Σπύρος Μπουρνάζος
Συνεχίζουμε την συνέντευξη με τον Σπύρο Μπουρνάζο και σας παρουσιάζουμε το 11ο και τελευταίο μέρος αυτής.
*Σε αυτό το σημείο, η ομάδα του AmfLife , θα ήθελε να ευχαριστήσει τον Σπύρο Μπουρνάζο, την Βάσω Γιαννιώτη και την Ελένη Μπουρνάζου, για όλη αυτή την μεγάλη προσπάθεια που κατέβαλαν, ώστε να πραγματοποιηθεί αυτή η ιστορική συνέντευξη.
*Σε αυτή την συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης του Σπύρου Μπουρνάζου, θα βρείτε βαθυστόχαστες σκέψεις διατυπωμένες με απλά λόγια κατανοητά από όλους, όπως επίσης, αρκετές σοφές κουβέντες, που όλοι μας πρέπει να προσπαθούμε συνεχώς να κάνουμε βίωμα, για να γινόμαστε καλύτεροι. Ο Σπύρος Μπουρνάζος, προσπάθησε μέσο αυτής της συνέντευξης, να εξηγήσει απλά και κατανοητά, ότι το BodyBuilding, δεν είναι απλά ένα άθλημα για ανεγκέφαλους, αλλά συμβουλεύει όλους τους νέους που ασχολούνται με αυτό, να δουν την μεγαλύτερη εικόνα του, ΤΟ ΤΡΙΠΤΥΧΟ: ΣΩΜΑ, ΠΝΕΥΜΑ και ΨΥΧΗ.
ΑΠΟ ΟΣΑ ΕΧΟΥΜΕ ΑΚΟΥΣΕΙ ΚΑΙ ΕΧΟΥΜΕ
ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΣΕ ΟΛΕΣ ΣΑΣ ΤΙΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ, ΠΑΝΤΑ ΑΝΑΦΕΡΕΤΕ
ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΤΕ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΩΣΑΤΕ, ΤΗΝ
ΑΜΦΙΛΟΧΙΑ. ΠΩΣ ΣΑΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕ Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΤΕ ΜΕΤΑ
ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΦΑΝΗ ΓΙΑ ΕΛΛΗΝΑ ΑΘΛΗΤΗ Β.Β. ΝΙΚΗ ΜΕ
ΠΑΝΕΥΡΩΠΑΙΚΟ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΤΙΤΛΟ;
Σπύρος Μπουρνάζος
Ακόμη και σήμερα ο Πανούλιας, μετά από 40 χρόνια, όποτε συναντιόμαστε στην Αμφιλοχία μου το υπενθυμίζει, αφού γελάνε τα μάτια του και οι μουστάκες του από χαρά, θαυμασμό, καμάρι και γλυκιά ανάμνηση ¨θυμάσαι τότε χαδιάριμ τι έγινε στους αγώνες΄;
Μεγάλο βάρος αυτή η λέξη να θυμάσαι, όχι μόνο τι λένε τα βιβλία ή τηλέφωνα και διευθύνσεις, αυτό λέγεται μνήμη, αλλά πίσω από την μνήμη υπάρχει και η ανάμνηση και οι πιο πολλοί άνθρωποι έχουν πάθει αμνησία ολική, δηλαδή ξέχασαν από που ξεκίνησαν, τι στόχους και τι όνειρα είχαν κάποτε, που η ζωή τους τα εκπλήρωσε και με το παραπάνω από αυτό που επιθυμούσαν και πάλι ξέχασαν γιατί μπήκε στη μέση ο άπληστος νους που δεν χορταίνει με τίποτα μέσα από τον αθέμιτο ανταγωνισμό, την σύγκριση, την αχαριστία και την αγνωμοσύνη και αντί να χαίρονται με αυτά που έχουν, λυπούνται, κακίζουν και μιζεριάζουν με αυτά που έχουν αποκτήσει οι άλλοι και ας μην ήταν δικός τους στόχος και όνειρο.
Έτσι ξεχνούν όχι μόνο το παρελθόν αλλά και το μέλλον που είναι αβέβαιο και ότι είμαστε κοινοί θνητοί και όχι αθάνατοι (όχι να μην έχουμε στόχους και όνειρα) αλλά να είμαστε συνετοί και δίκαιοι γιατί ο θάνατος παραμονεύει για όλους ανά πάσα ώρα και στιγμή. Μόνο στις κηδείες αγαπημένων προσώπων συνειδητοποιούμε και λέμε δεν είμαστε τίποτα, μόνο εκεί πάνω στον πόνο ξεστομίζουμε σοφές κουβέντες ότι μόνο η κακία μένει τίποτα άλλο , γιατί μόνο στο βουβό και βαθύ πόνο κρύβεται η συμπόνοια, εκεί συνειδητοποιείς το μεγαλείο της ζωής και μετά πάλι απών σαν συνείδηση. Μόνο ένας σοφός βασιλιάς στην αρχαιότητα είχε διατάξει έναν στην αυλή του να του υπενθυμίζει κάθε πρωί ότι είναι κοινός θνητός, για να είναι προσγειωμένος, συνετός και δίκαιος, εμείς το θυμόμαστε στις …….κηδείες .
