική” , γιατί το πρώτο έργο το γύρισε ο Rombert Deniro με τον AlPatsino (μαφιόζικο), μόνο που το δικό μας θα είναι κοινωνικό!…

Με τον Κο Σταύρο το 1980

Με τον Κο Σταύρο το 1980

Με τον Κο Σταύρο το 2017 - Διαβάζοντας την συνέντευξη και εγκρίνοντάς την

Με τον Κο Σταύρο το 2017 – Διαβάζοντας την συνέντευξη και εγκρίνοντάς την

 

 

Όπως σας ανέφερα και στην πιο πάνω ερώτησή σας, για το πως ο τότε πρόεδρος της Ελληνικής Ομοσπονδίας Β.Β. και μέλος της παγκόσμιας I.F.B.B. κ. Σταύρος Τριανταφυλίδης με αποκάλεσε στο άρθρο του ο νέος Schwarzenegger, πολύ πιο πριν κερδίσω τον τίτλο του Mr. Ελλάς εν έτη 1977 σε ηλικία 20 χρονών , μετά από 2 χρόνια, αρχές του 1979, με κάλεσε στα γραφεία της Ομοσπονδίας και με ρώτησε αν έχω διαβατήριο και αν έχω ταξιδέψει ποτέ στο εξωτερικό.
Του είπα ότι τα μεγαλύτερό μου ταξίδι ήταν Αμφιλοχία – Αθήνα κι αυτό στις αρχές με τριαξονικά φορτηγά μεταφορών, που βοηθούσα τότε στο φόρτωμα Αμφιλοχία και ξεφόρτωμα Αθήνα για να γλυτώσω τα ναύλα του λεωφορείου, (για τέτοια οικονομική άνεση μιλάμε τότε).

Χαμογέλασε και μου είπε: δουλεύεις ακόμη στην οικοδομή στην Σταδίου; Ναι του είπα, από τον άλλο μήνα, μου είπε, θα δουλεύεις στα γραφεία τις ομοσπονδίας και θα αρχίσεις προετοιμασία πρωί – απόγευμα και θα σε συμπεριλάβω στην ομάδα που θα εκπροσωπήσουμε την Ελλάδα στους Παγκόσμιους αγώνες που θα γίνουν στην Αμερική και συγκεκριμένα στο Οχάιο (επειδή κάθε χώρα ήταν υποχρεωμένη από την παγκόσμια ομοσπονδία, κάθε χρόνο να κατεβάζει 4 αθλητές, τους καλύτερους στην κάθε κατηγορία, αφού είχε κερδίσει ο αθλητής στην χώρα του τον τίτλο).

Επειδή όμως οι αγώνες στην Ελλάδα είχαν προγραμματιστεί για αρχές Δεκεμβρίου και οι παγκόσμιοι …….. ο κ. Σταύρος έπρεπε με την εμπειρία του να συνθέσει Εθνική ομάδα που θα εκπροσωπούσε την Ελλάδα στο παγκόσμιο. Το θεώρησε σκόπιμο να συμπεριλάβει κι εμένα, αφού του έδωσα την υπόσχεσή μου, ότι γυρίζοντας από την Αμερική θα κατέβω και στους Ελληνικούς μετά αγώνες ( μεγάλο ρίσκο για τον ίδιο και τρομακτική εμπιστοσύνη για τις δικές μου δυνατότητες, γιατί αν δεν έβγαινα μετά πρώτος, καταλαβαίνετε τι θα άκουγε;) οι άλλοι δύο ήταν ήδη πρωταθλητές Ελλάδος και καταξιωμένοι αθλητές, με εμπειρίες στο εξωτερικό.

Η 1η μέρα του Σπύρου στα γραφεία τις ομοσπονδίας

Η 1η μέρα του Σπύρου στα γραφεία τις ομοσπονδίας

Ο Σπύρος στην βεράντα του γραφείου

Ο Σπύρος στην βεράντα του γραφείου

Ο Βασίλης Μπουζιάνας ο πρώτος Έλληνας Mr. Ελλάς το 1968 και 5ος στο Mr. Ευρώπη και ο δεύτερος Κώστας Γιαννακόπουλος, (Gas) όπως τον αποκαλούσαν,  νεοαφιχθείς στην Ελλάδα από το Τορόντο του Καναδά, Mr. Καναδάς και Υδρόγειος, ο οποίος μετοίκησε μόνιμα στην Ελλάδα και τότε είχε το πιο σύγχρονο γυμναστήριο, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη (αφού μετέφερε ολόκληρο το γυμναστήριό του από τον Καναδά στην Ελλάδα, επαγγελματίας αθλητής και businessman, με διασυνδέσεις με όλους τους Καναδούς και Αμερικάνους πρωταθλητές που τον καθοδηγούσαν).
Ο Βασίλης, είχε στο Περιστέρι τότε ένα γυμναστήριο σιδεράδικο, υποτυπώδες, μόνο με τα απαραίτητα κλασικά όργανα και το άνοιγε τα απογεύματα, γιατί τα πρωινά δούλευε σαν καθηγητής σωματικής αγωγής στο γυμνάσιο Περιστερίου. Με τον Βασίλη είχαμε διαφορά ηλικίας 12 χρόνια μεγαλύτερός μου και τον είχα ίνδαλμα ακόμη από το χωριό που τον είχα δει στο πρώτο μου περιοδικό “Άδωνης” που είχε εξώφυλλο τον Steve Reeves και μέσα τον Βασίλη που είχε βγει Mr. Ελλάς. Φαντάζεστε το δέος από ένα παιδί 11 χρονών τότε και μετά από 8 χρόνια να γυμναζόμαστε μαζί με αυτόν και τον Κωστογλάκη (που τον είχε κερδίσει τότε ο Βασίλης).

Ο Βασίλης Μπουζιάνας ΜΡ ΕΛΛΑΣ 1968

Ο Βασίλης Μπουζιάνας ΜΡ ΕΛΛΑΣ 1968

 

Σπύρος Μπουρνάζος - Προετοιμασία για Αμερική

Σπύρος Μπουρνάζος με Βασίλη Μπουζιάνα – Προετοιμασία για Αμερική

Ο Σπύρος Μπουρνάζος με τον Βασίλη Μπουζιάνα τον γιο του Γιώργο - Πρωταθλητής και τον εγγονό του Βασίλη εν έτη 2017. Σεβασμός και παράδειγμα προς μίμηση.

Ο Σπύρος Μπουρνάζος με τον Βασίλη Μπουζιάνα τον γιο του Γιώργο – Πρωταθλητής – και τον εγγονό του Βασίλη εν έτη 2017. Σεβασμός και παράδειγμα προς μίμηση.

Με τον Γιαννακόπουλο τότε δεν είχαμε και άριστες σχέσεις, παρόλο που η διαφορά ηλικίας (μεγαλύτερός μου κατά 16 χρόνια) και στο επίπεδο του αθλητικού και επαγγελματικού τομέα δεν υπήρχε σύγκριση μαζί του, κρατούσε μία στάση, απόμακρη έως και απαξιωτική, γιατί άκουγε για μένα απ’ όλους λόγια θαυμασμού και επειδή ο ίδιος ετοίμαζε αθλητές του που θα με αντιμετώπιζαν μετά την Αμερική στους αγώνες στην Ελλάδα και κάποια στιγμή θα έπρεπε να με αντιμετωπίσει και ο ίδιος (όπως και έγινε και οι φόβοι του επαληθεύτηκαν, ένα μήνα μετά την Αμερική που κέρδισα τους μαθητές του και τον ίδιο την ίδια μέρα σε ανοιχτούς αγώνες που γινόταν πρώτη φορά στην Ελλάδα, για όσους είχαν Πανελλήνιους τίτλους ή είχαν συμμετοχές και διακρίσεις στο εξωτερικό) χωρίς να μπορεί κανείς να αμφισβητήσει την νίκη μου, γιατί πρόεδρος της επιτροπής ήταν ο 4 φορές Mr. Υφήλιος Reg Park δεξί χέρι του Weiderκαι σταρ του σινεμά (αμερόληπτος και χωρίς να γνωρίζει κανέναν από εμάς), φανταστείτε ότι τον Γιαννακόπουλο που θεωρούνταν φαβορί και φίλος του προέδρου Κ. Σταύρου, τον ψήφισε τρίτο!…

Ο Σπύρος Μπουρνάζος με τον Κώστα Γιαννακόπουλο στο γραφείο του προέδρου - 1977

Ο Σπύρος Μπουρνάζος με τον Κώστα Γιαννακόπουλο στο γραφείο του προέδρου – 1977

Μετά από χρόνια οι σχέσεις μας αποκαταστάθηκαν αφού αναγνώρισε την υπεροχή μου στον τομέα του αθλήματος, εκτίμησε το ήθος και τον χαρακτήρα μου και πάνω απ’ όλα τον σεβασμό μου στους πρωτοπόρους του Β.Β. και μετά συναθλητές μου.

Ο Σπύρος Μπουρνάζος με τον Κώστα Γιαννακόπουλο το 1977 - Ένα χρόνο πριν την Αμερική

Ο Σπύρος Μπουρνάζος με τον Κώστα Γιαννακόπουλο το 1977 – Ένα χρόνο πριν την Αμερική

 

Τώρα η μία έκπληξη διαδέχονταν την άλλη, το 1979 ήταν ο σταθμός της ζωής μου.

 

Αφού ξεπέρασα το πρώτο σοκ μετά την πρόταση που μου έκανε ο πρόεδρος, άρχισε η μεγάλη προετοιμασία μου, τόσο για τους παγκόσμιους αγώνες (που δεν έτρεφα καμία ψευδαίσθηση ή ελπίδα έστω για την δεκάδα, μόνο και μόνο που θα ήμουν πάνω στην σκηνή με τα παγκόσμια ινδάλματά μου, αυτό και μόνο με γέμιζε απέραντη χαρά, δέος, ικανοποίηση και δύναμη).

Όσο δε για μετά στο Πανελλήνιο, με γέμιζε με αίσθημα ευθύνης, πρώτα απέναντι στον πρόεδρο, που εμπιστεύτηκε τις δυνατότητές μου και το ταλέντο μου και μετά στον εαυτό μου που έπρεπε να τα δώσω όλα που λέμε, αφού με είχαν όλοι για φαβορί ( έτσι η προετοιμασία δεν σήκωνε παρασπονδίες, παρά τόνους βάρη και αυτοπειθαρχία τόσο στην αθλητική δράση, όσο και στην κοινωνική μου ζωή, δύο σε ένα που λέμε, σώμα και νου σε απόλυτο έλεγχο και τρίτο και κυριότερο δύναμη ψυχής)

Ο Σπύρος Μπουρνάζος προετοιμαζόμενος για Αμερική

Ο Σπύρος Μπουρνάζος προετοιμαζόμενος για Αμερική

Η άλλη έκπληξη και το σοκ του προέδρου ήταν όταν πήγα στην Αμερικάνικη πρεσβεία με τα απαραίτητα δικαιολογητικά για να μου δώσουν βίζα για την Αμερική(τότε τα πράγματα ήταν πάρα πολύ αυστηρά και το πολύ πολύ να σου έδιναν βίζα τουριστική για ένα μήνα για μπίζνες και συνάλλαγμα σε δολλάρια ελάχιστα).

Με ρώτησαν αν ξέρω αγγλικά και τους είπα ελάχιστα, με παρέπεμψαν σε Αμερικανό μάλλον ψυχολόγο που ήξερε πάρα πολύ καλά Ελληνικά. Με καλοδέχτηκε, μιας που με ρώτησε ποιος ο σκοπός μου στην Αμερική και του είπα να λάβω μέρος σε Παγκόσμιους αγώνες.

Θυμάμαι μου είπε, δεν είσαι πολύ μικρός ακόμη για τέτοιο επίπεδο;

 

Eπειδή φοβήθηκα μην δεν μου δώσει visa, του είπα ευθαρσώς: θα τους κερδίσω όλους!

 

Χαμογέλασε με την αυτοπεποίθησή μου και τον τρόπο που του το εξέφρασα και αφού μου έκανε και άλλες (πονηρές ερωτήσεις)π.χ. αν θα ήθελα να μείνω για πάντα στην Αμερική, αν εκεί έχω φίλους, συγγενείς και τι δουλειά έκανα εδώ και επειδή οι απαντήσεις μου ήταν όλες για όλες ειλικρινέστατες, αφού από ένα σημείο και μετά, ξέχασα με ποιόν μιλάω(παρόλο που πριν πάω για την visa, με δασκάλεψαν τι έπρεπε να πω και τι όχι) εγώ του είπα όλα τα εσώψυχά μου, μέχρι και για την οικοδομή που δούλευα και για τα καλοκαίρια που βοηθούσα ακόμη τους γονείς μου στα καπνά και ότι μετά τους αγώνες θα πήγαινα φαντάρος στην Καλαμάτα!…. (όλα αυτά εναντίον μου, για να μην μου δώσουν visa περισσότερο από 10 μέρες μόνο και μόνο για τους αγώνες και για να μην την κοπανίσω όπως ο φίλος μου ο Μάντζος και τόσοι άλλοι που η Αμερική ήταν τότε όνειρο ζωής και ευκαιρία για οικονομική και επαγγελματική αποκατάσταση, σκληρά χρόνια τότε)

Αφού σηκώθηκε όρθιος, με χαιρέτησε εγκάρδια και μου ευχήθηκε καλή σταδιοδρομία και νίκη, σφραγίζοντάς μου το διαβατήριο.

Η επ΄ αορίστου πολλαπλών εισόδων Βίζα που δόθηκε στον Σπύρο Μπουρνάζο για τις Ηνωμένες Πολιτείες

Η επ΄ αορίστου πολλαπλών εισόδων Βίζα που δόθηκε στον Σπύρο Μπουρνάζο για τις Ηνωμένες Πολιτείες

Αυτή ήταν η δεύτερη έκπληξη που τώρα είδα στα μάτια του προέδρου όταν του πήγα το διαβατήριο και το έλεγξε λέγοντάς μου: Ξέρεις τι visa πήρες; Μόνο οι μεγάλοι επιχειρηματίες παίρνουν τέτοια, δηλαδή ανοιχτή για πάντα (όπως τώρα που είμαστε στην Ευρωπαϊκή ένωση) μάλλον οι ερωτήσεις (οι πονηρές) του Πρέσβη, έκρυβαν άλλο σκοπό και όχι πονηριά, είδε τις δυνατότητές μου, το ταλέντο και την θέλησή μου και μου έδωσε την ευκαιρία(δόλωμα) να παραμείνω για πάντα στην Αμερική.

Τα ανοιχτά μυαλά έτσι λειτουργούν, αξιοκρατικά, χωρίς ζήλιες, συγκρίσεις, κόμπλεξ και εμπάθειες.

Εμείς διώχνουμε τα ταλέντα σε όλους τους τομείς και οι Αμερικάνοι τα μαζεύουν και γι αυτό η χώρα αυτή μεγαλούργησε και μεγαλουργεί, γιατί δίνει την δυνατότητα και την ευκαιρία σε όσους αξίζουν πραγματικά να αναδειχθούν και να μεγαλουργήσουν χωρίς κομματικά κριτήρια που εδώ γίνεται ακόμη και στον αθλητισμό!….

Έτσι, το παρθενικό μου ταξίδι με αεροπλάνο boing747 υπερπολυτελείας για να συναντήσω την υπερατλαντική γκόμενα και ξελογιάστρα Αμερική κράτησε μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας στο Οχάιο σχεδόν 20 ώρες και περίπου 12 ημέρες.

 

Το παρθενικό μου ταξίδι με αεροπλάνο boing747

Το παρθενικό μου ταξίδι με αεροπλάνο boing747

Η εκεί παραμονή μου που έφτανε και περίσσευε για να προσγειωθώ και μετά να απογειωθώ ανώμαλα και να χάσω και το λίγο μυαλό που είχα πριν πάω , γιατί το δέλεαρ και τα δολώματα ξεκίνησαν από την δεύτερη κιόλας ημέρα, αφού ο πρόεδρος μας πήρε και τους τρείς και μας πήγε για να δηλώσει την συμμετοχή μας και μετά να ζυγιστούμε ανά κατηγορίες, βάρος, ύψος, ηλικία και χώρα προέλευσης.

ο πρόεδρος μας πήρε και τους τρείς και μας πήγε για να δηλώσει την συμμετοχή μας

ο πρόεδρος μας πήρε και τους τρείς και μας πήγε για να δηλώσει την συμμετοχή μας

 

Ο Σπύρος Μπουρνάζος στην ζύγιση

Ο Σπύρος Μπουρνάζος στην ζύγιση

Στην γραμματεία και στο team του Schwarzeneigger και του Weider Αμερικανίδα γραμματέας που αφού (ζύγισε) το βάρος, το ύψος και την ηλικία μου(μάλλον θα ήμουν το εσωτερικό της αρσενικό πρότυπο, που λένε οι ψυχολόγοι) είπε μετά στον πρόεδρο αφού τέλειωσαν όλες οι διαδικασίες, θα σας δω το βράδυ στο ξενοδοχείο στην συγκέντρωση. Έτσι και έγινε, ήρθε με μία φίλη της και με ένα μπουκάλι κρασί για το καλωσόρισμα και ρώτησε τον πρόεδρο αν μπορεί το βράδυ να με φιλοξενήσει στο σπίτι της, αντί για το ξενοδοχείο που έμεναν όλοι οι αθλητές απ’ όλες τις χώρες και με την εγγύηση ότι αύριο θα με φέρει η ίδια στους αγώνες… πανέτοιμο!….

Ο πρόεδρος, όχι μόνο δεν έφερε αντίρρηση, αλλά μου έδωσε και την ευχή του(αυτό θα πει ανωτερότητα και όχι κόμπλεξ, φθόνος, εμπάθεια και πάνω απ΄όλα ζήλια και σύγκριση).

