Σπύρος Μπουρνάζος: ΟΛΗ Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ – Ο Έλληνας ”Θρύλος” του BodyBuilding

Σπύρος Μπουρνάζος

Σπύρος Μπουρνάζος: *Σε αυτή την συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης του Σπύρου Μπουρνάζου, θα βρείτε βαθυστόχαστες σκέψεις διατυπωμένες με απλά λόγια κατανοητά από όλους, όπως επίσης, αρκετές σοφές κουβέντες, που όλοι μας πρέπει να προσπαθούμε συνεχώς να κάνουμε βίωμα, για να γινόμαστε καλύτεροι. Ο Σπύρος Μπουρνάζος, προσπάθησε μέσο αυτής της συνέντευξης, να εξηγήσει απλά και κατανοητά, ότι το BodyBuilding, δεν είναι απλά ένα άθλημα για ανεγκέφαλους, αλλά συμβουλεύει όλους τους νέους που ασχολούνται με αυτό, να δουν την μεγαλύτερη εικόνα του, ΤΟ ΤΡΙΠΤΥΧΟ: ΣΩΜΑ, ΠΝΕΥΜΑ και ΨΥΧΗ.

———————————————————————————————————————

Όταν αναφερόμαστε στην ιστορία του Bodybuilding, τότε η σκέψη μας έρχετε σε έναν αθλητή που έχει καταφέρει να σημαδέψει με την πορεία του, ένα αρκετά σημαντικό τμήμα αυτής της ιστορίας.

 

Ο Σπύρος Μπουρνάζος, είναι αθλητής που κατάφερε να φέρει πρώτα απ΄όλα τον κόσμο πιό κοντά στο Bodybuilding.

Αρκετοί ήταν και είναι οι αθλητές που όλα αυτά τα χρόνια έχουν άξιες νίκες στην Ελλάδα και το εξωτερικό, όμως η πραγματικότητα είναι ότι αυτό που λείπει σήμερα, και που μπορεί να φέρει περισσότερο κόσμο στο χώρο του Bodybuilding είναι οι άνθρωποι με προσωπικότητα.

Ο Σπύρος Μπουρνάζος, εκτός από καλός αθλητής, είχε: εκείνη την σκηνική παρουσία, την εμφάνιση, καθώς και την κατανομή σώματος που άρεσε σε πολλούς, ακόμη και σε αυτούς που δεν ασχολούνταν με το Bodybuilding.

θα ήταν για μας παράλειψη, να μην αναφερθούμε στην πορεία και την καταξίωση αυτού του μεγάλου αθλητού και αποφασίσαμε να του κάνουμε μία αφιέρωση όπως του αξίζει στο νέο μας news blog.

Βρήκαμε το Σπύρο Μπουρνάζο στο πρώτο του γυμναστήριο όπου μας υποδέχτηκε απλά και φιλικά, δημιουργώντας ευχάριστο κλίμα από την πρώτη στιγμή. Πραγματικά ήταν σαν να κάναμε μια βουτιά στο χρόνο και βρεθήκαμε 30 χρόνια πίσω. Γύρω μας κυριαρχούσαν τα παλιά όργανα και οι φωτογραφίες του Σπύρου από παλιότερες εποχές. Πάνω απ΄όλα όμως, μπορούσες να καταλάβεις ότι εδώ, ένας άνθρωπος έχει δημιουργήσει την δική του ιστορία στο Bodybuilding.

Σπύρος Μπουρνάζος – Εισαγωγή

Πρώτα απ’ όλα, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την τιμή και την πρόταση που μου κάνατε να σας παραχωρήσω μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στο AMFlife.gr, για την πορεία της ζωής μου και την μετέπειτα εξέλιξη της αθλητικής μου καριέρας.

Παρέλαβα τις ερωτήσεις σας και αξιολόγησα μέσα από την προσωπική επικοινωνία που είχα μαζί σας,  ότι έχω να κάνω με νέους ανθρώπους, ακομπλεξάριστους,  χωρίς εμπάθεια, ζήλια, σύγκριση, ανταγωνισμό και ψευτοεγωισμό απαξίωσης (λόγω κόμπλεξ όχι ανωτερότητας αλλά κατωτερότητας) όπως συνέβη τόσα χρόνια στο πρόσωπό μου, όχι από απλούς και ταπεινούς συμπατριώτες μου, αλλά από τους λεγόμενους  (εγγράμματους) που τους έλεγε ο πατέρας μου,  αυτούς που υποτίθεται ξέρουν γράμματα και έχουν κάποια παιδεία και μόρφωση, λόγω σπουδών και γνώσεων μέσα από τα βιβλία(αλλά όχι από την ζωή) . Για μένα μορφωμένος άνθρωπος και με παιδεία δεν είναι αυτός που γνωρίζει πολλά μέσα από τις δανεικές γνώσεις των βιβλίων, αλλά αυτός που έχει απαλλαγεί από τα προσωπικά του πάθη και αδυναμίες, αυτός που οι εμπειρίες της ζωής του, τον δίδαξαν και έχουν γίνει βιώματα, δηλαδή συμπόνοια, συμπαράσταση, ευγνωμοσύνη, σεβασμό, φιλία, ευαισθησία, προσφορά, με λίγα λόγια αυτό που λέμε ανθρωπιά…

 

Όλα αυτά που θα σας περιγράψω και θα σας εξομολογηθώ, δεν είναι παράπονα από το φτωχό και τίμιο παιδάκι του ελληνικού παλιού κινηματογράφου( τον Βασιλάκη Καΐλα), που του φέρθηκε η ζωή άδικα και αχάριστα (η ζωή θα σου δώσει αυτά που σου αξίζουν αν έχεις πίστη, υπομονή και επιμονή στην ώρα σου, αν είσαι τίμιος και εργατικός αλλά μπορεί και να είσαι ανυπόμονος και λαίμαργος για χρήμα και εξουσία και να τα αρπάξεις με θεμιτά ή αθέμιτα μέσα, δηλαδή να βιάσεις καταστάσεις για να τα αποκτήσεις , αλλά να ξέρεις ότι αυτός ο βιασμός μακροχρόνια θα είναι εις βάρος σου, δηλαδή  βάρος στην ψυχής σου..)

Αυτά  λοιπόν που θα σας εξομολογηθώ μέσα από προσωπικές εμπειρίες και βιώματα, είναι και το οφείλω σ εσάς τους νέους που σήμερα περνάτε αυτήν την κρίση (όχι την οικονομική γιατί στην εποχή μας ήταν τρις χειρότερη) αλλά την κρίση αξιών, για να σας δώσω δύναμη και κουράγιο να συνεχίσετε με πίστη και ελπίδα για το μέλλον και την σταδιοδρομία σας και σας το ξαναλέω πως αυτό που δικαιούστε και αξίζετε δεν θα σας το δώσουν οι πολιτικοί, αλλά η ζωή η ίδια.( δεν λέω ακόμη την λέξη Θεός γιατί θα παρεξηγηθώ από τους παρα-μορφωμένους γιατί έχουν μπερδέψει το ορατό – την ζωή με το αόρατο -τον Θεό, την μορφή με το άμορφο, το πρόσωπο με το απρόσωπο, την ύλη από το πνεύμα, την αγάπη από τον φόβο.

Νομίζουν ότι αυτά είναι ξεχωριστά, γιατί είναι κοντόφθαλμοι και δεν βλέπουν πέρα από αυτό που αντιλαμβάνονται  με τα αισθητήρια όργανα, δηλαδή αυτό που βλέπουν τα μάτια τους και ακούνε τ αυτιά τους, γιατί έχουν νεκρώσει τα συναισθήματά τους, την καρδιά τους, διότι μόνον οι καθαροί τη καρδία τον θεό όψοντε , διαισθάνονται (αυτά θα τα πούμε στην συνέχεια..)

Τώρα θα σας απαντήσω στις ερωτήσεις σας, όχι όμως μονολεκτικά όπως έχω κάνει σε εκατοντάδες συνεντεύξεις που έχω δώσει σε όλον τον Ελληνικό και Ξένο τύπο(περιοδικά, εφημερίδες και Μ.Μ.Ε.) αλλά θα σας περιγράψω με ειλικρίνεια και ρεαλισμό, χωρίς φόβο και πάθος, γιατί απευθύνομαι σε συμπατριώτες μου,  που με γνωρίζουν από τα γεννοφάσκια μου και μαζί έχουμε μοιραστεί χαρές-λύπες, παιχνίδια, τσακωμούς, θυμούς-αγάπες και όλα τα θετικά και αρνητικά συναισθήματα που περιλαμβάνει η ζωή και όπως λέγαμε και τότε ”ότι είπαμε  …… νερό κι αλάτι”.

Θα προσπαθήσω να γυρίσω πίσω να θυμηθώ και να αναβιώσω γεγονότα και καταστάσεις από την παιδική μου ηλικία και να μπορέσω να κάνω το βίωμα λέξεις, που για μένα είναι πάντα πολύ δύσκολο έως ακατόρθωτο, γιατί  δεν φημίζομαι για τις γραμματικές και λογοτεχνικές μου ιδιότητες, γιατί θα το διαβάσουν και εγγράμματοι και δεν θέλω να πιαστούν από λέξεις, αλλά από το νόημα και την ουσία, αυτών που θέλω να εκφράσω, αναγκαστικά μέσα από λέξεις .

Τον προφορικό λόγο, τον σπούδασα καλά στην Ανώτατη Πεζοδρομιακή και ξέρω και τους βάζω όλους στην θέση τους,  και όποτε χρειάστηκε σε όλα τα τηλεοπτικά μέσα , αλλά και στις συνεντεύξεις περιοδικών και εφημερίδων, άλλα τους έλεγα και αλλιώς το μετέφεραν, γιατί έμπαινε μέσα και η προσωπική τους άποψη, αφού  τους καθρέφτιζα τις δικές τους αδυναμίες και κόμπλεξ σωματικά και προσπαθούσαν με πλάγιο τρόπο να μου πουν ότι αυτοί που γυμνάζονται είναι ανεγκέφαλοι, ωραιοπαθείς, νάρκισσοι, χρησιμοποιούν την σωματική τους δύναμη για μπραβιλίκια, προστασίες, εκφοβισμούς κ.λ.π. (εξαιρούνται φυσικά πάντα οι παρόντες)  και εγώ ήμουν παρών και εμμέσως πλην σαφώς τα πάντα πληρών! Αφού πληρούσα αυτά τα σωματικά  προσόντα!..