Αφού ξεχνάμε το παρελθόν, πόσο μάλλον το παρών, τον εαυτό μας τον ίδιο που ποτέ δεν προσπαθήσαμε να ερευνήσουμε και να γνωρίσουμε, μόνο τα ρητά των αρχαίων προγόνων μας θυμόμαστε ΄΄γνώθι σ’ αυτόν΄΄και όλοι πιστεύουμε ότι τον γνωρίζουμε . Μόνο ο Σωκράτης έλεγε ΄εν οίδα ότι ουδέν οίδα΄΄δηλαδή ένα ξέρω ότι δεν ξέρω τίποτα και δεν είναι ότι δεν ήξερε τίποτα, γιατί ασχολούνταν με την φιλοσοφία και είχε πολλές γνώσεις, αλλά όταν γνώρισε και κάτι ανώτερο από τις στεγνές και δανεικές γνώσεις των βιβλίων, μέσα από τον αυτοέλεγχο και την παρατήρηση του εσωτερικού του κόσμου, βίωσε κάτι πρωτόγνωρο πέρα από γνώσεις, τη γνώση, που μέσα της περικλείει την σοφία και όταν μια φορά τον σατύριζε ο Αριστοφάνης σ ένα θεατρικό έργο οι ”Νεφέλες” (τον είχε να αιωρείται στα σύννεφα) ότι δηλαδή ασχολείται με τα μεταφυσικά και πετάει στα σύννεφα, δηλαδή αυτό που λέμε σήμερα λαϊκά: αυτός είναι στην κοσμάρα του ή έχει ξεφύγει, λάλησε, τρελάθηκε, τα έχει χαμένα….Aυτός όχι μόνο δεν μίλησε αλλά παρακολουθούσε την θεατρική σάτιρα όρθιος καθ’ όλη την διάρκεια της παράστασης στωικά και όταν τέλειωσε γύρισε σε όλους και τους είπε: ”εγώ είμαι αυτός” και γελούσε όπως και το πλήθος που ψοφάει για γελοιότητες αλλά πάντα για τους άλλους, όχι όμως με τον εαυτό τους και μετά τους έκοψε απότομα το γέλιο όταν τους ρώτησε: ποιοι από εσάς εδώ μέσα είναι χαλκουργοί και σήκωσαν το χέρι όσοι ήταν, το ίδιο έγινε όταν τους ρώτησε ξυλουργοί, ποιητές, κωπηλάτες κ.λ.π. στο τέλος τους σόκαρε όταν τους ρώτησε: κουτσομπόληδες, ψεύτες, κακοήθεις, δειλοί, θρασείς και άλλα ανθρώπινα πάθη;
Δεν σήκωσε κανείς το χέρι του, είμαι σίγουρος σαν να ήμουν εκεί (γιατί αυτό δεν το αναφέρει η ιστορία) σαν ανώτερος άνθρωπος λόγω σοφίας και γνωρίζοντας τα ανθρώπινα πάθη, θα τους καληνύχτισε και θα τους είπε φυσικά και όνειρα γλυκά για την αυτογνωσία που δεν είχαν, δηλαδή την άγνοιά τους , μην τους είπε κιόλας ΄΄αν και ξυπνητοί ονειρεύεστε΄΄ μέσα στη λήθη της άγνοιάς σας ηλίθιοι-βλάκες εσείς και ο Λαζόπουλός σας που γελάτε κιόλας, λούτα (αυτά θα τα είπε από μέσα του όπως είπαμε και πιο πάνω λόγο ανωτερότητας) αλλιώς θα τα ανέφερε η ιστορία.
Τι νομίζετε ότι τότε δεν υπήρχαν βλάκες, μόνο σήμερα ξεφύτρωσαν;
Αν τότε τον αναγνώριζαν σαν σοφό όπως τον αναγνωρίζει σήμερα όλη η ανθρωπότητα και το έχουμε και εμείς οι νεοέλληνες καμάρι, θα τον δηλητηριάζανε ή θα τον σατύριζαν και θα τον χλεύαζαν; Τότε που η δημοκρατία ήταν στο ζενίθ της, ξέρετε τι τους έλεγε; Δεν μπορώ να καταλάβω πως για την διακυβέρνηση μιας πολεμικής τριήρους, στο τιμόνι βάζουν τον πιο έμπειρο και άξιο και για την διακυβέρνηση της πόλης στο τιμόνι…….ζητάνε ψήφους (από τον Σταύρο στα Σαρδίνινα) περίπου κάτι τέτοιο θα τους έλεγε τότε και τον δηλητηρίασαν , κρίμα γιατί αν ζούσε σήμερα που έχει καταργηθεί η θανατική ποινή και η δημοκρατία (βελτιώθηκε) ,τσαμπουνάς ότι θες και δεν σε πειράζει κανένας!!!!! Έτσι θα την γλίτωνε, το πολύ πολύ θα λέγανε τρελός είναι, ας λέει ότι να΄ ναι, ΄΄ στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα΄.
Εγώ ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται, ένας σοβαρός πολιτικός , Κύριος με Κ κεφαλαίο στην εποχή μας με παιδεία, ήθος, σύνεση, ευγλωττία και τιμιότητα, ο αείμνηστος Κωστής Στεφανόπουλος, δεν τον ψήφισαν ούτε για βουλευτή στην Πάτρα οι συμπατριώτες του, ούτε και το κόμμα του για αρχηγό και η βουλή παμψηφεί για πρόεδρο της Δημοκρατίας, δηλαδή όλοι οι εκπρόσωποι των Ελλήνων του έδωσαν το ανώτατο τίτλο του κράτους.
Ας μου εξηγήσει κάποιος αυτή την απορία γιατί έχω μπερδευτεί, γιατί απ΄ όσο ξέρω, ορίζουν την Δημοκρατία ως
κυβέρνηση του λαού, για το λαό, από το λαό και εγώ βλέπω όπως και εσείς ότι δεν είναι ούτε από το λαό, ούτε του λαού, ούτε για τον λαό.
Είναι για πάρτι τους και τους νοιάζει μόνο η εξουσία και όχι ο λαός και αυτοί έχουν την πειθώ να μας παραμυθιάζουν, ότι γίνετε γίνετε για το καλό μας και εμείς τους πιστεύουμε, γιατί χρόνια πάμπολλα τώρα, μας εκπαιδεύουν να πιστεύουμε σε εθνοσωτήρες και όχι στον εαυτό μας.
Καλή λοιπόν η σάτυρα του Αριστοφάνη αλλά καλύτερη η αυτοέρευνα του Σωκράτη.
Ο Αριστοφάνης ασχολούνταν με τους άλλους αλλά ξέχασε να ασχοληθεί με τον εαυτό του γιατί το μυαλό του ήταν στραμμένο προς τα έξω, ενώ ο Σωκράτης το γύρισε προς τα μέσα και ερεύνησε και ασχολήθηκε με τον εαυτό του αναζητώντας από τις αφορμές να φτάσει στην αιτία. Έψαχνε να βρεί από που πηγάζει η αιτία π.χ. του θυμού, της εξάρτησης, των παθών και των υπόλοιπων μορφών συμπεριφοράς και αντιδράσεως τόσο του ίδιου όσο και των άλλων. Δεν ασχολούνταν και δεν εστίασε στις αφορμές γιατί αυτές έχουν να κάνουν με γεγονότα και κουτσομπολιά, έχουν να κάνουν με τους άλλους ενώ η αιτία βρίσκεται μέσα μας, αυτήν έψαχνε να εντοπίσει και όχι να ασχολείται με τους άλλους (αυτό το έκανε μετά σαν τεστ για να δει τις αντιδράσεις των συμπολιτών του
με την μέθοδο της εκμαιεύσεως ) γιατί όλοι πιστεύουν ότι η αιτία της δυστυχίας μας είναι πάντα οι άλλοι, ενώ της ευτυχίας μας, εμείς δηλαδή το εγώ μας.