O Σπύρος Μπουρνάζος με την 1η γυναίκα Μς Υφήλιος Β.Β, στα δεξιά του και παρτενέρ του Άρνολντ στην TV, Lisa Lyon

O Σπύρος Μπουρνάζος με την 1η γυναίκα Μς Υφήλιος Β.Β, στα δεξιά του και παρτενέρ του Άρνολντ στην TV, Lisa Lyon

 

Lisa Lyon

Lisa Lyon

 

Η Lisa Lyon με τον Schwarzenegger σε τηλεοπτικό σόου

Η Lisa Lyon με τον Schwarzenegger σε τηλεοπτικό σόου

Η γραμματεύς 3-4 χρόνια μεγαλύτερή μου, με πήγε με το υπερπολυτελές αυτοκίνητό της σ΄ένα σπίτι, που έβλεπα απ’ το δικό μου υπόγειο μόνο σε ασπρόμαυρη τηλεόραση.

 

Την άλλη μέρα το πρωί με πήγε όπως είχε υποσχεθεί στον πρόεδρο, στους προκριματικούς και σε ποιόν λέτε με σύστησε;

Σε αυτόν που δεν το φανταζόμουν ούτε στα όνειρά μου, πρώτα στον Weider και μετά στον Schwarzenegger που ήταν μαζί με τον κολλητό του και κουμπάρο του, τον 2 φορές Mr.Ολύμπια Franko Kolobo, με ρώτησε αν μιλάω Ιταλικά και ο Arnold Γερμανικά, γιατί Αγγλικά δεν υπήρχε περίπτωση χωρίς τον πρόεδρο να συνεννοηθούμε..

Ο Σπύρος μπουρνάζος με Joe Weider

Ο Σπύρος μπουρνάζος με Joe Weider

( με την Αμερικάνα συνεννοούμασταν τέλεια, όπως οι κωφάλαλοι, εκεί δεν χρειάζονται και μεγάλες προσπάθειες για λέξεις, αυτή η γλώσσα είναι διεθνείς και την μιλάνε όλοι…) έτσι με απάλλαξε ο πρόεδρος, που ήρθε και με έβγαλε από αυτή την αμηχανία και την δύσκολη θέση απέναντι στα ινδάλματά μου έστω για το καλωσόρισμα.

Ο Σπύρος μπουρνάζος μαζί με Franko Kolobo, Arnold Schwarzenegger , τον πρόεδρο και τον συνδιοργανωτή των αγώνων Τζον Λόριμαν

Ο Σπύρος μπουρνάζος μαζί με Franko Kolobo, Arnold Schwarzenegger , τον πρόεδρο και τον συνδιοργανωτή των αγώνων Τζον Λόριμαν

Μετά από το Mr. Υφήλιος γινόταν συγχρόνως και το Mr. Ολύμπια, που συν έπεσαν μαζί για πρώτη φορά οι καλύτεροι των καλυτέρων στο Β.Β. .

Όλοι εκεί, τους είδα όλους από απόσταση αναπνοής, αφού στο ζέσταμα που κάνανε στα αποδυτήρια και μετά στο ζύγισμα ήμουν παρών, με κάρτα στο λαιμό ελευθέρας λόγω της γραμματέως, μαζί με τον πρόεδρο και θέση V.I.P. στους τελικούς του Ολύμπια.

Νικητής για Τρίτη συνεχόμενη χρονιά ο Frank Zane και guestpozer τον μυθικό Ηρακλή και σταρ του σινεμά Reg Park στα 51 χρόνια του ( που τύφλα είχαν δίπλα του οι νεότεροι κατά 25 χρόνια), διαχρονική αξία και μετά ο υπεραθλητής, και αυτός Αμερικάνος, ίνδαλμα και αριστερό χέρι του Weider για πάρα πολλά χρόνια, πριν ακόμη ο Arnold πάει Αμερική, ο Dave Draper και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, το βράδυ, καλεσμένοι στο πάρτι – δεξίωση που έδωσε ο Arnold σε όλους τους νικητές του Mr. Υφήλιος και του Ολύμπια.

Ο Σπύρος Μπουρνάζος με τον Reg Park καλεσμένοι στο πάρτι – δεξίωση που έδωσε ο Arnold

Ο Σπύρος Μπουρνάζος με τον Reg Park καλεσμένοι στο πάρτι – δεξίωση που έδωσε ο Arnold

 

Ο Reg Park στο ρόλο του Ηρακλή

Ο Reg Park στο ρόλο του Ηρακλή

Ο πρόεδρος είχε ελευθέρας και εγώ με την πρόσκληση που είχε η Αμερικάνα σαν συνοδός της (σαν να λέμε, πρώτο τραπέζι πίστα στα μπουζούκια).

Χόρευαν οι καλεσμένοι και μαζί ο Αrnold με live ορχήστρα, μου είπε ο πρόεδρος: Πάρε την Αμερικάνα και χόρευε και εσύ μαζί με τον Arnold να σας βγάλω φωτογραφία( με μία μηχανή αυτόματη μικρή που είχε τότε μαζί του), του λέω ντρέπομαι, αν ήταν μπουζούκια θα χόρευα μια ζειμπεκιά λεβέντικη μέσα από την ψυχή μου και για να με δελεάσει, μου έδωσε ένα ποτήρι σαμπάνια να το προσφέρω στο ίνδαλμά μου και μου τράβηξε μία αναμνηστική και μετά, όπως λέμε κι εμείς στην πατρίδα ,(αέρα θέλει η πουτανιά), όχι μόνο χόρεψα, αλλά έκανα και φιγούρες και να φωτογραφίες ο προεδράρας.

Ο Σπύρος Μπουρνάζος προσφέρει ένα ποτήρι σαμπάνια στο ίνδαλμά του Arnold Schwarzenegger

Ο Σπύρος Μπουρνάζος προσφέρει ένα ποτήρι σαμπάνια στο ίνδαλμά του Arnold Schwarzenegger

 

Με την φωτογραφική μηχανάρα του, που όταν ήρθαμε στην Αθήνα και της εμφανίσαμε από τις 5 που τράβαγε, οι 2 μόνο είχαν το θέμα( τόσο γρήγορο ήταν το διάφραγμα και όπλιζε η cannon με τον τηλεφακό της !) παρόλα αυτά έχουμε τις αναμνηστικές μας φωτογραφίες που τις πιο πολλές μου τις έδωσε τώρα που του έδωσα να διαβάσει την συνέντευξη μήπως έχω ξεχάσει κάποιο γεγονός και μου υπενθύμισε πάρα πολλά. Ο Σταύρος έχει μνήμη ελέφαντα και καταπληκτικό αρχείο.

Έτσι βλέποντάς τες τώρα, δεν μπορώ να πιστέψω ότι ζήσαμε τότε τέτοια ανεπανάληπτα γεγονότα και καταστάσεις. Βέβαια τότε τα ζούσαμε και δεν το καταλαβαίναμε και αυτή είναι η ουσία και το νόημα της ζωής, δηλαδή να ζεις, γιατί άλλο να είσαι και να ζεις σαν Ζορμπάς και άλλο να το φαντάζεσε, να γράφεις και να περιγράφεις το Ζορμπά. Η φαντασία είναι του νου και το βίωμα της ψυχής μέσα από τις αισθήσεις και τα συναισθήματα. Όλα αυτά, μένουν μέσα σου ανεξίτηλα χαραγμένα σαν ωραίες και γλυκιές αναμνήσεις και όχι σαν αποθυμένα που είναι στην μνήμη του εγκεφάλου όταν χάνεις την στιγμή, το εδώ και τώρα και αναβάλεις για το μέλλον. Το παρελθόν και το μέλλον είναι χρόνος. Το παρελθόν είναι ανάμνηση και το μέλλον φαντασία, ανάμεσα σ αυτά τα δύο είναι η αιωνιότητα, το εδώ και τώρα, η στιγμή. Συνήθως ψευτοζούμε και φυτοζωούμε ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον, δηλαδή στο χρόνο και μας φεύγει το παρόν, η στιγμή, η αιωνιότητα, δηλαδή αυτό που ζουν τα μικρά παιδάκια ξέγνοιαστα, χωρίς σκέψεις, έγνοιες, αυτές μας τρώνε την ζωή. Γι΄αυτό όταν κάποιος ρώτησε έναν σοφό πιό το νόημα της ζωής, η απάνταση ήταν: ΄΄απόκτησε πρώτα ζωή και μετά θα καταλάβεις το νόημά της ΄΄!!!!  

Σπύρος: Εγώ σου είμαι ευγνώμων για την εμπιστοσύνη σου και για τον δρόμο που μου άνοιξες. Αμοιβαία τα αισθήματα και τα συναισθήματα

Σπύρος: Εγώ σου είμαι ευγνώμων για την εμπιστοσύνη σου και για τον δρόμο που μου άνοιξες. Αμοιβαία τα αισθήματα και τα συναισθήματα

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Την άλλη μέρα ο πρόεδρος μου είπε: τι λες, το σκέφτηκες καλά να γυρίσεις πίσω; (εδώ ο κολλητός μου και παιδικός μου φίλος από την Αμφιλοχία που γυμναζόμασταν μαζί στην Αθήνα με τον Πέτρο και τον Σιαφάκα, μπαρκάρισε σε καράβι γκαζάδικο και κατέβηκε λαθραίος και άγνωστος μεταξύ αγνώστων για να την κοπανίσει και παντρεύτηκε 18 χρονών ο ίδιος Αμερικάνα για να παραμείνει για πάντα Αμερική και για 12 ολόκληρα χρόνια δεν είχε δώσει σημεία ζωής ούτε στην μάνα του και τον πατέρα του που είχε πεθάνει και δεν το ήξερε, από τον φόβο του μην τον εντοπίσουν.

Μόνο εγώ τον ξετρύπωσα τον αγνοούμενο και τον ξαναέφερα μετά από χρόνια πίσω, τουλάχιστον να προλάβει να δει την μάνα του την κ. Σταθούλα που όταν με έβλεπε στην Αμφιλοχία(γιατί την επισκεπτόμουν ανελλιπώς) με έπαιρνε αγκαλιά και έκλαιγε, γιατί της θύμιζα τον Βασίλη.

Θυμάμαι τότε όταν τον πρωτοσυνάντησα, μου μίλαγε σπαστά ελληνικά με αμερικάνικη προφορά και είχε πάθει και επιλεκτική αμνησία.

Ενώ του θύμιζα γεγονότα και καταστάσεις με Αμφιλοχιώτικη προφορά, που ήταν χαραγμένα με ανεξίτηλη μελάνι όχι στο δέρμα μας όπως τα τατουάζ, αλλά στην ψυχή μας, μου έλεγε ότι δεν θυμόταν!

Εγώ του είπα ότι και στον Άρη να με αφήναν και να γυρίζαν να με πάρουν γέρο,δεν θα τα ξέχναγα, εσείς εδώ στην Αμερική τι νερό πίνετε, της λησμονιάς;

Τα ίδια και χειρότερα συνάντησα από έναν άλλος παιδικό φίλο στην Αθήνα από την Αμφιλοχία.

Αυτά κάνει το κόμπλεξ κατωτερότητάς που αισθάνεται ο άνθρωπος για την οικογενειακή του και μικροαστική καταγωγή, τα στερημένα παιδικά χρόνια φτώχειας και πάνω απ΄όλα την αποτυχία του σε όλα αυτά που πίστεψε, ονειρευόταν και ήλπιζε να πραγματοποιηθούν για να γυρίσει πίσω επιτυχημένος ( και να βγάλει που λέμε λαϊκά το μάτι της κοινωνίας) το κόμπλεξ δεν έχει σύνορα και πατρίδες, όπως ο βλάκας.)

Όλα αυτά σας τα είπα γιατί η Κίρκη πήγε να με ξελογιάσει σαν τον Οδυσσέα, να χάσω χρόνια και πάνω απ’ όλα την Πηνελόπη την οικογένειά μου και την Ιθάκη μου, την Αμφιλοχία, μαζί με τον εαυτό μου. Έτσι είπα στον κ. Σταύρο: θα γυρίσω Ελλάδα, θα κατέβω στους αγώνες τον άλλο μήνα και τον επόμενο θα πάω να εκπληρώσω τις στρατιωτικές μου υποχρεώσεις απέναντι στην πατρίδα, να είμαι εντάξει, με την συνείδησή μου καθαρή και αφού έχω ανοιχτή βίζα για Αμερική για πάντα, όποτε “θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος) οι πόρτες ήταν και είναι ανοιχτές, και σαν να μην έφταναν στην Αμερική τα δολώματα που δεν τσίμπησα, μου φέρνει τώρα και το τυράκι ψημένο στην φάκα (μάλλον κεφαλογραβιέρα που στο μέλλον θα γινόταν παντοτινό κεφαλοκλείδωμα) όταν ήρθε μετά από ένα μήνα στην Ελλάδα, προσκεκλημένος του προέδρου για να είναι ο gueststar της βραδιάς και να προεδρεύσει της επιτροπής, ο μυθικός Ηρακλής του Hollywood Reg Park με την γοητευτικότατη, ευγενέστατη και καλοσυνάτη γυναίκα του την Marion (πρότυπο ζευγαριού και οικογένειας στο Hollywood μέχρι τα βαθιά γεράματα)

Ο Reg Park με την γυναίκα του Marion και τα παιδιά του

Ο Reg Park με την γυναίκα του Marion και τα παιδιά του

Ο Park σε ηλικία 60 ετών. Κοιτάξτε τον θαυμασμό και την υπερηφάνια της Μάριον

Ο Park σε ηλικία 60 ετών. Κοιτάξτε τον θαυμασμό και την υπερηφάνια της Μάριον

ΑΥΤΗ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ ΣΥΜΠΟΝΟΙΑ ΚΑΙ ΦΙΛΙΑ ΔΗΛΑΔΗ ΤΟ ΤΡΙΠΤΥΧΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Αυτή και αν είναι ευγνωμοσύνη συμπόνοια και φιλία –  Δηλαδή το τρίπτυχο της αγάπης

με ένα γιό στην ηλικία μου και μία μικρότερη κόρη ( ο Park και ο πατέρας μου είχαν ίδια ηλικία, το 1928 γεννηθέντες και οι δύο, μόνο που ο Park ποζάριζε για τους θαυμαστές του που τέτοιο θέαμα μόνο στις ταινίες βλέπαμε μέχρι τότε και ο πατέρας μου για τους φωτογράφους μαζί μ΄εμένα και τον αδελφό μου Κώστα καμαρωτός- καμαρωτός. Πιστεύω και ο γυμνασμένος επώνυμος σταρ και ο ασήμαντος, ανώνυμος αντιστάρ την ίδια χαρά και ικανοποίηση να ένιωθαν, μην σας πω ότι για τον πατέρα μου που του ήταν πρωτόγνωρη μπροστά σε τόσο πλήθος να τον επευφημούν ήταν τριπλή χαρά, ενώ για τον Park συνηθισμένο το φαινόμενο, μάλλον περισσότερο γι’αυτόν θα ήταν η λέξη ικανοποίηση.

Την άλλη μέρα μετά τους αγώνες, ο Park ζήτησε να γυμναστεί και ο πρόεδρος τον πήγε στο γυμναστήριο του κουνιάδου του και αείμνηστου καθηγητή σωματικής αγωγής Πέτρου Μπογέα(που έφυγε από την ζωή πολύ μικρός από την επάρατο νόσο) και με προσκάλεσε και εμένα και γυμνάστηκα με το ίνδαλμά μου. Ο Park αφού μου έδωσε πολύτιμες συμβουλές γυμναστικής και διατροφής, είπε στον κ. Σταύρο αν ήθελα να πάω στο Γιοχάμεσμπουργκ που τότε ήταν Αγγλική αποικία και ο Park μαζί με την οικογένειά του, είχε μετοικήσει εκεί και είχε ανοίξει 4 γυμναστήρια και ετοίμαζε πρωταθλητές παγκόσμιους, όπου πριν είχε φιλοξενήσει και γυμνάσει τον Schwarzenegger που και αυτός τον είχε τον Park ίνδαλμα.

ΣΤΟ ΓΥΜΝΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΚΑΙ ΓΑΜΠΡΟ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΠΕΤΡΟΥ ΜΠΟΓΕΑ

Στο γυμναστήριο του αήμνειστου και γαμπρό του Σταύρου, Πέτρου Μπογέα

Ο κ. Σταύρος, μου το είπε με χαρά, ικανοποίηση και πονηρό χαμόγελο, μεγάλε η Marion σε έκοψε όπως και τον άνδρα της στα νιάτα του, για καλό παιδί και οικογενειάρχη, μάλλον σε βλέπει για μέλλοντα γαμπρό (αυτά δικά του συμπεράσματα και μάλλον πειράγματα), εσύ του λέω που με ξέρεις και από την όψη και από την κόψη, κάνει να εγκλωβιστώ για πάντα όπως εσύ που παντρεύτηκες στα 20 χρόνια σου κ να εκτεθώ και μάλιστα στο ίνδαλμά μας;

Ο Σπύρος με το ίνδαλμά του στο τέλος της προπόνησης

Ο Σπύρος με το ίνδαλμά του στο τέλος της προπόνησης

Μου είπε σε παραδέχομαι που είσαι ειλικρινής και ακόμη και σήμερα παραδέχεται την επιλογή της μοναχικότητάς μου και του εξήγησα την διαφορά της μοναξιάς από την μοναχικότητα και μου είπε τώρα στα γεράματα: είσαι σπάνιος, μοναχικός λύκος, γιατί υπάρχουν και άλλοι λύκοι αλλά συνηθισμένοι!!!!!