 

– Πως ηταν τα παιδικα σας χρονια στην Αμφιλοχια;

Σπύρος Μπουρνάζος: Μπορώ να σας πω ξέγνοιαστα, ανέμελα έως αυθόρμητα και άτακτα, αφού έκανα πάντα αυτό που αισθανόμουν χωρίς να υπολογίζω την γνώμη και την στάση των άλλων και ιδίως των δασκάλων μου και κατόπιν των καθηγητών, επιβάλλοντας μου τιμωρίες όχι μόνο πειθαρχικές αλλά και σωματικές. Γιατί δεν πειθαρχούσα στις απαιτήσεις, τις προσδοκίες τους και στα πρότυπα που θέλανε να διαμορφώσουν τον χαρακτήρα ενός αυθόρμητου παιδιού, σύμφωνα με τις ιδέες της τότε εποχής, ή καλύτερα με τις ιδέες που επέβαλαν και σε αυτούς, το τότε πολιτικό σύστημα που εκπροσωπούσαν και οι περισσότεροι υπηρετούσαν με πάθος και αφοσίωση (τότε ήταν χούντα και θέλανε πολίτες στρατιωτάκια, υπάκουα, όπως ήταν και οι ίδιοι, με ελάχιστες εξαιρέσεις και μία από αυτές τις εξαιρέσεις ήταν και ο κ. Τριαντάφυλλος , όνομα και πράμα, σκέτο τριαντάφυλλο που μύριζε ήθος, σεβασμό, καλοσύνη και πάντα χαμόγελο.

Αν και δεν ήταν δάσκαλός μου, γιατί ήταν σε άλλη τάξη, εγώ και μετά που συνταξιοδοτήθηκε και έμενε στο Κομπότι της Άρτας, πήγαινα ανελλιπώς και τον έβλεπα αυτόν και την οικογένειά του, τέτοιος ήταν ο σεβασμός μου απέναντί του. Αιώνια η μνήμη του και ο θεός να αναπαύσει την αγνή ψυχή του)

Μέσα από τον φόβο και την τιμωρία προσπαθούσαν να επιβάλουν τις δικές τους ιδέες και τρόπο ζωής, κι ύστερα θέλανε σεβασμό και αφοσίωση, όχι στον αυθορμητισμό και την ειλικρίνεια απέναντι στην ζωή και στις δυνατότητες του καθενός, αλλά σε αυτό που οι ίδιοι σου επέβαλαν. Ό,τι χειρότερο να σκοτώνεις και να βεβηλώνεις τον αυθορμητισμό και τις δυνατότητες ενός παιδιού, μέσα από φόβο, ενοχές και χαρακτηρισμούς, όπως έλεγαν στον πατέρα μου: απείθαρχος, θρασύς – τζόρας (ξεροκέφαλος) κ.λ.π. ( όχι ότι σήμερα είναι καλύτερη η ασυδοσία – δημοκρατία), αφού και τα δύο συστήματα δεν θέλουν πολίτες συνειδητοποιημένους, αλλά ασυνείδητους οπαδούς κομματοποιημένους όπως είναι και οι ίδιοι.

Πως όμως να κάνεις ένα παιδί αυθόρμητο και ζωντανό απέναντι στην ζωή, υπάκουο μέσα από τον φόβο και την τιμωρία, μέσα από την σύγκριση και τον αθέμιτο ανταγωνισμό, μη παίρνοντας υπόψιν τον χαρακτήρα και τις δυνατότητές του (ταλέντο); Kαι οι δικές μου δυνατότητες ήταν πιο ανεπτυγμένες στις αισθήσεις (σωματικές) και στα αγνά συναισθήματα, που εκδηλώνονταν μεσα απο τον  αυθορμητισμό και το ένστικτο και λιγότερο στο κεφάλι, την ξερή μνήμη να αποστηθίζω και να παπαγαλίζω αυτά που δεν καταλάβαινα.

Στα σχολεία δεν βραβεύουν τα συναισθήματα αλλά την μνήμη – το κεφάλι και κατά το τέλος της σχολικής χρονιάς στις γυμναστικές επιδείξεις, βραβεύανε και την σωματική ρώμη, μέσα από αθλητικές επιδόσεις και διακρίσεις. Tα δε αυθόρμητα και ειλικρινή συναισθήματα, δηλαδή την φιλία, την συμπόνοια, την συμπαράσταση, την χαρά ,το γέλιο και το άνοιγμα σε όλους κι όλα χωρίς διαχωρισμούς και διακρίσεις σε ανώτερους και κατώτερους, σε φτωχούς και πλούσιους, με λίγα λόγια την ευαισθησία , όχι μόνο δεν λαμβάνεται υπόψιν αλλά θεωρείται ως αδυναμία, βλακεία έως χαζομάρα(υποψήφιο για εκμετάλλευση) από τα λεγόμενα κεφάλια. Δεν είναι τυχαίο αυτό που λένε ότι ‘’ αυτός θα γίνει όταν μεγαλώσει μεγάλο κεφάλι ή έχει μεγάλο κεφάλι από τώρα΄΄.

Όντως μερικοί έχουν πολύ μεγάλο κεφάλι αλλά μικρή καρδιά και νεκρές αισθήσεις κι αυτό φάνηκε στην πορεία της ζωής τους. Οι πιο πολλοί από αυτούς (όχι όλοι γιατί πάντα υπάρχει εξαίρεση στον κανόνα) γίνανε πολιτικοί , δικηγόροι, δήμαρχοι, επιχειρηματίες και με μεγάλες θέσεις στον δημόσιο τομέα και όλη τους η συναισθηματική και αισθητική καταπίεση τους βγήκε όταν πήραν εξουσία στα χέρια τους. Εκεί βγαίνουν τα απωθημένα  της χειραγώγησης και της καταπίεσης, για την ψευτοεικόνα που παρουσίαζαν τότε.

Λένε ότι το χρήμα και η εξουσία διαφθείρει τους ανθρώπους.

Εγώ τους λέω ότι οι ίδιοι είναι διεφθαρμένοι μέσα τους ή καλύτερα επέτρεψαν να τους διαφθείρουν όταν ήταν μικροί και ευαίσθητοι και  τώρα μέσα από την αναισθησία, τα νεκρά συναισθήματα και την εκλογίκευση, γίνανε ίδιοι με τα πρότυπά τους, δηλαδή αντίγραφα και όχι πρωτότυπα όπως μας θέλει η φύση μας! (Ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και ανεπανάληπτος).

Δεν λέω ότι δεν χρειάζονται οι μνήμονες -τα κεφάλια , είναι και αυτοί χρήσιμοι για το κοινωνικό σύνολο, εάν το χρησιμοποιήσουν για το καλό της ανθρωπότητας μέσα από την επιστήμη , την τεχνολογία, την εφευρετικότητα κ.λ.π. και όχι για το εγώ τους- κόμπλεξ ανωτερότητας και των απωθημένων τους (πιστεύοντας ότι είναι κάτι το ιδιαίτερο και ξεχωριστό και όλος ο κόσμος γυρίζει γύρω απ’ αυτούς) . Όπως χρήσιμη είναι και η καρδιά-  τα συναισθηματικά άτομα με ευαισθησίες, που μας έχουν δώσει την ποίηση, την λογοτεχνία, την φιλοσοφία, τη μουσική, το θέατρο και τόσα άλλα αριστουργήματα, που συμβάλουν στην παιδεία και τον πολιτισμό. Όπως επίσης χρήσιμα είναι και τα εργατικά χέρια μέσα από την κατασκευή και την τεχνοτροπία, που κάνουν την ιδέα πράξη και βλέπουμε όλα αυτά τα αρχιτεκτονικά επιτεύγματα και αριστουργήματα. Όλοι λοιπόν είναι χρήσιμοι και απαραίτητοι γι’ αυτό δεν πρέπει να υπάρχουν διαχωρισμοί και διακρίσεις και όλα αυτά ξεκινούν από την παιδεία, από την τρυφερή ηλικία . Από  εκεί ξεκινά το μπόλιασμα για τον μετέπειτα χαρακτήρα, γι’ αυτό χρειάζεται αξιολόγηση από τους έμπειρους εκπαιδευτικούς (αφού πρώτα αξιολογηθούν και αυτοί)  και μετά θα δίνουν την σημαία στον άξιο. Και άξιο, δεν είναι μονάχα το κεφάλι και η μνήμη, η στενή λογική, ούτε η σωματική ρώμη και τα μπράτσα, ούτε τα συναισθήματα όσο αγνά κι ευαίσθητα κι αν είναι. Άξιος είναι αυτός που συνδυάζει περισσότερο και τα τρία αυτά κέντρα, που απαρτίζουν την ανθρώπινη οντότητα και προσωπικότητα.

Τώρα, όσο για τους δασκάλους μου δεν τους οφείλω κανένα ΄Ευ Ζειν΄που είχε πει ο Μ . Αλέξανδρος για τον δάσκαλό του τον Αριστοτέλη, εγώ όμως τους οφείλω, έστω και καθυστερημένα, τώρα που έφτασα σε ώριμη ηλικία, ένα μεγάλο ευχαριστώ για την δυνατότητα που μου έδωσαν άθελά τους, να ακολουθήσω το ένστικτό μου, το πεπρωμένο μου και να κερδίσω το Ευ Ζειν μέσα από πολύ κόπο, ταλαιπωρίες, πόνο σωματικό και ψυχικό και ατέλειωτο νοητικό αδιέξοδο.

Κατά βάθος, ξέρετε ποιο είναι το βάθος; Ο πραγματικός μας εαυτός, το ασυνείδητό μας, το είναι μας, που είναι αλάνθαστο, αυτό που θέλουμε να είμαστε όλοι και δεν μας αφήνει η επιφάνεια του φαίνεστε, η εικόνα για τους άλλους. Οι δάσκαλοί μου με συμπαθούσαν και μπορώ να πω με θαύμαζαν για τον ατίθασο και ασυμβίβαστο χαρακτήρα μου, γιατί τα επικριτικά τους λόγια δεν συμβάδιζαν με τις πράξεις τους, όταν με αγκάλιαζαν στους σχολικούς αγώνες( που έβγαινα πάντα πρώτος σε όλα τα αγωνίσματα), λες και ήταν ο γιος τους και αισθάνονταν υπερήφανοι που ήμουν μαθητής τους. Όπως επίσης λόγω σωματικής ρώμης, μου έδιναν πάντα τον πρώτο ρόλο στο τέλος της σχολικής χρονιάς, στο θεατρικό έργο και με εμψύχωναν να μάθω σχεδόν έναν τόμο διαλόγους, που εγώ δεν θυμόμουν ούτε το΄ Πάτερ Ημών΄ (αυτό ήταν δουλειά του μνήμονα πρώτου μαθητή). Αλλά δεν μπορεί το παλικάρι ΄ο Κατσαντώνης ΄να είναι μαλθακός και αδύνατος, ούτε είχε και την συναισθηματική φόρτιση να υπερασπιστεί το ρόλο, γιατί δεν είχε την παλικαριά μέσα του !..