Γι’ αυτό λένε ότι οι σπουδαίοι ασχολούνται με τον εαυτό τους και με ιδέες, οι μέτριοι με γεγονότα και οι υπόλοιποι με το τι κάνει ο ένας και ο άλλος. Εμμέσως πλην σαφώς αυτό έκανε ,πιστεύω, ο Σωκράτης στο θέατρο όταν τους απηύθυνε αυτές τις ερωτήσεις να δει τι πιστεύει ο καθένας για τον εαυτό του και συνήθως όλοι πιστεύουν ότι είναι σπουδαίοι!…(αυτό θα πει αυτογνωσία).
Τα μεταφυσικά που τα ονόμαζε έτσι ο Αριστοτέλης ήταν πέρα από αυτά που βλέπουμε με τα αισθητήρια όργανά μας, σαν να λέμε σήμερα τα πνευματικά που ασχολείται η θρησκεία και τώρα τελευταία η σύγχρονη ψυχολογία με τον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου(το συνειδητό, το υποσυνείδητο και το συλλογικό
ασυνείδητο) και τώρα η επιστήμη με τα σύγχρονα μέσα (βλέπε πειράματα του CERN)που ψάχνουν άκουσον άκουσον (το σωματίδιο του Θεού) στο πειραματικό εργαστήριό τους!….. ξέχασαν όμως τον Ηράκλειτο που είπε: ΄Ό Θεός ξέρει να κρύβεται καλά΄΄ και ξέρετε που κρύβεται; Μέσα στην καρδιά μας, αυτό που είπε ο Ματθαίος΄΄οι καθαροί την καρδία τον Θεό όψοντε΄΄αλλά για να τον αισθανθείς πρέπει να καθαρίσεις την βρωμιά μέσα σου που είναι όσοι ΄οι κόπροι του Αυγεία΄ αυτή την βρωμιά έχουν συνηθίσει οι βρώμικοι και όταν πλησιάζει κοντά τους το καθαρό νιώθουν ναυτία και αναγούλα όπως ο διάολος στο λιβάνι και γι’ αυτό δηλητηρίασαν τον Σωκράτη και μετά σταύρωσαν τον Χριστό, όχι μόνο δεν μπορούσαν να τους ακούσουν αλλά ούτε και να τους βλέπουν!!!! Αυτοί δεν ήταν καθρέφτες……ήταν μεγεθυντικά κάτοπτρα και έπρεπε να τα
σπάσουν ….το γρηγορότερο δυνατόν.
Τώρα λοιπόν Πανούλια μου, πως να μην θυμάμαι με ευγνωμοσύνη και νοσταλγία τον ενθουσιασμό, τον θαυμασμό, τον αυθορμητισμό και την υπερηφάνεια των απλών συμπατριωτών μου και πως να ξεχάσω την συμπεριφορά από τους εκάστοτε αρμόδιους φορείς και άρχοντες τις Αμφιλοχίας και τις τοπικές εφημερίδες που πάντα ήμουν από τους πρώτους συνδρομητές για να μαθαίνω τα νέα του τόπου μου που δεν αισθάνθηκαν ποτέ έστω και σαν γεγονός αθλητικό να αναφέρουν το όνομά μου, πόσο μάλλον να βάλουν έστω μία φωτογραφία μικρή όσο της ταυτότητάς μου!
Ακόμη και ο Ριζοσπάστης μου αφιέρωσε συνέντευξη σχεδόν μισής σελίδας και τεράστια φωτογραφία από το Mr.Europe που δεν έχει ασχοληθεί ποτέ με το Β.Β. . Ο μόνος που με πρόβαλε είναι ο Κώστας Ζωγράφος το 2012 και με ρώτησε αν μπορεί να αναδημοσιεύσει μία πρόσφατη συνέντευξη μου στην Lifo που έδωσα στον καταξιωμένο δημοσιογράφο και κριτικό θεάτρου τον Χρήστο Παρίδη , πάντως τον ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου όχι μόνο για την χειρονομία του αλλά και για τα θερμά του λόγια που μου απεύθυνε ιδιαιτέρως, πραγματικά με συγκίνησαν.
Πως λοιπόν να ξεχάσω ότι από το 1976 ακόμη και σήμερα 2017 , έχουν περάσει από το ανώτερο πολιτικό αξίωμα της Αμφιλοχίας άρχοντες και αρχόντισσες όλων των πολιτικών αποχρώσεων και κομμάτων και κανείς τους ποτέ δεν αξιώθηκε να μου εκφράσει αυτοπροσώπως (αφού δεν θυμάμαι 40 χρόνια να έχω λείψει ούτε μία φορά από την Αμφιλοχία και σε όλες τις εκδηλώσεις, τα ήθη και τα έθιμα ήμουν παρών όχι για ψήφους και το θεαθήναι αλλά γιατί το αισθανόμουν μέσα από τα φυλλοκάρδια της ψυχής μου), ή έστω τηλεγραφικώς τότε ή τηλεφωνικώς ένα συγχαρητήρια που τιμάς την πόλη μας, που η πρώτη λέξη που ξεστόμιζα πάντα (σε όλα τα ιδιωτικά και κρατικά κανάλια της Ελληνικής τηλεόρασης που με έχουν προβάλει σχεδόν όλα ακόμη και σήμερα μου κάνουν αφιερώσεις μέχρι και ντοκυμαντέρ η Ε.Ρ.Τ.1 εν έτη 2017, όπως και σε όλες τις εφημερίδες όλων των πολητικών αποχρώσεων και σε όλα τα ψυχαγωγικά και ενημερωτικά περιοδικά), η πρώτη ήταν Αμφιλοχία, μετά πως λέγομαι και τέλος τι τίτλους έχω κερδίσει.
Ακόμα πως να ξεχάσω ότι λίγο πριν την έναρξη των Ολυμπιακών αγώνων το 2004 ενώ ήμουν στην Αμφιλοχία και συγκεκριμένα στην καφετέρια του Πριόβολου στην πλατεία μαζί με τον αείμνηστο Κωτσάρα Παπαλέξη και περνούσε από μπροστά μας η Ολυμπιακή Φλόγα και σηκώθηκα όρθιος και χειροκροτούσα και ένας εξέφρασε την απορία του (μάλλον επειδή βαριόταν να σηκωθεί όρθιος ή το πιθανότερο, δεν ήξερε τι συμβολίζει η φλόγα) και με ρώτησε : γιατί σηκώνεσαι όρθιος; Την βλέπουμε και καθιστοί!