Όσο για το Γιοχάνεσμπουργκ του είπα: πες στην (πεθερά μου και στον πεθερό μου !) μόλις γυρίσω από φαντάρος, θα τους επισκεφτούμε παρέα, προς το παρόν ας απολαύσουμε τα αξιοθέατα της Αθήνας που ποτέ δεν είχα πάει πάνω στην Ακρόπολη και ας έμενα στους πρόποδες του Φιλοπάππου στην υπογειάρα μου.

Ευκαιρία ήταν!!να πάω Ακρόπολη και έτσι, έχασα την ευκαιρία για Γιοχάνεσμπουργκ.

Ο Άρνολντ σε μικρή ηλικία φιλοξενούμενος στο Γιοχάνεςμπουργκ

Ο Άρνολντ σε μικρή ηλικία φιλοξενούμενος στο Γιοχάνεςμπουργκ

Όλα αυτά τα (τυχαία γεγονότα) που μου συνέβησαν και σας ανέφερα και στον πρόλογο της απάντησής μου, αν τότε τα έβλεπα σαν μοναδικές ευκαιρίες που έχασα, τώρα που τα βλέπω με άλλη οπτική και ξεκάθαρη ματιά, μάλλον δεν θα έβρισκα ποτέ τον χαμένο και ξεχασμένο εαυτό μου.
Έτσι έβγαλα το συμπέρασμα ότι άλλος προστάζει, διατάζει, άλλος δοκιμάζει, άλλος κρατάει λογαριασμό σας το ορκίζομαι δεν είμαι εγώ, είναι η Θεία Οικονομία, Πρόνοια και Σοφία.

Σύγκριση από το περιοδικό Δυναμικά Σπορ

Σύγκριση από το περιοδικό Δυναμικά Σπορ

 

Η Συμμετοχή του Σπύρου Μπουρνάζου στο παγκόσμιο πρωτάθλημα υπογεγραμμένη από Schwarzenegger και Weider

Η Συμμετοχή του Σπύρου Μπουρνάζου στο παγκόσμιο πρωτάθλημα υπογεγραμμένη από Schwarzenegger και Weider

Έτσι λοιπόν, αφού ήταν πλέον όλες οι πόρτες ορθάνοιχτες, είχα όλες τις επιλογές και την ελευθέρα βούληση όταν τακτοποίησα τα του οίκου μου, να ξεπορτίζω τα βράδια στις διασκεδάσεις και στις απολαύσεις της ζωής και μπορεί να επισκέφτηκα και τα 4 σημεία του ορίζοντα σε χώρες, αλλά την Ελλάδα δεν την αλλάζω ούτε τώρα σε περίοδο φτώχειας οικονομικής, ούτε την φοβάμαι, γιατί εγώ την φτώχεια την οικονομική την γεύτηκα πολύ πιο πριν και τώρα μου φαίνομαι πάμπλουτος μέσα και έξω.

Με την αείμνηστη Νατάσσα Γερασιμίδου και την κόρη της Χριστίνα

Με την αείμνηστη Νατάσσα Γερασιμίδου και την κόρη της Χριστίνα

Και μην μου πείτε, μεγάλε εσύ την έκανες την καβάντζα σου και μιλάς εκ του ασφαλούς, γιατί σας πληροφορώ ότι εμένα η κρίση με έπιασε από το 2007, όταν έκλεισα το μεγάλο μου γυμναστήριο στου Ζωγράφου, που το ξέρατε σχεδόν όλοι, γιατί περάσατε, γυμναστήκατε και αρκετοί δουλέψατε εκεί μέσα, αλλά εμένα δεν με έπιασε κρίση πανικού, ούτε μην χάσω το κύρος μου σαν όνομα, στον τομέα αυτό που έκλεινα την επιχείρησή μου (γιατί θα μπορούσα να το φορτώσω σε κάποιον άλλο, πουλώντας του κοπανιστό αέρα που λέμε στην γλώσσα του εμπορίου ή θα εισέπραττα συνδρομές και δεν θα πλήρωνα ενοίκια, ΤΕΒΕ, ΙΚΑ και άλλες υποχρεώσεις και ένα ωραίο πρωινό θα το έβρισκαν κλειστό λόγω πτώχευσης, όπως κάνουν τόσοι και τόσοι απατεώνες, ή θα άλλαζα την επωνυμία και σε ένα βράδυ θα το μετέφερα σε άλλη γειτονιά.

Αυτά κάνουν οι αεριτζήδες και οι τυχοδιώκτες. Αντί αυτού πούλησα όσα όργανα μπορούσα και τα υπόλοιπα τα μετέφερα στην αποθήκη καπνού στο Ρίβιο.

Το γυμναστήριο στου Ζωγράφου

Το γυμναστήριο στου Ζωγράφου

Αφού ξεπλήρωσα και το τελευταίο ενοίκιο στον ιδιοκτήτη τον κ. Γρυμάνη, τον ευχαρίστησα για τα 17 ολόκληρα χρόνια άψογης συνεργασίας, από την πλευρά μου, γιατί από την πλευρά του δεν μου άφησε ούτε ένα μήνα να το κρατήσω ΄έστω σαν αποθήκη μέχρι να δω τι θα κάνω με τα όργανα, ούτε μου μείωσε τότε το ενοίκιο που του παρουσίασα έξοδα – έσοδα χρονιάς, γιατί όπως είπαμε, η κρίση ήλθε πολύ αργότερα και μου είπε: Μπουρνάζο, εγώ από τα ενοίκια ζω!!! Και θα το ενοικιάσω πιο ακριβά. Όντως βρήκε θύμα, που του πούλησε φύκια για μεταξωτές κορδέλες, σε ένα πολύ καλό παιδί που ήλθε και με ρώτησε και του είπα την αλήθεια και μου είπε εγώ θα το κάνω γυμναστήριο και KickBoxing, αλλά ακόμη πληρώνει δάνεια στην τράπεζα και ακόμη και σήμερα μου λέει: δεν σε άκουσα, παρασύρθηκα, κρίμα… πάντως εγώ έχω την συνείδησή μου καθαρή)

Ούτε σκέφτηκα τι θα πει ο κόσμος, όπως ειπώθηκε από συναθλητές, φίλους, ακόμη και από συγγενείς, γιατί ο κόσμος πάντα έλεγε και θα λέει τα δικά του, αλλά, “όσα ξέρει ο νοικοκύρης, δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος” που λέει και η λαϊκή παροιμία, αλλά τα συνετά και νοικοκυρεμένα άτομα, κοιτάζουν τι έσοδα και τι έξοδα έχουν από την εργασία τους, όποια κι αν είναι αυτή, μετά του σπιτιού τους και τέλος των ατομικών τους εξόδων και βάση αυτών των απλών υπολογισμών πορεύονται.

Δεν χρειάζεται να έχεις τελειώσει το οικονομικό πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ για να καταλάβεις τα απλά πράγματα, να μαζέψεις τα περιττά και ανώφελα τώρα πλέον έξοδα που ήρθε ο καιρός των ισχνών αγελάδων, γιατί όταν ήταν παχιές, είχαμε την πολυτέλεια και το χύναμε το περίσσευμα, αλλά τώρα πρέπει να το κάνουμε τυρί, βούτυρο, ανθότυρο , μυζήθρα και αν χρειαστεί, ακόμη και το τυρόγαλο που το δίναμε στα γουρούνια κάποτε, μπορούμε να το κάνουμε ανθότυρο και μάλιστα είναι και χωρίς πολλά λιπαρά, θρεπτικό και υγιεινό.

Και όχι, μεγάλε αυτό το αμάξι έχεις ακόμη από το 1990 ή την ίδια μηχανή από το 1985, γιατί το άκουσα και αυτό, αφού έχεις την οικονομική άνεση γιατί δεν παίρνεις καινούργιο μοντέλο;

Ναι αυτά είχα και έχω, αλλά πως τα έχω; Τα προσέχω, τα συντηρώ, τα εκτιμώ και τα χαίρομαι σαν να τα πήρα σήμερα, γιατί ακόμη με πάνε και με φέρνουν και ας είναι άψυχα, θέλουν κι αυτά φροντίδα και σεβασμό και μέσα από μένα δίνω και σε αυτά ψυχή και είναι ακόμη κινούμενα και κούκλες.

Λες και ήταν χθες..Αλλά πέρασαν 33 Χρόνια!!!

Λες και ήταν χθες..Αλλά πέρασαν 33 Χρόνια!!! – 1984-2017

Δεν φημίζομαι για σφιχτοχέρης, ούτε για τσιγκούνης, γιατί η τσιγκουνιά και η αξιοπρέπεια είναι μέσα μας και εκδηλώνετε και αυτή προς τα έξω όχι μόνο με την οικονομική, επιφανειακή πλευρά της, που όλοι την βλέπουμε στους άλλους αλλά όχι στον εαυτό μας, αλλά υπάρχει και η συναισθηματική τσιγκουνιά που δεν αφήνουμε τα συναισθήματά μας να εκδηλωθούν ελεύθερα και αυθόρμητα προς τον συνάνθρωπό μας, όπως υπάρχει και η αισθητική τσιγκουνιά, που φοβόμαστε να χαιρετήσουμε εγκάρδια, πόσο μάλλον να αγκαλιάσουμε έναν φίλο. Αλλά τουλάχιστον την εξωτερική την βλέπουμε και μάλιστα όχι μόνο στους φτωχούς, που δικαιολογούνται ας πούμε γιατί λένε ότι δεν έχουν(που όλοι έχουν έστω για έναν καφέ που λέμε) αλλά οι πλούσιοι, τι δικαιολογίες να βρουν ή ποια λογική να βάλουν στο πάθος της τσιγκουνιάς, όπως μερικοί- μερικοί που είναι ακριβοί στα πίτουρα και φθηνοί στο αλεύρι. Η σύνεση λέει να ξοδεύεις εκεί που πρέπει και όσα πρέπει, για να είσαι αξιοπρεπής και όχι όταν έρχεται η ώρα της πληρωμής να σε πιάνει τρεμούλα, πανικός, αμηχανία και να γίνεσαι γελοίος και να κάνεις, μία ώρα ότι ψάχνεις τις τσέπες σου ή να λες ξέχασα τα χρήματα στο άλλο παντελόνι που άλλαξα ή στην χειρότερη να πηγαίνεις τουαλέτα από το φούσκωμα και το άγχος, όχι για να ουρήσεις, αλλά για να σου φύγει ο αέρας που σε τουμπάνιασε ο φόβος μέχρι να πληρωθεί ο λογαριασμός και να επανέλθει η αναπνοή σου στον κανονικό της ρυθμό που ακόμη και αυτή ελέγχεται από το νου, γιατί με το άγχος που σου δημιουργεί το ίδιο σου το μυαλό, φουσκώνει και ξεφουσκώνει το στήθος και δεν οξυγονώνεται ο εγκέφαλος και λειτουργείς εν συγχήσει και απερίσκεπτα, ενώ όταν είσαι ήρεμος, η εισπνοή και η εκπνοή ρυθμίζονται από το ίδιο το σώμα και συγκεκριμένα από την κοιλιά όπως στα μικρά παιδάκια αν τα έχετε παρατηρήσει και στον ύπνο και στον ξύπνιο.

Η φτώχεια και η κρίση είναι μέσα μας και όχι έξω , γι’ αυτό δεν έψαξα ποτέ για εθνοσωτήρες για να με σώσουν (γιατί αυτοί είναι πάμπλουτοι έξω και πάρα πολύ φτωχοί μέσα τους) ούτε ποτέ έριξα την ευθύνη στους άλλους.

Αυτοί οι μεγάλοι οικονομολόγοι και πολιτικοί που μας διοικούν, δεν καταλαβαίνουν ότι ένα κράτος είναι και αυτό μία επιχείρηση ή ένα σπίτι που θέλει νοικοκύρεμα εσόδων – εξόδων; Αφού το πρώτο μάθημα οικονομίας που μαθαίναμε ακόμη και στο γυμνάσιο, είναι η βάση των εσόδων και εξόδων, δηλαδή βάση των εσόδων μας θα πρέπει να υπολογίζουμε και τα έξοδά μας. Είναι όπως και στο χορό, πρώτα μαθαίνουμε τα βασικά βήματα, τον ρυθμό και μετά τις φιγούρες. Εμείς γιατί αρχίζουμε με φιγούρες και ξεχνάμε τα βασικά βήματα και κάνουμε φιγούρες στο Schäuble και γελά ανάπηρος άνθρωπος απο πόδια;

Όπως γελάω εγώ με αυτούς που μου λένε ότι τώρα βγήκαν καινούργια όργανα γυμναστικής και δεν χρειάζετε να κουραζόμαστε τόσο πολύ όπως εσείς οι παλιοί αθλητές και εγώ τους λέω: δηλαδή εσείς δεν χρειάζετε να κουράζεστε; θα κουράζονται τα μηχανήματα; αυτά θα αναπτυχθούν , όχι εσείς; εσείς ανακαλύψατε καινούργιες ιδέες με πλάγιο τρόπο παρακάπτωντας τα βασικά βήματα της γυμναστικής, κάντε λοιπόν φιγούρες με την φαρμακοδιέγερση και καλά σαράντα που λένε και στην Αμφιλοχία.

Τι στέλνουν λυγερούς και κορδωμένους σαν ξεπουπουλιασμένες γαλοπούλες στον Σόιμπλε; Αν είναι να νοικοκυρέψεις το σπίτι σου, τρέχεις στον γείτονα να σε σώσει ή να σε ξεχρεώσει από τις δικές σου άσκοπες και περιττές σπατάλες, ή μαζεύεις την οικογένειά σου και λες τι κάνουμε τώρα για να επιβιώσουμε και να είμαστε αξιοπρεπείς;

Τι νόμισαν, ότι επειδή ο Σόιμπλε είναι ανάπηρος από πόδια στο καροτσάκι, είναι και στο μυαλό που είναι οι δικοί μας εθνοσωτήρες και μεγαλοιδεάτες, που θέλουν να αλλάξουν την Ευρώπη και να την κάνουν να χορεύει στο ταψί που διαλαλούσαν και διατυμπάνιζαν ευθαρσώς και όχι να αλλάξουμε εμείς νοοτροπία και τρόπο διαχείρισης των οικονομικών μας σαν χώρα; Ως που φτάνει η βλακεία; Θα μου πείτε, δεν έχει όρια όπως και η σάτυρα, γι΄αυτό γελάνε όλοι με τα καμώματά μας και τα τερτίπια μας, ως πότε;….

Πάντως η Ελλαδάρα μας ποτέ δεν πεθαίνει, μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς την δόξα τραβά. Είμαι σίγουρος ότι σε καλό θα μας βγουν όλα αυτά! …Υπομονή αδέλφια.

Καπου έχουμε διαβασει σε αρθρο του Ηλια Παγιαννιδη, για την επεισοδιακη σας στρατιωτικη  θητεια. Μπορειτε να μας πειτε λιγα λογια για αυτη την περιπετεια;

Μετά τον γυρισμό μου το 1979 από την Αμερική και την νίκη μου  στο Mr. Ελλάς  τον Νοέμβριο, πριν καταλαγιάσει όλη αυτή η ευφορία και η υπεραισιοδοξία που ένιωθα, μετά από 20 ημέρες πήγα να εκπληρώσω το χρέος  μου απέναντι στην πατρίδα.

Στρατιώτης νεοσύλλεκτος στο κέντρο εκπαίδευσης στην Καλαμάτα και πριν καλά καλά κλείσει το 1979 άρχισε η εφορεία να γίνεται δυσφορία και ο παράδεισος κόλαση. Τα δύο χρόνια της θητείας μου, δηλαδή το 1980 και 1981 μέχρι αρχές του 1982, ήταν επεισοδιακά από ανθρωπάκια κομπλεξικά που είχαν εξουσία, από απλούς βαθμοφόρους στρατιώτες μέχρι διοικητές μονάδων (δώσε εξουσία και χρήμα στον άνθρωπο να δεις τον πραγματικό του χαρακτήρα) και ενώ εκεί δεν υπήρχε χρήμα, υπήρχε εξουσία έστω και προσωρινή, όλα τα κόμπλεξ κατωτερότητας και τα απωθημένα τους πάνω στους κατώτερους σε βαθμό (φυσικά υπήρχαν και εξαιρέσεις αλλά ελάχιστες, τουλάχιστον από αυτούς που εγώ συνάντησα) από διοικητές, ανώτερους, μέχρι τον τελευταίο στρατιώτη και συνήθως την νύφη την πληρώνει στο τέλος ο στρατιώτης, ο κατώτερος.

Εκεί σε αυτά τα 2 χρόνια είδα όλων τον παραλογισμό της εξουσίας (γι’ αυτό λένε ότι εκεί που τελειώνει η λογική αρχίζει ο στρατός).

Βέβαια όλα αυτά για πειθαρχία και υπακοή, αλλιώς δεν θα ήταν στρατός θα ήταν κολέγιο. Γιατί στο στρατό βρίσκεις κάθε καρυδιάς καρύδι που λέμε, όλους τους τύπους των ανθρώπων και μεγαλύτερος καθρέπτης από αυτόν δεν νομίζω να υπάρχει πουθενά αλλού στην ζωή ,να δεις δικές σου κρυφές πλευρές εξουσίας και απωθημένων που είναι κρυμμένες και καταχωνιασμένες στην αποθήκη του υποσυνείδητου και του συλλογικού ασυνείδητου που λένε και οι μεγάλοι ψυχολόγοι.

Η δική μου εμφάνιση λόγω σωματικής ρώμης και όγκου, ήταν κόκκινο πανί για τους μανιασμένους ταύρους που διψάνε για εκτόνωση των απωθημένων τους

Ο Σπύρος Μπουρνάζος νεοσύλλεκτος 115 κιλά

Η δική μου εμφάνιση λόγω σωματικής ρώμης και όγκου, ήταν κόκκινο πανί για τους μανιασμένους ταύρους που διψάνε για εκτόνωση των απωθημένων τους και η πρόσφατη δημοσιότητά μου τους εκνεύριζε ακόμη περισσότερο και ήθελαν να μου επιβληθούν ακόμη και σωματικά.