Επίσης ξέχασα να αναφέρω ότι εκτός από την ανεμελιά και τον αυθορμητισμό, πέρασα και στερημένα παιδικά καλοκαιρινά χρόνια. Γιατί μετά το τέλος κάθε σχολικής περιόδου, οι γονείς μου μας παίρνανε εμένα και τον μικρότερό μου αδελφό Κώστα (είχαμε 5 χρόνια διαφορά, ο Παναγιώτης γεννήθηκε μετά από 14 χρόνια) και πηγαίναμε στο Ρίβιο, κοντά στην λίμνη Αμβρακία, όπου καλλιεργούσαμε και μαζεύαμε καπνά και γυρίζαμε πάλι στην Αμφιλοχία αρχές τις σχολικής περιόδου. Έτσι καλοκαιρινά μπάνια – παιχνίδια – φλερτ – νεανικοί έρωτες και ξεγνοιασιά ……άγνωστα. Δουλειά , μόχθος και ‘ανταγωνισμός’ με 2-3 οικογένειες που τα χωράφια μας ήταν δίπλα – δίπλα, ποιος θα μαζέψει και θα τελειώσει πρώτος! Έτσι, πότε ξημέρωνε και πότε νύχτωνε και ιδίως το καλοκαίρι που η μέρα είναι ατέλειωτη , ούτε που το καταλαβαίναμε!…

Όσοι έχουν ασχοληθεί με αγροτικές δουλειές και ιδίως με καπνοκαλλιέργειες, μπορούν να καταλάβουν τι σημαίνει δουλειά μέσα στον ήλιο, κατακαλόκαιρο, από τις 5 το πρωί μέχρι τις 8 το βράδυ με λάμπα πετρελαίου, γιατί το ρεύμα ήρθε πολύ αργότερα. Το μόνο ρεπό, ήταν όταν καμιά φορά έριχνε κάπου και που καμιά καλοκαιρινή μπόρα και δεν μπορούσαμε να μαζέψουμε καπνό, οπότε απολαμβάναμε την υπόλοιπη μέρα και κάπου – κάπου καμία Κυριακή και ιδίως τον Δεκαπενταύγουστο της Παναγίας. Η μόνη μας διέξοδος, μετά τις ΄8 το απόγευμα, εμένα και του Κώστα, ήταν να φτιάξω πίσω από την αποθήκη(που βάζαμε τα καπνά και το βράδυ κοιμόμασταν όλοι η οικογένεια , τώρα που το σκέφτομαι και το αναβιώνω απορώ πως ζούμε ακόμη από τόση νικοτίνη που εισπνέαμε μέχρι τα ξημερώματα)  ένα υπαίθριο αυτοσχέδιο γυμναστήριο με μονόζυγα – δίζυγα και βάρη από τενεκέδες από τυριά, άδειους, που τους γεμίζαμε με τσιμέντο και για μπάρα βάζαμε μέσα το λοστό που ανοίγαμε τρύπες για να κρεμάμε τις αρμάθες από τα καπνά.

Όσο για οριζόντιο πάγκο φανταστείτε ότι είχε τέτοιο φάρδος (αντί για 25 cm τον έκανα 50cm) και εκεί ο μακαρίτης ο παππούς μου κοιμόταν τα βράδια του καλού καιρού, για τέτοια αυτοσχέδια κατασκευή μιλάμε!.. Κι όμως…. απ’ αυτά τα αυτοσχέδια βάρη και το αδιέξοδο της καλοκαιρινής ανεμελιάς, ξεκίνησε το μικρόβιο και το μπόλιασμα για την μετέπειτα πορεία και σταδιοδρομία μου στο bodybuilding.

Η ζωή λοιπόν κάτι σου αφαιρεί και κάτι σου προσθέτει, κάτι σου στερεί και κάτι σου προσφέρει , αρκεί να έχεις όπως είπαμε και πριν πίστη – υπομονή και επιμονή και όπως λέγαν και οι Αρχαίοι Ημών Πρόγονοι “Ουδέν κακό αμιγές καλού” .

 

α) Σε τι ηλικια φυγατε απο την Αμφιλοχια;
β) Πως πηραν οι γονεις σας αυτη την επιλογη;
γ) Σε ποια ηλικια αρχισατε να γυμναζεστε;
δ) Το Bodybuilding πως ηρθε στη ζωη σας; Ειχατε παθος απο μικρος;

 

 

 

Από την Αμφιλοχία στην ουσία δεν έφυγα ποτέ,

η ψυχή μου ήταν και είναι πάντα εκεί, απλώς λόγω του ατίθασου χαρακτήρα μου και ότι το μέλλον σε σχέση με τα όνειρα και τις προσδοκίες των γονιών μου, δεν ήταν αυτό που περιμένανε από μένα, δηλαδή σπουδές και επαγγελματική αποκατάσταση, μία θέση στο δημόσιο τομέα (όπως οι περισσότεροι), για να γλιτώσω όπως λέγανε από την τυραννία του καπνού. Έτσι λοιπόν, αποφάσισαν να με (αποσπάσουν προσωρινά μέχρι να στρώσω) στην Αθήνα , στην μικρότερη αδελφή της μητέρας μου (την θεία Ευανθία), που ήταν εκεί παντρεμένη με έναν τύπο ( τον θείο Θέμη) που με συμπαθούσε απεριόριστα από την πρώτη στιγμή που με γνώρισε, όταν ερχόταν τα καλοκαίρια με την θεία στην Αμφιλοχία και μας επισκεπτόταν στα καπνά.

Αντί να βοηθήσει και αυτός όπως η θεία στο αρμάθιασμα, με έπαιρνε και πηγαίναμε πίσω στην αποθήκη που είχα το υπαίθριο γυμναστήριο και αρχίζαμε τον συναγωνισμό στην άρση βαρών, “κύλισε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι” που λέμε. Αυτός ήταν ο τέντζερης και εγώ το καπάκι. Με έστειλε η μοίρα, το πεπρωμένο στον κατάλληλο άνθρωπο, αυτός 35 χρονών εγώ 14 και στον χαρακτήρα ίδιοι,! (αυτός μου τράβηξε το 1972 και φωτογραφίες που διασώθηκε ευτυχώς μία την ώρα τις άρσης και έχω σε ανάμνηση το πρώτο μου αυτοσχέδιο γυμναστήριο) .

Αποσπάστηκα λοιπόν στην ηλικία των 14 ετών στην τρίτη Γυμνασίου, που έπρεπε πάση θυσία να τελειώσω, γιατί ο θείος τους υποσχέθηκε, ότι θα με πάει στην σχολή Εργοδηγών Ηλεκτρολόγων Μηχανολόγων. Τότε λεγόταν Μικρό Πολυτεχνείο, που κι ο ίδιος είχε τελειώσει και ήταν πλέον εργολάβος εγκαταστάσεων μεγάλων έργων.

Έτσι με αυτό το δέλεαρ εφησύχασε τους γονείς μου, κι εμένα μου έδωσε κουράγιο για τα μαθήματα στη σχολή, να μην τα σκέφτομαι γιατί οι πιο πολλοί καθηγητές ήταν φίλοι και συμφοιτητές του.

Έτσι λοιπόν, έβαλα τα δυνατά μου κι έγινα ”άσσος” στις αντιγραφές στα διαγωνίσματα και μπόρεσα να ξεπεράσω αυτόν τον εφιάλτη των μαθημάτων και τέλειωσα το γυμνάσιο με όλα τα πλάγια και αθέμιτα μέσα. Πάντα με την βοήθεια και την συμπαράσταση του θείου, για να μην εκτεθεί κι αυτός στην υπόσχεση που έδωσε στους γονείς μου, λέγοντάς τους ότι” αυτός θα μεγαλουργήσει” γιατί είναι πολύ έξυπνος και δραστήριος, απλά εδώ στο χωριό τον παρέσυραν οι κακές συναναστροφές- όπως του είπαν- και είχαν την εντύπωση και οι γονείς μου.

Έτσι, όπως σχεδόν όλοι οι γονείς( ακόμα και αυτών που διαπράττουν ληστείες, εμπόριο ναρκωτικών κ.λ.π.) κι ένα σωρό αδικήματα, την ευθύνη την ρίχνουν στους άλλους. Πως να δεχθεί το Εγώ τους ότι η προέκταση του εαυτού τους, δεν ανταποκρίνεται στα όνειρα και τις προσδοκίες τους; Το ίδιο και οι δικοί μου γονείς πίστευαν, ότι οι άλλοι με παράσερναν κι όχι ότι εγώ παράσερνα τους άλλους.

Φανταστείτε ότι ήμουν ο πρώτος- πιστεύω στην Ελλάδα- που καθιέρωσα την αργία του Σαββάτου στο γυμνάσιο. Είχα υπολογίσει ότι στις 121 απουσίες αδικαιολόγητες μένω στην ίδια τάξη και επειδή το Σάββατο είχαμε τρίωρο και τα πιο βαριά για μένα μαθήματα: Αρχαία – Νέα – Μαθηματικά,( είναι ζήτημα αν πήγα 5-6 φορές το χρόνο) για να περάσει η ώρα, ώσπου να σχολάσουν οι συμμαθητές μου, αυτοί με ακολουθούσαν για ποδόσφαιρο.

Εγώ και ο Τάκης ο Φλόκας, εξωσχολικός και παίκτης του Αμφίλοχου, πηγαίναμε οι δυο μας στο μεγάλο γήπεδο(όχι του γυμνασίου μην με δουν οι καθηγητές) και παίζαμε μπάλα διπλό μόνοι μας. Τρέχαμε από το ένα τέρμα στο άλλο χιλιόμετρα ατέλειωτα ποιος θα βάλει τα περισσότερα γκολ.!! Μετά φτιάχναμε ο καθένας την σύνθεση της ομάδας του όταν σχόλαγαν (οι παρασυρμένοι) και δώστου άλλο ένα δίωρο σχεδόν.

Ποιος λοιπόν ευθυνόταν για μένα τότε; οι άλλοι ή εγώ; Aν πω οι άλλοι , είμαι ανεύθυνος και άδικος. Αν πω Εγώ (τώρα που μου ξεδιαλύθηκε αυτός ο γρίφος) θα είμαι άδικος απέναντι στην φύση και την σωματική ενέργεια που μου δώρισε απλόχερα για την μετέπειτα εξέλιξή μου στον αθλητισμό και την επαγγελματική μου αποκατάσταση. Γι’αυτό, κακό πράγμα η κρίση και το ρίξιμο των ευθυνών για τις δικές μας επιτυχίες ή αποτυχίες. Ταπεινότητα και ευγνωμοσύνη και όχι θράσος και αγνωμοσύνη, απέναντι στους συνανθρώπους μας και την θεία πρόνοια που προ – νοεί για όλους και όλα πριν από εμάς.

Δηλαδή, πριν εξελιχθεί το ένστικτο σε νοημοσύνη, υπήρχε η υπέρτατη συνειδητότητα και σοφία, αυτό που αποκαλούμε με τρία γράμματα Θεό . Αυτό που πάντα υπήρχε πριν από εμάς και θα υπάρχει και μετά από εμάς, αυτό που είναι και μέσα σ’ εμάς σαν ε – αυτός, σαν εγώ είμαι και έξω από εμάς, σαν εκείνο είναι, που πάντα ήταν – είναι – και θα είναι, αυτό που λέει η Ορθοδοξία μας ΄΄νυν και αει και εις τους αιώνας των αιώνων αμήν΄.