Τους εξήγησα ότι σηκώνομαι από τιμή και σεβασμό πρώτα στον συμβολισμό της φλόγας “ στο Αρχαίο πνεύμα το αθάνατο του αγνού πατέρα του ωραίου, του μεγάλου και του αληθινού…..” και μετά σ΄αυτόν που την μεταφέρει, αν και ρώτησα ποιος είναι αυτός και οι περισσότεροι δεν ήξεραν. Αυτή περνούσε από μπροστά μας, άσχετα αν αυτός ή αυτοί που την μετέφεραν ήξεραν το βάρος και τον συμβολισμό ή αυτοί που την παραλαμβάνουν ή αυτοί που μαζεύτηκαν μετά στην κεντρική πλατεία για φωτογραφίες με τα κουστουμάκια τους και τα ταγιεράκια τους (εκεί που μετά από χρόνια τους γιουχάριζαν ακόμα και τα παιδάκια του δημοτικού για την πτώχευση της χώρας μας, ήμουν και εκεί παρών σε κατάθεση στεφάνου για την εκδήλωση της 25 ης Μαρτίου στο μνημείου του Αγνώστου στρατιώτη). (Θεατής του δράματος).
Εγώ αυτόν τον ύμνο του Κωστή Παλαμά και τον Όρκο του αθλητού, τον είχα απαγγείλει από το 1969 που ήμουν αθλητής και πρωταθλητής στίβου σε όλα τα αγωνίσματα στους σχολικούς αγώνες και οι κουστουμάτοι και οι ταγεράτες (σήμερα), σήκωναν και αυτοί το δεξί τους παιδικό, αθώο και αγνό χεράκι και επαναλάμβαναν τα λόγια του όρκου και του ύμνου.
Αυτά πως τα ξέχασαν τα αθώα χρόνια!…..
Επίσης ρώτησα σε ποιους δίνουν την Ολυμπιακή φλόγα για την μεταφορά της και ένας από την παρέα είπε: σε αυτούς που έχουν κάνει αίτηση στην Δημαρχία και πετάγεται ο Κωτσάρας και λέει (δεν ξέρω αν είχε ακούσει καλά την ερώτησή μου και την απορία μου), γιατί είπε με θυμό και αγανάκτηση , ποιος ο Σπύρος;
Αυτοί έπρεπε να του το προτείνουν και μάλιστα με αίτηση, γραπτώς και γυρίζει και μου λέει επί λέξη ΄ουδείς προφήτης στον τόπο του΄΄ και του είπα: εγώ Κωτσάρα μου δεν είμαι προφήτης, αθλητής ήμουν, μου λέει, ξέρεις πολύ καλά τι εννοώ και πετάγεται ένας άλλος για καλαμπούρι μάλλον και μου λέει: τα παράπονά σου στον Δήμαρχο και γελάσαμε.
Αλλά τους εξήγησα, τι σημαίνει αίτηση, τι απαίτηση και τι τιμή. Τους είπα συγκεκριμένα ότι αίτηση απ΄ότι ξέρω, γιατί έχω κάνει αρκετές στο δημόσιο και μάλιστα στο δημαρχείο (γιατί αν και έφυγα πολύ μικρός για Αθήνα, δεν πήρα ποτέ τα πολιτικά μου δικαιώματα από την Αμφιλοχία ) για πιστοποιητικό γεννήσεως κ.λ.π. που σημαίνει το να ζητά κανείς κάτι, δηλαδή παρακαλώ όπως….κ.λ.π.
Ενώ τιμή σημαίνει εκτίμηση, σεβασμός, αξιοπρέπεια, δηλαδή τιμάς π.χ. (έναν πολίτη αφού πρώτα έχεις εκτιμήσει το έργο του και το χαρακτήρα του, σε αυτό που έχει πετύχει στον τομέα του, πρώτα για τον εαυτό του και μετά για το κοινωνικό σύνολο) και θα μας τιμήσεις κι εσύ στην όποια εκδήλωση κι αν είναι αυτή να μοιραστείς την χαρά μας.
Πάντως εγώ σε όλες τις εκδηλώσεις που με έχουν προσκαλέσει, τους τιμούσα, είτε στο σύλλογο Αμφιλοχιωτών στην Αθήνα, είτε στον ετήσιο χορό με δωρεές κάθε χρόνο ελευθέρας στα γυμναστήριά μου (αν και ποτέ στα 35 χρόνια δεν έχω πάρει χρήματα από συμπατριώτη μου που έχει έρθει να γυμναστεί, είτε ο ίδιος είτε τα παιδιά του) είτε σε συγκεντρώσεις ομιλιών βουλευτών υπουργών, δημάρχων κ.λ.π. είτε σε θρησκευτικές εκδηλώσεις ανελλιπώς, προς τιμή του πολιούχου μας Αγίου Αθανασίου εδώ στην Αγία Παρασκευή Ν. Σμύρνης που χοροστατούσε ο αξιαγάπητος και αξιοσέβαστος πατέρας Ζώης, είτε οπουδήποτε με καλούσαν ή με χρειάστηκαν.
Πανταχού παρών, ενώ οι αρμόδιοι φορείς, πανταχού απόντες,… έστω αναφορά της εκεί παρουσίας μου.
Τι φοβόντουσαν μην τους κλέψω την δόξα;
Αφού ούτως ή άλλως, την έκλεβε μόνο και μόνο η εκεί παρουσία μου εξωτερικώς και ο τρόπος συμπεριφοράς μου προς όλους, μηδενός εξαιρουμένου.
Αλλά ο κ. Καρούσος είπε τώρα τελευταία και συγκεκριμένα το Πάσχα που μας πέρασε, όταν σε μια παρέα μετά τον επιτάφιο με ρώτησε: τι γίνεται με την συνέντευξη, την τελειώνεις; Και μία φίλη, η Ρούλα, ρώτησε για ποιο συγκεκριμένο θέμα και αναφέραμε το θέμα ότι στα 40 χρόνια προσφορά μου στον αθλητισμό και με τις
Ελληνικές, Βαλκανικές, Μεσογειακές, Πανευρωπαϊκές και παγκόσμιες νίκες μου, δεν με έχει προβάλει ή αναφέρει έστω σαν γεγονός ποτέ ο τοπικός τύπος, όσος έχει εκδοθεί έως σήμερα, και ούτε οι αρμόδιοι φορείς, και εξέφρασε την απορία της μαζί με τον άνδρα της, όντως έτσι είναι !!!