Ακούστε θράσος από λοχαγό (πιο ψηλός από εμένα και ακατέργαστος όγκος) μετά στην Θήβα  που πήγα για εκπαίδευση βαθμοφόρου λοχία, είπε μπροστά σε όλους «σταρ Ελλάς υποτιμητικά» (γιατί σταρ Ελλάς είναι τίτλος των γυναικείων καλλιστείων) και όλοι γέλασαν, άμα βγάλω τα διακριτικά από πάνω μου, συνέχισε, μαλώνεις μαζί μου; Νόμιζα ότι μου κάνει πλάκα για να δει την αντίδρασή μου και δεν μίλησα μέχρι που ήρθε κοντά μου, γιατί καθόμουν από σεβασμό και πειθαρχία προσοχή απέναντι στον ανώτερο και με έσπρωξε επιδεικτικά. Από προσοχή βρέθηκα στην ανάπαυση, το ένα πόδι μπροστά και το άλλο αντί για πλάγια πρόλαβα και το έβαλα πίσω, που σημαίνει έτοιμος για επίθεση και συγχρόνως για άμυνα (μάλλον το μέσα του έπιασε την πρόθεσή μου που ήμουν έτοιμος για δεξί ντιρέκτ που θα έπεφτε κάτω σαν άδειο σακί) και μου είπε: μην τολμήσεις και από αύριο δέκα ημέρες φυλακή. Βέβαια έβαλαν μετά έναν πιο παλιό από εμένα στρατιώτη, επειδή ήταν τσαμπουκάς, ογκώδης και παρορμητικός να δουν αν τα μπράτσα της «σταρ Ελλάς» είναι σκέτα φούσκες όπως λέγανε και όπως ήρθε ο μετέπειτα φίλος μου Άκης Πυλαρινός(φόβος και τρόμος μετά στην νύχτα) με πολύ παρόρμηση και φόρα, έτσι, και βρέθηκε ξαπλωμένος ανάσκελα, μόνο με απλή πτώση αφού τον σήκωσα όρθιο, 120 κιλά που ήταν τότε και με δέσιμο από την μέση τον γύρισα καφακόλ, που λέγαν και στην ελληνορωμαϊκή χωρίς και χειροδικήσω.

 

 Αυτό έφτανε και μόνο που είδαν για να σταματήσουν οι σωματικοί τσαμπουκάδες.

Μετά το επεισόδιο κέρδισα την συμπάθεια και τον θαυμασμό των νεοσύλλεκτων συναδέλφων και την αντιπάθεια τον θυμό και την ζήλεια των κομπλεξικών

Μετά το επεισόδιο κέρδισα την συμπάθεια και τον θαυμασμό των νεοσύλλεκτων συναδέλφων και την αντιπάθεια τον θυμό και την ζήλεια των κομπλεξικών

Τα άλλα πειθαρχικά συνεχιζόταν ( ο Άκης πολύ μετά τον στρατό από τον παρορμητισμό του και που δεν δεχόταν που λέμε μύγα στο σπαθί του έφτασε άθελά του και στο φόνο και καταδικάστηκε ισόβια, δεν τον ξανάδα από τότε, ελπίζω να είναι καλά).

Αυτά κάνουν οι ραδιουργίες από τους επιτήδειους και τα μπριζώματα των κομπλεξικών και δεν θέλει πολύ να βρεθείς, έστω και αμυνόμενος φυλακή και μάλιστα ισόβια χωρίς καν να έχεις πρόθεση ή να γνωρίζεις το θύμα.

Έχουν δει πολλά τέτοια τα μάτια μου και έχω αποτρέψει πάμπολλες καταστάσεις συμβιβάζοντας τα ασυμβίβαστα λόγω σεβασμού( από τις δύο αντίπαλες πλευρές) και λόγω της καλής φήμης που είχα σαν αθλητής και πρωταθλητής και πάνω απ΄όλα σαν φιλήσυχος και ειρηνικός άνθρωπος.

Αλλά όσο φιλήσυχος και ειρηνικός να είσαι,  δεν σε αφήνουν ΄οι διαόλοι ν αγιάσεις΄ που λέει και η παροιμία.

 

Έτσι με έφτασαν στα Γιαννιτσά  (στην μονάδα που με μετέθεσε ένας λοχαγός από την Θήβα, λάτρης του αθλητισμού ο κ. Νίκος Φουρνογεράκης)

Ευχαριστείες από την ομοσπονδία

Ευχαριστείες από την ομοσπονδία

στα όρια της υπομονής και της ανοχής και επειδή η ανοχή για τους θρασείς είναι ένδειξη αδυναμίας, τους έδειξα ότι στο δίκαιο , στο καθήκον και το πρέπων, είναι δύναμη ψυχής περισσότερο και όχι σωματικής υπεροχής γιατί ήταν και άλλοι σωματικά δυνατοί αλλά αυτήν την δύναμη την χρησιμοποιούσαν και την εκδήλωναν στους κατώτερους και όχι στους ανώτερους και αυτό κάνει την διαφορά του θράσους από του θάρρους, της υποταγής από την αξιοπρέπεια, του συμβιβασμού από την υπεράσπιση της αλήθειας και του δίκιου.

Έτσι ο κύριος λοχαγός μου είπε ότι η καλύτερη μονάδα μετά την εκπαίδευσή μου σαν λοχίας είναι στα Γιαννιτσά γιατί εκεί απέναντι από το στρατόπεδό μας ήταν και η μονάδα  μονίμων Αμερικανών στρατιωτών που θα μας εκπαίδευαν στα πυρηνικά όπλα και  οι Αμερικανοί είχαν πλήρη εξοπλισμένο γυμναστήριο και άμα με δουν θα με συμπαθήσουν και θα έχω ελευθέρας να γυμνάζομαι μαζί τους.

Προθέρμανση στα χιόνια

Προθέρμανση στα χιόνια

Όντως, οι Αμερικανοί με συμπάθησαν από την πρώτη στιγμή που με είδαν και μου είπαν κάθε απόγευμα μετά την εκπαίδευση να πηγαίνω να γυμναζόμαστε παρέα, αλλά ο διοικητής μου δεν μου το επέτρεψε και μάλλον ο λόγος δεν πιστεύω να ήταν προσωπικός γιατί στην αρχή με καλοδέχτηκε και ήταν υπερήφανος που ήμουν στην μονάδα του σαν πρωταθλητής Ελλάδος, αλλά πιστεύω ότι τον ραδιούργησε ένας λοχαγός αδύνατος και κομπλεξικός του Β γραφείου( αυτοί που  παρακολουθούν τους πάντες και τα πάντα, δηλαδή κατάσκοποι).

Όταν πάνω στην εκπαίδευση με τα πυρινικά με ρώτησε την πρώτη κιόλας ημέρα: ξέρεις λοχία γιατί εκπαιδευόμαστε σε αυτά τα όπλα; Του είπα σε περίπτωση πολέμου με τους Τούρκους (αυτό με είχαν μάθει από το δημοτικό σχολείο ότι οι Τούρκοι ήταν οι εχθροί μας από το 1453 από την άλωση της Κωνσταντινούπολης) και μου απάντησε με αυστηρό τόνο (που ήμουν και εδώ στο στρατό όπως και στο σχολείο ανεπιτήδευτος ) τον κακό σου τον καιρό και είσαι και λοχίας πανάθεμάσε, για της κομουνιστικές χώρες ρε στραβάδι, με τους Τούρκους είμαστε σύμμαχοι και φίλοι, είμαστε στο Ν.Α.Τ.Ο. και όταν του είπα: γιαυτό μας πήραν την μισή Κύπρο; Μου μίλησε πάλι αυστηρά και επιτακτικά: ακούς ρε τι σου λέω; Αυτό ήταν το επιχείρημά του!!!!!

Και γέλασαν όλοι οι παρευρισκόμενοι, τώρα με εμένα που ήμουν αδιάβαστος και δεν ήξερα ότι οι Τούρκοι ξαφνικά γίνανε φίλοι μας και οι βόρειοι γείτονές μας όλοι εχθροί μας; ή με την επιχειρηματολογία του και την σαφή εξήγηση που μου έδωσε: ακούς τι σου λέω εγώ ρε στραβάδι…. μάλλον το πρώτο, να μην φανεί ο αρχηγός βλάκας και χάσουμε την εύνοιά του ( αυτοί ήταν μάλλον ενημερωμένοι και είχαν σύμμαχο τον καλό τους τον καιρό και εγώ τον κακό μου τον καιρό).

Τέλος πάντων το επεισόδιο έληξε με 10 ημέρες κράτηση και με κάλεσε ο διοικητής στο γραφείο του και με ενημέρωσε για διάφορους συναδέλφους στρατιώτες ότι είναι κομουνιστές και να μην περιφέρομαι με αυτούς κατά της εξόδους μου στην πόλη των Γιαννιτσών και όχι πολλά πολλά μαζί τους και να προσέχω!!

Τι μην με κάνουν κομουνιστή; ή μην το μάθουν οι σύμμαχοί μας Αμερικανοί και χάσουν πάσα ιδέα για μένα;

Στο αυτοσχέδιο γυμναστήριο

Στο αυτοσχέδιο γυμναστήριο

Παρόλο που μου απαγόρευσε να πηγαίνω στην βάση των Αμερικανών μου είπε αν θέλω να γυμνάζομαι μόνος μου θα μου παραχωρήσει μία μικρή αποθήκη που χρησιμοποιούσε ένας συνάδελφος σαν ραφείο τέσσερα επί τέσσερα και στον ελεύθερο χρόνο μου να γυμνάζομαι αφού προμηθευτώ( αυτός νόμιζε μία μπάρα για να σηκώνω τα κιλά όπως οι αρσιβαρίστες και μάλλον δύο αλτήρες, δηλαδή φουλ εξοπλισμός) ενώ οι Αμερικάνοι είχαν εξοπλισμό που εμείς δεν είχαμε ούτε στα καλύτερα γυμναστήρια της Αθήνας τότε.

Αφού παράκουσα όλες τις ΄συμβουλές΄του με την βοήθεια ενός στρατιώτη, του αείμνηστου φίλου και αδελφού Παναγιώτη Χαριτίδη που έφυγε νωρίς από την ζωή και ήταν από την πόλη των Γιαννιτσών με πατέρα σιδηρουργό και κομουνιστή, αλλά πρόσχαρο και καλοσυνάτο άνθρωπο, φτιάξαμε τα βασικά όργανα που χρειαζόμουν γιατί στην μονάδα αυτή θα καθόμουν σχεδόν 2 χρόνια και τα μεταφέραμε στο ραφείο- γυμναστήριο.

Ο ράφτης έραβε, εγώ γυμναζόμουν και οι κατάσκοποι έψαχναν για αφορμές( πως λέμε δουλειά δεν είχε ο διάολος και έδερνε τα παιδιά του) έτσι και εδώ , ώσπου μετά από ένα χρόνο υπόδειγμα πειθαρχημένου στρατιώτη στις ασκήσεις και στα καθήκοντα που μου ανέθεταν λόγω του ότι ήμουν λοχίας, έφτασε η υπομονή και ο κόμπος στο χτένι και ξέρετε τι γίνετε εκεί…..

ή σπάει το χτένι ή ξεριζώνεται το μαλλί και επειδή εμένα τότε τα μαλλιά μου( μην κοιτάτε τώρα) ήταν πολύ δυνατά και γερά , έσπασαν απ’ το χτένι αρκετά δόντια.

Και ο λόγος του επεισοδίου προσωπικά δεν με αφορούσε, θα μπορούσα να τον παραβλέψω αφού εκείνη την παραμονή της άδειάς μου ήμουν λοχίας υπηρεσίας, θα έκανα το καθήκον μου και το πρωί θα έφευγα αλλά πέφτοντας στη αντίληψή μου ατασθαλία βαριά από τον ανθυπολοχαγό, κολλητό του λοχαγού και κατά πάσα πιθανότητα και του διοικητού, γιατί μετά το επεισόδιο δεν με κάλεσε ο διοικητής στο γραφείο,  και επειδή εγώ πήρα μάρτυρες όλα τα παιδιά πού ήταν παρόντα και τους αφορούσε όλους. Όταν φτάσαμε έξω από το γραφείο, ο ίδιος τους απείλησε με την λέξη(που τρόμαξαν όλοι και έφυγαν εκτός από έναν λεβέντη και ντόμπρο παλικάρι τον Γιάννη τον Μαλλά) αυτό που κάνετε- τους είπε -λέγεται ”στάση” και πάτε όλοι στρατοδικείο.

Τον Γιάννη τον έδιωξα εγώ και ανέλαβα την ευθύνη των πράξεών μου, γιατί υπεράσπιζα το δίκιο που δεν μπορούσαν οι συνάδελφοι και φίλοι στρατιώτες, γιατί ο απατεώνας ήταν ανώτερός μας και υπεύθυνος του Κ.Ψ.Μ.(αν χρειαστεί θα αναφέρω και το ονοματεπώνυμό του, αλλά επειδή τώρα μπορεί να υπάρχουν από πίσω του γυναίκα και παιδιά, δεν θα αναφέρω λεπτομέρειες για το επεισόδιο, λέω  αν χρειαστεί, γιατί λέω αλήθειες και υπάρχουν ακόμη και οι μάρτυρες που όταν με βλέπουν το πρώτο που θυμούνται είναι αυτό, λέγοντάς μου: τι ήταν αυτό που έκανες τότε ρε γίγαντα; Κανείς δεν με αποκάλεσε τρελό, φαινόταν τρέλα αλλά ήταν αγανάκτηση από θρασίμια που νομίζουν ότι η μονάδα που υπηρετούσαμε ήταν το μπακάλικο του μπαμπά τους και μπορούσαν να κάνουν ότι θέλουν βουλώνοντας στόματα, μάτια και αυτιά, λόγω του ότι η πατρίδα τους εμπιστεύτηκε με ένα, δύο ή τρία αστεράκια καρφιτσωμένα στον γιακά τους!

Η κατάληξη μετά από ένα χρόνο, υπόδειγμα στρατιώτη ( πλησίαζαν Χριστούγεννα και δικαιούμουν άδεια δεκαπενταήμερη να πάω στους γονείς μου που είχα ένα χρόνο να τους δω) ήταν να με τυλίξουν που λέμε σε μία κόλλα χαρτί και να πάω στρατοδικείο.

Ο Σπύρος Μπουρνάζος με τους φίλους συναδέλφους ένα μήνα πριν το επεισόδιο

Ο Σπύρος Μπουρνάζος με τους φίλους συναδέλφους ένα μήνα πριν το επεισόδιο

Αλλά επειδή ήμουν πολύ ατσαλωμένος σαν χαρακτήρας, λόγω του ότι από μικρός είχα πάρει την ζωή στα χέρια μου, είχαν να κάνουν μάλλον με σκληρό καρύδι. Γιατί χρησιμοποιούσα εκτός από την σωματική δύναμη και την λογική και φοβήθηκαν με τα λεγόμενά μου και κατά την απολογία μου ότι μπορεί εγώ να πήγαινα φυλακή αλλά αυτοί ποτέ δεν θα παίρνανε προαγωγή για ανώτερο αξίωμα, γιατί θα εκτίθονταν(είχαν και μεγάλες φιλοδοξίες).

Έτσι προτίμησαν να συμβιβάσουν την κατάσταση στέλνοντάς με  συνοδεία δύο τζιπ από στρατιωτική αστυνομία στο στρατιωτικό νοσοκομείο 424 στην Θεσσαλονίκη λέγοντάς μου ψέματα ότι εκεί αφού θα με εξέταζαν οι γιατροί θα μου έδιναν την άδεια που δικαιούμουν να πάω στο χωριό. Ξέρετε τι έγραφε το παραπεμπτικό που είχε ο φίλος και συνάδελφος γιατρός; (δεν ξέρω αν εκείνος το ήξερε, γιατί μαζί μου ήταν πολύ φιλικός και καθησυχαστικός) ότι είμαι επικίνδυνος (μάλλον τρελός) και χρειάζεται να νοσηλευτώ, μέχρι μάλλον να ξαναγίνω ακίνδυνος και νορμάλ. Εκεί έβρισα την ώρα και την στιγμή που γύρισα πίσω Ελλάδα, σε τέτοιες καταστάσεις θυμού και απόγνωσης από απάνθρωπες συμπεριφορές και μάλιστα σ΄έναν πρωταθλητή και υπόδειγμα στρατιώτου.

Το Β.Β. τότε δεν ήταν στην Γενική Γραμματεία Αθλητισμού αλλιώς θα ήμουν σωματική αγωγή στο στρατό, όπως όλοι οι Έλληνες πρωταθλητές όλων των αθλημάτων και όχι μεταθέσεις, αποσπάσεις και ένα σωρό άλλες περιπέτειες, αλλά σε καλό μου βγήκαν σε βάθος χρόνου και (στις μετέπειτα περιπέτειες στην αθλητική μου καριέρα και οδύσσεια). Γιατί το άδικο ουκ ευλογείτε και εγώ ατσαλώθηκα ακόμη πιο πολύ σαν χαρακτήρας , αφού δεν πήρα κανέναν τηλέφωνο παρόλο που είχα αρκετές γνωριμίες για βοήθεια, ούτε καν τους γονείς μου και αφού με πήγαν στο 424 νοσοκομείο, με παρέπεμψαν σε ψυχίατρο.

Εγώ φρόντισα και πήρα μαζί μου και ένα άλμπουμ με φωτογραφίες από Αμερική και αποκόμματα από εφημερίδες από τους αγώνες.