Ο καθένας έχει την ελευθέρα βούληση την ενέργειά του, να την διοχετεύσει είτε για δημιουργία είτε για καταστροφή, πάντως το δώρο, την προίκα μας, την παίρνουμε όλοι μας από την ημέρα που γεννιόμαστε, άλλος σωματικά, άλλος διανοητικά και άλλος συναισθηματικά.

Αυτά είναι τα τρία κέντρα μας, τα ζύγια που πρέπει να ζυγίσουμε και να ισορροπήσουμε σαν ανθρώπινες υπάρξεις. Κανένας δεν γεννιέται και με τα τρία ισορροπημένος, ουδείς, άντε οι πιο χαρισματικοί με δύο αλλά πάντα θα λείπει κάτι για να κάνουμε κι εμείς την ατομική μας προσπάθεια για την υπέρβαση. Η ενέργεια μοιράζεται ασύμμετρα, όπως και το σώμα όταν γυμναζόμαστε, άλλος έχει φαρδιές πλάτες, άλλος φαρδείς ώμους, άλλος μεγάλα μπράτσα και άλλος μεγάλα πόδια από την φύση του. Μόνο με την γυμναστική μπορείς να φέρεις το σώμα σε συμμετρία και αρμονία, όχι γυμνάζοντας υπερβολικά το σημείο που σε έχει προικίσει η φύση (και υπερτερεί του υπόλοιπου σώματος), αλλά περισσότερο αυτό που υστερείς π.χ. αν ένας έχει μεγάλες πλάτες και φαρδείς ώμους και χέρια αδύνατα, αυτά είναι που θέλουν περισσότερο γύμνασμα και προσπάθεια και όχι η πλάτη. Το ίδιο (γυμναστική ) θέλει και ο νους, αν κάποιος έχει γερή μνήμη και οξυδερκή σκέψη, δεν θα δώσει εκεί όλη του την ενέργεια, αλλά θα πρέπει να δουλέψει τα συναισθήματά του και τις αισθήσεις του, για να είναι άνθρωπος ισορροπημένος και αρμονικός. Αλλιώς θα παραμείνει ανισόρροπος και θα πιστεύει ότι επειδή έχει λογική κατάρτιση και ξέρει να ελίσσεται μέσα από εκλογικεύσεις και λογοπαίγνια, ότι είναι και συνειδητοποιημένος, έχει δηλαδή συνειδητότητα .
Ας μην μπερδεύουμε την συνείδηση με την συνειδητότητα, γιατί την συνείδηση μπορεί και να την χάσεις μέσα από τα πάθη και όταν εκτονωθεί το οποιοδήποτε πάθος να επανέλθεις, ενώ η συνειδητότητα δεν έχει εκτόνωση, ούτε χάνεται, είναι μόνιμη κατάσταση κατανόησης απαλλαγμένη από πάθη, ή να το πω καλύτερα, ελέγχει και επιβάλεται στα πάθη. Είναι αφέντης και όχι δούλος των παθών. Ο συνειδητοποιημένος ζει με πάθος μέσα στην απάθεια. Τώρα, τι ισορροπία και αρμονία μπορεί να έχει ένας άνθρωπος αν π.χ. έχει λογική 70% και συναίσθημα 30%; Πως να έχει ευαισθησία ,δηλαδή ευ-αισθήσεις και συναίσθημα ή και το αντίθετο; Είναι σαν τα τρία ζύγια που έχει ο χαρταετός, αν π.χ. το δεξί ζύγι είναι πιο κοντό , ο χαρταετός κάνει αριστερές κωλοτούμπες, αν είναι το αριστερό κάνει δεξιές, αν είναι το μεσαίο δεν ανεβαίνει ψηλά. Έτσι είναι και ο άνθρωπος, για να ανέβει ψηλά σαν συνειδητοποιημένη ύπαρξη, θέλει η ενέργεια καλό ισομερισμό και ζύγισμα.

Αλλιώς θα είναι αυτό που λέμε απλά και λαϊκά ”κωλοτούμπας”. Θα λέει και θα ξελέει, θα υπόσχεται και δεν θα μπορεί να τηρεί τις υποσχέσεις του, γιατί τα πάθη μέσα από τις συνήθειες(δηλαδή τις κωλοτούμπες) θα τον έχουν ζαλίσει – σβουρίσει. Έτσι, είτε είσαι ζαλισμένος από χείμαρρο σκέψεων, είτε μεθυσμένος από ποτά, είναι το ένα και το αυτό.

Μόνο που τον μεθυσμένο δεν τον παίρνουμε στα σοβαρά, γιατί άμα ξεμεθύσει δεν θα θυμάται τι υποσχέθηκε, ενώ οι μεθυσμένοι της εξουσίας θυμούνται και σε καθησυχάζουν!…..

Γι’ αυτό λοιπόν, πρέπει ο καθένας μας να κάνει την ατομική του προσπάθεια να ζυγίσει το ζύγι του ή τα ζύγια του, γιατί πάντα θα υπάρχει το ανικανοποίητο μέχρι να ισορροπήσουμε και μέσα μας και έξω. Γι’αυτό δεν θα μας ικανοποιούν ούτε τα πλούτη, ούτε η δόξα, όπως δεν έχουν ικανοποιήσει τόσους και τόσους πάμπλουτους σαν τον Κροίσο που ήθελε ακόμη περισσότερα, ούτε δοξασμένους σαν τον Μέγα Αλέξανδρο 33 χρονών που ήθελε να γυρίσει πίσω από την Ινδία να κατακτήσει τον υπόλοιπο γνωστό τότε κόσμο!

Θα θυμόσαστε από την ιστορία όταν κατέστρεψε την Θήβα, μόνο τον Διογένη δεν πείραξε από σεβασμό και θαυμασμό.
‘Οταν πήγε ο ίδιος να τον συναντήσει και τον είδε να κάθεται ήρεμος και γαλήνιος να απολαμβάνει τον ήλιο τον ρώτησε:” τι θέλεις να σου χαρίσω;” και ο σοφός πάμφτωχος του είπε:” αυτό που θέλω δεν μπορείς να μου το χαρίσεις εσύ, αν θέλεις κάνε λίγο πιο πέρα γιατί έχει πέσει η σκιά σου πάνω μου και μου κρύβεις τον ήλιο”!!!! Και ο Αλέξανδρος του είπε με θαυμασμό(γιατί κάτι άλλο είδε στο γαλήνιο πρόσωπό του),” αν δεν ήμουν ο Αλέξανδρος θα ήθελα να ήμουν ο Διογένης”, και ο Διογένης του απάντησε:” παράτησέ τα όλα και γίνε τι σε εμποδίζει; Μάλλον το εγώ του το ανικανοποίητο….. Όπως και του βασιλιά Πύρρου που ετοιμαζόταν να κυριεύσει και να καταστρέψει την Καρχηδόνα όταν τον ρώτησε ένας επικούρειος συμβουλάτοράς του : ”και μετά την Καρχηδόνα τι θα κάνουμε βασιλιά μου;” Ο Πύρρος του απάντησε πως” θα καθόμαστε και θα απολαμβάνουμε” και ο επικούρειος του ανταπάντησε” γιατί δεν το κάνουμε από τώρα αφού τα έχουμε όλα και δεν κινδυνεύουμε από πουθενά;” Ξέρετε την κατάληξη του Πύρρου του μεγάλου αυτού κατακτητή; Τον σκότωσε μια γριά μάνα με μια πέτρα στο κεφάλι όταν είδε ότι θα της σκότωνε το παιδί της!!!!

Αντί λοιπόν να κατακτήσουν και να δαμάσουν οι άνθρωποι το εγώ τους, την φιλοδοξία και την ματαιοδοξία τους, θέλουν να κατακτούν και να εξουσιάζουν τους άλλους. Ιδού η κατάληξη της απληστίας, της άμετρης δόξας και του πλούτου σε όλες τις πτυχές της ζωής. (αφού αυτοί οι μεγάλοι της ιστορίας πέθαναν ανικανοποίητοι, εμείς οι κοινοί θνητοί σε τι να ελπίζουμε και τι να ικανοποιήσουμε, ειδικά στην εποχή μας; )

H μόνη πληρότητα που εκτοπίζει το ανικανοποίητο είναι η φιλία, η ευγνωμοσύνη, η προσφορά, η αλληλεγγύη και η συμπόνοια. Μόνο αυτές οι αρετές σκοτώνουν το εγώ και συγχρόνως την ματαιοδοξία και ότι φέρει η ζωή στο εδώ και τώρα το απολαμβάνουμε χωρίς αναβολή για το μέλλον,

γιατί “το παρόν βέβαιο, το μέλλον αβέβαιο” που ΄ ελεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι.

α)Η Ζωη σας στην Αθηνα ηταν δυσκολη;
β) Το Β.Β. πως ηρθε στην ζωη σας και πως πηρατε την αποφαση να παρετε μερος σε αγωνες;
γ) Σε ποια ηλικια ξεκινησατε να γυμναζεστε, ειχατε παθος απο μικρος;
δ) Ποτε ηταν η πρωτη μεγαλη νικη;
ε) Τον Κωστα Μπουρναζο τον αδελφο σας εσεις τον ωθησατε να ασχοληθει με το BodyBuilding;

 

Ερχόμενος τώρα στην Αθήνα τι θα άλλαζε; Ο χαρακτήρας μου επειδή άλλαξα τόπο και σχολείο;Οι άνθρωποι μου έφταιγαν στο χωριό ή αυτό που είχα μέσα μου; Και αυτό το κουβαλάς όπου κι αν πας, όχι στην Αθήνα αλλά και στην Κίνα χωρίς να ξέρεις καν την γλώσσα. Το μόνο που άλλαξε μέσα μου ήταν, ότι τώρα που δεν ήταν εδώ οι γονείς μου και είχα να κάνω με τον θείο(όχι εξ αίματος) που τον έβλεπα σαν φίλο. Να είμαι ειλικρινής μαζί του (αυτό που δεν μπορούσα να κάνω με τους γονείς μου) και του είπα:” αντί να πάω ημερήσιο γυμνάσιο και να χάνω όλη την ημέρα μου τζάμπα δεν με γράφεις στο νυχτερινό του Παγκρατίου το 7ο και την ημέρα να με έχεις στην δουλειά σου, εγώ να σε βοηθάω κι εσύ να έχεις έμπιστο άνθρωπο δίπλα σου”. Αφού του έδωσα το πράσινο φως(ιδέα) μου είπε άστο πάνω μου και τα κανόνισε όλα.

Από το πρωί στις 6 μέχρι τις 3 το απόγευμα στην δουλειά με το θείο μετά νυχτερινό 7-10 το βράδυ. Εδώ τα πράγματα στο σχολείο πολύ light, ήμουν σχεδόν ο πιο μικρός και η συμπεριφορά των καθηγητών επειδή είχαν να κάνουν και με μεγάλους ανθρώπους και σχεδόν όλους εργαζόμενους, πιο σεβάσμια και συγκαταβατική.

Τώρα ο τρόπος ζωής μου άλλαξε ρυθμούς, αισθάνθηκα για πρώτη φορά ελεύθερος!