Μάλλον εκείνη την στιγμή το συνειδητοποίησαν κι αυτοί όπως θα το συνειδητοποιήσουν και άλλοι μετά την συνέντευξη. Πάντως ο άνδρας της ο Χρήστος, με ”καθησύχασε” ότι θα το αναφέρει και θα με προβάλλουν, λες και έχω ανάγκη προβολής!… τους είπα: άργησαν πολλά χρόνια, τώρα γέρασα δεν είμαι περιζήτητος πλέον γαμπρός, γιατί μάλλον μπέρδεψαν τον αθλητισμό με τα καλλιστεία ανδρών και γυναικών και γελάσαμε και πετάγεται ο Καρούσος και τους είπε: Θα σας πω εγώ τον λόγο και τους έδωσε την κατάλληλη απάντηση (πρώτη φορά που δεν το πήρε για καλαμπούρι ή ψυχαγωγία γιατί του είχα διαβάσει αποσπάσματα αν λέω ψέματα ή όχι στα γραφόμενά μου και μου είπε όχι, σε τίποτα) τους είπε λοιπόν ότι για να παρουσιάσεις κάποιον ή να τον τιμήσεις πρέπει πρώτα να εμπλέξεις και το εγκώμιό του!!!
Μάλλον τους έπεφτε πολύ βαρύ για τον ψευτοεγωισμό τους και την ιδέα που έχουν για τον εαυτό τους (αυτό το είπα εγώ για ολοκλήρωση και κλείσιμο της πρότασης) γιατί ο Καρούσος είναι διπλωμάτης και θέλει να τα έχει καλά με όλους, λες και εγώ έχω πιάσει ποτέ εχθροπάθεια με κάποιον, απλά απαντάω με ειλικρίνεια στις ερωτήσεις που μου απευθύνουν. Αφού μου είπε: άμα τα διαβάσουν αυτά δεν θα πάρεις ούτε 5 ψήφους, λες και έχω βάλει ποτέ υποψηφιότητα και τον ρώτησα εσύ θα με ψήφιζες; Μου απάντησε θετικά, του λέω αυτό μου φτάνει, μην μου τα μπατάρεις μετά, θα σε έχω για μάρτυρα, αφού αλήθειες λέω τι έχεις να φοβάσαι; Μην μας πάνε στα δικαστήρια, ή μην έλθουν οι κάμερες της τηλεόρασης και ειδικά ο φίλος μου ο Μάκης Τριανταφυλλόπουλος!
Άσε τον φωνάζουν μόνοι τους και βγάζουν τα άπλυτά τους στην φόρα! όπως συνήθως κάνουν και οι κυβερνήσεις όταν η μία διαδέχεται την άλλη, αλλά ποτέ δεν βρίσκεται ο καταχραστής….
Πάντως για εμένα προσωπικά ο Μάκης έχει ιδίαν γνώμη, με σέβεται, με εκτιμά και με θαυμάζει τόσο για τις αθλητικές μου επιδόσεις όσο και για το ήθος μου, που δεν έχω δώσει τόσα χρόνια δικαιώματα πουθενά.
Θα μπορούσα να την δώσω στον ίδιο αυτή την εξομολόγηση-συνέντευξη στο zougla.gr που έχει πανελλαδική απήχηση και είναι το πρώτο στον ηλεκτρονικό τύπο, αλλά επειδή αυτά τα νέα παιδιά και πατριωτάκια, που δεν με είχαν δει ποτέ τους τετ α τετ που λέμε, προθυμοποιήθηκαν με σεβασμό και θαυμασμό να μου προτείνουν και να με παρουσιάσουν κάνοντάς μου αυτές τις ερωτήσεις για να μάθουν περισσότερα για μένα και με την ευκαιρία, να σας φρεσκάρω κι εσάς(όχι των συμπολιτών) την επιλεκτική μνήμη και την αμνησία σας.
Γιατί οι συμπολίτες μου και οι πατριώτες μου το δείχνουν αυτό εμπράκτως εδώ και χρόνια.
Πάντως στον φίλο μου και γιο του Μάκη, Κωνσταντίνο που του υποσχέθηκα μία συνέντευξη θα του την δώσω, γιατί ο Κωνσταντίνος είναι δημοσιογραφικό δαιμόνιο σαν τον πατέρα του και θα ξεδιπλώσει κ αυτός κρυφές πτυχές του χαρακτήρα μου.
Δεν ξέρω αν υπάρχουν οι κατάλληλες λέξεις για να τις εκφράσω γιατί φοβάμαι μήπως με παρεξηγήσουν για παραπονιάρη, γιατί και αυτή η λέξη είναι σύνθετη από το παρά και τον πόνο και εγώ ουδέποτε αισθάνθηκα πόνο , πόσο μάλλον παράπονο, γιατί αν πω εγώ ότι έχω παράπονο από την ζωή, θα φανώ αχάριστος και αγνώμων πρώτα απέναντι στον εαυτό μου, μετά στους συνανθρώπους και πάνω από όλα στο θεό(απλά εκφράζω την απορία μου και οι άνθρωποι συνήθως μπερδεύουν το παράπονο με την απορία) γιατί καταξιώθηκα όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά παγκοσμίος και με τίμησαν επιφανείς και καταξιωμένοι άνθρωποι με υψηλό βεληνεκές κύρους, αξιοπρέπειας, ήθος, σεβασμού με τίτλους και περγαμηνές που ζηλεύει και θαυμάζει συγχρόνος ο κάθε κοινός θνητός.
Ενδεικτικά αναφέρω: Arnold Schwarzenegger, Reg Park, Ben Weirder παγκόσμιος πρόεδρος της ομοσπονδίας Βοdybuilding που ανέδειξε τον Αrnold, τον Steve Reeves και τον Reg Park μετέπειτα αστέρες του Χόλιγουντ και τόσοι άλλοι Έλληνες και ξένοι υπεραθλητές, Ολυμπιονίκες, Καλλιτέχνες, Ηθοποιοί κ.λ.π. που σε όλες τις εκδηλώσεις τους με τιμούσαν και με τιμούν για την προσφορά μου στον αθλητισμό και πάνω από όλα για την διαχρονικότητά μου, που είμαι παράδειγμα προς μίμηση όχι μόνο για τους νέους αλλά και για όλες τις ηλικίες.