Όταν με είδε ο γιατρός και του είπα την ιστορία μου, μου λέει επί λέξη: επειδή είσαι καλό παλικάρι και ειλικρινής και πάνω απ’ όλα αθλητής, θα σε κρατήσω εδώ μέσα για 15 μέρες για νοσηλεία και καλά λόγο «αγχωδών αντιδραστικών εκδηλώσεων) αυτό θα γράψω για να μην σου μαυρίσουν και το μητρώο και μετά θα σου δώσω ένα μήνα άδεια. Έτσι και έγινε. Όλα αυτά ξέρετε γιατί σας τα είπα; Γιατί εκεί μέσα συνάντησα και έναν παλιό φίλο από την Ελληνορωμαϊκή , πρωταθλητής κι αυτός Ελλάδος τότε στους εφήβους, ο μετέπειτα δεύτερος στην ιστορία μετά τον Στέλιο Μηγιάκη και αυτός στο ψυχιατρείο(έχω και φωτογραφίες μαζί του με πυτζάμες τρελών!…) ευγενέστατο παλικάρι με παιδεία, καλλιεργημένος, προσιτός, ήπιων τόνων και σεμνός όπως και στην μετέπειτα καριέρα του.

Στο 424 με τον φίλο Ολυμπιονίκη Δημήτρη θανόπουλο στα αριστερά κοιτάζοντας φωτογραφίες μου από Αμερική

Στο 424 με τον φίλο Ολυμπιονίκη Δημήτρη θανόπουλο στα αριστερά κοιτάζοντας φωτογραφίες μου από Αμερική

Θυμάμαι όταν γύρισε από τους Ολυμπιακούς μετά αγώνες, ο μόνος χρυσός Ολυμπιονίκης, έτρεξαν όλοι να φωτογραφηθούν μαζί του και να κλέψουν λίγο από την δόξα (του τρελού) ενώ πριν στα αζήτητα. Την άλλη μέρα τον πήρα τηλέφωνο να τον συγχαρώ για την μεγάλη του επιτυχία και εξέφρασε την απορία του: που είσαι, γιατί δεν ήρθες και του είπα: άσε τρελέ έχω πολλές φωτογραφίες εγώ μαζί σου από τα πέτρινα χρόνια…και σκάσαμε στα γέλια με τους τότε γελοίους, ασυνείδητους και ηλίθιους που δεν το έχουν σε τίποτα να καταστρέψουν όχι μόνο καριέρες αλλά και τους ίδιους τους ανθρώπους (το τι λεβέντες και παλικάρια είδα εκεί μέσα  φυτά από τα χάπια, θέλω έναν τόμο για να τα περιγράψω) τέλος πάντων, αυτά έχει η ζωή, η βλακεία και η ανευθυνότητα θα διαιωνίζεται όσο θα υπάρχει εγωισμός, σύγκριση και πάνω απ΄όλα ασυνειδησία.

Γιατί στο στρατό πάμε για να υπηρετήσουμε την πατρίδα και όχι την παλαβομάρα ,τα κόμπλεξ και τα απωθημένα του κάθε ανέραστου. Το ξαναείπα και το σέβομαι ότι ο στρατός θέλει πειθαρχία, αλλά όχι προσωπικές κόντρες για να εκτονώσει ο κάθε ανώτερος την ατομική του καταπίεση. Και εγώ λοχίας ήμουν από τον 4ο μήνα στο στρατό και σεβόμουν και τον πιο αδύναμο χαρακτήρα τον προστάτευα  και με τον καλό τον λόγο και την συμπεριφορά μου σαν ίσος προς ίσο, του δημιουργούσα αίσθημα ευθύνης, πειθαρχίας μέσα από σεβασμό και φιλία και όχι από φόβο και ταλαιπωρία. Με λίγα λόγια τους χτυπούσα στο συναίσθημα, αυτό που λέμε φιλότιμο και ο Έλληνας την έχει αυτή την αρετή στο d.n.a. και το συναίσθημα είναι πιο δυνατό από το τρελό μυαλό που θέλει το εγώ να επιβληθεί και να εξουσιάζει και επειδή εγώ έτσι λειτουργούσα, το περίμενα και από τους άλλους.

Έτσι καθ΄ όλη την διάρκεια της στρατιωτικής μου θητείας στον θάλαμο τον δικό μου και τους στρατιώτες που είχα υπευθύνη μου, δεν λέω την λέξη ούτε εξουσία ούτε υπό της διαταγές μου γιατί αυτές οι λέξεις μου φέρναν και μου φέρνουν αλλεργία και αναγούλα.

Δεν επέτρεψα ποτέ τα λεγόμενα καψόνια στους νέους ή και στους παλιούς που μειώνουν και υποβιβάζουν την αξιοπρέπεια και ατομικότητα του καθενός όποιος κι αν ήταν και ότι και αν ήταν στη ζωή του εδώ είμασταν όλοι ίδιοι, υπηρετούσαμε όλοι την πατρίδα για τον ίδιο σκοπό, για να έχουμε ασφάλεια και ειρήνη σαν χώρα και όχι τον κάθε ηλίθιο και βλάκα προσωπικά!….

Ο Σπύρος Μπουρνάζος σε αστεία καψώνια με τους συναδέλφους του μόνο για αναμνηστική φωτογραφία

Ο Σπύρος Μπουρνάζος σε αστεία καψώνια με τους συναδέλφους του μόνο για αναμνηστική φωτογραφία

Θα έχετε δει και σε έργα του σινεμά από αφηγήσεις και εμπειρίες από  βετεράνους πολέμων αληθινά σενάρια που ανατριχιάζει και ο πιο αδίστακτος όταν τα βλέπει από ασυνείδητους ψυχασθενείς και αιμοσταγείς που ξεκοιλιάζουν έγκυες , παιδάκια, γέρους και βιάζουν γυναίκες. Ποιοι λέτε πως είναι; οι γενναίοι και οι θαρραλέοι που κάνουν το καθήκον που τους ορίζει η πατρίδα και η συνείδησή τους ή οι θρασύδειλοι καταπιεσμένοι και φοβισμένοι; που δεν έχουν ιερό και όσιο μέσα τους και έξω. ένας λόγος που δεν πήγα στα Ο.Υ.Κ. είναι επειδή ο μεγαλύτερος τότε εκπαιδευτής των Ο.Υ.Κ , ο Κώστας Λαζανάς ήταν προσωπικός μου φίλος και θαυμαστής μου και ερχόταν στο γυμναστήριο του Κωστογλάκη και γυμναζόμασταν μαζί και μου είπε: μην έλθεις εδώ, γιατί σε αυτή την εκπαίδευση θα υποστείς με την θέλησή σου όλα τα  δεινά και τις αντιξοότητες της εκπαίδευσης και εδώ δεν υπάρχουν φιλίες και εξαιρέσεις.

Ο φίλος μου ο Πέτρος Κατσικαρέλης έκανε το λάθος και πήγε και ο φίλος μας ο Λαζανάς τον πέρασε απ΄όλα τα (μαρτύρια της εκπαίδευσης). Θυμάμαι όταν είχε έλθει ο Πέτρος μαζί με το Λαζανά στο γυμναστήριό μου είπε: μην τον βλέπεις έτσι, είναι τρελός, πήγε να με πνίξει και με όλο το θάρρος του είπα: Κώστα γιατί το έκανες αυτό; είπε πως αυτό ήταν η τελευταία δοκιμασία, μάθημα πανικού και αποφυγή πνιγμού και μετά φύγαμε μαζί εγώ , ο Πέτρος, αυτός και ο Κωστογλάκης και πήγαμε σε ένα εξοχικό του και ρίξαμε μπετό στην αυλή του.

Αυτοί οι μεγάλοι εκπαιδευτές φαίνονται τρελοί εως και ψυχασθενείς, αλλά είναι όλα θέατρο από την πλευρά τους, δεν έχεις παρά να δηλώσεις εγκατάλειψη και την άλλη μέρα έφευγες (σαν γάτα βρεγμένη )που λέμε.

Δεξιά ο μεγάλος εκπαιδευτής των ΟΥΚ Κώστας Λαζανάς, ο Κωστογλάκης, ο Σπύρος και ο Πέτρος σε μάθημα κατάδυσης

Δεξιά ο μεγάλος εκπαιδευτής των ΟΥΚ Κώστας Λαζανάς, ο Κωστογλάκης, ο Σπύρος και ο Πέτρος σε μάθημα κατάδυσης

Αριστερά ο Κώστας Λαζανάς σε όλους τους αγώνες παρόν

Αριστερά ο Κώστας Λαζανάς σε όλους τους αγώνες παρόν

Όταν κάποτε γύριζα ένα έργο στο κέντρο εκπαίδευσης στον Σκαραμαγκά στα Ο.Υ.Κ. κάνοντας ένα κομμάντο, ο υποδιοικητής Κώστας Ματάλας με τίμησε με αναμνηστική πλακέτα

O υποδιοικητής Κώστας Ματάλας με τίμησε με αναμνηστική πλακέτα

O υποδιοικητής Κώστας Ματάλας με τίμησε με αναμνηστική πλακέτα

μπροστά σε όλους τους εκπαιδευτές  και στα παιδιά που πέρασαν το σχολείο αυτό της σκληρής εκπαίδευσης(τέτοιος ήταν ο θαυμασμός του απέναντί μου)δεν θα ξεχάσω τα συγκινητικά και τιμητικά λόγια που απεύθυναν ο διοικητής και ο φίλος και θαυμαστής μου, ο υποδιοικητής και μετά οι εκπαιδευτές προς τους στρατιώτες: δάκρυσα από τον σεβασμό και τα τιμητικά λόγια που απεύθυναν στα παιδιά τους, την οικογένειά τους, έτσι τους αποκάλεσαν μετά όλους και θυμάμαι την ατάκα “όλοι για έναν και ένας για όλους” αυτό θα πει γροθιά και όχι χέρι ανοικτό (μούντζα) που σπάνε  τα δάκτυλα και το χέρι μαζί!.. μόνο συγνώμη δεν ζήτησαν από τους στρατιώτες για τα σκληρά και εξοντωτικά και υποχρεωτικά (βασανιστήρια) που τους υπέβαλαν όπως το σίδερο στη φωτιά για να τους ατσαλώσουν. Μετά υπήρχε σεβασμός και ευγνωμοσύνη προς τους πειθαρχημένους και ατσαλωμένους στρατιώτες και οι στρατιώτες προς τους εκπαιδευτές τους και σε περίπτωση εμπόλεμης κατάστασης θα κάναν αθόρυβα το καθήκον τους, τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο.

 

Από τα γυρίσματα της ταινίας

Από τα γυρίσματα της ταινίας

 

Αυτό θα πει θάρρος, γενναιότητα, αυτοπειθαρχία και λεβεντιά που όλοι μας αυτή την λεβεντιά την βλέπουμε ακόμη και στις παρελάσεις που εισπράττουν τα παρατεταμένα χειροκροτήματα και τις ζητωκραυγές του κόσμου στο πέρασμά τους.

Κρίμα το μετάνιωσα που δεν πήγα και ας γινόμουν 80 κιλά, τουλάχιστον θα είχα να κάνω με άνδρες τολμηρούς και ψυχωμένους και όχι τρομαγμένα, θρασύδειλα και άψυχα τσιροπούλια που (βγάζαν τα διακριτικά τους) και μετά μην τολμήσεις, 10 μέρες φυλακή, έτσι κύριε Πρεζεράκο; στην Θήβα) τι παράξενο!

Να σε θαυμάζουν ,να σε σέβονται και να σε αναγνωρίζουν αυτοί που έχουν διακριθεί και τιμηθεί και να προσπαθούν να σε μειώσουν τυχάρπαστοι και τυχοδιώκτες και ευκαιριατζήδες.

 

 

Μετά τα γυρίσματα με τον εκπαιδευτή Στέλιο Ροΐδη

Μετά τα γυρίσματα με τον εκπαιδευτή Στέλιο Ροΐδη

 

Τέλος πάντων, είπαμε “ουδέν κακό αμιγές καλού” και όλα σε βάθος χρόνου είναι για καλό και πάνω απ΄όλα καθρέπτες να βλέπουμε εμάς σε άλλες πτυχές μας, μόνο που είναι δύσκολο έως ακατόρθωτο να δεις εσένα όταν είσαι μέσα στο χορό και χορεύεις και εσύ! Θέλει απόσταση και παρατήρηση όπως ο θεατής στο σινεμά και μην νομίζετε ότι ο γενναίος και θαρραλέος δεν φοβάται, φοβάται και αυτός αλλά χαλιναγωγεί τον φόβο του. Δεν είναι ούτε δειλός ούτε θρασύς έχει και αυτός εγωισμό που σιγά σιγά θα μεταλλαχθεί σε αξιοπρέπεια. Αλλά μέχρι να γίνει ο γενναίος άφοβος, έχει πολύ δύσκολο προσωπικό και ατομικό αγώνα μετά όχι με τους άλλους αλλά με τον ίδιο του τον εαυτό, τα πάθη του, από εκεί ξεκινά ο φόβος και τελειώνει όταν φθάσεις στην απάθεια. Είναι πολύ εύκολο να επιβληθείς στους άλλους, αλλά δύσκολο έως ακατόρθωτο στα πάθη σου (αυτό είναι άλλο κεφάλαιο) για να μην ξεφύγω από το  θέμα μου, επανέρχομαι στο μεγάλο σχολείο που λέγεται Στρατός.

Μετά την άδεια ξαναπήγα στην μονάδα μου στα Γιαννιτσά , αλλά για τελευταία φορά γιατί φρόντισε ο αείμνηστος κ. Ανδρέας Σιζόπουλος, ο προπονητής της άρσης βαρών να με αποσπάσει στην σωματική αγωγή σαν αρσιβαρίστα γιατί είπαμε, το Β.Β> δεν ήταν τότε στην Γενική Γραμματεία Αθλητισμού.

Έτσι αναγκάστηκα να κάνω τους αγώνες των σωμάτων ασφαλείας του Σ.Σ.Μ., που γινόταν κάθε χρόνο εκπροσωπώντας τον στρατό, πότε τον αρσιβαρίστα και πότε τον μποξέρ.

Με την Εθνική ενόπλων στην άρση βαρών. Δεξιά διακρίνεται ο αείμνηστος Κος Ανδρέας Σιζόπουλος

Με την Εθνική ενόπλων στην άρση βαρών. Δεξιά διακρίνεται ο αείμνηστος Κος Ανδρέας Σιζόπουλος

Όσο για τον διοικητή στα Γιαννιτσά, μετά την (αναρρωτική άδεια έτσι έγραφε), το χαρτί άδειας, όχι άδειες που ζητούσα εγώ τα καλοκαίρια για να βοηθάω τους γονείς μου στα καπνά, ούτε τιμητικές που αρίστευα στην εκπαίδευση, γιατί πάντα μου έλεγε είσαι απαραίτητος στην μονάδα λόγω ιδιότητος, με ρώτησε τι κάνουν οι γονείς σου είναι καλά; Και του είπα, γιατί τώρα μιας που νοσηλεύτηκα σαν επικίνδυνος (τρελός) έπαψα να τον σέβομαι σαν ανώτερο και τον έβλεπα σαν ένα φοβισμένο ανθρωπάκι που ήθελε όχι να επανορθώσει την αδικία, αλλά να με καλοπιάσει για να μην συμβούν και χειρότερα, γιατί άλλα περίμενε και άλλα του φανερώθηκαν. Έτσι του είπα ευθαρσώς και με απαξίωση, γιατί τους είχες σκεφτεί και από πριν που σου ζητούσα άδεια αγροτική ή όταν με στέλνατε στο 424;

Κατάπιε την γλώσσα του από την αμηχανία του.

Μου είπε από αύριο στην εκπαίδευση, όπως τότε δηλαδή ( εννοούσε υπόδειγμα στρατιώτη) δεν του μίλησα, έφυγα για να δώσω τόπο στην οργή που είχα μέσα μου, γιατί ήμουν έτοιμος να εκραγώ με το θράσος και την αναίδειά του να με ρωτάει τώρα τάχα, πως ενδιαφέρετε για την υγεία  των γονιών μου, ενώ  πριν τον παρακαλούσα ότι είναι μόνοι τους και θέλουν χέρι βοήθειας και είπα μέσα μου, να είσαι σίγουρος όπως τότε δεν θα αλλάξει τίποτα.!….

Εκτός από υπάκουος ήμουν και σεβαστικός και πρόθυμος ακόμη και για αγγαρείες και εκτός στρατοπέδου.

Όταν πήρε ένα τεράστιο πιάνο στον μαλθακό και χοντρούλη σαν κι αυτόν γιό του ο διοικητής,(τα δικά τους τα παιδιά τα φροντίζουν και τα προσέχουν λόγω αδυναμίας, του γείτονα να ψοφήσει ο σκύλος) μου είπε: εσύ που είσαι δυνατός, θα μπορέσεις με άλλους 2-3  να το ανεβάσετε στον τρίτο όροφο(που έμενε στην πόλη των Γιαννιτσών, από τις σκάλες του κλιμακοστασίου); Και με προθυμία του απάντησα: εγώ και άλλο ένα δυνατό παλικάρι ο Γιάννης ο Μαλάς που είχα μαζί μου βοηθό στο γυμναστήριο φτάνουμε, δεν χρειάζεται άλλος. Ένα παλικάρι που όμοιό του δεν έχω ξανασυναντήσει από τότε μέχρι και σήμερα στη ζωή μου, που διατηρούμε οικογενειακές σχέσεις. Η αγνότητά του, η λεβεντιά του , το ήθος του και η πίστη στο θεό, αν και αγράμματος, τη σοφία στα λόγια του μόνο σε ένα αγνό γεροντάκι στο Άγιο όρος που συνάντησα μπορώ να την συγκρίνω. μένει μόνιμα στην Λεπτοκαρυά με την οικογένειά του και όποτε έπαιρνα άδεια δύο μέρες με φιλοξενούσε εκεί με τους δικούς του, γιατί δεν προλάβαινα να κατέβω εγώ στους δικούς μου στην Αμφιλοχία λόγω αποστάσεως. Ήταν σαν να ήμουν στην οικογένειά μου, τόσο οικεία αισθανόμουν.