Να φανταστείτε ότι η δουλειά στην οικοδομή μου φάνηκε, μπροστά στα καπνά, διακοπές, πανηγύρι, ξεγνοιασιά, χαρά.

Η προσφορά στο θείο από ευγνωμοσύνη, μου έδινε δύναμη σωματική και ψυχική. Την πρώτη την είχα και στην Αμφιλοχία, μου έλειπε η δεύτερη, η ψυχική λόγω ελευθερίας έκφρασης των συναισθημάτων και αυτή η καταπίεση μου εγκλώβιζε αυτή την ενέργεια που απορρέει από την ψυχή μέσω των συναισθημάτων.

Και ξέρετε τι μου την εγκλώβιζε; το μυαλό, που αναγκαζόμουν να λέω ένα σωρό ψεύτικες δικαιολογίες ή εκλογικεύσεις αφού το ένα ψέμα φέρνει το άλλο για μικροπταίσματα, δηλαδή αταξίες (κοινώς διαβολιές), όπως αδικαιολόγητες απουσίες από το σχολείο, από τον υποχρεωτικό εκκλησιασμό και κατηχητικό, από την φιλαρμονική των προσκόπων κ.λ.π.

Στην αρχή σε όλα παρών και επειδή εγώ τα έβλεπα τότε βαρετά έως και ανούσια για τον χαρακτήρα μου, μια που με βλέπανε και μια που με χάνανε, το μόνο που έμενε ήταν οι γονείς μου να επιστρέψουν πίσω την στολή που έπαιρνα αφού δεν την υποστήριζα. Την μόνη στολή που δεν έβγαλα ποτέ από πάνω μου ήταν την αθλητική (ένα κοντό σορτσάκι, ένα φανελάκι κι ένα ζευγάρι παπούτσια πάνινα).

Τι κρίμα να μην μπορείς να εκφράσεις τα πραγματικά σου συναισθήματα στους γονείς σου, δηλαδή την αλήθεια αυτό που αισθάνεσαι και να αναγκάζεσαι να λες ψέματα για να μην τους γκρεμίζεις τα όνειρά τους που απορρέουν από ελπίδες για κάτι που εσύ δεν έχεις δυνατότητες να εκπληρώσεις επειδή πάντα έμπαινε στην μέση η σύγκριση με τους άλλους! (ακόμη θυμάμαι τα επικριτικά λόγια της μακαρίτισσας τις μάνας μου: ”καλά μωρέ, δυο μέτρα παλικάρι και σε πέρασε αυτός ο χαμχούγιας, ντροπή σου”) Να οι ενοχές, οι τύψεις, ο φόβος που συρρικνώνουν την ψυχή μέσα από τα αρνητικά συναισθήματα και προσπαθούσα με το μυαλό να βάλω τάξη και σειρά στην “αταξία” , δηλαδή τα αληθινά μου συναισθήματα.

Τώρα πως να ισορροπήσει το συναίσθημα με το μυαλό, με την λογική, με την εκλογίκευση ή τον παραλογισμό; Εκεί σε παίζει. Σε αυτά τα τρία ταμπλό μέχρι ψυχικής εξάντλησης. Γι’ αυτό σας είπα παραπάνω για την ψυχική μου δύναμη – ενέργεια που μου την εξαντλούσαν οι σκέψεις που ποτέ δεν θα γινόταν πραγματικότητα γιατί ήταν όνειρα και ελπίδες άλλων. Γι’ αυτό “ τα όνειρα που χτίζονται μονάχα μες στην σκέψη κανείς μην τα πιστέψει τα σβήνει η ζωή” κι εγώ ποτέ δεν τα πίστεψα και βασίστηκα στο ένστικτο που είναι αλάνθαστο. (πόσοι και πόσοι μεγάλοι και τρανοί πολιτικοί, επιχειρηματίες, καλλιτέχνες κ.λ.π. που τους πιάσανε στα πράσα να λένε ψέματα λόγω υπεξαίρεσης εις βάρος της κοινωνίας ή άλλα αδικήματα και να αυτοξεφτιλίζονται αφού εξάντλησαν με τους καλύτερους δικηγόρους όλα τα λογικά επιχειρήματα, τις εκλογικεύσεις, τα λογοπαίγνια και στο τέλος πουλήσανε και τρελλίτσα ή ζήτησαν συγνώμη όχι από καρδιάς δηλαδή μετάνοιας αλλά νοητική ψεύτικη για να γλυτώσουν το τομάρι τους) θα έχετε δει φάτσες στην τηλεόραση από πάλαι ποτέ χαμογελαστούς, υπεραισιόδοξους και δυναμικούς λογικότατους ρήτορες να είναι ψυχικά ράκος, να καταρρέουν έως να πεθαίνουν στα δικαστήρια και τις φυλακές. Εγώ δεν πέθαινα ούτε στα δικαστήρια ούτε στις φυλακές αλλά μέσα μου, στην ψυχή μου αφού δεν μπορούσα ή καλύτερα αφού δεν μπορούσαν να ακούσουν τα αληθινά μου συναισθήματα και αναγκαζόμουν να λέω ψέματα. Έτσι ο νους μου έτρωγε την καθαρή ενέργεια και με τάιζε βρωμιά, μόνο που η συνείδησή μου δεν την δεχόταν (όπως το σώμα δεν δέχεται την χαλασμένη τροφή) γι’ αυτό η δυσφορία η ψυχική λόγω έλλειψης ελευθερίας έκφρασης των αληθινών συναισθημάτων.

Τώρα, το πεδίο στην Αθήνα ελεύθερο. Tο πρωί εργασία, το βράδυ σχολείο και στο ενδιάμεσο, ελεύθερος χρόνος. Ξέρετε πως αισθανόμουν; Σαν ισοβίτης που του έδωσαν ελευθερία χάριτος, έτσι πέρασε η πρώτη σχολική περίοδος και τελείωσα επιτέλους το γυμνάσιο και αρχές τις επόμενης σχολικής χρονιάς θα πήγαινα στην σχολή πάλι νυχτερινό. Χριστούγεννα και Πάσχα στην Αμφιλοχία με την οικογένειά μου, όχι όπως πριν, αλλά με αέρα ελευθερίας και αισιοδοξίας που τον μετέφερα και στους γονείς μου και τους αναπτέρωσα τις ελπίδες και τα όνειρά τους (που ποτέ δεν πραγματοποιήθηκαν) και φυσικά την περίοδο του καπνού τα καλοκαίρια ανελλιπώς για βοήθεια, τώρα όμως όσο για τρεις εργάτες. Τέτοια ήταν η σωματική και η ψυχική μου ενέργεια.

Ερχόμενος τώρα κάθε φορά στην Αμφιλοχία οι φίλοι και οι συγγενείς με έβλεπαν και σωματικώς αλλαγμένο και ψυχικώς. Το ίδιο και όταν ανέβαινα στην Αθήνα, οι εκεί νέοι φίλοι. Θέλετε η αλλαγή του κλίματος, του περιβάλλοντος, η ψυχική απελευθέρωση και η απελευθέρωση των ορμονών του σώματος λόγω ηλικίας, η αλλαγή μέσα και έξω ήταν εμφανής.
Την δουλειά τώρα στα χωράφια το καλοκαίρι και στην οικοδομή το χειμώνα δεν την έβλεπα αγγαρεία – κούραση αλλά σαν γυμναστική, εκτόνωση, αυτό που λέμε χαρά και εργασία και πάνω απ’ όλα προσφορά.
Δεν αισθανόμουν κηφήνας αλλά σαν μέλισσα που ρουφούσε το νέκταρ της ζωής μέχρι που ήρθαν και τα πέτρινα χρόνια.

Οι επιχειρήσεις του θείου στην οικοδομή βγήκαν εκτός προϋπολογισμού και αναγκάστηκε και ο ίδιος από μεγαλοεργολάβος να ξαναγυρίσει σαν τεχνίτης πλέον εγκαταστάσεων μεγάλων έργων που γινόταν τότε στην Κεντρική Τράπεζα της Ελλάδος στην οδό Σταδίου απέναντι από το άγαλμα του Κολοκοτρώνη (από αφεντικό – υπάλληλος). Τον παραδέχομαι και τον είχα σαν παράδειγμα στην μετέπειτα πορεία της ζωής μου. Θυμάμαι τα λόγια του: ”ανιψόκα το καράβι μας βούλιαξε(οικοδομικώς) αλλά εμείς είμαστε ακόμη ζωντανοί. Από Δευτέρα πιάνω δουλειά σε ένα φίλο αρχιτέκτονα που έχει αναλάβει ένα μεγάλο έργο, θα του πω να σε πάρω βοηθό αν θέλεις!” Τι να πεις σε μια τέτοια ψυχάρα κι έναν τρελλοζορμπά (ο ζορμπάς του Καζαντζάκη δίπλα του θα ήταν βοηθός του!…) γιατί έτσι κι αναφέρω πως έπεσε έξω από τις εργολαβίες θα γελάει και ο κάθε πικραμένος. Ενδεικτικά σας αναφέρω ότι όταν είχε συγχρόνως τρεις οικοδομές και πάνω από 30 μαστόρους κι εργάτες, βασιζόταν πάνω στους υποτιθέμενους υπεύθυνους και έπαιρνε εμένα κι έναν άλλον πρωτοανιψιό του (στον χαρακτήρα σαν κι εμένα) και δώστου ντέρμπι μπιλιάρδα-ποδοσφαιράκια με στοιχήματα στην Ομόνοια(γιατί και σ’ αυτό ήμουν άσσος από την Αμφιλοχία ακόμη) με άλλα τσακάλια και πολλές φορές από την πώρωση ξεχνιόμασταν μέχρι το απόγευμα χωρίς καν να περάσει έστω για έλεγχο από τις δουλειές του.

Στο τέλος, όπως είπαμε στην θεία, πολύ δουλειά και πολλές οι ζημιές, όντως, πολλές οι ζημιές , μεγάλες και ανεπανόρθωτες οικονομικά και επειδή δεν ήθελα να τον επιβαρύνω κι εγώ τον παρακάλεσα τώρα που θα δουλεύω και θα είμαι ανεξάρτητος οικονομικά, μετά το τέλος της σχολικής περιόδου κι αφού γυρίσω από τα καπνά τον Σεπτέμβριο, να πάω να μείνω στο Κουκάκι (στην πλατεία Φιλοπάππου συγκεκριμένα κάτω από το θέατρο Δώρα Στράτου )όπου εκεί ζούσαν πάνω από 30 οικογένειες από την Αμφιλοχία κι ανάμεσα σεε αυτούς και ο παππούς μου, ο πατέρας της μάνας μου με τους θείους και τις θείες μου σ ένα παραδοσιακό τετραώροφο (όχι φυσικά μαζί τους ) να αισθάνονται οι γονείς μου και οι συγγενείς εξ αίματος ότι υπάρχει έλεγχος- προστασία. Η ιδιοκτήτρια του παραδοσιακού τετραώροφου είχε μεγάλη εκτίμηση στον θείο μου, τον παππού μου και ιδιαίτερα στην μάνα μου που όταν μας επισκεπτόταν στην Αθήνα πάντα τους εφοδίαζε όλους με ένα σωρό παραδοσιακά εδέσματα. Έτσι μου παραχώρησε το υπόγειο που το χρησιμοποιούσε σαν αποθήκη έναντι ενός συμβολικού ποσού 500 δραχμών το μήνα σαν να λέμε σήμερα 50 ευρώ (εγώ τότε έπαιρνα 150 δρχ. την ημέρα) σαν βοηθός και ο θείος 350 σαν τεχνίτης και καθοδηγητής του έργου λόγω σχολής). Μην φανταστείτε καμία γκαρσονιέρα, με μπάνιο, τουαλέτα και κουζίνα,… ένα δωματιάκι όσο μια μικρή κρεβατοκάμαρα και μία υποτιθέμενη κουζινίτσα με ένα νεροχύτη και μια βρύση, τουαλέτα απ’ έξω και κάτω από την σκάλα του παραδοσιακού, αλλά το έφτιαξα με πολύ μεράκι και φαντασία…                           με φλοκάτες, κιλίμια και πάντες στους τοίχους               (φυσικά χειροποίητα από την μάνα μου)απέναντι από δύο ντιβάνια ,που θα το ζήλευε κι ο Αλη Πασάς.