Μία λέξη μου έρχεται κατάλληλη μόνο, Ντροπή και πάλι ντροπή και πιστέψτε με δεν είναι βρισιά ούτε απαξίωση, αλλά άμα την συνειδητοποιήσεις την έννοια της ντροπής, γίνεσαι ενάρετος, έψαξα στο λεξικό και βρήκα την ερμηνεία της και αναφέρει την ντροπή σαν ‘’αρνητικό συναίσθημα ενοχής που νιώθει κάποιος όταν συνειδητοποιήσει ότι έφταιξε σε κάτι’’ λέει “όταν” και πλησιάζει πάρα πολύ, γιατί και εγώ το αισθανόμουν αυτό το συναίσθημα της ενοχής και κάτι μέσα μου έτρεμε, ήταν το καμπανάκι της συνείδησης για κάποια αδικία που έπραξα ή ξεστόμισα εις βάρος συνανθρώπου μου άγνωστου ή γνωστού, πάνω στο θυμό μου, την οργή μου και τον
παροξυσμό, όταν χανόταν η λογική και το συναίσθημα μαζί, χανόταν και η συνείδηση.
Oταν όμως ισορροπούσα προσπαθούσα να επανορθώσω με πράξη και όχι ένα απλό νοητικό συγνώμη για την
εικόνα μου, αλλά για να ξαλαφρώσει η ψυχή μου από τις τύψεις και τις ενοχές. Γι ‘αυτό σε όσες συνεντεύξεις έχω δώσει και γραπτώς σε περιοδικά και προφορικώς στην τηλεόραση, όταν με ρωτούσαν αν έχω μετανιώσει για κάτι στην ζωή μου, απαντούσα όχι κονσέρβα όπως σχεδόν όλοι ΄΄δεν μετανιώνω για ότι έχω κάνει στη ζωή μου΄΄, γιατί υποτίθεται ότι οι άνθρωποι μαθαίνουν από τα λάθη τους.
Πως όμως να εξιλεωθείς και να μην το ξανακάνεις αν δεν μετανοήσεις και δεν επανορθώσεις το λάθος; Με εκλογικεύσεις και λογοπαίγνια, όπως από τον μεγάλο συνθέτη, στιχουργό και ποιητή Άκη Πάνου που σκότωσε τον μέλλοντα γαμπρό του και καταδικάστηκε ισόβια.
Λίγο πριν πεθάνει στην φυλακή τον ρώτησαν αν έχει μετανοήσει γι’ αυτήν την πράξη του, ξέρετε τι απάντηση έδωσε; ποτέ δεν μετανόησα γιατί ποτέ δεν το εννόησα και αλήθεια είπε χωρίς να καταλάβει τι είπε. Πως να κατανοήσεις αν πρώτα δεν συνειδητοποιήσεις τι έχεις κάνει; εγώ όμως με παρρησία τους έλεγα ότι έχω μετανιώσει για πάρα πολλά πράγματα όταν μετανοούσα.
Δηλαδή μετά καταλάβαινα και συνειδητοποιούσα ότι αυτό που έκανα πάνω στην ασυνειδησία μου ήταν όχι μόνο λάθος και εγωιστικό αλλά και επιβλαβές πρώτα για τον εαυτό μου και μετά για τους άλλους και επειδή έχω μετανιώσει από την καρδιά μου θα προσπαθήσω να μην ξαναεπιτρέψω να θυμώσω και να οργιστώ γιατί η συνήθεια όπως λέει και το σοφό ρητό ΄΄έξις δευτέρα φύση΄΄δηλαδή η συνήθεια γίνεται σιγά- σιγά δεύτερη φύση μας και έτσι χάνουμε την πρώτη, αυτή της ηρεμίας, της γαλήνης και τις ξεγνοιασιάς που είχαμε πριν εθιστούμε από την δεύτερη την κάλπικη.
“Γι’ αυτό μακάριοι εκείνοι που κάνουν λάθη με το νου τους και μετανιώνουν με την καρδιά τους, όπως κι εκείνος που δεν αρνείται τα πάθη του μα τα ευγνωμονεί γιατί θα επιστρέψουν ως ευλογία σ αυτόν αν τα πολεμήσει και ακόμα πιο μακάριοι εκείνοι που αποζητούν την λύτρωση και όχι την επιβράβευση.”
Έτσι για μένα η λέξη ντροπή δεν είναι επικριτική αλλά ατομική συνείδηση όταν την κατανοήσεις και αυτή μετά σε οδηγεί στην συλλογική συνείδηση και στην διάκριση που είναι η αρετή των αρετών.
Εγώ ποτέ δεν διεκδίκησα θέσεις του δημοσίου(αν και είχα πάμπολλες προτάσεις και στην Αθήνα από κόμματα και στην Αμφιλοχία από κομματάρχες) ούτε ποτέ ήμουν κομματοποιημένος.
Εγώ αθλητής ήμουν και είμαι. Παλιά οι πόλεις γκρέμιζαν τα τοίχοι τους στους πρωταθλητές σε ένδειξη ευγνωμοσύνης και υπερηφάνειας που έχουν τέτοιους πολίτες.
Σήμερα επειδή δεν υπάρχουν τοίχοι εξωτερικά ας γκρεμίσουν τα εσωτερικά του εγωισμού, τις αλαζονείας και τις μεγαλοϊδέας που έχουν για τον εαυτό τους, αυτόν που δεν προσπάθησαν ποτέ να γνωρίσουν γιατί ξεχάστηκαν μόνο με τα έξω, με το φαίνεσθαι, την εικόνα και άφησαν το μέσα, την ψυχή τους, το Eίναι τους, το ραντάρ (μυαλό) όχι μόνο έξω αλλά και μέσα, αυτός είναι ο ρυθμός της ζωής, όπως η εισπνοή και η εκπνοή μέσα- έξω και τα κοινά έξω και τα κενά μέσα μας να τα γεμίζουμε με την προσφορά και την ανιδιοτέλεια . Δεν λέω να μην ασχολούνται οι άνθρωποι με τα έξω, τα κοινά, γιατί ζούμε στην κοινωνία και όλα χρειάζονται και είναι απαραίτητα για να υπάρχει εξωτερική ισορροπία και ειρήνη στον κόσμο.
Αλλά αν αυτή η ειρήνη δεν υπάρξει πρώτα μέσα μας και ειδικά στους Άρχειν, ο πόλεμος της επικράτησης, του ανταγωνισμού, του ελέγχου και τις επιβολής θα συνεχίζεται και έξω αν δεν σταματήσει ο πόλεμος μέσα μας και ο πόλεμος σταματάει με τον αυτοέλεγχο, την αυτοπειθαρχία και την αυτογνωσία. Προηγείται η αυτογνωσία της θεογνωσίας, πρώτα γνωρίζουμε τον εαυτό μας και μετά τον Θεό, πρώτα το κατώτερο και μετά το ανώτερο, πρώτα το ψέμα και μετά την αλήθεια.