Ο Σπύρος Μπουρνάζος με τον Γιάννη στη Λεπτοκαρυά

Ο Σπύρος Μπουρνάζος με τον Γιάννη στη Λεπτοκαρυά

 

Όταν το ανεβάσαμε πάνω σαν πούπουλο, τότε έδειξε την ευαισθησία και τον ενθουσιασμό του μπροστά στην γυναίκα και το παιδί του λέγοντάς μας, άμα έχουμε τέτοια παλικάρια δεν έχουμε να φοβόμαστε τίποτα και μας κέρασε σαν καλός οικοδεσπότης. Χάθηκε ρε γαμώτο να είναι έτσι ο άνθρωπος πέρα από παράσημα και εξουσίες;

Ευτυχώς ήρθε πολύ γρήγορα η απόσπαση (όχι μετάθεση για πάντα) για την σωματική αγωγή και εκεί αυτός το βιολί του, είναι απαραίτητος για την μονάδα, αλλά όταν τον πήραν τηλέφωνο ανώτεροι του, έκανε ως συνήθως όπως όλοι οι κατώτεροι, την πάπια!…

Τότε στην σωματική αγωγή που αποσπάστηκα γινόταν μετά από δύο μήνες αγώνες του Σ.Σ.Μ και ο προπονητής της Εθνικής Ελλάδος τότε κ. Νίκος Βλασσόπουλος,  όταν με πρωτοείδε, με συμπεριέλαβε στην ομάδα του και πήγα εκεί να γυμναστώ μαζί με όλους τους Έλληνες πρωταθλητές στο μποξ που υπηρετούσαν στα σώματα ασφαλείας.

Μετά από δύο μήνες μόνο εκπαίδευσης, με κατεβάζει στην Πάτρα που γινόταν οι αγώνες και παίρνω την δεύτερη θέση χωρίς να παίξω στον τελικό γιατί στους ημιτελικούς και ενώ κέρδισα τον αγώνα με Knock down(αποχώρηση του αντιπάλου), στραμπούλησα τον αστράγαλό μου από την απειρία και τον ενθουσιασμό μου και πάνω απ΄όλα τον φόβο μου, γιατί οι αντίπαλοι και φίλοι, ήταν πρωταθλητές και έμπειροι και οι θεατές στο στάδιο είδαν έναν γίγαντα σε σωματική διάπλαση, αλλά δεν γνώριζαν την απειρία μου.

Οι πιο πολλοί από κάτω ήταν στρατιώτες και εγώ εκπροσωπούσα τον στρατό, με παρότρυναν με φωνές και χειροκροτήματα  χωρίς να ξέρουν ότι το μποξ δεν είναι μόνο σώμα και δύναμη, ούτε ξύλο του δρόμου που λέμε χωρίς κανόνες, αλλά τέχνη και πάνω από όλα αντοχή, που εγώ δεν είχα τίποτα από τα δύο μπροστά στους έμπειρους μποξέρ. Είχα όμως δύναμη και ψυχή. Μέσα στην ατυχία μου, ήμουν και τυχερός γιατί ο αντίπαλός μου και μετά κολλητός μου που λέμε ήταν ο παγκόσμιος πρωταθλητής του Σ.Σ.Μ. και κατά 15 χρόνια μεγαλύτερός μου Βασίλης Μπούτας και όπως μου εκμυστηρεύτηκε μετά, μου είπε ότι και αυτός φοβήθηκε (γιατί ο έμπειρος προπονητής μου είχε πει όπως και το εφάρμοσα, πάνω στους αγώνες εσύ να έχεις τα χέρια ψηλά να φυλάς μόνο το σαγόνι και ρίξε μπουνιές, τα άλλα άστα πάνω μου. Εννοούσε όπως μου είχε πει, ότι αν έμενα από αντοχή, που θα έμενα, θα διέκοπτε τον αγώνα, όλα αυτά ελπίζοντας ότι ο αντίπαλος θα έπεφτε πριν τον πρώτο γύρο!…)

Ο κ. Νίκος, εκτός από καλός προπονητής και εμψυχωτής, είχε και μεγάλη πλάκα. Μόνο που εγώ «μούδιασα»  όταν πριν από εμένα, ένας δικός μας καλός πυγμάχος, στην πιο ελαφριά κατηγορία του είπε: τον αντίπαλο τον έχεις στο τσεπάκι (και ο άλλος πρωταθλητής Ελλάδος), όταν τον έσπρωξε να τον φάει που λέμε, γυρίζει στο βοηθό του χαμογελώντας και του λέει: ορέ ξύλο που θα φάμε!!! Όπως και έγινε. Εγώ ήμουν ακριβώς πίσω τους και το άκουσα, λέω μέσα μου: τα ίδια θα πει και για μένα. Γι’ αυτό είπα πιο πάνω ήμουν τυχερός στην ατυχία μου.

Πάντως ο κ. Νίκος που με συμπαθούσε ιδιαίτερα, με έγραψε στον σύλλογό του και μέσα στον προπονητικό χώρο μου κρέμασε μία φωτογραφία από πόζα του Β.Β. δίπλα στους μεγάλους πυγμάχους του παναθηναϊκού και όχι φωτογραφία με στολή πυγμάχου και συγκεκριμένα δίπλα από τον μεγάλο πρωτοπυγμάχο και πρωταθλητήαδελφικό φίλο Γιάννη Αϊδινιώτη,

Ο Σπύρος Μπουρνάζος με τον μεγάλο πρωταθλητη της πυγμαχίας Γιάννη Αϊδηνιώτη

Ο Σπύρος Μπουρνάζος με τον μεγάλο πρωταθλητη της πυγμαχίας Γιάννη Αϊδηνιώτη

που τώρα είναι και αυτός προπονητής στον ιστορικό αυτό σύλλογο. Κρίμα που δεν έχω μία φωτογραφία από τους αγώνες αυτούς με στολή πυγμάχου, γιατί τότε οι φωτογραφικές μηχανές για εμάς ήταν είδος πολυτελείας. Κάποιος θα έχει από τους θεατές, ας την δημοσιεύσει αν διαβάσει τα γραφόμενα, θα του ήμουν ευγνώμων.

 

 

Αναμνηστικό δίπλωμα από τους πυγμαχικούς αγώνες στην Πάτρα

Αναμνηστικό δίπλωμα από τους πυγμαχικούς αγώνες στην Πάτρα

Έτσι ανέβασα την φήμη μου ένα σκαλί πιο πάνω και πέντε σκαλιά το Β.Β.  και με δέχτηκε και αυτή η οικογένεια των μεγάλων αθλητών του μποξ, όπως και οι αρσιβαρίστες και οι παλαιστές, δηλαδή τα δυναμικά αθλήματα και μου πρότειναν να συνεχίσω το μπόξ στο σύλλογό τους και να με βάλουν στο σώμα της αστυνομίας, ή του λιμενικού , ή της πυροσβεστικής και να συνεχίσω αν ήθελα και το Β.Β. παράλληλα.

Αλλά εγώ ΄΄αγρόν ηγόραζα΄΄που λέει και η λαϊκή παροιμία.

Έτσι τελείωσε η στρατιωτική μου Οδύσσεια και μετά άρχισε η κοινωνική και συγχρόνως η αθλητική στο Β.Β.

 

 

 

 

 

 

 

 

Μετά τους αγώνες του μποξ όπως σας είπα και πιο πάνω, γνωρίστηκα με τον πρωταθλητή Ελλάδος βαρέων-βαρών που υπηρετούσε κι αυτός την θητεία στην σωματική αγωγή , τον Παύλο Χρυσίδη,(τον οποίο μετά το στρατό τον έβαλαν στην αστυνομία, όπου τώρα είναι συνταξιούχος) 120 κιλά περίπου, στο ύψος μου, Κατερινιώτης με Ποντιακή καταγωγή και κεφάλα όσο ο σάκος του μποξ και χαμόγελο που φαινόταν όλα του τα δόντια πάνω-κάτω, τίμιο και καλόκαρδο παιδί, από φτωχή και αυτός οικογένεια, με γονείς όπως οι δικοί μου, μόνο που αυτοί αντί για αγρότες ήταν κτηνοτρόφοι.

Ο Παυλάρας, έτσι τον αποκαλούσαν, ουδέποτε έχασε με νοκ άουτ, για τέτοιο κεφάλι μιλάμε, ή βάραγες τον σάκο ή το κεφάλι του Παυλάρα ήταν το ίδιο, μόνο στα σημεία έχανε, αλλά κέρδιζε πάντα σχεδόν με νοκ άουτ. Τώρα καταλαβαίνετε, αν μάλωνε στο δρόμο που λέμε, χωρίς κανόνες, ισως είχε κανείς τύχη να σταθεί στα πόδια του!

Από την πρώτη στιγμή ταιριάξανε που λέμε τα χνώτα μας και γίναμε φίλοι αδελφικοί  ακόμη και σήμερα. Τον πάντρεψα και του βάφτισα και την πρωτότοκη κόρη του Ευμορφία.

Ο Σπύρος Μπουρνάζος, στα αριστερά διακρίνεται ο Παυλάρας και στα δεξιά ο φίλος μας ο Χρήστος, παλαιστής ελευθέρας

Ο Σπύρος Μπουρνάζος, στα αριστερά διακρίνεται ο Παυλάρας και στα δεξιά ο φίλος μας ο Χρήστος, παλαιστής ελευθέρας

Θέλαμε σχεδόν 7 μήνες για να απολυθούμε και οι δύο, κάθε βράδυ σχεδόν όταν ο Παύλος δεν φύλαγε σκοπιά ή (δεν έκανε την σκοπιά άλλου που είχε οικονομική άνεση και πληρώνανε τότε μεγάλα ποσά οι μεγάλοι ποδοσφαιριστές για να διανυκτερεύσουν στα σπίτια τους) τον έπαιρνα εγώ στο δικό μου στου Φιλοπάππου και κάθε πρωί ξημερώματα με ένα μηχανάκι (θα σας το δείξω σε φωτό) ανεβαίναμε σχεδόν σούζα από το βάρος του Παυλάρα πίσω, στον Διόνυσο (εκεί είχε μεταφερθεί η σωματική αγωγή τότε, από τον Άγιο Κοσμά που ήταν πριν) για αναφορά και για να φάμε πρωινό και μεσημεριανό και μετά κάτω Αθήνα (εγώ σαν λοχίας είχα μόνο μια υπηρεσία περίπου κάθε 15 ημέρες, τις άλλες ελεύθερος)

 

Το ηρωικό δίκυκλο με μηχανή από τρίκυκλο στο θάλαμο του στρατοπέδου

Το ηρωικό δίκυκλο με μηχανή από τρίκυκλο στο θάλαμο του στρατοπέδου

Το ανέβασμα στον Διόνυσο επεισοδιακό, όταν βιαζόμασταν και ειδικά στις ανηφόρες, όταν ξεκινούσα με πρώτη, έχανα για λίγο την ισορροπία και το μηχανάκι ήταν πιο ελαφρύ και όταν κοιτούσα πίσω έβλεπα τον Παυλάρα στον δρόμο να μουτζώνει με πόδια και χέρια ανάσκελα και να γελάει μόνος του, γιατί είχε την κακή συνήθεια να μην με κρατά από την μέση που του έλεγα, γιατί  έλεγε θα μας παρεξηγήσουν, έβαζε λοιπόν τα χέρια του πίσω στην σέλα και το βάρος διπλασιαζόταν πίσω, αν υπήρχε τότε YouTube  και μας ανέβαζαν, θα είχαμε σίγουρα εκατομμύρια like.

 

Και μυαλό ο Πόντιος δεν έβαζε από τις πτώσεις, ακόμη και από τρίκυκλο μηχανάκι έπεσε στην Πάτρα όταν ένας μακρινός μου θείος που παρακολουθούσε τους αγώνες μποξ, ήλθε να με δει και μου είπε πως ήταν ξάδελφος μακρινός με τον πατέρα μου και μας κάλεσε στο σπίτι του στην Πάτρα όπου έμενε με την γυναίκα του, για φαγητό και φιλοξενία. Όταν  ο Παυλάρας είδε το τρίκυκλο έσκασε στα γέλια, όταν του είπα να μπει στην καρότσα κι εγώ μπροστά με το θείο να τα λέμε, μου λέει εσύ πίσω, γιατί ντρέπεσαι του είπα; και κάθισε μπροστά , φτάνοντας στο ρολόι  στην κεντρική πλατεία (είχε την συνήθεια να μην κρατιέται)  και παίρνοντας ο θείος την στροφή της πλατείας, ο Παυλάρας από την φυγόκεντρο έφυγε και τον έχασε ο θείος από δίπλα του και εγώ τώρα τον μούτζωνα από την καρότσα και γίναμε θέαμα στην Πάτρα!….

Τότε στην Κυψέλη υπήρχαν δύο από τα διασημότερα Discoclub, στην πλατεία Αμερικής το Problem  και η  ξακουστή Quinda στην  Φωκίωνος Νέγρη.

Στην problem , ιδιοκτήτης της ήταν ένας πανύψηλος γεροδεμένος 35άρης με χέρια σαν κουπιά στο μήκος και σαν ρόπαλο στον πήχη και καρπό. Λάτρης του μποξ και πρώην και αυτός πυγμάχος ερασιτέχνης. Ανίκητος στο μπρά ντε φερ με όσους είχε βάλει που λέμε χέρι στον τεράστιο πάγκο της ντίσκο. Αυτός πάντα από την μέσα πλευρά είχε κερδίσει παλαιστές, αρσιβαρίστες, μπράντεφερς, μπόντιμπίλντερς και έβαζε και στοιχήματα.

Ένας φίλος (μακαρίτης τώρα, τον σκότωσαν έξω από το σπίτι του, φόβος και τρόμος στην νύχτα Ο Δημήτρης Μανιαβός, πατριωτάκι από το Αγρίνιο) είχαμε γνωριστεί στο γυμναστήριο του Κωστογλάκη πολύ πριν πάω φαντάρος και ήξερε όλα τα νυχτερινά στέκια της Αθήνας,  μας πήρε ένα βράδυ εμένα και τον Παυλάρα να πάμε στην disco του Ηλία Γεωργουλέα, έτσι λεγόταν ο ιδιοκτήτης της problem  και μας ρώτησε πόσα χρήματα είχαμε πάνω μας, ούτε για ποτό του είπαμε. Μου είπε πως είχε κλείσει στοίχημα με τον Ηλία για να παίξουμε μαζί μπράντεφερ, κανόνισε να χάσεις μου είπε!… του λέω τόσο σίγουρος είσαι για μένα;

Τότε έκανα μπροστά του 120 κιλά κάμψεις δικεφάλων με λίγο κλέψιμο στην μέση, μου λέει θα σου δώσω τα μισά και είμαι σιγουρότατος.

Μου είπε πως είχε κλείσει στοίχημα με τον Ηλία για να παίξουμε μαζί μπράντεφερ, κανόνισε να χάσεις μου είπε!... του λέω τόσο σίγουρος είσαι για μένα;

Μου είπε πως είχε κλείσει στοίχημα με τον Ηλία για να παίξουμε μαζί μπράντεφερ, κανόνισε να χάσεις μου είπε!… του λέω τόσο σίγουρος είσαι για μένα;

 

Ο Σπύρος Μπουρνάζος με τον Ηλία στην Disco

Ο Σπύρος Μπουρνάζος με τον Ηλία στην Disco

11 η ώρα την νύχτα στην disco μαζεύτηκαν όλοι οι θαυμαστές του Ηλία και όλο το προσωπικό, ο Τζίμης, έτσι τον αποκαλούσαν, με συστήνει εμένα και τον Παυλάρα στον Ηλία  είδε την παιδική μου φάτσα και μου έσφιξε το χέρι  τόσο δυνατά που νόμιζα ότι θα κολλούσαν τα δάχτυλά μου, τέτοια χούφτα χεριού είχε και μετά χαιρέτησε το ίδιο τον Παυλάρα, μόνο που ο Παυλάρας είχε και αυτός χέρι κουπί και φάτσα σκληροτράχηλη σαν του Ηλία .

ο Ηλίας νόμιζε ότι θα παίξει με τον Παυλάρα ίσως και αυτή η δυναμική χειραψία (μάλλον για να μας σπάσει τον τσαμπουκά που λένε, όπως κάνουν οι μεγάλοι πυγμάχοι που κοιτιούνται άγρια και ας είναι αρνάκια από μέσα τους όπως ο Παυλάρας).όταν του είπε ο τζίμης ότι θα παίξει μαζί μου με είδε για εύκολο αντίπαλο, εγώ τότε ζύγιζα λόγω στρατού 95 κιλά αλλά όλα μυϊκά.

Μου λέει, εγώ τον Κωστογλάκη τον έχω κερδίσει, του λέω και εγώ το ίδιο και ας μην είχα παίξει ποτέ μαζί του από σεβασμό και μόνο.

Τα φώτα στο μπαρ άναψαν και στην υπόλοιπη αίθουσα χαμήλωσαν και σταμάτησε η μουσική για τον αγώνα και την αγωνία τόσο των θαυμαστών του Ηλία όσο και του ίδιου που φαινόταν αισιόδοξος και είχε και τον αέρα του πρωταθλητού, αλλά βλέποντας και την δική μου άνεση και σχεδόν απάθεια όταν με ρώτησε από πια μεριά του πάγκου στο μπαρ θες να πας; Του είπα όπως σε βολεύει εσένα και πήγε από μέσα.