 

Από εκεί παρέλασαν όλοι οι φίλοι και συμμαθητές μου από την Αμφιλοχία, αφού είχαν έλθει πλέον για σπουδές στην Αθήνα και όχι μόνο, συμπατριώτες που επισκέπτονταν την πρωτεύουσα για διάφορες δουλειές ή διακοπές, φαΐ, ύπνο και ατέλειωτα ξενύχτια και το πρωί εργασία και χαρά.

Η ανεξαρτησία και η ελευθερία πλέον έφτανε μέχρι την ασυδοσία, αυτό που λέμε λαιμαργία για ζωή. Τώρα πλέον η ζωή και η ευθύνη πάνω μου. Η ελευθερία αυτό το ρίσκο έχει, όταν έχεις τρως, όταν δεν έχεις(πίνεις νερό) πεινάς και τρέχεις να βρεις να φας. Έτσι είναι τα ελεύθερα πουλιά κι όχι σαν τα καναρίνια στα κλουβιά.

Στην πλατεία Φιλοπάππου, μένανε τότε παραδοσιακοί Αμφιλοχιώτες ευκατάστατοι με τις οικογένειές τους που είχαν έρθει από αρχές δεκαετίας του 1960. Μία Αμφιλοχία σε μικρογραφία με όλους τους τύπους ανθρώπων και κάθε απόγευμα μετά τις δουλειές τους, παρόν και αναφορά στο καφενείο του Μπάμπη για νέα από το χωριό και ιστορίες που αφηγούνταν για τους παλιούς συμπατριώτες μας, που η σάτυρα του Λαζόπουλου ωχριούσε μπροστά στον τρόπο αφήγησης με την παραδοσιακή Αμφιλοχιώτικη προφορά και την μίμηση των μορφασμών και κινήσεων του εκάστοτε σατυριζόμενου. Φυσικά δεν έλειπε κι ο αυτοσαρκασμός και τα πειράγματα μεταξύ μας με Αμφιλοχιώτικες σπόντες και υπονοούμενα που πίσω απ’ όλα αυτά κρυβόταν πάντα η αλήθεια, πονούσες μεν, αλλά δεν μπορούσες να αντιδράσεις δε, γιατί θα άκουγες περισσότερα, οπότε την έκανες που λέμε γαργάρα και άλλαζες θέμα. Βέβαια υπήρχαν και οι κομπλεξικοί που θέλουν μόνο να κρίνουν και να πετούν υπονοούμενα και σπόντες για τους άλλους βαφτίζοντας το κουτσομπολιό και την κακοήθεια, ψυχαγωγία και καλαμπούρι και όταν έλεγες για τους ίδιους καλαμπούρια γινόταν οι ίδιοι κακά-μπουρίνια! Με τους άλλους γελάμε με τον εαυτό μας κλαίμε. Στην ουσία θα έπρεπε να γελάνε γιατί οι ίδιοι είναι καθρέφτες μας, οι άλλοι είμαστε εμείς και αν διεισδύσεις πιο βαθιά θα δεις ότι τα ίδια πάθη σε διαφορετική μορφή βρίσκονται και μέσα σου.!….

Εκεί λοιπόν στην μικρή πλατεία (την αστεία που λέει και ο Χατζής για το Κολωνάκι) ξανασυνάντησα μετά από πολλά χρόνια τον παιδικό μου φίλο και συνομήλικο Πέτρο Κατσικαρέλη που είχε έρθει πιο πριν από εμένα στην Αθήνα με την οικογένειά του μόνιμα εγκαταστημένος, με έναν πατέρα τον μπάρμπα Γεράσιμο που πιο τίμιο, εργατικό , καλοσυνάτο και θρησκευόμενο δεν νομίζω να έχω ξανασυναντήσει από τότε στην Αθήνα και σε όλο τον κόσμο,( μόνο άλλους δύο τέτοιους είχα ξεχωρίσει στην Αμφιλοχία, τον μπάρμπα Κώστα τον Πριόβολο και τον μπάρμπα Θόδωρο τον Κομπορόζο) Άνθρωποι απλοί, αγράμματοι, τίμιοι και εργατικοί, τα λόγια τους σοφά και η συμπεριφορά τους μέσα από την ευγένεια και την καλοσύνη τους κέρδιζαν τον σεβασμό και σε αφόπλιζαν απ’ την πρώτη στιγμή μόνο με το χαμόγελό τους. Γι’ αυτό ο σεβασμός δεν επιβάλλεται ούτε από τα αξιώματα ούτε κι από τα άσπρα μαλλιά (λόγω ηλικίας) αλλά κερδίζεται από τον τρόπο ζωής και συμπεριφοράς μακροχρόνια κι όχι παροδικά. Αλλά πολλές φορές η πολύ οικειότητα καταπίνει τον σεβασμό από τους θρασείς και ασεβείς!…..

Τον Πέτρο λοιπόν, με το ίδιο στυλ χαρακτήρα και νοοτροπία με το δικό μου, εργατικό, αθλητικό και άτακτο, τον βρίσκω στον Εθνικό Αθηνών ως παλαιστή στην Ελληνορωμαϊκή εφήβων δίπλα στον μεγαλύτερο προπονητή όλων των εποχών κ. Ανδρέα Αρκουδέα που είχε δίπλα του όλους τους μετέπειτα Ολυμπιονίκες χρυσούς: τον Πέτρο Γαλακτόπουλο, τον Στέλιο Μηγιάκη, τον Δημήτρη Θανόπουλο και τόσους άλλους μετά Ποζίδη, αδελφούς Ποικιλίδη κ.λ.π.

Ο κύριος Ανδρέας θαύμασε την σωματική μου διάπλαση αν και έφηβος ακόμη τότε, μου πρότεινε να με κάνει “παλαισταρά”,
Aυτά ήταν τα λόγια του ευγενικού και έμπειρου προπονητή και κυνηγού ταλέντων. Αλλά η μοίρα, δεν με ήθελε παλαιστή.

MΕ ΚΕΡΔΙΣΑΝ ΤΑ ΒΑΡΗ ΠΟΥ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΕΙΔΑ ΕΚΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΔΙΠΛΑΝΗ ΑΙΘΟΥΣΑ ΠΟΥ ΓΥΜΝΑΖΟΤΑΝ ΟΙ ΑΡΣΙΒΑΡΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΠΗΓΑΙΝΑΝ ΜΕΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΛΑΙΣΤΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΕΝΔΥΝΑΜΩΣΗ! ΕΚΕΙ ΗΤΑΝ ΤΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΜΟΥ!

 

Θαύμασα την σωματική τους ρώμη και δύναμη και των παλαιστών και των αρσιβαριστών. Εγώ ήμουν κάτι ενδιάμεσο, (αν και στην άρση βαρών είχα πάλι πρόταση από άλλον μεγάλο προπονητή τον κ. Ανδρέα Σιζόπουλο που ήταν και κριτής αγώνων bodybuilding ) πάντως ο θαυμασμός μου και η εκτίμησή μου για τους παλαιστές και τους αρσιβαρίστες(που αυτά τα δύο δυναμικά αθλήματα είναι πρώτα ξαδέλφια με το bodybuilding )τον εκδήλωσα και τότε και μετά την προσωπική μου επιτυχία όταν έγινα πρωταθλητής Ελλάδος μετά από 5 χρόνια(τότε ήμουν 16 χρονών).

Τον ίδιο σεβασμό και θαυμασμό εισέπραξα και εγώ απ’ όλους αυτούς τους θρύλους και υπεραθλητές της εποχής εκείνης που με δέχτηκαν στην οικογένειά τους πρώτα σαν άνθρωπο και μετά σαν πρωταθλητή, γιατί τότε το bodybuilding δεν ήταν ούτε καν σαν Ομοσπονδία στην Γενική Γραμματεία Αθλητισμού και πολύ παρεξηγήσιμο από την συμπεριφορά των περισσότερων τότε μποντυμπιλντεράδων.

Εκεί στην μικρή πλατεία συνάντησα μετά από χρόνια και ένα άλλο συμπατριώτη μεγάλο αθλητή και παλαιστή της ελευθέρας πάλης και μετά του επαγγελματικού cats, τον Κώστα Σιαφάκα που ήρθε να ράψει ένα κοστούμι σε Αμφιλοχιώτικο παραδοσιακό ράφτη γιατί “δεν έβρισκε στα μέτρα του” , έτσι μου είπε. Όταν τον ρώτησα σε ποιόν, μου απάντησε με Αμφιλοχιώτικη αυθεντική προφορά με χιούμορ, “που αλλού στον Πατσιβο τον Λευτέρη” . Εγώ τον ήξερα Λευτέρη Μυλωνά στο επίθετο, (τότε όλοι σχεδόν οι Αμφιλοχιώτες είχαν παρατσούκλια και τους προσφωνούσαν με αυτά, φυσικά μεταξύ μας)πάντως μεταξύ των συμπατριωτών υπήρχε αλληλεγγύη και αλληλοϋποστήριξη όταν ερχόμασταν σε αντιπαράθεση με Αθηναίους ή άλλες φάρες, όταν είμασταν μεταξύ μας οι γνωστές (αρετές)

Με τον Πέτρο, τον Κώστα και μετά που ήρθε και ο Μάντζιος ο Βασίλης, συναθλητής και ανίκητος στο μπράντεφερ τότε στην Αθήνα, γίναμε τετράδα αχτύπητη.

Είχα φτιάξει τότε στην οικοδομή αυτοσχέδια βάρη, πάγκους, μπάρες, τροχαλίες και ορθοστάτες (τα οποία τα έχω κρατήσει για ενθύμιο ακόμη και σήμερα και τα έχω στον ακάλυπτο του γυμναστηρίου μου σαν μουσειακό χώρο άψογα συντηρημένα και λειτουργικά και πρόσφατα γυμνάστηκα με αυτά μετά από 40 χρόνια για την ΕΡΤ που ήρθε στο γυμναστήριο μου για το γύρισμα ενός ντοκυμαντέρ).