Πρώτα καθαρίζουμε το ψέμα μέσα μας με την μετάνοια και την συγχώρεση και μετά κάνουμε μέσα μας χώρο καθαρό και μας επισκέπτεται η αλήθεια, γιατί στο βρώμικο πιθάρι όσο και καθαρό λάδι να βάλουμε
πάλι βρώμικο θα είναι.
Αυτό το Κύριε Ελέησον, Κύριε Ελέησον όχι στα λόγια αλλά στην πράξη. Ο Κύριος θα σε ελεήσει αλλά πρώτα κάνε και εσύ κάτι, αυτό που έλεγαν και οι αρχαίοι πρόγονοί μας ‘’Συν Αθηνά και χείρα κίνει ” θα βοηθήσει η Αθηνά αλλά ξύπνα και εσύ από τον λήθαργο και την αποβλακωμάρα των ακόρεστων επιθυμιών.
Οι ανάγκες ελάχιστες, οι επιθυμίες ακόρεστες κανείς δεν χόρτασε ούτε με το χρήμα, ούτε με την εξουσία.
Τα αξιώματα και τα πλούτη έρχονται και παρέρχονται. Αυτό που απομένει στο τέλος και θα θυμούνται οι συνάνθρωποί μας είναι η ανθρωπιά ή η γαϊδουριά και πιστέψτε με όπως και εσείς έχετε διαπιστώσει από πρώην μεγαλοϋπουργούς που μετά ιδιώτευσαν και δεν είχαν πλέον αξιώματα και δεν φέρθηκαν όπως είχαν υποσχεθεί
κάποτε που ζητούσαν την ψήφο από τους πατριώτες, τους φέρθηκαν με απαξίωση και περιφρόνηση ακόμη και αυτοί που τους είχαν διορίσει κάποτε και μετά λένε για να εφησυχάσουν την συνείδησή τους ότι ο λαός είναι αχάριστος. Όχι ο λαός δεν είναι αχάριστος. Μπορεί να μην έχουν την κατάλληλη στιγμή την κρίση να κρίνουν σωστά γιατί τους παρασύρουν τα μεγάλα και ωραία λόγια αλλά ευτυχώς το ένστικτό τους δουλεύει αλάνθαστα .
Ακόμα και ας μην ξεχνάνε ‘ φωνή λαού οργή θεού’. Αλλά σε πoιό λαό και ποιο θεό να πιστέψουν αυτοί; Αυτοί πίστεψαν μόνο στο εγώ τους που στο τέλος τους πρόδωσε όπως και όλους τους εγωπαθείς. Πέστε μου πιο πάθος δεν σε προδίδει και δεν σου τρώει την ζωή κάθε στιγμή, πόντο -πόντο, όπως το σαράκι το ξύλο.
Όσα γράφτηκαν πιο πάνω, βασίζονται σε αληθινά γεγονότα και καταστάσεις, με απόλυτη ειλικρίνεια και μαρτυρίες αυτόπτων μαρτύρων και με πολύ κατανόηση και συνείδηση των λεγομένων μου, με προσεκτικό γραπτό λόγο να μην θίξω ανθρώπους (γιατί από πίσω υπάρχουν οικογένειες και παιδιά) όσοι τυχόν καθρεφτιστούν και δουν τον χαρακτήρα τους (δεν λέω τον εαυτό τους γιατί αυτόν δεν τον έχουν γνωρίσει ποτέ πόσο μάλλον και να τον δουν, μόνο την φάτσα τους βλέπουν το πρωί στον καθρέφτη και τον θεωρούν εαυτό) τα παράπονά τους ας μην τα κάνουν που λέμε στον δήμαρχο αλλά εδώ μέσα γραπτώς και επωνύμως.
Στο γραπτό λόγο έχω πολύ επιείκεια, και αυτά που ανέφερα είναι πολύ light, στον προφορικό λόγο, θα είμαι πολύ αυστηρός και κυριολεκτικός.-
Εάν δε, ήταν πρώην δήμαρχοι, αντιδήμαρχοι, περιφερειάρχες, βουλευτές ή ακόμη και υπουργοί, ας απολογηθούν και ας τους κρίνει ο λαός.
Πάντως εγώ προσωπικά σε όσους είχα ζητήσει βοήθεια εδώ στην Αθήνα για πατριώτες, για θέμα μόνο υγείας και μάλιστα σοβαρότατων περιπτώσεων, με παρέπεμπαν στην γραμματέα τους, γιατί οι ίδιοι ήταν απασχολημένοι με πιο σοβαρά θέματα, πως θα φτιάξουν την κοινωνία και όχι να βοηθήσουν με τις γνωριμίες τους , που υποτίθεται ότι είχαν.
Πάντως εμένα, με εξυπηρετούσαν άνθρωποι στα νοσοκομεία ,απλοί, του μεροκάματου και του μόχθου, από τραυματιοφορείς μέχρι νοσοκόμοι, από θαυμασμό για τις αθλητικές μου επιτυχίες, με σύστηναν στην πηγή του προβλήματος και έτσι έφερα εις πέρας αυτό που άρμοζε να κάνω, πρώτα σαν άνθρωπος και μετά σαν πατριώτης.
Ενώ κάποιοι δεν πήραν ούτε τηλέφωνο να συλυπηθούν τις οικογένειές τους, γιατί σχεδόν όλοι αποδήμησαν εις Κύριον. Τώρα από τύψεις ή γαϊδουριά, δεν ξέρω τι από τα δύο συνέβαινε στο νοητικό τους κόσμο, γιατί ψυχικό κόσμο δεν είχαν, γιατί αν είχαν , θα έκαναν όπως λέει και ο λαός ένα ψυχικό και ας μην ήταν και ψηφοφόροι τους, που οι πιο πολλοί , επειδή ήξερα, ήταν και περίμεναν και βοήθεια.
Πάντως εγώ για να τους καθησυχάσω και να τους απαλύνω λίγο τον πόνο, να μην φύγουν με παράπονο, γιατί ο σωματικός τους πόνος τους έφτανε, να μην είχαν και ψυχικό, τους έλεγα τα κατά συνθήκη ψέματα, ότι καθάρισε (ο μεγάλος ) και ας καθάριζαν οι μικροί σε τίτλους, αλλά μεγάλοι σε καρδιά και ψυχή .