 

Αφού ένας (κριτής) μας τοποθέτησε τα χέρια σε θέση, να έχουν τα χέρια την ίδια γωνία, μου έσφιξε δυνατά το χέρι μου και εγώ τον κοιτούσα στα μάτια ενώ ο Ηλίας είχε τον νου του στο χέρι μην του κλείσω την γωνία και να με αιφνιδιάσει(έτσι τους κατέβαζε όλους χωρίς καν να του προβάλουν αντίσταση λες και λύγιζε ένα ελατήριο και αυτό το επαναλάμβανε δύο τρεις φορές). Έτσι κι έγινε, μόλις ο κριτής άφησε το δικό του χέρι που κρατούσε τα δικά μας, εγώ δεν έκανα προσπάθεια να τον αιφνιδιάσω αλλά να κρατήσω αντίσταση και ο Ηλίας όρμησε με φόρα, αλλά όσο κουνιέται ένας τοίχος, άλλο τόσο και το χέρι μου που ήταν λες και έπαθε αγκύλωση.

Προσπάθησε άλλες δύο τρείς φορές μέχρι που έκλεισε κι άλλο την γωνία και έβαλε και δύναμη πέφτοντας και με τον ώμο ολόκληρος πάνω μου. Πάλι το χέρι ακούνητο. Τα έχασε κι αυτός και οι θαυμαστές του και μου λέει, πάρε με εσύ και πριν τελειώσει του το κατεβάζω όπως κατέβαζε αυτός τους μέχρι τότε αντιπάλους του.

Μου ζήτησε επανάληψη. Έγινε το ίδιο άλλες δύο φορές και μου είπε να αλλάξουμε θέσεις, να πάω εγώ μέσα από το μπαρ, αλλά το ίδιο και στο τέλος μου λέει βάζουμε και αριστερό; Αν και δεν είμαι αριστερόχειρας συμφώνησα, μου είπε ούτε και εγώ είμαι αλλά και έτσι τον ξανακέρδισα. Στο τέλος παραδέχτηκε την ήττα του, μου έσφιξε το χέρι, με αγκάλιασε και με φίλησε. μας κέρασε εμένα, τον Παύλο και τον Τζίμη και μας είπε όποτε θέλουμε να πηγαίνουμε ελευθέρας.

Του υποσχέθηκα ότι θα ξαναπαίξουμε γιατί σήμερα δεν ήταν η μέρα του και μπορεί να ήταν κουρασμένος. Με αγκάλιασε ξανά και είπε μπροστά σε όλους ”είσαι πολύ καλό και σεμνό παιδί”.

Του είπα για τον Παυλάρα ότι αυτός είναι πρωταθλητής στο στοιχείο σου, το μποξ και του είπε έχω γάντια και σάκο στην αποθήκη, θέλω να έρθεις να γυμναστούμε και να φορέσουμε γάντια. Φύγαμε αργά το βράδυ και ο Τζίμης μου είπε ότι: δεν έβαλα στοίχημα με τον Ηλία αλλά με τον μπάρμαν τον Νίκο Λυκάκο(όνομα και πράμα, σκέτος λύκος ήταν, σαν να βλέπετε τον Τσαρλς Μπρόνσον μπάρμαν) και μου έδωσε τα μισά. Θα βγάζαμε με τον Παυλάρα τον μήνα άνετα!…

Μετά από μία εβδομάδα, μάθαμε ότι ένας ναρκομανής και νταής της νύχτας που είχε βγει πρόσφατα από τις φυλακές, πήγε στην ντίσκο και δεν πλήρωσε τον λογαριασμό του με αποτέλεσμα ο Ηλίας να του πει να μην ξαναπατήσει στο μαγαζί του και τον έσπρωξε να βγει έξω. Αυτός πρόβαλε αντίσταση, ο Ηλίας του έριξε ένα χαστούκι όχι μπουνιά και έπεσε κάτω, είπε στα γκαρσόνια βγάλτε τον έξω και γύρισε να φύγει, αυτός έβγαλε ένα στιλέτο και τον μαχαίρωσε στο αριστερό πλευρό και εξαφανίστηκε τρέχοντας. Ο Ηλίας γλύτωσε που λέμε από του χάρου τα δόντια. Πρώτη φορά συνέβη μας είπε, ΄όταν τον επισκεφτήκαμε στο νοσοκομείο εγώ , ο Παύλος και ο Τζίμης. φεύγοντας με φώναξε ιδιαιτέρως και μου είπε αν μπορώ εγώ με τον Παύλο να πηγαίναμε στο μαγαζί μέχρι να αναρρώσει ( τον Τζίμη δεν τον ήθελε γιατί ήταν οξύθυμος και φοβόταν για χειρότερα)  για μία εβδομάδα πηγαίναμε, μέχρι που ήρθε ο Ηλίας. Το μαγαζί το βρήκε να δουλεύει όπως πριν. Του είπε το προσωπικό, γκαρσόν, μπάρμαν και d.j. κ.λ.π. 20 άτομα ότι ο Σπύρος είναι άψογος στα καθήκοντά του υπεύθυνου σε όλους τους τομείς.

Ο Ηλίας με ευχαρίστησε και μας έδωσε ένα αρκετά μεγάλο ποσό για εκείνη την εποχή για να βγάλουμε την υπόλοιπη θητεία μας πέρα όπως μας είπε. Μου πρότεινε όταν απολυθώ να με έχει υπεύθυνα και δεξί του χέρι, σε αυτό το νούμερο ένα club της Αθήνας.

Φυσικά μέχρι να απολυθούμε σχεδόν κάθε βράδυ στο club που παρέλασαν τότε από εκεί όλοι οι πρωταθλητές της σωματικής αγωγής όλων των αθλημάτων(είχε και ωραιότατα κοριτσάκια και φυσικά τα ποτά από τον Ηλία και μετέπειτα αδελφικό μου φίλο μέχρι και σήμερα, όλα κερασμένα λόγο πρώτα του ότι είμασταν στρατιώτες και μετά από σεβασμό και θαυμασμό στους πρωταθλητές.

Ο Ηλίας Γεωργουλέας με τον αδελφό μου Κώστα Μπουρνάζο

Ο Ηλίας Γεωργουλέας με τον αδελφό μου Κώστα Μπουρνάζο

 

 

Γιατί ο Ηλίας είχε και αθλητικό πνεύμα και οικονομικά υπερευκατάστατος αφού η disco ήταν κάθε μέρα γεμάτη μέχρι τα σκαλοπάτια της εισόδου). Φυσικά τα μπράντεφερ επί μονίμου βάσεως. Κάποια φορά μετά από πολύ καιρό μου ζήτησε να ξαναβάλουμε. Δεν πρόβαλα αντίσταση και άφησα να με πάρει, όχι άνετα αλλά με δυσκολία για να φαίνεται ότι έκανα υπερπροσπάθεια να κρατηθώ. Έτσι έμεινε ικανοποιημένος λέγοντας πάντα ότι είμαστε ισοπαλία, αλλά απολυόμενος εγώ μετά το στρατό είχα σχεδόν μόνιμη δουλειά σαν αφεντικό(υπεύθυνος σε όλους τους τομείς) και με απολαβές την ημέρα όσα θα έπαιρνα στην οικοδομή για πέντε ημέρες.

 

Ο Σπύρος Μπουρνάζος με τον Ηλία Γεωργουλέα

Ο Σπύρος Μπουρνάζος με τον Ηλία Γεωργουλέα

Όταν ήρθε κάποτε ένα θηρίο και έβαλε με τον Ηλία μπράντεφερ και τον κέρδισε, με αρκετή αντίσταση από την πλευρά του Ηλία, μου λέει τότε: βάλε εσύ με αυτόν γιατί ο τύπος είχε έρθει με συνοδεία και ο Ηλίας το είδε σαν προσβολή να φύγει έτσι με τον αέρα του νικητή. Μετά από εμένα δεν τον είχε κερδίσει ποτέ κανείς, άρα ήξερε τις δυνατότητές μου και επειδή με έβλεπε σαν φίλο και αδελφό και όχι σαν υπάλληλο ή αντίπαλο πλέον, με παρότρυνε και με ενθάρρυνε ότι εσύ τον έχεις για πλάκα και βγήκε αληθινός.

Έτσι αποκαταστάθηκε η φήμη μας.

Σαν υπεύθυνος είχα την ελευθέρα βούληση να κερνάω εκεί που πρέπει και όταν πρέπει. Φυσικά όλοι οι πατριώτες είχαν ελεύθερη πρόσβαση μόνο που ανέφεραν το όνομά μου στην είσοδο του club που ήταν πάντα ελεγχόμενη(όπως και μετά ελευθέρας είχαν και στα γυμναστήριά μου). Αν βρεθεί ένας να πει το αντίθετο και επώνυμα εδώ μέσα έστω και γραπτώς, τότε μην πιστεύετε τίποτα από όσα σας λέω!…

 

Μετά τον στρατό και για 2 ολόκληρα χρόνια, γυμναστική, δουλειά με πολύ άγχος και υπευθυνότητα, να κρατάω ισορροπίες από όλες τις παραξενιές της νύχτας και τις νοοτροπίες των θαμώνων, αφού δεν έπιναν πρωτεΐνες αλλά οινόπνευμα. Να μπαίνουν αρνάκια που βέλαζαν και να βγαίνουν με ουρλιαχτά λύκων (γι’ αυτό λένε ότι η μέθη δεν προκαλεί ελαττώματα αλλά αποκαλύπτει χαρακτήρες) . επειδή εγώ ήμουν διαυγέστατος, γιατί η εκτόνωσή μου ήταν στην γυμναστική και αυτών το βράδυ στα ποτά, είχα πλήρη έλεγχο της κατάστασης γιατί ενέπνεα σεβασμό και πάνω από όλα λόγο σωματικής διάπλασης και φόβο που φυλούσε τα έρημα,  που λέμε και στο χωριό , αφού εκεί πλέον έγινε στέκι όλων των πρωταθλητών των δυναμικών αθλημάτων. Έτσι ποτέ δεν άνοιξε μύτη που λέμε.

Πήρα και τον αδελφό μου τον Κώστα εκεί και αρχίζαμε να μαζεύουμε χρήματα. Μέσα σε 2 χρόνια αγοράσαμε, όχι όργανα γυμναστικής, αλλά τόνους σίδερα και κυλοδοκούς. Τα μεταφέραμε στην Ηλιούπολη, τέρμα πάνω στον Υμηττό που είχε κλείσει ένα συνεργείο – σιδηρουργείο, λόγω συνταξιοδότησης του ιδιοκτήτη με τα απαραίτητα εργαλεία. Ο ιδιοκτήτης μας το παραχώρησε με την προϋπόθεση να του πληρώσουμε το ρεύμα για όσο καιρό χρησιμοποιούσαμε το χώρο και ότι θέλουμε στον ίδιο, αφού το εργαστήριο ΄ήταν δικό του, ιδιόκτητος χώρος.( Ας αναπαυτεί η ψυχή του κ. Παντελή).

Βλέποντας την θέλησή μας, την εργατικότητα και πάνω από όλα σαν μάστορας σιδηρουργός, θαύμασε την τέχνη και την εφαρμογή που είχα φροντίσει να μάθω πριν στις οικοδομές ( αν και το επάγγελμά μου ήταν ηλεκτρολόγος – μηχανολόγος) που τα εκατό τεμάχια των 6 μέτρων το καθένα και βάρος 20 κιλών μεταμορφωνόταν σε λειτουργικότατο, καλαίσθητο και ακριβείας μηχάνημα γυμναστικής για κάθε σημείο του σώματος, που το έφτιαχνα με τέτοιο μεράκι και υπομονή ( γιατί δεν υπήρχαν μέτρα ή πατέντα για να έχω οδηγό, απλά από φωτογραφίες ξένων περιοδικών και ράβε ξήλωνε τα έφτιαξα τέλεια σε λειτουργικότητα και τα θαυμάζουν ακόμη και σήμερα που υπάρχουν στο ιστορικό πλέον και μουσειακό γυμναστήριο στην οδό Τροίας 28 στην Κυψέλη)  που όταν τέλειωνα το κάθε όργανο φανταζόμουν π.χ. ότι τα πόδια μου θα γίνουν σαν Κρητικές παντελόνες φουσκωτά, όπως και έγιναν μετά.

Ο Σπύρος Μπουρνάζος με τον αδελφό του Κώστα εν ώρα εργασίας

Ο Σπύρος Μπουρνάζος με τον αδελφό του Κώστα εν ώρα εργασίας

 

Μαζί με τον ΣΠυράκο σε διάλειμμα

Μαζί με τον Σπυράκο σε διάλειμμα

Έτσι ο κος Παντελής όχι δεν μας πήρε στο τέλος χρήματα για ενοίκιο , αλλά σχεδόν κάθε μεσημέρι μας έφερνε με την γυναίκα του την κα Τούλα από φαγητά μέχρι και επιδόρπια, για να κάνουμε όπως έλεγε και ένα διάλειμμα, γιατί μας είχε απορροφήσει τόσο πολύ η δημιουργικότητα, που με το ένα χέρι τρώγαμε και με το άλλο δουλεύαμε.

 

Το κοντινότερο μπακάλικο που είχε από εκεί που είμασταν στο βουνό ήταν στα δύο χιλιόμετρα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα λόγια του κυρ Παντελή : Κουράγιο Σπύρο μου και όλη αυτή η κούραση όταν τελειώσετε θα ξεχαστεί, έχω δουλέψει πολύ και εγώ στη ζωή μου, έτσι δεν είναι Τούλα ; έλεγε μπροστά στη γυναίκα του όταν μας έβλεπε σχεδόν εξαντλημένους και άυπνους. Μας έδινε θάρρος να μην βιαζόμαστε , το εργαστήριο είναι δικό μας, δεν φεύγει από εδώ, καθίστε όσο θέλετε….

 

Όπως και δεν θα ξεχάσω και την ατάκα τότε του Σπυράκου (  που έχω από τότε βοηθό μου μέχρι σήμερα στο γυμναστήριο ) παίρνανε μαζί με τον αδερφό μου τον Κώστα το  όργανο και το τοποθετούσαν στην άκρη του εργαστηρίου σαν έκθεση , να το βλέπουμε από μακριά και να το θαυμάζουμε, κλείνοντας το ένα μάτι από την υπερπροσπάθεια να πει : Γρήγορα , έλα παραδόθηκε και αυτό πάμε στο επόμενο.

 

 

Δτα δεξιά ο Κώστας Μπουρνάζος σε δοκιμαστική λειτουργικότητα

Στα δεξιά ο Κώστας Μπουρνάζος σε δοκιμαστική λειτουργικότητα

 

Στην ιστορική Κουίντα με τον ιδιοκτήτη Κο Μπάμπη

Στην ιστορική Κουίντα με τον ιδιοκτήτη Κο Μπάμπη

 

Έτσι χαρά, εργασία, δημιουργία και πάνω από όλα σωματική κούραση μέχρι εξαντλήσεως, γιατί ψυχικά αποθέματα υπήρχαν τεράστια.

Ωράριο; 10 βράδυ μέχρι 3 τα ξημερώματα εγώ και ο αδερφός μου ντυμένοι στην πένα που λέμε, στην Πλατεία Αμερικής στην ντίσκο, 4 περίπου στου Φιλοπάππου

( νοικιάσαμε τότε το διπλανό υπόγειο διαμέρισμα , με δύο υπνοδωμάτια , που το ένα το κάναμε γυμναστήριο με τα παλιά όργανα, συν 200 κιλά και δύο μπάρες σιδερένιες με αλτήρες και πριν φύγουμε για την Ηλιούπολη με το μπόμπο μηχανάκι στις 10 το πρωί, κάναμε και μιάμιση περίπου ώρα γυμναστική να διατηρούμε το σώμα σε φόρμα και δωδεκάμισι περίπου το αργότερο στο εργαστήριο.

Εγώ και ο Κώστας δουλεύαμε οι δυο μας ( περιμέναμε το Σπυράκο που έφερνε τότε μαζί του ένα φίλο του που δουλεύανε στο ξενοδοχείο Αστέρα Βουλιαγμένης σαν υδραυλικοί , τον αγαπητό φίλο Δημήτρη Νικίδη που μέχρι και σήμερα διατηρούμε οικογενειακές σχέσεις).

 

 

Αυτοί ερχόντουσαν κατευθείαν από τη δουλειά μετά τις 3 το απόγευμα και φεύγαμε όλοι μαζί μετά τις 8 το βράδυ , για να προλάβουμε να πλυθούμε και να ντυθούμε για την νυχτερινή δουλειά εγώ και ο Κώστας.

Στην είσοδο της Κουίντας. Δεύτερος από δεξιά ο φίλος του Σπύρου Δημήτρης Νικίδης

Στην είσοδο της Κουίντας. Δεύτερος από δεξιά ο φίλος του Σπύρου Δημήτρης Νικίδης

Αυτό το εξοντωτικό πρόγραμμα κράτησε περίπου έξι μήνες , μέχρι να τα τελειώσουμε όλα και να ενοικιάσουμε ένα υπόγειο χώρο 100 τ.μ. κοντά στου Φιλοπάππου όπου τα μεταφέραμε όλα εκεί και τα τοποθετήσαμε εκθεσιακά.

Ο   πρώτος που τα είδε συναρμολογημένα και τοποθετημένα σαν να ήταν εκθεσιακός χώρος ήταν ο χρυσός Ολυμπιονίκης Στέλιος Μηγιάκης . Είχαν έρθει μαζί με τον παιδικό μου  φίλο Πέτρο Κατσικαρέλη , που ο Πέτρος τα έβλεπε εν ώρα κατασκευής, αλλά δεν τα είχε δει βαμμένα και ταπετσαρισμένα. Εκτός από το θαυμασμό και την απορία , ο Στέλιος δεν πίστευε αυτό που έβλεπε μπροστά του λέγοντας μου ότι τέτοια όργανα δεν είχε ούτε και ο Εθνικός Σύλλογος που γυμναζόντουσαν τότε οι αρσιβαρίστες και οι παλαιστές και μου λέει δίνοντας την ευχή του ( γιατί ο Στέλιος είναι πολύ θρησκευόμενος)  άντε και παγκόσμιος και η ευχή του έπιασε.