Το υπόγειο δωματιάκι έγινε το γυμναστήριο του RockyBalboa -αν έχετε δει την ταινία με τον Stallone-, το δικό του ήταν υπερσύγχρονο μπροστά στο δικό μας. Εκεί μέσα χύθηκαν τόνοι ιδρώτα και βογγητά από την υπερπροσπάθεια, περισσότερα από τις φυλακές βασανιστηρίων. Τέτοιο βασανισμό και τέτοια ευεξία συγχρόνως είναι δύσκολο να καταλάβει άνθρωπος αν δεν έχει ασχοληθεί με πρωταθλητισμό.

Ο λόγος που αναγκάστηκα να κάνω πάλι αυτοσχέδια βάρη όπως και στο Ρίβιο ήταν: 1) δεν υπήρχαν χρήματα για την αγορά μαντεμένιων, 2)τα ιδιωτικά γυμναστήρια ελάχιστα και οι συνδρομές απλησίαστες και 3) οι ώρες μου περιορισμένες λόγω πρωινής εργασίας 7:30-2:00 και η σχολή μου 6-10 το βράδυ, μου έμειναν περίπου 3 ώρες στην διάθεσή μου χωρίς ενδιάμεση ξεκούραση. Η μόνη γυμναστική που έκανα πριν τα αυτοσχέδια βάρη ήταν σαν αθλητής στίβου δέκαθλο και για να έχω πρόσβαση στα βάρη του στίβου για ενδυνάμωση, όπως σκουοτ, πιέσεις πάγκου, άρσεις θανάτου, κοιλιακούς, ραχιαίους, ντετ λιφτ και κάθε Κυριακή πηγαίναμε με τον Πέτρο και το Μάντζιο στον Άγιο Κοσμά που εκεί ήταν προπονητής στο υπαίθριο γυμναστήριο ο προπονητής της άρσης βαρών ο κ. Ανδρέας Σιζόπουλος όπου μαζευόντουσαν τότε για επίδειξη δυνάμεων αθλητές όλων των αθλημάτων και απλοί άνθρωποι λάτρεις του αθλητισμού.

Οι επιδόσεις μου τότε αν και 85 κιλά σωματικό βάρος και 1,87 ύψος ήταν για την εποχή εκείνη εξωπραγματικές(αν και έφηβος ακόμη). Ξεπερνούσα αθλητές και πρωταθλητές στο είδος τους που ήταν άνδρες και έμπειροι.

Εκεί ξαναείχα πρόταση από τον κ. Ανδρέα για πρωταθλητισμό στην άρση βαρών γιατί έκανα τότε 180 κιλά βαθιά καθίσματα, πιέσεις πάγκου 150 κιλά και στριψίματα 140 κιλά ότι έπρεπε για μελλοντικό πρωταθλητή άρσης βαρών και στον σύλλογο του κ. Ανδρέα στον Μίλωνα.

Το δέλεαρ μεγάλο” θα σε κάνω πρωταθλητή εσένα και τον γιό μου, (είμασταν συνομήλικοι με το γιό του Αλέκο που αυτός μετά κατέβηκε και στους ολυμπιακούς αγώνες), στον στρατό θα υπηρετήσεις στην σωματική αγωγή που τότε η έδρα ήταν στον Αγ. Κοσμά, δηλαδή Αθήνα και μετά θα σε βάλω σε όποιο σώμα ασφαλείας θέλεις(λιμενικό, πυροσβεστική, αστυνομία κ.λ.π.), θα εξασφαλίσεις το μέλλον σου, εσύ θα τρως, θα γυμνάζεσαι και θα ξεκουράζεσαι”.

Εκεί που του είπα εντάξει, να σου και ξεπροβάλει ένα θηρίο τεραστίων διαστάσεων με μακριά μαλλιά και μούσι αρχαίου Έλληνα . Ήταν πρωταθλητής Ελλάδος στο Β.Β. και πρόσφατα MrΜεσόγειος: Ο Γιάννης Κωστογλάκης. Από κοντά δεν είχα ξαναδεί τέτοια εξωπραγματική μυϊκή διάπλαση, μόνο στα περιοδικά από Αμερικάνους πρωταθλητές, στο μοναδικό περιοδικό τότε του Β.Β. Άδωνης. Εγώ, ο Πέτρος και ο Μάντζιος στην κυριολεξία χαζέψαμε και μείναμε άφωνοι, αισθανόμασταν δίπλα του σαν χειμερινοί κολυμβητές. Δεν πιστεύαμε αυτό που βλέπαμε κάτω από τις φόρμες. Ακούσαμε μια βαριά φωνή σαν βαρύτονου, ”γειά σου Αντρίκο μου, γειά σου Γιαννάρα μου” από τον κ Ανδρέα (ο κ. Ανδρέας ήταν κριτής αγώνων Β.Β. και μεγάλος γνώστης και θαυμαστής του αθλήματος αν και ο ίδιος πρωταθλητής άρσης βαρών) βγάζει την φόρμα από το πάνω μέρος και μένει με το φανελάκι.

Στον πάγκο ήταν τότε πάνω από 150 κιλά που είχαμε αφήσει ακόμα εμείς, μπαίνει από κάτω και κάνει μία προθέρμανση 10 φορές και μετά φόρτωσε μέχρι 210 κιλά. Καταλαβαίνετε το δέος και τον θαυμασμό συγχρόνως και των τριών μας και όλου του κόσμου που μαζεύτηκαν γύρω-γύρω (όπως πάνω από τις λοταρίες στα πανηγύρια) τι χειροκροτήματα, τι φωτογραφίες και αυτόγραφα!!!!! Τι άλλο ήθελα να δω και να αλλαξοπιστήσω από την υπόσχεση που είχα δώσει πριν λίγο στον κ. Ανδρέα! Τι άλλο κάτοπτρο να μου βάλει μπροστά ο μεγαλοδύναμος και να ξεχάσω στρατό, λιμενικό, ολυμπιακούς αγώνες και μέλλον;

Και σαν να μην φτάνει αυτό το σοκ, να και ο κ. Ανδρέας, “ μικρέ, βγάλε την φόρμα από την μέση και κάτω και ξεκίνα σκουοτ με τον Γιάννη”. Mε συστήνει στον Γιάννη σαν μελλοντικό ταλέντο για την άρση βαρών με φοβερές δυνάμεις στα πόδια για την ηλικία μου και όχι μόνο! “Δέστον”, όταν έφτασα στα 180 κιλά βαθύ κάθισμα και με πόδια γραμμωμένα πιο πολύ από τον Γιάννη λόγω λιγότερου σωματικού βάρους και πιο ανεπτυγμένα από τον κορμό μου.Δεν πίστευε στα μάτια του,( όχι ότι δεν είχε ξαναδεί, αλλά λόγω ηλικίας) ο

Κωστογλάκης και μου λέει:” βγάλε την φόρμα από την μέση και πάνω”. Με βλέπει ολόκληρο πάνω κάτω και λέει στον κ. Ανδρέα: ”άστον αυτός είναι δικός μου εσύ έχεις και άλλα ταλέντα, αυτός είναι γεννημένος για bodybuilding ”.

Βρισκόμαστε στο 1976, μου λέει:” μικρέ, την άλλη Κυριακή στο HILTON θα γίνουν αγώνες για την ανάδειξη του Mr.Ελλάς, θα κατεβάσω και άλλους αθλητές μου, θέλεις να σε συμπεριλάβω στην ομάδα μου”; Πριν συνειδητοποιήσω τι άκουσα από τον μεγάλο πρωταθλητή το μόνο που θυμάμαι είναι να τρέμουν τα πόδια μου, νόμιζα ότι ήταν από την υπερπροσπάθεια του σκουότ για να τον εντυπωσιάσω, αλλά μόλις μου είπε για δείξε μου τα χέρια σου σε διπλούς δικεφάλους, τότε άρχισαν να τρέμουν και τα χέρια μου σαν να με χτύπησε ρεύμα, τέτοιο ήταν το σοκ! Μου λέει χαλάρωσε μην σφίγγεσαι τόσο πολύ δεν χρειάζεται όταν δείχνουμε τους μύες, να είσαι ήρεμος και χαλαρός, ο έμπειρος κ. Ανδρέας του είπε: ”τι χαλαρός να είναι Γιάννη μου με αυτό που του είπες…άντε χαλάλι σου, Πάρτον κι εγώ κατά βάθος για εκεί τον έβλεπα ”(σαν κριτής).

 

 

 

 

 

Την Κυριακή 4 Οκτωβρίου 1976 με βρίσκει στην μεγαλοπρεπή αίθουσα Τερψιχόρη του HILTON (1000 άτομα χωρητικότητα), κατάμεστη, με όλους τους επιφανείς Αθηναίους της εποχής εκείνης. Τότε, για να παρακολουθήσεις την επίδειξη για τον τίτλο και την ανάδειξη του MrEλλάς έπρεπε, για να εισέλθεις στην αίθουσα, πέρα από το ακριβό εισιτήριο και τον περιορισμένο αριθμό θέσεων, να φοράς κουστούμι και γραβάτα υποχρεωτικά. Αυτός ήταν ο λόγος που την προηγούμενη χρονιά εγώ και ο Πέτρος δεν μπορέσαμε να παρακολουθήσουμε για πρώτη φορά στην ζωή μας αγώνες b.b.. και να δούμε και τον φίλο μας Βασίλη Μάντζο που τους κέρδιζε όλους στο μπράντεφερ και περιμέναμε απ΄έξω.

Είχαμε μαζέψει χρήματα για τα εισιτήρια, βρήκαμε γραβάτες, αλλά μας έλειπε το κοστούμι(θα το φτιάχναμε μετά από 5 χρόνια). Δεν πειράζει. Πάλι η μοίρα έκανε το θαύμα της και από απλοί θεατές την άλλη χρονιά το 1976 ,γίναμε το θέαμα και μετά από 5 ώρες το θέμα συζήτησης και κριτικής αφού στον παρθενικό μου αγώνα κατέλαβα την 2η θέση στην ψηλή κατηγορία, αν και έφηβος, συναγωνιζόμενος άνδρες καταξιωμένους αθλητές της εποχής εκείνης.

 

 

Η επόμενη μέρα με βρίσκει ξανά στα μαδέρια για τον “άρτον ημών τον επιούσιο” (μην νομίζετε ότι με περίμεναν οι χορηγοί και οι εταιρείες όπως σήμερα). Το μεγάλο κέρδος από αυτή την επιτυχία ήταν ότι έγινα γνωστός και υπολογίσιμος πλέον στο χώρο του Β.Β. μέσω της δημοσιότητας από το μοναδικό τότε περιοδικό τον” Αθλητή” που δημοσίευε ο ίδιος ο διοργανωτής των αγώνων Ανδρέας Ζαπατίνας.