Όσο δε για την προσφορά μου στον αθλητισμό, εγώ αυτό το εισπράττω από την νέα γενιά που πιστεύω σε αυτή και σε βάθος χρόνου, όταν οι παλιοί αποσυρθούν και αναλάβουν νέα και ανοιχτά μυαλά, που δεν θα έχουν εμπάθεια, φθόνο και σύγκριση,(ή μπορεί και τίποτα από αυτά, αλλά μπορώ να πω την λέξη βλακεία) θα
τιμήσουν και θα εκτιμήσουν την προσφορά μου στον αθλητισμό (γιατί στο Bodybuilding είμαι ότι ο Σπύρος Λούης στον Μαραθώνιο, δηλαδή πρωτοπόρος )και ας μην είμαι εν ζωή.
Έτσι συνέβαινε και έτσι θα συμβαίνει πάντα, η ιστορία μας το έχει διδάξει άλλωστε και την ιστορία δεν την μαθαίνουμε μόνο για τις εξετάσεις στα σχολεία αλλά για διδαχή, να μην επαναλαμβάνονται τα
ίδια λάθη!!!!
Υ.Γ. : Όλα αυτά που ανέφερα στις ερωτήσεις σας, είναι όλα πέρα για πέρα αληθινά γεγονότα, που πρώτη φορά στην ζωή μου αναφέρω σε γραπτό λόγο που μου συνέβησαν στην μέχρι τώρα πορεία της ζωής μου και είναι μόνο ένα σκιαγράφημα (δεν μπήκα σε λεπτομέρειες) αλλά όλα αυτά που μας συμβαίνουν, και τα όμορφα και τα άσχημα
και τα καλά και τα κακά και τα παραδεισένια που μας φαίνονται και τα δεχόμαστε ευχάριστα, αλλά και η κόλαση που μας επισκέπτεται και γκρινιάζουμε, όλα είναι ακριβοδίκαια και νομοτελειακά από την Θεία ανταποδοτική δικαιοσύνη που δεν αφήνει να διασαλευτεί ούτε κόκκος άμμου από την τεράστια έρημο. Τόσο δίκαια εστί αυτή η κρίση από τον δίκαιο κριτή.
Απλά , τότε που μου συνέβαιναν, τα έβλεπα όλα σαν άδικα απέναντί μου (και ήταν αν τα δεις σαν γεγονότα μόνο επιφανειακά και λογικά) . Αλλά κάτω από την επιφάνεια της θαλασσοδαρμένης ζωής μας, κρύβεται ο σιωπηλός και ατάραχος βυθός που φιλοξενεί όλα τα ναυάγια της ζωής. Γιατί η επιφάνεια της θάλασσας, πότε έχει μπουνάτσες και πότε τρικυμίες(ανάλογα τον αέρα και τους ανέμους, έτσι φυσάει και ο νους μας και μετά ξεφυσάει) γιατί πίσω από την λογική κρύβεται καλά και ύπουλα η εκλογίκευση και ακόμη πιο πίσω ο παραλογισμός και τίποτα από τα τρία δεν είναι συνείδηση εαυτού. Είναι ο νους με όλες του τις λειτουργικές ικανότητες, παραλείποντας το συναίσθημα και την συναίσθηση που και τα τρία σε ισορροπία ενεργοποιούν την
κατανόηση. Για να κατανοήσουμε, θέλει μεγάλη εκπαίδευση στο μακροβούτι και την ανάσα, για να τα δεις έστω και αλλοιωμένα από το χρόνο και να δεις ότι αυτό το ναυάγιο, είσαι εσύ ο ίδιος και κανένας άλλος και ας ήσουν κάποτε στην επιφάνεια πολεμική φρεγάτα.
Εγώ προσωπικά είδα μετά από πολλά χρόνια τον εαυτό μου σε άλλες πτυχές, πολύ καλά κρυμμένες και ευγνωμονώ όλους τους καθρέπτες που βρέθηκαν μπροστά μου. Ευτυχώς, πάνω στην οργή, το θυμό και
την ασυνειδησία, δεν έσπασα κανέναν και όποιον τώρα συναντώ, προσπαθώ να καθαρίσω και την ελάχιστη βρωμιά που έριξα κάποτε πάνω του.
Όλα αυτά που σας εξομολογήθηκα, προς γνώση και συμμόρφωση έστω των επιφανειακών και μόνο γεγονότων και καταστάσεων και μετά αποκαταστάσεων, για να λεγόμαστε έστω λογικά όντα, μέχρι να φτάσουμε να λεγόμαστε και συνειδησιακά μετά. Γιατί μέχρι στιγμής στην ανθρωπότητα στο σύνολό της, κυριαρχεί η τρέλα και ο παραλογισμός και οι λίγοι λογικοί και συνειδητοποιημένοι άνθρωποι, χάνονται ή εκτοπίζονται από τους ασυνείδητους και φοβισμένους που τον εσωτερικό τους πόλεμο τον εκδηλώνουν και τον διοχετεύουν έξω, παρασέρνοντας στο όνομα της ειρήνης και τις θρησκείας του καθενός και τους υπόλοιπους.
Ας μας φωτίσει ο ένας και μοναδικός Θεός που υπάρχει και η πλειοψηφία της ανθρωπότητας αναγνωρίζει και πιστεύει(άσχετα το όνομα που του προσδιορίζει) και ας σταματήσει πρώτα ο θρησκευτικός πόλεμος στο όνομα του Θεού και τις πίστης του καθενός, για να υπάρξει τουλάχιστον εξωτερική ειρήνη και να σταματήσουν οι σκοτωμοί αθώων συνανθρώπων μας και μετά έπεται ο εσωτερικός του καθενός με ατομική προσπάθεια.
*Όλα τα parts της συνέντευξης θα δημοσιευτούν σε ένα part τις επόμενες ημέρες.
ΕΔΩ μπορείτε να διαβάσετε το 1ο μέρος της συνέντευξης, ΕΔΩ το 2ο, ΕΔΩ το 3ο, ΕΔΩ το 4ο, ΕΔΩ το 5o , ΕΔΩ το 6ο , ΕΔΩ το 7ο , ΕΔΩ το 8ο, ΕΔΩ το 9ο,ΕΔΩ το 10ο.
*Ο Σπύρος Μπουρνάζος και το AmfLife.Gr, είναι οι νόμιμοι κάτοχοι των πνευματικών δικαιωμάτων της συνέντευξης αυτής, όπως και των φωτογραφιών.
Add Comment