Βρισκόμαστε στα μέσα του 1983 , τα όργανα στην αποθήκη – έκθεση, περιμένοντας να βρω χώρο στην Κυψέλη και να μαζέψω χρήματα για να φτιάξω το χώρο του γυμναστηρίου που χρειάστηκα πάλι μετά άλλους 3 μήνες προσωπικής δουλειάς με τον ίδιο ρυθμό για να στηθεί όπως το βλέπετε σήμερα . Δεν μπήκε μέσα ούτε ένα συνεργείο, όλα μόνοι μας , μέχρι και στρώσιμο μοκέτας.

 

 

 

 

Το απίστευτο κι όμως αληθινό είναι ότι πριν βρω χώρο για το γυμναστήριο, έκανε τότε για δεύτερη συνεχή χρονιά στην Θεσσαλονίκη η εφημερίδα « Τα σπορ του Βορρά » με προτροπή του ραδιοφωνικού-τηλεοπτικού παρουσιαστή και παραγωγού της ΕΡΤ 3 Λευτέρη Κογκαλίδη, λάτρη του Β.Β. , το MISTER ΒΟΡΕΙΟΣ  ΕΛΛΑΣ , στο πολυτελέστατο ξενοδοχείο ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΠΑΛΛΑΣ με προσκάλεσαν σαν πρόεδρο κριτικής επιτροπής και GUESTSTAR της βραδιάς με ένα τέτοιο ποσό αμοιβής που θα έπρεπε για να το μαζέψω να  δουλεύαμε μαζί με τον Κώστα άλλους 6μήνες.

 

 

 

 

Η βράβευση από τον Κο Λευτέρη Κογκαλίδη

Η βράβευση από τον Κο Λευτέρη Κογκαλίδη

 

Και από την σταρ Βόρειος Ελλάς Μεταξία Δέλιου μετά το γκεστ

Και από την σταρ Βόρειος Ελλάς Μεταξία Δέλιου μετά το γκεστ

 

Τα χρήματα τα άφησα στον αδερφικό φίλο και συναθλητή από την Θεσσαλονίκη , που βγήκε πρώτος στην υψηλή κατηγορία εκείνη την βραδιά και τρίτος στην γενική κατάταξη , Ηλία Παγιανίδη , να μου αγοράσει μοκέτα για 230 τ.μ. .( τόσο έφταναν τα χρήματα από ένα εργοστάσιο χοντρικής πώλησης) για το γυμναστήριο που δεν είχα ακόμα  βρει το χώρο.

Ο αδελφικός φίλος του Σπύρου, Ηλίας την στιγμή της απονομής

Ο αδελφικός φίλος του Σπύρου, Ηλίας την στιγμή της απονομής

 

Μου είπε ο Ηλίας « αυτό δεν το έχω δει και ακούσει ποτέ μου στα χρονικά », του λέω πάρτα τώρα που είναι τα χρήματα μαζεμένα γιατί  άμα αρχίσω προετοιμασία για κανένα Πανευρωπαικο Αγώνα  δεν βλέπω να ανοίγω γυμναστήριο και θα μείνω μου φαίνεται μόνιμος στην νύχτα.

Τότε πήρα μεταγραφή από την problem της πλατείας Αμερικής στην Quinda της Φωκίωνος Νέγρη, που η απόσταση από το ένα club στο άλλο ήταν μία ευθεία 300 περίπου μέτρα και ενδιάμεσα το αστυνομικό τμήμα Κυψέλης.

Ο Μπάμπης, ο ιδιοκτήτης της Quinda ήταν κολλητός φίλος με τον Ηλία της Problem και αποφάσισαν μεταξύ τους για την απόσπασή μου από κοινού, λόγο του ότι η Quinda  ήταν το πιό glamour στέκι των Αθηνών όλων των επωνύμων και ο Μπάμπης ήθελε υπεύθυνο με εμφάνιση και ευγένεια, που την εκτίμησε στο πρόσωπό μου, με δέλεαρ το διπλάσιο ποσό που έπαιρνα στον Ηλία.

Ο Ηλίας μου έδωσε την ευχή του και την συμβουλή του ότι εκεί, ξέχασε μπράντεφερ και στέκι πρωταθλητών. Θα μαζέψω χρήματα του είπα και θα ανοίξω γυμναστήριο και θα αποχωρήσω από την νύχτα, θα ασχοληθώ με τον πρωταθλητισμό και το γυμναστήριό μου που ήταν όνειρο ζωής για μένα.

Τον Δεκέμβριο του 1983 και συγκεκριμένα 12 του μηνός, στην γιορτή μου, έκανα τα εγκαίνια στην οδό Τροίας 28 που διατηρώ ακόμη και σήμερα, αφού αγόρασα μετά από πάρα πολλά χρόνια και το χώρο για να μείνει για πάντα όπως ήταν και είναι και τώρα, με τα ίδια χειροποίητα και ιστορικά όργανα.

Οικογενειακή φωτογραφία στο εγκαίνια του γυμναστηρίου του Σπύρου

Οικογενειακή φωτογραφία στο εγκαίνια του γυμναστηρίου του Σπύρου

 

 

Ο Κώστας Μπουρνάζος με θαυμάστριες

Ο Κώστας Μπουρνάζος με θαυμάστριες

 

Ο Κώστας και ο Σπυράκος οικοδεσπότες

Ο Κώστας και ο Σπυράκος οικοδεσπότες

 

Ο Σπύρος Μπουρνάζος με τον φίλο Ίνδαλμα και συναθλητή Βασίλη Μπουζιάνα

Ο Σπύρος Μπουρνάζος με τον φίλο Ίνδαλμα και συναθλητή Βασίλη Μπουζιάνα

 

Παρόν ήταν και οι 2 μεγάλοι αντίπαλοι του Σπύρου Μπουρνάζου Τάσος Μώρος και Δημήτρης Γκιουλέας

Παρόν ήταν και οι 2 μεγάλοι αντίπαλοι του Σπύρου Μπουρνάζου Τάσος Μώρος και Δημήτρης Γκιουλέας

Από εκεί παρέλασαν όλοι οι μεγάλοι μετέπειτα Έλληνες πρωταθλητές του Β.Β., παλαιστές, μποξέρ, αθλητές στίβου και όλος ο καλλιτεχνικός κόσμος της showbiz.

Χρειάζομαι έναν τόμο για να σας πω όλους αυτούς που βλέπετε στην t.v., έναν ακόμη με φωτογραφίες και άλλον ένα, αυτά που είδαν τα μάτια μου και άκουσαν τα αυτιά μου.

Τέτοιο ενεργειακό πεδίο, σε έναν υπόγειο χώρο 220 τ.μ. που είναι όσο τα αποδυτήρια των σύγχρονων σήμερα γυμναστηρίων.

Δεν νομίζω να υπάρχει μέχρι σήμερα χώρος, μετά από τόσα χρόνια , λειτουργίας ανελλιπώς από 10π.μ.-10μ.μ.

Από αυτόν τον μικρό υπόγειο χώρο, εκτοξεύτηκα στα πέρατα του κόσμου  μετά σαν αθλητής και έβγαλα την ζωή πέρα αξιοπρεπώς, παρόλα όσα ακούγονταν κατά καιρούς για μένα από κακόβουλους, φαρμακόγλωσσους, ζηλόφθονους, κακεντρεχείς και φαντασιόπληκτους, για προστασίες και ένα σωρό άλλες αρετές της παρανομίας, που ουδεμία σχέση είχα και έχω με την νύχτα πέρα από αυτά που σας εξομολογήθηκα και αποκάλυψα για πρώτη φορά δημόσια στη ζωή μου, αφού ΄καθαρός ουρανός, αστραπές δεν φοβάται΄ και ο χρόνος φανερώνει τους πάντες και τα πάντα, γι’ αυτό ποτέ δεν έδινα σημασία στα κουτσομπολιά και στους  φαντασμένους τόσα χρόνια αφού ουδέποτε έχω πατήσει την πόρτα δικαστηρίου ή αστυνομικού τμήματος, εκτός από το 7ο Κυψέλης μόνο για αλλαγή ταυτότητας λόγω Ευρωπαϊκής ένωσης και το γνήσιο της υπογραφής μου και μόνο μία φορά για διευκρίνηση ενός γεγονότος.

Θα σας αναφέρω και ένα αστείο για μένα περιστατικό που ειπώθηκε από μητέρα φίλου μου ευκατάστατου που συνέβη στην Αμφιλοχία πριν από μερικά  χρόνια.

Καθόμουν και απολάμβανα ολομόναχος το καφεδάκι μου στην καφετέρια του Πριόβολου , περνούσε αυτός και με χαιρέτησε με την μητέρα του από απέναντι, η μητέρα του μόνο με λοξοκοίταξε, μάλλον από απαξίωση και είπε στον γιο της που ήλθε  μετά και μου το είπε με έκπληξη!

Ξέρεις τι είπε η μάνα μου που σε είδε σε αυτή την άνετη και ανέμελη στάση που ήσουν και σε βλέπαμε από μακριά;

Ντρέπομαι αλλά θα στο πω, γιατί ξέρω πως δεν τα παίρνεις στα σοβαρά.΄΄κοίτα το κοπρόσκυλο πως κάθεται !…΄΄ του είπα: φαντάσου τι έχει ακούσει η γυναικούλα για μένα και του είπα για την κρίση που βγάζουμε όλοι μας και ας μην έχουμε ιδίαν γνώση για τον καθένα, απλά μορφοποιούμε και υιοθετούμε γνώμες άλλων. Ότι και να πεις στην μάνα σου, δεν αλλάζει γνώμη,  παρόλο που με γνώρισε όταν είχε πεθάνει ο πατέρας σου και άλλαξε για λίγο, πάνω στον πόνο έφτασε για λίγο στην συμπόνοια και την κατανόηση, αλλά μετά φαίνεται την κυρίευσε ο φόβος της μοναξιάς και ξέσπασε πάνω μου, γιατί καθρεφτίστηκε η μοναξιά της στην δική μου μοναχικότητα και όπως είπαμε έχει μεγάλη διαφορά. Γιατί η μοναχικότητα κρύβει ανεμελιά και ξεγνοιασιά , είναι πέρα από σκέψεις, ανύπαρκτα προβλήματα και φόβους, είναι στο εδώ και τώρα και απολαμβάνει την στιγμή.

Πάντως η δική μου η μαμά, δεν ήξερε και ποτέ της δεν έμαθε μπάνιο και τι θα πει η λέξη καλοκαιρινές διακοπές μέχρι τα 55 χρόνια της, όπως και ο πατέρας μου (που ήξερε η δικιά του που δεν χρειάστηκε να εργαστεί γιατί ήταν αρκετά πλούσιοι τότε, αλλά ο καιρός έχει γυρίσματα και μάλιστα άσχημα), γιατί μετά τους απάλλαξα από τον αγροτικό μόχθο και όχι μόνο αλλά και από τις υποχρεώσεις απέναντι στα αδέλφια μου.

Από την στιγμή που τελείωναν το δημοτικό τα έπαιρνα εγώ μαζί μου στην Αθήνα, πρώτα τον Κώστα και μετά το 1984 τον Παναγιώτη, αφού είχαμε ανοίξει πλέον τρία γυμναστήρια και μπορούσαμε να ζούμε όλοι με άνεση και αξιοπρεπώς σαν οικογένεια.

Τα αδέλφια μου ποτέ δεν τα είδα σαν αδέλφια, αλλά σαν παιδιά μου και είμαι υπερήφανος που μπόρεσαν και δεν μπήκαν στο τρυπάκι του ανταγωνισμού και της σύγκρισης, αλλά ακολούθησαν τον αθλητισμό μέχρι εκεί που τους το επέτρεπε η φύση τους και οι δυνατότητές τους. Τώρα ζουν με τις οικογένειές τους αξιοπρεπώς, με τις δικές τους δυνατότητες που απέκτησαν μέσα από τον αθλητισμό και την αθλητική παιδεία.

Γιατί τα παιδιά παραδειγματίζονται από αυτά που βλέπουν και όχι από αυτά που ακούνε και τους λέμε.

Δεν πρέπει να βγάζουμε αυθαίρετα συμπεράσματα για κανέναν βλέποντας μόνο το παρών και παραβλέποντας το παρελθόν του καθενός. Γι αυτό μεγάλη μπουκιά να τρως, μεγάλη λέξη να μην ξεστομίζεις βλέποντας μόνο την απόλαυση των μόχθων μετά από τόσα χρόνια κόπων και στερήσεων και σου φαίνετε για κοπροσκύλιασμα. Γιατί όντως υπάρχουν κοπρόσκυλα και μάλιστα πολλά, αλλά ξέρουν να κρύβονται καλά πίσω από μαλαγανιές και φτηνές δικαιολογίες, μέσα σε φανταστικές ιστορίες και θεωρίες που εντυπωσιάζουν το νου του αφελή, που ενώ βλέπουν ότι η πράξη άλλα δείχνει αλλά αυτός άλλα πιστεύει, όχι αυτό που βλέπει αλλά αυτό που του χαϊδεύουν τα αυτιά. Γι αυτό λένε: από αυτά που βλέπεις, να πιστεύεις τα μισά και από αυτά που ακούς τίποτα.

Όλοι αυτοί που έχω αναφέρει είναι όλοι εν ζωή και διατηρώ σχέσεις φιλίας και κουμπαριάς μέχρι και τώρα,

Ο Σπύρος με τον μεγάλο αντίπαλό του στο μπρα ντε φερ Ηλία Γεωργουλέα

Ο Σπύρος με τον μεγάλο αντίπαλό του στο μπρα ντε φερ Ηλία Γεωργουλέα

που κοντεύω την συνταξιοδότηση και με αναφέρουν όλοι σαν παράδειγμα ήθους και αξιοπρέπειας με αυτά που ακούν και βλέπουν στις δραματικές και σοκαρίστηκες ειδήσεις της t.v. και του τύπου.(που για μένα όλα αυτά είναι αναμενόμενα, λόγω ημερομηνίας λήξης, απλά δεν ξέρω τον τόπο και το χρόνο που θα συμβεί το μοιραίο.)

Επίσης πριν αρκετά χρόνια και ενώ παραθέριζα στην Αμφιλοχία καλοκαίρι ,κάνοντας μπάνιο στην πλαζ, με πλησιάζει ένας ηλικιωμένος κύριος και μου λέει: εσύ δεν είσαι ο Σπύρος ο Μπουρνάζος που έχεις το γυμναστήριο στην οδό Τροίας; Ναι του απαντώ και μου συστήθηκε, λέγομαι Παππάς και είμαι από τα Σαρδίνινα συνταξιούχος και χρόνια διοικητής ασφαλείας στο 7ο αστυνομικό τμήμα Κυψέλης στην Θύρας. Μου είπε, επειδή ακουγόντουσαν πολλά για σένα τότε, είχα στείλει στο γυμναστήριό σου και γράφτηκαν δικοί μου άνθρωποι και παρακολουθούσαν τα πάντα και τους πάντες. Είσαι πολύ καλό παιδί και όλοι μου είχαν πει τα καλύτερα για σένα. Τον ευχαρίστησα για τα καλά του λόγια και πάνω απ΄όλα που είχα και προστασία εν άγνοιά μου και αυτόπτες μάρτυρες. Επίσης του είπα, είχα ακούσει το όνομά σας γιατί το αναφέρανε όλοι στην νύχτα και ήσασταν ο φόβος και ο τρόμος για τους παράνομους και ειδικά για τις λέσχες. Πέραν χρηματισμού ή γνωριμιών, ακόμη και πατριωτών, όπως μου είχε πει κάποτε ο Κώστας Σιαφάκας  ότι στο 7ο είναι ένας πατριώτης διοικητής ασφαλείας, πως και δεν σε φώναξε και του είπα τι να με κάνει αφού δεν έχω λέσχες ούτε μαγαζιά στην νύχτα, ούτε που τον ξέρω τον άνθρωπο, δεν τον έχω δει ποτέ μου ούτε και τον διοικητή τμήματος. Εύχομαι να είναι καλά ο κος Παππάς, έχω να τον δω από τότε.

Όσο για την νύχτα της παρανομίας και για αυτούς που βγάζαν το (μεροκάματο) του φόβου και του τρόμου, έτσι το έχω ονομάσει με αυτά που έβλεπα, ο μέσος όρος ζωής τους, όπως υπολόγισα, ήταν περίπου για όλους τα 35 νεανικά τους χρόνια.

Πάντα τους  συμβούλευα όλους μηδενός εξαιρουμένου από τους εκλιπόντες, ότι σε αυτόν τον κλάδο υπάρχει ημερομηνία λήξεως και ότι ΄΄αυτή η στάνη, αυτό το τυρί βγάζει΄΄η απόφαση και η ελευθέρα βούληση δική σας, όπως και η ζωή σας.

Η μόνη λέξη που μπορώ να εκφράσω, είναι απλά κρίμα, γιατί όλοι αυτοί ξεκίνησαν με άλλα όνειρα και στόχους(γιατί δεν ήταν γεννημένοι που λέμε κακοποιοί) , τους ήξερα όλους από τα πρώτα βήματά τους, με σεβόντουσαν και με άκουγαν αλλά η συνήθεια , το εύκολο χρήμα και η κολακεία από τους ραδιούργους και πονηρούς που τους φούσκωναν τα μυαλά, ήταν πιο δυνατή γιατί φουσκώνει το εγώ και χάνεται η διαύγεια  της λογικής και της συνείδησης.

——-ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΤΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ———

—————–ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΤΕ———————

*Ο Σπύρος Μπουρνάζος και το AmfLife.Gr, είναι οι νόμιμοι κάτοχοι των πνευματικών δικαιωμάτων της συνέντευξης αυτής, όπως και των φωτογραφιών.