Ποτέ δεν θα ξεχάσω την επόμενη ημέρα των αγώνων που ενώ πήγα 7:30 στην οικοδομή απέναντι από το άγαλμα του Κολοκοτρώνη στην Σταδίου- κατά τις 11:30 σταματούσαμε μισή ώρα για κολατσιό -και επειδή γινόταν πορεία από Ιδεολόγους που θέλαν να αλλάξουν τον κόσμο (όχι τον εαυτό τους) βγήκα έξω στην σκαλωσιά στον 7ο όροφο για να φάω και συγχρόνως να δω την πορεία πανοραμικά που ξεκινούσε από την Ομόνοια και οι πρώτοι με την ντουντούκα ήταν ακριβώς από κάτω μου.

Εκεί που έτρωγα και παρακολουθούσα όλο αυτό το πλήθος, ξαφνικά ο πρώτος κοίταξε προς τα πάνω και με είδε που καθόμουν στο τελευταίο μαδέρι και εγώ αυθόρμητα τον χαιρέτησα από πάνω, ξέρετε τι άκουσα από την ντουντούκα που έδινε συνθήματα σε όλο το πλήθος που ακολουθούσαν από πίσω; ¨Όχι αγώνες από τις σκαλωσιές” κι ακούστηκε μία ιαχή από όλο τον όχλο που ακολουθούσε χωρίς να βλέπει σε ποιόν απευθύνεται, που έτρεμε η σκαλωσιά, η καρδιά μου και το μαδέρι που καθόμουν ….νόμιζα πως κάποιοι την κουνούσαν για να με τρομάξουν.

Ήμουν ο μοναδικός στην σκαλωσιά οι άλλοι έτρωγαν μέσα. Δεν ήμουν απεργοσπάστης, όλα τα μαγαζιά ήταν ανοιχτά, απλά τότε ήταν της μόδας οι πορείες διαμαρτυρίας από την νεολαία της προόδου και του εκσυγχρονισμού, ενώ εμείς της μη προόδου, πού χρόνος για πορείες, μόνο για ταλαιπωρίες είμασταν γεννημένοι και αυτοί προσπαθούσαν να μας απαλλάξουν για το καλό μας και όταν πήραν εξουσία στα χέρια τους, ακόμη σήμερα τρώμε με χρυσά κουτάλια στους…… σκουπιδοτενεκέδες… εκεί κατάντησαν τους τίμιους εργαζόμενους ανθρώπους να μην έχουν ούτε δουλειά να ταΐσουν την οικογένειά τους. Ξέρετε πως έμεινα εκεί πάνω; όπως είναι το άγαλμα του Κολοκοτρώνη απέναντι και δείχνει με το δάκτυλό του. Έτσι έμεινα άγαλμα από το σοκ με το σάντουιτς στο χέρι που δεν μπορούσα όχι να το φάω αλλά ούτε το έχω χωνέψει από τότε μέχρι και σήμερα, τόσο πολύ χαράχτηκε μέσα μου αυτή η φανατίλα και η ασυνειδησία που μετατρέπει τα άτομα σε όχλο.

Ήρθε ο θείος τρέχοντας και μου λέει:” μπες μέσα ρε τρελέ ,γρήγορα. που σκαρφάλωσες εκεί πάνω θα μας πάρει στο λαιμό σου!”

 

 

Εγώ τότε δεν ήξερα ότι οι άνθρωποι κάνουν αγώνα επιβίωσης με timberland παπουτσάκια και τζάκετ μπουφανάρες γιατί από κάτω -απ’ ότι έμαθα εκ των υστέρων- ήσαν και πρώην συμμαθητές μου, ευκατάστατοι, που σπούδαζαν στα πανεπιστήμια και είχαν μεγαλοιδέες εκ του ασφαλούς αφού οι πατεράδες τους τους τροφοδοτούσαν μέχρι την ημέρα που τους διόρισαν ( με αξιοκρατικά πάντα κριτήρια) οι βο- λευτές τους!…)

Ξέρετε τι έγινε ακριβώς απέναντι από εκεί που εργαζόμουν τότε μετά από 40 χρόνια; Κάψανε στην Marfin 3 ανθρώπους και μία γυναίκα έγκυο εργαζόμενη και ακόμη δεν έχουν βρει τους δράστες! Εσείς τι λέτε, αν ήταν η γυναίκα ή το παιδί κάποιου υπουργού θα τους βρίσκαν ή όχι; και από του βοδιού το κέρατο θα τους ξετρυπώνανε.

Δεν λέω να μην γίνονται πορείες και διαδηλώσεις αλλά όχι να ασχολούνται με λιανόπαιδα σε σκαλωσιές και τίμιους εργαζόμενους για την επιβίωσή τους αλλά με αυτούς που μετά μουτζώνουν έξω από την βουλή. Αλλά αν έβαζες έναν καθρέφτη τεράστιο έξω από την βουλή (όσο είναι η βουλή) ξέρετε που θ’ απευθυνόταν αυτές οι μούντζες; στον εαυτό τους!.

 

 

 

Ο Ιούλιος με βρίσκει ξανά στα καπνά και τέλος σεζόν γυρίζω πάλι στην Αθήνα αλλά τώρα παίρνω μαζί μου και τον αδελφό μου τον Κώστα.

Μετά από δύο χρόνια εντατικής προετοιμασίας στο υπόγειο αυτοσχέδιο γυμναστήριό μας και πολλές φορές στο γυμναστήριο του Κωστογλάκη, κατεβαίνουμε και οι δύο στους Πανελλήνιους αγώνες Β.Β. (τώρα οι αγώνες δεν λεγόταν επίδειξη για την ανάδειξη του mrΕλλάς γιατί έγινε Ομοσπονδία Σωματικής Διάπλασης ,αναγνωρισμένη από την Γενική Γραμματεία Αθλητισμού).

Τώρα μπορούσαν να την παρακολουθήσουν και με τζιν και οι αγώνες έγιναν στο HolidayIn, το μεγάλο τότε ξενοδοχείο.

Φέραν ως πρόεδρο κριτικής επιτροπής τον παγκόσμιο πρωταθλητή και 4 φορές Mr Υφήλιο Reg Park που μαζί με τον Steve Rives γύριζαν τότε τα έργα: Ηρακλής, Σπάρτακος, Αχιλλέας με θέματα την Ελληνική ιστορία και μυθολογία.

 

Όλοι οι συγχωριανοί Αμφιλοχιώτες από το Κουκάκι άπαντες παρόντες. Ήρθε και ο πατέρας μου από το χωριό και με αρχηγό τον Πανούλια τον Σαλμά με μουστάκια Καραϊσκάκη και φωνή όσο όλη η αίθουσα, τους ξεσήκωνε όλους, όχι ότι ο Reg Park καταλάβαινε Αμφιλοχιώτικα για να με ψηφίσει, ούτε οι Αθηναίοι δεν καταλάβαιναν.

 

Όταν ο Κώστας κερδίζει σε ηλικία 16 ετών όλα τα junior της Ελλάδος και εγώ την κατηγορία μου, μετά όλες τις κατηγορίες και μετά από 3 ώρες εξοντωτικού συναγωνισμού είχα δικαίωμα να λάβω μέρος σ΄ένα ανοικτό αγώνα που γινόταν για πρώτη φορά από όσους είχαν κερδίσει τον τίτλο του ΜrΕλλάς από το 1966 μέχρι το 1978.

 

 

 

 

 

 

 

             

 

Ήμουν 21 χρονών και κερδίζω και αυτόν τον αγώνα συν αγωνιζόμενος με όλα αυτά τα ιερά τέρατα και ινδάλματά μου του Ελληνικού Β.Β. , ακόμη και Έλληνες του εξωτερικού όπως τον Κώστα Γιανακόπουλο MrΚαναδά και τον Χρήστο Χατζηγεωργίου MrΓερμανία που είχαν πάρει μετά και τον τίτλο του MrΕλλάς τις προηγούμενες χρονιές.

Αυτοί στο απόγειο τις καριέρας τους και εγώ τότε άρχιζα να τροχοδρομώ στο διάδρομο για την απογείωση της μετέπειτα καριέρας μου στο εξωτερικό.

Σε μια βραδιά εγώ και ο Κώστας σαρώσαμε όλους τους τίτλους. Τότε για πρώτη φορά είχε καθιερωθεί ο τίτλος Junior κάτω από 20 χρονών, ο Κώστας ήταν 16. Επίσης καθιερώθηκαν και τρεις κατηγορίες για τους άνδρες από 20 χρονών και πάνω, όχι πλέον με ύψος, αλλά με βάρος όπως στο εξωτερικό.

Η βράβευση από τον Reg Park(στην ηλικία του πατέρα μου 51 χρονών τότε). Ο Πανούλιας την ώρα της βράβευσης και συγκεκριμένα την στιγμή που ο Reig Park μου έδινε το μεγάλο κύπελο του γενικού νικητή και οι δημοσιογράφοι, και η τηλεόραση απαθανάτιζαν την στιγμή της βράβευσης, παίρνει τον πατέρα μου απ’ το χέρι τραβώντας τον αυθόρμητα και αυθαίρετα αφού δεν πρόλαβε κανείς να τον σταματήσει από τον ενθουσιασμό του και τον ανεβάζει πάνω στην σκηνή λέγοντας στον Reg Park (δεν ξέρω σε ποιά γλώσσα) ”αυτός είναι ο πατέρας του” και μετά φωνάζει Αμφιλοχιώτικα “αχά πτσαρά Μάκη “ , κι όλοι μείναμε και συνεχίζει, “ ”εκεί μέσα πτσαρούλια θα πίνεις την τσιπουράρα σου”.

Απερίγραπτες και ανεπανάληπτες καταστάσεις, χειροκροτήματα, φωνές ενθουσιασμού και σφυρίγματα από τους συμπατριώτες και από όλο τον κόσμο που το ξεσήκωσε και το δημιούργησε ο Πανούλιας παρασέρνοντας και όλον τον παρευρισκόμενο κόσμο.

 

Την άλλη ημέρα όλος ο τύπος και το μόνο μέσο ενημέρωσης η ΕΡΤ αναφερόταν στο γεγονός της χρονιάς. Οι τίτλοι των εφημερίδων τότε με φωτογραφία του πατέρα μου στην μέση κι εμένα δεξιά και τον Κώστα αριστερά “ ο σύγχρονος Διαγόρας”

“Όποιος τολμά ας πειράξει τον μπαμπά” , “ένας μπαμπάς δύο Superman”

 

 “ΟΠΟΙΟΣ ΤΟΛΜΑ ΑΣ ΠΕΙΡΑΞΕΙ ΤΟΝ ΜΠΑΜΠΑ” , “ΕΝΑΣ ΜΠΑΜΠΑΣ ΔΥΟ SUPERMAN”

 

 

 

 

——-ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΤΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ———

 

*Ο Σπύρος Μπουρνάζος και το AmfLife.Gr, είναι οι νόμιμοι κάτοχοι των πνευματικών δικαιωμάτων της συνέντευξης αυτής, όπως και των φωτογραφιών.

Σπύρος Μπουρνάζος